ΦΛΕΡΤΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΑΛΕΚΑ ΚΑΙ ΛΙΑΝΑ (ΠΕΡΙ ΧΥΛΟΠΙΤΑΣ ΜΑΛΛΟΝ Ο ΛΟΓΟΣ)

Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος των εκπροσώπων του ΚΚΕ στα ΜΜΕ είναι ό,τι πιό κοντινό υπάρχει σε αυτό που εγώ πιστεύω πως πρέπει και αξίζει να ακουστεί. Η αλήθεια είναι ότι ο Ριζοσπάστης είναι μια από τις πιό αξιόλογες εφημερίδες που υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα, αν όχι η πιό αξιόλογη, αφού ασχολείται με τα ΑΛΗΘΙΝΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ προβλήματα αυτής της χώρας, και όχι με τη δημιουργία εντυπώσεων και την εμπορία συνειδήσεων, συναισθημάτων, και DVD.

Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι είχα κάποτε συμφοιτητή τον... ας τον πούμε Μίκυ. Και τη "Μίνι".

Ο Μίκυ και η Μίνι ήταν αστέρια παιδιά, από τους καλύτερούς μου φίλους στο πανεπιστήμιο, στελέχη της Πανσπουδαστικής. Η Μίνι ήταν η καλύτερη φοιτήτρια του έτους μου, ένα πανέξυπνο και όμορφο κορίτσι.

Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του '90, ήμασταν τελειόφοιτοι, και γίνονταν και τότε πολύς λόγος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Στν τρίτη Λυκείου, από τα εικοσιένα παιδιά της Δέσμης μου, οι έξι είχαμε πετύχει στην Ελλάδα και τουλάχιστον άλλοι έξι είχαν αναγκαστεί να φύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν αυτό που ήθελαν, στη Ρουμανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Βουλγαρία (το σύνολο των Ελλήνων φοιτητών στο εξωτερικό ήταν πάρα πολλές χιλιάδες). Κάθησα λοιπόν να συζητήσω το θέμα με τον Μίκυ.

-"Ποιά είναι η άποψή σου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, Μίκυ", είπα
-"Η θέση του Κόμματος είναι 'όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια' ", μού απάντησε.
-"Το ξέρω, αλλά θα ήθελα να το συζητήσουμε λίγο, θα ήθελα να μού πεις τη δική σου προσωπική γνώμη", επέμεινα.
-"Η θέση του Κόμματος είναι 'όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια' ", μού ξανα-απάντησε.
Μπλόκαρα λίγο, επανέλαβε ακριβώς την ίδια φράση, ή μήπως είχα κανένα deja-entendu; σκέφτηκα.
-"Ναι βρε Μίκυ, αλλά προσπαθώ να διαμορφώσω άποψη, τόσοι συμμαθητές μας σπουδάζουν αναγκαστικά στο εξωτερικό, τόσο συνάλλαγμα χάνεται, και τόσοι άλλοι σπουδάζουν άλλα αντ' άλλων ή καθόλου, μ' ενδιαφέρει λοιπόν να το συζητήσουμε λίγο", είπα.
-"Η θέση του Κόμματος είναι 'όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια' ", μού ξανά-ματά-απάντησε.

Απότομο τέλος της συζήτησης, απότομο τέλος και της λανθασμένης μου εντύπωσης ότι ο Μίκυ ήταν όντως ένα ανθρώπινο ον.
Με την Μίνι η απομυθοποίηση έγινε κάπως πιό... βάρβαρα. Η αγωνίστρια ΚΝίτισσα - υπόδειγμα κομμουνιστικής ηθικής Μίνι δεν δίστασε στην πρώτη ευκαιρία (μόλις αποφοιτήσαμε, την ίδια εξεταστική περίοδο- ναι, την πρώτη) να μου φάει τη θέση δίπλα στο σπίτι μου ΜΕ ΚΑΘΑΡΟ ΜΕΣΟ. Ήταν μια ανέλπιστα βολική για μένα θέση σ'έναν κεντρικό νομό της Μακεδονίας, μια θέση που ΔΙΚΑΙΟΥΜΟΥΝ (λόγω υποτονικής ζήτησης, καλοκαίρι και λίγοι από τους συμφοιτητές μας είχαν πάρει πτυχίο), αλλά μού την άρπαξε ΜΕ ΜΕΣΟ η Αθηναία Μίνι, αναγκάζοντάς με να χάσω τέσσερις μήνες από τη ζωή μου, και να ξεκινήσω την καρριέρα μου σε ένα μακρινό και δυσπρόσιτο από τη Βόρειο Ελλάδα νησί. Ήταν ο πατέρας της βλέπεις στέλεχος του πανίσχυρου, τότε, ΠΑΣΟΚ, που μόλις - την προηγούμενη εβδομάδα! είχε ξαναγίνει Κυβέρνηση χάρη στον Αντώνη Σαμαρά... Όταν διαμαρτυρήθηκα στο Υπουργείο, πήρα από την ιδιαιτέρα του Γενικού Γραμματέα την αποστομωτική απάντηση: "Λυπάμαι, έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά υπάρχει "ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ" για αυτήν την θέση και δεν μπορώ να κάνω τίποτα". ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι!!!!!!!!!!!!! Υπήρχε λέει "ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ'. Τί κι αν εγώ αρνούμουν πεισματικά ως τότε (δύο μήνες) την "βοήθεια" που μού πρόσφεραν φίλοι του πατέρα μου που έλυναν και έδεναν στη ΝΔ. Φάτην Γάτε, να μάθεις να είσαι υπεράνω. Αλλά, όχι από τη Μίνι ρε γαμώτο, όχι από τη Μίνι... Η απογοήτευσή μου ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη στεναχώρια μου που έχασα τη θέση.

Θέση, θα ξανάβρισκα. Ψευδαισθήσεις, πού θα ξανάβρισκα;

Τώρα που έρχεται και πάλι η ώρα της κάλπης, και που το χέρι μου με τρώει να το ρίξω κατακόκκινο, δεν μπορώ να μην θυμάμαι την απογοήτευσή μου από τον Μίκυ και τη Μίνι. Γιατί να μην επαναληφθεί η Ιστορία, με την Αλέκα και με τη Λιάνα, μόλις - λέμε τώρα- κερδίσουν μεγαλύτερη ισχύ;

Να τους ρίξω - πρώτος εγώ - μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα, ή όχι;