ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ, ΚΑΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

.

Είδα ένα φρικτό όνειρο το μεσημέρι, κι έτρεξα να το εξομολογηθώ σ' έναν άνθρωπο του Θεού.

«Δέσποτα, ευλόγησον»….

«Λέγε με Παναγιώτη, παιδί μου… Τι τρέχει; Γιατί είσαι ταραγμένος;»

«Είδα ένα πολύ παράξενο και φρικιαστικό όνειρο… Ήτανε λέει κάτι Μοναχοί, Αγιορείτες, με τα ράσα τους, με τα μούσια τους, με τα καλυμμαύχια τους, με τα όλα τους, και πλακωνό-σα-ντε, Δέσποτα… Με μπουνιές, με κλωτσιές, με πέτρες και με λοστούς... Γέμισε λέει ο τόπος αίματα, Δέσποτα… Οχτώ στο νοσοκομείο, ένας την βγάζει δεν την βγάζει, Δέσποτα…»

«Λέγε με Παναγιώτη, παιδί μου… Δεν ήταν όνειρο, παιδί μου. Αλήθεια ήταν. Πού είναι όμως το περίεργο; Κι εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας, άνθρωποι είμαστε, με ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, ενίοτε ισχυρότατα. Τι νόμισες, πως επειδή φοράμε ένα ράσο, είμεθα υπεράνω των εγκοσμίων; Κι εμείς αμαρτάνουμε, κι εμείς διολισθαίνουμε, τέκνον μου…»

«Όμως, Δέσποτα, δεν με πείραξε τόσο πολύ το ίδιο το γεγονός, όσο το άλλο: Μιλούσε λέει ένας από τους συμμετέχοντες στα επεισόδια, κι έλεγε, «αυτοί μάς επιτέθηκαν πρώτοι, δεν φταίμε εμείς, αν σού ορμήξουν τι θα κάνεις; Θα απαντήσεις»…

«Και τί το παράξενο βλέπεις σ'αυτά τα λόγια, παιδί μου, τέλος πάντων;»

«Μα, Δέσποτα… Δεν καταλαβαίνεις; Ο μοναχός που τα είπε αυτά, ήταν Αγιορείτης...

Το Άγιον Όρος δεν υποτίθεται πως είναι η Κιβωτός της Ορθοδοξίας, της Πίστης μας, Δέσποτα; Της Πίστης του Κυρίου μας; Κι Εκείνος, ο Γλυκύτατος Ιησούς, δεν είχε πει… «αν σε χαστουκίσουν στο ένα μάγουλο, γύρισέ τους και το άλλο;» Αυτό δεν είχε πει, ο Αμνός του Θεού, που στο όνομά του όλη η Ιεροσύνη φορά τα ράσα της; Ο λόγος Του, δεν υποτίθεται πως είναι ο Φάρος της ζωής μας, Δέσποτα; Και τί γιορτάζουμε μεθαύριο, Δέσποτα, αν όχι τον ερχομό Εκείνου, και της Διδασκαλίας του;»

Ο σεβάσμιος Ιερωμένος άργησε αρκετά να μού απαντήσει.

Όταν τελικά μίλησε, είπε:

«Κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγε κι Εκείνος, τέκνον μου, και τον σταύρωσαν στο τέλος.

Η θλιβερή αλήθεια είναι πως ήταν τελείως φευγάτος, τελείως "αλλού", τέκνο μου, ναι, τέκνον, για Εκείνον σού μιλάω, μην αλλοιθωρίζεις. Το είχε πει άλλωστε ξεκάθαρα και ο ίδιος, "εγώ δεν είμαι τού Κόσμου τούτου", είχε πει...

Εμείς όμως ζούμε σε αυτόν εδώ τον Κόσμο, όχι σε κάποιον άλλον... και σίγουρα, όχι στον δικό Του κόσμο, τέκνον...

Γι αυτό Εκείνος είναι πάντα θλιμμένος, σε όλες τις ιερές εικόνες... Δεν το έχεις προσέξει, τέκνον; Είκοσι αιώνες τώρα, Τον είδες ποτέ εσύ χαμογελαστό;

Άσε λοιπόν τα "Δέσποτα" και "Δέσποτα", και λέγε με απλά, Παναγιώτη, παιδί μου… Απλά, Παναγιώτη...»