ΜαρμΕΛάΔΑ ΦΡάΟΥΛα

“ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ”, ούρλιαξαν αθόρυβα όλες μαζί οι κόκκινες και μπλέ σειρήνες γύρω από την Έξοδο, ενώ όλες οι συρόμενες γυάλινες πόρτες σφραγίστηκαν αυτόματα. Το ίδιο είπε και η Φωνή της Αγγέλου του μέσα στο κεφάλι του: “Παραβίαση. Παρακαλώ επίστρεψε στο ράφι τα εξής προϊόντα: ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΣΥΝΘ. ΦΡΑΟΥΛΑ 370gr. Ο Δείκτης Σωματικού σου Βάρους που υπολογίστηκε αυτόματα από το Σύννεφο, με βάση τη διατροφή και τη σωματική σου δραστηριότητα των τελευταίων ημερών, δεν σού επιτρέπει την κατανάλωσή του. Αν έχεις ένσταση, μπορείς να μεταβείς στο Σημείο Ελέγχου για Πιστοποίηση. Έχεις ένσταση ΝΑΙ ή ΟΧΙ- ένα φωτεινό “ΝΑΙ -ΟΧΙ” αστράψε μέσα στα μάτια του.

“ΝΑΙ!”, σκέφτηκε, προσπαθώντας να κάνει αυτό το νοερό “ναί” όσο πιο βροντερό και αγανακτισμένο μπορούσε. 

“Παρακαλώ ακολούθησε τα βέλη στο πάτωμα”, είπε η Άγγελός του. 

Είχε επιλέξει για Εκείνην μια πολύ αισθησιακή γυναικεία φωνή, που όμως αυτήν την στιγμή τού φαινόταν πολύ αντιπαθητική.

 

Στο σημείο ελέγχου επιβεβαιώθηκε απλά ότι ήταν υπέρβαρος. Ένιωσε άθλια.

“Μα ήθελα μόνο λίγη μαρμελάδα φράουλα” σκέφτηκε.

“Μην κάνεις σαν παιδί”, απάντησε μέσα στο κεφάλι του η Άγγελός του. “Αφού το ξέρεις, πως είναι για το καλό σου”.

Ξαφνικά πήρε ανάποδες. Όλη του η Ζωή, το μοναχικό του μικροσκοπικό διαμέρισμα στην τσιμεντένια μυρμηγκοφωλιά, η άχαρη ολιγόωρη δουλειά του, οι λίγοι και χαμένοι του φίλοι, οι εικονικές χαρές και οι ψυχοτρόπες ουσίες που ποτέ του δεν αγάπησε, σ’ αυτόν τον όλο και πιο ψηφιακό και χημικό Κόσμο που ποτέ του δε συνήθισε, η απόλυτη έλλειψη ανθρώπινης επικοινωνίας και σεξουαλικής επφής, μια που οι περισσότεροι περνούσαν πια το χρόνο τους και την έβρισκαν συνδεμένοι στο Σύννεφο, μετακινώντας το φυσικό τους σώμα μόνο όταν ήταν εντελώς απαραίτητο, η πολύπλευρη μοναξιά του, όλα αυτά μαζί, τσάκισαν την με πολύ κόπο κερδισμένη αυτοκυριαρχία του. 

Το τεράστιο κατάστημα ήταν φυσικά εντελώς έρημο. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που ψώνιζαν με τη φυσική τους παρουσία, αφού όλα γίνονταν μέσα από το Σύννεφο, και τα κάθε είδους Αγαθά έφταναν απευθείας στα ντουλάπια των καταναλωτών (τα ψυγεία είχαν καταργηθεί, αφού με τις νέες τεχνικές κανένα τρόφιμο δε χαλούσε). 

“Στο κάτω κάτω είναι τόσο απλό”, συνέχισε η Άγγελος, πιο γλυκά κι από γλυκά, πιο τρυφερά κι από τρυφερά, σα να είχε πραγματικά να κάνει μ’ ένα κακομαθημένο παιδί. "Θα πάρεις απόψε λίγο Αδυνατέξ, και αύριο το πρωί θα μπορείς ν' απολαύσεις τη μαρμελάδα σου.”

“Όχι”, σκέφτηκε. ΟΧΙ.

“ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΣ”, ούρλιαξε η φωνή μέσα στο κεφάλι του. Εκείνος όμως χωρίς καν ν' ανοίξει το καπάκι, πέταξε το γυάλινο βαζάκι στο γκρίζο τσιμεντένιο πάτωμα, όπου έγινε θρύψαλλα, έφαγε λάιμαργα, σαν πεινασμένο ζώο, όση μαρμελάδα μπορύσε, μαζί με τα τζαμάκια, κόβοντας και τα χέρια του, με τα μεγάλα σπασμένα γυαλιά.

Όταν έφτασε η Ρομπονομία, τον βρήκε σταυροπόδι στο πάτωμα, και καταπληγωμένο- στο κέντρο μιας λίμνης κατακόκκινου αίματος, σαν μαρμελάδα φράουλα.   

Μα καθώς αιμοραγούσε, επιτέλους,

χαμογελούσε!

μ

Από τη Σειρά Διηγημάτων μου ΕΦ

"Αναμνήσεις Από το Μέλλον"

https://mavrosgatos.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD