Οι ΕΓΩΣΦΑίΡΕΣ

.

Όταν ο Ιερευγενής Πανεπιγνώστης και Μέγας Κβαντοκράτορας Ιωάννης Σαμουήλ Μπόγκο Σμιθ-Τσιέν (γιός του Αρχιερέα Μουσταφά Σμιθ και του Προκαθέδρου Λάκη Τσιέν) ανακάλυψε την επαναστατική Εγωσφαίρα, πρωτοφανή κύματα χαράς και ενθουσιασμού διέτρεξαν την πολυβασανισμένη Ανθρωπότητα: Η Εγωσφαίρα ήταν η απόλυτη λύση σε όλα τα προαιώνια και σύγχρονά της προβλήματα, η Απόλυτη Ουτοπία, το Άγιο Γκράαλ και η Φιλοσοφική Λίθος και η Αγία Τράπεζα της Αγιασοφιάς μαζί. Η Εγωσφαίρα δεν πεινούσε, δεν πονούσε, δεν ποθούσε, δεν αγχώνονταν, δεν αρρώσταινε, δεν πέθαινε. Με μια πολύ απλή και φτηνή διαδικασία όλα τα Χαρακτηριστικά, όλες οι Μνήμες, όλα τα Βιώματα, όλα τα Χαρίσματα κι όλα τα Ελαττώματα ενός ανθρώπινου όντος μεταφέρονταν σε μια μικρή διάφανη Σφαίρα, σαν σαπουνόφουσκα, μα Άσφαλτη, Άφθαρτη, Αιώνια. Φορτισμένες με έντονο αμφηλεκτρικό φορτίο, ούτε αρνητικό ούτε θετικό, το ίδιο ακριβώς για όλες, δεν κινδύνευαν να συγκρουστούν ποτέ με τίποτα- ούτε μεταξύ τους, ούτε και με οποιοδήποτε φυσικό ή τεχνητό σώμα, αεροσκάφος, πουλί, κατασκευή, βράχο, δέντρο. Χωρίς βάρος, χάρη στα αντιβαρυόνια από τα οποία αποτελούνταν, χωρίς μάζα, χωρίς ενεργειακές ανάγκες, θα πετούσαν για πάντα- κυριολεκτικά για Πάντα, μεταφέροντας το Εγώ που κουβαλούσαν σε μιαν Αιώνια Ζωή στην απόλυτη Ευτυχία. Η Εγωσφαίρα ή «Εγώφουσκα», στην καθομιλουμένη- ήταν το τέλειο Αεικίνητο και ο Παράδεισος μαζί, ήταν πραγματικά η απόλυτη λύση σε όλα τα προβλήματα της Ανθρωπότητας και της Γαίας, παλιά, σύγχρονα και μελλοντικά, και μάλιστα με απειροελάχιστο κόστος, που επέτρεπε την μαζικότητα χωρίς καμμιάν απολύτως εξαίρεση. Τόσο όμορφο, κι όμως τόσο αληθινό!


Σε πολύ μικρό διάστημα ο Ουρανός της Γης άρχισε να γεμίζει με ανέμελες κι ευτυχισμένες Εγώφουσκες, ενώ ταυτόχρονα η γη της Γης απαλάσσονταν σταδιακά αλλά μια για πάντα από την πείνα, την αρρώστια, τα γηρατειά, τον υπερπληθυσμό, τη φτώχεια, τη δυστυχία, τους πολέμους, την εξάντληση των φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Ανθρωπότητα κέρδιζε επιτέλους την Αφθαρσία, την Αθανασία και την απόλυτη Νιρβάνα, και μάλιστα συλλογικά, χωρίς καμμιά διάκριση νέων ή γέρων, ανδρών ή γυναικών, μαύρων ή λευκών, πλουσίων και φτωχών, μια που το κόστος της διαδικασίας μεταφοράς ενός ατελούς ανθρώπινου όντος σε μια Τέλεια Εγωσφαίρα ήταν αμελητέο.


Όταν η εξερευνητική και αποικιστική αποστολή των Ερμαφρόδιτων Βατραχομυγόσαυρων του Γαλαξία Αλμπέρ έφτασε στη Γη, μυριάδες χρόνια μετά, βρήκε τον πλανήτη να έχει επουλώσει όλες τις πληγές που του είχε προκαλέσει η πάλαι ποτέ Ανθρωπότητα, και να μοιάζει με Παράδεισο, απ’ άκρη σε άκρη: Πυκνές ζούγκλες γεμάτες ζωή κάλυπταν τις Ηπείρους, ενώ οι Θάλασσες έσφυζαν από μια τεράστια βιοποικιλότητα. Το κλίμα είχε ομαλοποιηθεί, και η μόλυνση του περιβάλλοντος είχε εξαφανιστεί. Ακόμα και οι πιο τεράστιες και τρισάθλιες τσιμεντουπόλεις των ανθρώπων είχαν πλήρως αφομοιωθεί στη Φύση, και δεν φαινόταν πιά ούτε ίχνος τους. Μόνο σημάδι πως η αμαρτωλή και δυστυχισμένη λαίλαπα που λεγόταν Ανθρωπότητα είχε περάσει κάποτε από τον Πλανήτη, ήταν τα δισεκατομμύρια των ιπτάμενων Εγωσφαιρών, που περιφέρονταν σε μικρά ή μεγάλα κοπάδια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, στους Ουρανούς εκείνου που κάποτε λεγόταν Γη.


Χρειάστηκε στους Αλμπερτιανούς Βατραχομυγόσαυρους μόνο λίγες ώρες για να καθαρίσουν με τις υπέρ-μακριές, υπερκολλώδεις τους γλώσσες τον πλανήτη από τις Εγωσφαίρες, και ν’ αρχίσουν να τον Ζούν.

.