οσΜή ΚαταιΓίδας
τί πουλάς, τι ζητάς, δε μπορώ, δεν κατέχω
δε μπορώ ν’ αποκτήσω
πράγματα, τόπους
ανθρώπους, στιγμές
κι ό,τι έχω δικό μου, δυό μάτια, δυό χέρια,
μια μνήμη, λίγη αγάπη,
μια φωνή, θάρθει στιγμή
που θα τα δώσω πίσω
<μ<
2 σχόλια:
Μια αμυδρή πικρία στους στίχους σου... Όμως αλήθεια, πόσο καλύτερους θα μπορούσε να μας κάνει αυτή η συνειδητοποίηση και πόσο πιο όμορφο τον κόσμο...
Καλώς σε βρήκα Μιλτιάδη. Ζω στο Τορόντο, εδώ και πολλά χρόνια περνώ τους χειμώνες μας στην Δομινικανή Δημοκρατία, Puerto Plata.
Διαβασα τις αναρτήσεις σου για την Αϊτή...και αναγνωρίζω για όσα γράφεις. Ήσουν πολύ τυχερός που με αυτές τις καταστάσεις δεν κόλλησες χολέρα.
Χρόνια Πολλά και του χρόνου!
Δημοσίευση σχολίου