Η ΡΟύΛΑ Η ΤΣΙΧΛόΦΟΥΣΚΑ

.

Φημολογείται πως η Ρούλα γεννήθηκε μασώντας τσιχλόφουσκα. Δηλαδή τότε δεν την έλεγαν ακόμα Ρούλα, την έλεγαν μόνο «ο μπελάς», «το μπάσταρδο», «το μούλικο», και άλλα τέτοια τρυφερά. Γιατί ο πατέρας της όχι μόνο δεν είχε παντρευτεί τη μητέρα της, αλλά τής έριχνε και καμμιά τριακοσαριά χρόνια. Κι εκείνη ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών. Κι αντί να μασάει τσιχλόφουσκα, βρέθηκε ξαφνικά μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά. Που μασούσε ήδη τσιχλόφουσκα. Πριν καν το πουν «Ρούλα».

Κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί τη Ρούλα σε οποιανδήποτε ηλικία, ακόμα και βρέφος, να μη μασάει τσιχλόφουσκα. Στην κούνια. Στο Νηπιαγωγείο. Στο Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο. Στο Λύκειο όχι, δεν πήγε.

Πήγε στη Σχολή. Επέμενε η μητέρα της. «Πρέπει να πάρεις ένα χαρτί, βλαμμένο» της έλεγε όλο στοργή η μητέρα της. Αλλιώς θα καταντήσεις πωλήτρια σαν εμένα, να σκοτώνεσαι για πενταροδεκάρες και να σού σπάει τ’ αρχίδια ο κάθε μαλάκας». Κι έτσι η Ρούλα γράφτηκε στις Σχολές Ευριπίδης, να γίνει βοηθός μικροβιολόγου. Και όλως παραδόξως, έγινε. Με κάπως ανορθόδοξα μέσα. «Πες Ρούλα το μάθημα», της έλεγαν οι λιγούρηδες καθηγητές. Η Ρούλα άνοιγε το βιβλίο και το έλεγε νεράκι από μέσα, ανοίγοντας ορθάνοιχτα τα μπούτια της ώστε να δείχνει το πράμα της στην αποσυντονισμένη Έδρα, μασώντας φυσικά την αιώνιά της τσιχλόφουσκα. Το πήγε το γράμμα και πήρε και το χαρτί.

Στο μαγαζί που δούλευε όλη μέρα πωλήτρια, σαραντάρα πιά, της έδιναν εφτακόσια ευρώ με το ζόρι, χωρίς ασφάλεια και χωρίς υπερωρίες. Η χοντρή της αφεντικίνα περνούσε κλιμακτήριο και ξεσπούσε συνέχεια επάνω της. Ο αφεντικός της, ένας ξεφτίλας συνταξιούχος αστυνομικός, της έπιανε και τον κώλο, όποτε έβρισκε ευκαιρία, όταν η χοντρή κοιτούσε αλλού. Εκείνη μασούσε την τσιχλόφουσκά της και δε μιλούσε. Τις χρειαζόταν τις πενταροδεκάρες τους, είχε κάνει κι αυτή ένα παιδί, όχι στα δεκαπέντε όπως η μάνα της, στα δεκαεννιά, αλλά με συνεργό έναν ακόμα πιο μαλάκα από τον πατέρα της. Από εστιάτορας που την παντρεύτηκε προβιβάστηκε ραγδαία σε ιδιοκτήτη κωλάδικού, νταβατζή, λαθρέμπορα και ναρκέμπορα. Η Ρούλα δε μασούσε, παρά μόνο την αιώνιά της τσιχλόφουσκα: Τον στήριζε σε όλα. Άλλωστε κι εκείνος την είχε βασίλισσα. Τη γέμιζε βρώμικα λεφτά και την έστελνε στην πόλη να ψωνίσει από τα καλύτερα μαγαζιά. «Δεν έχετε τίποτα πιο ακριβό;» ρωτούσε εκείνη τους εκνευρισμένους υπαλλήλους των πιο γκλαμουράτων μοδίστρων. Και σκορπούσε τα χιλιόευρα για πλάκα.

Όταν όμως τον τσάκωσε στα σπανάκια με τις πέντε Δομινικάνες «υπαλλήλους» του, να ποζάρουν σε όλες τις στάσεις του Κάμα Σούτρα ταυτόχρονα, το ποτήρι ξεχείλισε. Ε όχι και με τις Δομηνικάνες, που είναι οι πιο ξεφτιλισμένες πουτάνες, οι πιό φτηνές στο εμπόριο λευκής σαρκός, οι πιο απελπισμένες, και οι πιο πρόθυμες να κάνουν τα πάντα χωρίς καμμιά προφύλαξη.

Τόλμησε να τού ζητήσει να χωρίσουν ένα βράδυ που έτρωγαν στο αγαπημένο τους γκλαμουροβλαχάτο εστιατόριο. Εκείνος στην αρχή δεν μίλησε. Δεν έβγαλε κουβέντα. Μετά την πήγε σ’ ένα δάσος, την κατέβασε από το αυτοκίνητο, την ξεγύμνωσε, την βίασε και την έσπασε στο ξύλο. Η ροζ τσιχλόβουσκα της Βούλας έγινε κόκκινη από το αίμα. Όλογυμνη και καταματωμένη περιφέρονταν ώρες στην ερημιά. Τελικά κατάφερε να φτάσει σ' ένα αστυνομικό τμήμα και να του κάνει μήνυση. Ο αστυνομικός έμεινε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ημίγυμνη κακοποιημένη γυναίκα με τα σπασμένα δόντια και τη ματωμένη τσιχλόφουσκα.

Ο νταβατζοναρκέμπορας όμως είχε γερά κοννέ. Το διαζύγιο βγήκε χρόνια μετά, μετά από ατέλειωτα δικαστήρια, κι αφού είχαν φάει στους δικηγόρους απίστευτα λεφτά. Η Ρούλα ήταν επιτέλους ελεύθερη, αλλά δεν είχε πιά φράγκο. Εκείνη που κάποτε έτρωγε με πλατινένια κουτάλια, αναγκάστηκε να δουλεύει πωλήτρια με άθλιους όρους. Στης χοντρής. Πουλούσε γυαλιά. Μασώντας τσιχλόφουσκα, φυσικά.

Μια Δευτέρα η χοντρή ήταν εκτός εαυτού. Η Ρούλα είχε ξεχάσει το Σάββατο να κλείσει το αιρκοντίσιον, και το βρήκε η χοντρή το πρωί της Δευτέρας αναμμένο. Ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε. Φωτιές έβγαζε ο χαώδης στόμας της χοντρής, φωτιά πήρε και η Ρούλα κάποια στιγμή.

Ο αστυνομικός που κατέγραψε το συμβάν δεν πίστευε στα μάτια του: από το πτώμα της χοντρής είχαν αφαιρεθεί οι βολβοί των ματιών, και στη θέση τους υπήρχαν δυό μασημένες ροζ τσιχλόφουσκες.

Παραδίπλα ο κύριος ύποπτος, η Ρούλα, μασούσε κάτι που έμοιαζε ακόμα πιό ύποπτα με τσιχλόφουσκα.

Ροζ.

Εναλλακτικό τέλος, που να μη θυμίζει τη "Σιωπή των αμνών":
(διαλιέχτεεεεε.....)

Η Ρούλα αντιμίλησε στη Χοντρή, τσακώθηκαν άγρια, τα βρόντηξε κι έφυγε.

Ακόμα ψάχνει για δουλειά...