Το ΡΑΜΜέΝΟ ΜοΥ ΣΤόΜΑ

Το ΡΑΜΜέΝΟ ΜοΥ ΣΤόΜΑ

Τσικνοπέμπτη απόψε. Πώς να τσικνίσεις με ραμμένο το στόμα; Πώς ν' αγαπήσεις με ραμμένο το στόμα και καψαλισμένη την καρδιά; Πώς να ερωτευτείς; Μόνο μυρωδιά μπορείς να πάρεις, κι ούτε. Έσβησα πάλι το τηλέφωνό σου από τη μνήμη, ναι, πάλι. Μα τί ωφελεί; Αφού το ξέρω απ’ έξω.  Να σβήσω και το μυαλό μου πρέπει. 


Κοιτάζω από την Παραλία το Τριγώνιο, χτες ήμουν στο Τριγώνιο και κοίταζα την Παραλία- κοιτάζω τα  ζευγαράκια, χτες ήμασταν ζευγαράκι, θυμάσαι, κοιτάζαμε τους μοναχικούς. Όμως απόψε είναι Γιορτή. Τσικνοπέφτη, "πέφτει πάντα Πέφτη". Και ποτέ δεν είδα τόσα πολλά καρναβάλια στη Σαλονίκη, ή έστω «σαν-καρναβάλια»- με μια περούκα, μ’ ένα καπέλο, με κατιτί γυαλιστερό, οτιδήποτε, έχει τόση πολλή ανάγκη ο κόσμος να ξεχαστεί λίγο, να γιορτάσει, με όλα αυτά τα συγκλονιστικά που συμβαίνουν πια κάθε μέρα, το ένα πάνω στο άλλο… Έχει τόση ανάγκη ο κόσμος να ερωτευτεί… Έχω τόση ανάγκη κι εγώ να ερωτευτώ… Άραγε οι απεργοί πείνας να είναι ερωτευμένοι; Να είναι κάποιος, κάπου, στον κόσμο, που να τους σκέφτεται; Να τους περιμένει άραγε εκεί στην Αφρική και στην Ασία της Συμφοράς κάποια, να κλαίει άραγε αυτήν τη στιγμή, για κάποιον απ' αυτούς, κάπου στον Κόσμο, κάποια ψυχή, κοιτάζοντας μια ξεφτισμένη φωτογραφία;

Αχ να σ’ ερωτευτώ, ξανά

Ζωή

μ

Τσικνοπέμπτη 2011