θέλΩ να γίΝω σαΝ αυτούΣ

Θέλω να γίνω σαν αυτούς. Θέλω να γίνω σαν αυτούς, μ' ακούς, Βάτσλαβ- γιατί δεν υπάρχουν Ουρανοί με Χερουβείμ, να μ’ ανταμείψουν -λέει - κάποτε που δεν υπήρξα σαν αυτούς. Και η ζωή είναι μικρή, Βάτσλαβ- πριν προλάβεις να μισήσεις την Πρώτη σου Αγάπη, έχεις ήδη αρχίσει ν’ αγαπάς τον Τελευταίο σου Φόβο. Και η ζωή είναι πολύ λίγη, Βάτσλαβ, δεν φτάνει για όλους, κι οι Άρπαγες καταβροχθίζουν πολύ περισσότερη ζωή από τους Αμνούς. Γι αυτό σού λέω. Δε θέλω άλλο να είμαι Ηλίθιος. Θέλω να γίνω σαν αυτούς, μ’ ακούς;

Είναι όμως κι εκείνος ο παλιόγερος, ο συφοριασμένος, ο εξόριστος της Σιβηρίας, ο γραφιάς του τρύπιου καπικιού, που όποτε το παίρνω απόφαση, με κοιτάζει μ’ εκείνο το σιχαμερό, ανατολίτικό του βλέμμα, με τα πεταχτά του τα ζυγωματικά τα σαν του ξασπρισμένου στο κύμα σκελετού, με τα μακριά, αηδιαστικά, ακατάστατά του γένια να πετάγονται ολόγυρα σαν φλόγες της Κόλασης: «Και αν λοιπόν γίνεις κι εσύ σαν αυτούς, τότε ποιός θα τον σώσει τον Κόσμο;»- είναι σα να με ρωτάει, με τη βαριά σλάβική του προφορά.

«Στο διάολο κι ο Κόσμος σου κι η σωτηρία του» θέλω τότε να του απαντήσω, γιατί κανένας ποτέ δεν σώθηκε σ’ αυτόν τον Κόσμο, Βάτσλαβ, κανένας, ποτέ, μόνο πόνος και σκληρότητα, λίγη Αγάπη πού και πού, και λίγη, πολύ λίγη, Ομορφιά. Μα δε μπορώ, Βάτσλαβ. Φταίει το ανώμαλο το κύτταρό μου; Φταίει η υποξία κατά τον τοκετό μου; Φταίει η μάνα μου η τρελλή; Φταίνε «τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών;» Φταίνε οι Δάσκαλοί μου, που μού γέμισαν το κεφάλι με κουραφέξαλα; Πάντως δε μπορώ. Βάτσλαβ, να τού αντιμιλήσω.

Κι έτσι σκύβω το κεφάλι ντοπιασμένος, και συναινώ ξανά στη Σταύρωσή μου- κι εκείνος ο σαδιστής ευφραίνεται λίγο. Δε χαμογελάει βέβαια, ποτέ του δε χαμογελάει, δεν ξέρω αν έχει χαμογελάσει ποτέ, στη ζωή του και στην ανυπαρξία του- μα το ξέρω πως γλυκαίνεται λίγο η σακατεμένη Ψυχή του, εκεί, στον γρανιτένιο του τάφο της Αμαρτωλής του Πετρούπολης. Κι εγώ αναθαρρώ, και σηκώνω και πάλι το κεφάλι ψηλά, και να, συνεχίζω να μην θέλω να είμαι σαν αυτούς, προσπαθώ να μην είμαι σαν αυτούς, και – ναι, Βάτσλαβ- δες με, κάπου κάπου, τα καταφέρνω!

<μ<

3/4/2012

σσ1 «Η Ομορφιά θα σώσει τον Κόσμο» Φ.Ντοστογιέφκι, «Ο Ηλίθιος»

σσ2 «Δεν είμαστε σαν αυτούς, ας μην είμαστε λοιπόν σαν αυτούς» Βάτσλαβ Χάβελ