ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ: 1,43 ΕΥΡΩ (ΜΕ ΦΠΑ)

Μόλις γύρισα από τον Άγιο Νικόλαο, ένα μικρό βυζαντινό εκκλησάκι στη γειτονιά μου, που αύριο γιορτάζει. Τι γύρευα εγώ, ένας δηλωμένος και συνειδητός άθεος, στην εκκλησία; Μεγάλη κουβέντα. Κάποια στιγμή θα σάς εξηγήσω.

Έφτασα εκεί σχεδόν στο "Δι ευχών" και παρακολούθησα το πολύ τελευταίο μέρος της λειτουργίας. Κεράκι δεν άναψα, για να μην χρηματοδοτήσω τους χρυσοποίκιλτους Φαρισαίους, αλλά προσκύνησα κανονικά τις εικόνες, το Χριστό και την Παναγία και τον εορτάζοντα Άη Νικόλα, πήρα και αντίδωρο, εορταστικό για την περίσταση (γλυκό σε πλαστικό σακκουλάκι), το έδωσα βγαίνοντας σε ένα γυφτάκι στον περίβολο της εκκλησιάς.

Διασχίζοντας τον περίβολο δέχτηκα την επίθεση δέκα περίπου ζητιάνων. Με το χέρι μου να ψάχνει στην τσέπη, ήταν φυσικό να γίνουν αρκετά φορτικοί. Βρήκα ένα δίευρο. Δεν είναι ασήμαντο ποσό για μένα. Μα κάτι ήθελα να δώσω. Σε ποιόν όμως; Σε ποιόν να το πρωτοδώσεις; Να το σπάσεις στα τέσσερα; Στα δέκα; Δεν το έδωσα τελικά πουθενά.

Κατευθύνθηκα στο σουπερμάρκετ με κάποια ντροπή. Με το δίευρο που δεν έδωσα, και με τους υπόλοιπους θησαυρούς της τσέπης μου, έπρεπε να πάρω κοκακόλες, φιλέτο γαλοπούλα, έμμενταλ, μανταρίνια και λωτούς, άμμο για τη γάτα μου.

Στο σούπερ μάρκετ ήρθε και η γύφτισσα με τα δύο παιδάκια, το ένα στην αγκαλιά. Το άλλο ήταν το αγοράκι, η μισή μερίδα, που τού έδωσα το αντίδωρο. Αφού πήρε από το ψυγείο ένα γιαουρτάκι με καραμελάκια, μού λέει, «κύριε, αυτός ο χυμός πόσο κάνει;», και μού δείχνει ένα ψηλό γι αυτόν ράφι. «Πενήντα λεπτά», τού λέω. «Μού δίνετε ένα;» «Βεβαίως» του απαντάω.

Στο ταμείο ήταν μπροστά μου. «Χρεώστε τα σε μένα», λέω στην ταμία, «τα ψώνια του μικρού». Ο μικρός δεν κατάλαβε, έδινε τα ψιλούδια του στην ταμία και απορούσε που αυτή δεν τα έπαιρνε. «Στα κερνάει ο κύριος», λέει η ταμίας, «πες ευχαριστώ». «Ευχαριστώ», λέει ο μικρός, και μού σκάει ένα χαμόγελο.

"Άμμος γάτας αρωματική, 3.83 ευρώ", έγραφε η απόδειξη, 1,43 σύνολο τα ψώνια του μικρού. Πολύ λιγότερο από την άμμο. Κι ο ταλαίπωρος έξω από τον Άη Νικόλα, με το καρτελάκι που έλεγε «είμαι άστεγος, άνεργος, πεινάω;» Άξιζε λιγότερο από τη γάτα μου; Και η γριά γυναίκα, που μού έλεγε «και δέκα λεπτά αν σού περισσεύουν…»; Πόσο άξιζε αυτή;

Έδωσα 1,43, και πήρα ένα παιδικό χαμόγελο. Κι ένα ευχαριστώ, ένα ευχαριστώ που όμως ούτε το ζήτησα, ούτε το ήθελα. Μια θλιβερή και υποκριτική μου εξιλέωση, ίσως; Μα εξιλέωση ποτέ δεν θα υπάρξει, για κανέναν και για τίποτα.

Κι όμως, προκάλεσα κι ένα χαμόγελο. Ένα παιδικό χαμόγελο. Ίσως αυτό να είναι κάτι. ίσως και όχι.

Τί σημασία;

«Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»…

Μαύρος Γάτος
5 Δεκεμβρίου 2006


…