ΚάΡΒΟΥΝΟ ΣΤο ΑΜΠάΡΙ (+ "A MoN Die" με τη ΣΑΒΒίΝΑ ΓΙΑΝΝάΤΟΥ)

Ακόμα και στη φτωχότερη χώρα του κόσμου υπάρχουν πλούσιοι. Ακόμα και στην Αϊτή. Μεταξύ άλλων, πλούσιος θα πει να ζεις όταν οι άλλοι πεθαίνουν. Στην πόλη του Ήλιου για παράδειγμα. Κανείς δε νοιάζεται αν ζεις ή αν πεθαίνεις στο Σιτέ Σολέιγ του Πορ Ω Πρένς, γιατί είσαι ο φτωχότερος των φτωχότερων. Κι έτσι μπορείς να πεθάνεις με την ησυχία σου, στη γκρεμισμένη σου παραγκούπολη, την ώρα που η ζωή των πλουσίων στις καλές γειτονιές με τα γερά και καλοφτιαγμένα σπίτια συνεχίζεται κανονικά… Μα συνεχίζεται η ζωή μετά από έναν σεισμό με 200.000 νεκρούς και 320.000 τραυματίες; Με (φτωχο)γειτονιές ολόκληρες ερειπωμένες; Σε μια χώρα που είναι τουλάχιστον ογδόντα χρόνια πίσω από τον ανεπτυγμένο κόσμο; Αν συνεχίζεται λέει!

Αυτοί οι απόγονοι σκλάβων με την αστεία και εξωτική γλώσσα και με τα πολύχρωμα φορτηγάκια που γράφουν με μεγάλα καλλιγραφικά γράμματα «ο Χριστός σώζει», έχουν χάσει ο καθένας από κάμποσους δικούς του, μα συνεχίζουν να γελούν. Παράξενοι άνθρωποι. Αμόρφωτοι και κάπως  μοιρολάτρες, μα ταυτόχρονα περήφανοι και  αξιαγάπητοι, σαν μικρά παιδιά, που δεν μπορείς να θυμώσεις μαζί τους για πολύ. Ήταν από τους πρώτους δούλους παγκοσμίως που κέρδισαν την ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους, από τη Γαλλία, το 1804 – τόοοοοσο παλιά… Μάς έστειλαν μάλιστα ένα πολύ θερμό γράμμα υποστήριξης όταν επαναστατήσαμε κι εμείς, μαζί με μια καραβιά καφέ και με 100 εθελοντές στρατιώτες, που όμως τους έφαγαν στο δρόμο οι «πολιτισμένοι» Γάλλοι. Στο θρήσκευμα είναι καθολικοί κατά 90% και οι υπόλοιποι 10% πιστεύουν στο βουντού, μιαν αρχαία ανιμιστική θρησκεία της Δυτικής Αφρικής – από εκεί κατάγονται οι περισσότεροι, μια που ήταν πολύ βολικό κι επικερδές για τους δουλέμπορους να τους αγοράζουν από εκεί φεύγοντας για το νέο Κόσμο και να φορτώνουν στην επιστροφή  τη ζάχαρη από ζαχαροκάλαμα, τον καφέ, την ξυλεία που οι σκλάβοι παρήγαγαν. Από το ανθρώπινο εμπόρευμα οι περισσότεροι πέθαιναν στο δρόμο της σκλαβιάς, από την πείνα, την εξάντληση και τις ασθένειες, επιζούσαν μόνο οι δυνατότεροι… «Κάρβουνο» λεγόταν ακόμα και τον 20ο αιώνα συνθηματικά το ανθρώπινο φορτίο στο αμπάρι, όπου οι άνθρωποι ζούσαν στριμωγμένοι, αφόδευαν, και πέθαιναν, σ’ ένα ταξίδι φρίκης– όσοι επιζούσαν πουλιόταν στο Νέο Κόσμο και καλλιεργούσαν τη γη για τους πλούσιους, που λέγαμε στην αρχή.

Έτσι έγινε κι αποψιλώθηκαν σχετικά νωρίς τα δάση του Ψηλού Βουνού, Χάι Τι στα κρεολικά.  Έτσι έγινε και πλούτισαν το Μπορντώ, η Νάντη, η Μασσαλία, και η Γαλλία γενικώς…

Επίσημες γλώσσες της Αϊτής είναι τα γαλλικά, που τα μιλούν λίγοι, και τα κρεολικά, που τα μιλούν όλοι. Τα κρεολικά είναι μια παραφθαρμένη γαλλική διάλεκτος που ακούγεται πολύ αστεία και γράφεται ακόμα πιο αστεία – έχει με τα γαλλικά περίπου όση σχέση έχουν η καθαρεύουσα και η δημοτική.

Α, μον ντιέ

μουά ταν πλερέ

μουά ταν σουφέρ

μουά κονσολέ

(αχ, Θεέ... πόσο έκλαψα... πόσο υπέφερα... μα παρηγορήθηκα...)

Στην Αϊτή των Κρεολών, ήδη πριν το σεισμό η κατάσταση ήταν φρικτή. Τώρα είναι απλά ασύλληπτη. Κι όσο περνούν οι μέρες τόσο ατονεί το διεθνές ενδιαφέρον, τόσο αφήνεται ο όμορφος αυτός λαός στην τύχη του.

Μην ξεχνάτε την Αϊτή...

Σιτέ Σολέι, Πορ Ω Πρενς, Αϊτή

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

.