H ΓΥΝΑίΚΑ Με ΤηΝ ΠΑΡΔΑΛή ΓΟύνΑ

.

Πόσο μακριά φτάνει η ανθρωπιά σου, άνθρωπε;

Την έχεις συναντήσει αρκετές φορές. Τα λερά της μαλλιά βαμμένα ξανθά, δυό τεράστιοι κρίκοι στ’ αυτιά, η ηλικία της ακαθόριστη, μπορεί τριάντα, μπορεί και πενήντα. Περιφέρεται γύρω από την Πλατεία, χειμώνα καλοκαίρι, με την ίδια πάντα παρδαλή γούνα. Και με μια σακούλα, που περιέχει όλα της τα υπάρχοντα, και την ιστορία της- όλοι έχουμε από μιαν ιστορία, οι άστεγοι όμως, έχουν μόνον αυτήν.

Χειμώνα καλοκαίρι με την ίδια παρδαλή γούνα, περιφέρεται στα γύρω στενά, κάθεται στα παγκάκια της Πλατείας, κοιμάται τυλιγμένη στη γούνα της.

Απόψε όμως η παρδαλή γούνα είναι πολύ λίγη. Το κρύο τσουχτερό, ένας αλύπητος Βαρδάρης έχει παγώσει τους πάντες και τα πάντα. Οι περαστικοί ελάχιστοι. Κάθεται στο λερό πλακόστρωτο, κάτω από τις καμάρες, προσπαθώντας να φυλαχτεί από τον παγωμένο άνεμο, τυλιγμένη ως τα μάτια μέσα στη γούνα της, δυό μαύρα μάτια απόψε όλη της η ύπαρξη, δυό μάτια ορθάνοιχτα, τρομαγμένα, τρομοκρατημένα, θυμάσαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ξεψύχησε μετά το τελευταίο σπίρτο, να το  γνωρίζει άραγε αυτό το παραμύθι, να υπήρξε άραγε κάποτε, σε κάποια μακρινή χώρα, παιδί, παιδί που είχε ένα ζεστό σπίτι να φυλαχτεί από το Κρύο, παιδί που πήγαινε σε κάποιο σχολείο, να είχε κάποτε, σε  κάποια γωνιά του Κόσμου, μια γιαγιά να της λέει παραμύθια; 

Σπίτι της τώρα είναι η παγωνιά. Το λιγνό της κορμί, χαμένο μέσα στην φουντωτή παρδαλή γούνα, σαν αδέσποτη γάτα ράτσας, που τό ‘χει σκάσει καιρό από το ζεστό της πλουσιόσπιτο, και λιμοκτονεί, πετσί και κόκαλο κάτω από μακρύ της τρίχωμα. Και παγώνει. Και φοβάται. Πόσα σπίρτα να τής έχουν απομείνει…

Λοιπόν, ως πού φτάνει η ανθρωπιά σου; Θα της δώσεις δέκα ευρώ; Είκοσι; Να πάει σ’ ένα ξενοδοχείο; Υπάρχει άραγε ξενοδοχείο με είκοσι ευρώ; Ή μήπως έχεις να της δώσεις παραπάνω; Κι αύριο τί; Πόσο κρύο θα κάνει αύριο; Θα σωθεί μ' ένα βράδυ στο ξενοδοχείο; Ή θα κάνεις μια τρύπα στο νερό; Και λοιπόν, λοιπόν, τι; Απλά θα την προσπεράσεις; Και θα πας στη φωλιά σου, να φτιάξεις ένα σκατοποστάκι στο blog σου, ή ένα κωλογκρουπάκι στο facebook, για να κλαίγεσαι εικονικά για τους άστεγους, μαζί με τους καλοστεκούμενους φίλους σου; Ή μήπως θα την πάρεις σπίτι σου; Μα καλά, απ’ όλη την Πόλη, εσύ θα την σώσεις; Κι αν εκείνη το πάρει αλλιώς, και προσβληθεί; Και πού θα την βάλεις; Και τι θα πεις στους δικούς σου; Κι αν σε κλέψει και το σκάσει; Και πώς θα  τη διώξεις το πρωί; Κι αν αργήσει να ξυπνήσει; Κι αν κολλήσει στο σπίτι σου για μέρες; 

Τι θα κάνεις, λοιπόν; Ως πού φτάνει η ανθρωπιά σου; Φτάνει ως τη γυναίκα με την παρδαλή γούνα; Ή θα την προσπεράσεις;  

Ή θα την προσπεράσεις;

«Γαμώ το κρύο μου, γαμώ» είπε ο περαστικός, που είχε βγάλει το χοντρό του σκύλο για κατούρημα.

Επέστρεψα αποφασισμένος να την  βοηθήσω, αλλά δεν ήταν πιά εκεί. 

Δυσάρεστη ανακούφιση. Η ανακούφιση του καθάρματος.

Και ντροπή.

.