TO ΤΣΟΥΤΣΟΥΝΙ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ

.

Μέσα στην απέραντη Σοφία της η Φύση (πείτε την αν θέλετε Θεό), «τα πάντα εν Σοφία εποίησε»: εποίησε λοιπόν εν Σοφία και το τσουτσούνι του γάτου.

To σοφό τσουτσούνι τού γάτου, είναι γεμάτο με εκατοντάδες αγκαθάκια. Ναι, καλά διαβάσατε, αγκαθάκια. Τα οποία έχουν όλα την ίδια ανάποδη φορά, με αποτέλεσμα το γατοπέος να μοιάζει συνολικά μ’ εκείνο το σατανικό πολλαπλό αγκίστρι που λέγεται καθετή. Έχετε δει ποτέ αγκίστρι; Έχει μιαν "ασφάλεια" στην άκρη, με ανάποδη φορά, ώστε να εμποδίζει την απελευθέρωση της λείας μετά το αγκίστρωμα.

Όταν λοιπόν ο γάτος πάει με την γάτα, στην αρχή όλα καλά: το εργαλείο μπαίνει άνετα και ευχάριστα και για τους δυό. Όταν όμως πάει να βγεί… τα πολλαπλά αγκαθάκια εμποδίζουν την έξοδο, ξεσκίζοντας κυριολεκτικά τον κόλπο της θηλυκιάς. Για αυτό οι γάτοι κρατάνε με τα δόντια τον λαιμό της θηλυκιάς κατά την πράξη, ώστε να μην μπορεί αυτή να γυρίσει να τους εκδικηθεί πατώντας τους καμμιά γερή δαγκωνιά ή νυχιά.

Έτσι εξηγείται εν μέρει το γιατί οι γάτες αντιστέκονται τόσο πολύ στη συνουσία, σε κάτι που λογικά θα έπρεπε να επιδιώκουν, τουλάχιστον σε περίοδο οίστρου, δηλαδή κάψας: Οι ορμές τους και οι ορμόνες τις σπρώχνουν ανελέητα στο άγριο σεξ. Αλλά η εμπειρία τους τούς λέει ότι θα υποφέρουν. Κάποια στιγμή υποκύπτουν. Και γλυκαίνονται για λίγο. Κι αμέσως μετά, υφίστανται έναν απερίγραπτα άγριο πόνο (μπορείτε να φανταστείτε…) Ο πόνος αυτός είναι τόσο δυνατός, που προκαλεί την ωορρηξία. Ναι, καλά διαβάσατε: Η ωορρηξία ( η απελευθέρωση του ωαρίου από το ώριμο ωοθυλάκιο) γίνεται ΜΕΤΑ την πράξη, δηλαδή μετά το ξέσκισμα της γάτας, με εκλυτικό παράγοντα τον άγριο πόνο της εξόδου του γατίσιου πέους από τον κόλπο.

«Όλα εν Σοφία», λοιπόν, έ; Για ρωτήστε και τις γάτες…

Πριν προλάβετε όμως να τις οικτίρετε, σκεφτείτε: Πόσες φορές εμείς οι άνθρωποι, που υποτίθεται ότι είμαστε λογικά όντα, πόσες φορές ενώ ξέρουμε ότι στο τέλος θα πονέσουμε, ενώ ξέρουμε ότι στο τέλος θα υποφέρουμε, ενώ ξέρουμε ότι στο τέλος μπορεί και να καταστραφούμε, ενώ εκείνη η άτιμη φωνή μέσα στο κεφάλι μας δεν παύει να μάς προειδοποιεί κυνικά κι ανελέητα και με απόλυτη ακρίβεια για τις διαγραφόμενες συνέπειες των πράξεών μας, πόσες φορές εμείς την αγνοούμε την φωνή αυτή της λογικής, και υποκύπτουμε στις ορμές μας, στις ψευδαισθήσεις μας, στις φρούδες ελπίδες μας…

Μιάου;
.