ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ Ν' ΑΓΑΠΑΣ, Ν ΑΓΑΠΑΣ ΟΜΩΣ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΎ ΜΠΟΡΕΙΣ...

.

…νιώσε με για να σε νιώσω, κι ας πονάς
ειν’ πανάκριβο, στο λέω, ν’ αγαπάς…

Η ζωή μας είναι μια πορεία από απώλεια σε απώλεια, από πόνο σε πόνο. Ανάμεσα στις απώλειες αγωνίζεται να φυτρώσει αυτό που λέμε «χαρά». Για μερικούς, ανθρώπους, σχετικά πολύ λίγους (είναι θέμα χαρακτήρα και τύχης), η χαρά μπορεί να φτάνει ως την ευτυχία.

Αν η τύχη είναι σχετικά ευνοϊκή (δλδ αν δεν συμβεί κάποια εντελώς απρόσμενη συμφορά, που όμως δεν είναι καθόλου σπάνιες), οι άνθρωποι που καταφέρνουν ν' αγγίξουν την ευτυχία είναι εκείνοι που δεν μεγεθύνουν ανάρμοστα τις μικροαπώλειες που συμβαίνουν σε όλους καθημερινά, εκείνοι που μπορούν να μαζεύουν τις καθημερινές μικροχαρές σε ένα πολύτιμο ταμείο ευτυχίας, έτσι ώστε να μην τσακίζουν από τις μεγάλες απώλειες, όταν αυτές θα έρθουν.

Δημιουργούν έτσι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ένα απόθεμα Δύναμης, με το οποίο θα αντιμετωπίσουν κάπως καλύτερα από τους άλλους τις μεγάλες απώλειες όταν εκείνες έρθουν, και έρχονται ΠΑΝΤΑ, και για ΟΛΟΥΣ.

Δεν χτυπούν όμως όλους το ίδιο οι ίδιες απώλειες. Πιό πολύ απ' όλους, τσακίζουν εκείνους που αγαπούν.

Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ πονάς. Κι όσο πιο πολλοί είναι οι αγαπημένοι σου, οικογένεια, φίλοι, κατοικίδια, τόσο πιο συχνά πονάς, πολύ απλά γιατί οι πιθανότητες να συμβεί κάτι σε κάποιον από αυτούς είναι πολλαπλάσιες - για τα άψυχα δεν κάνω λόγο, γιατί εξ’ ορισμού δεν αξίζει τον κόπο. Και μην τολμήσει κανείς να σκεφτεί ότι όταν χάνει έναν αδελφό ένα παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας πονά λιγότερο από κάποιον που χάνει τον ο μοναδικό του αδελφό. Όποιος αγαπά πολλούς και πολύ, πονά πολύ, τελεία και παύλα.

Από πόνο σε πόνο λοιπόν προχωράμε. Μέχρι τον επόμενο πόνο, ας μην δηλητηριαζόμαστε με περιττές λύπες. Ας χαιρόμαστε με όλες τις χαρές, ακόμα και τις πιο δεδομένες, ακόμα και τις πιο «ασήμαντες».

Κι ας αγαπάμε, όσο πιο πολύ αντέχουμε, κι ας είναι πανάκριβο…

Αλλιώς, γιατί να ζούμε;


16-3-2007


.