Το ΧΡοΝΙΚό ΤηΣ ΟικοΝοΜικήΣ άλωΣηΣ της ΑυλΟκΡατορίας (Των ΜαυρoΔούκα- Φραγατουτζή)
Κι έτσι έγινε, και στους Καιρούς εκείνους τους Έσχατους, οι έσχατοι των Ρωμιών ("έσχατοι" όχι χρονικά, αλλά ποιοτικά, ως ιδιοτελείς, επιπόλαιοι, χειραγωγήσιμοι, ανερμάτιστοι και αμνήμονες), είχαν χωριστεί στους Ενωτικούς ή Μνημονιακούς, με Ευαγγέλιο το Μνημόνιο, και στους Ανθενωτικούς ή Αντιμνημονιακούς. Υπήρχε και μια Τρίτη φράξια, που είχε γραμμένα τα της Κρίσεως στα ιερά Ουτοπικά της Κατάστιχα, και εν μέσω της επικείμενης Άλωσης, αγωνιζόταν για τα δικαιώματα κάποιων Γότθων μισθοφόρων, που έκαναν απεργία πείνας, ζητώντας μονιμοποίηση. Η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού πάντως, ταυτιζόταν με τις δύο Μεγάλες Παρατάξεις:
Οι Αντιμνημονιακοί ή απλά Ανθενωτικοί ήταν πολλών ειδών: καιροσκόποι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, λαϊκιστές πατριδοκάπηλοι, λαύροι αντίπαλοι του Πάπα και της Δύσης, αδιαπραγμάτευτοι υπέρμαχοι της Σοσιαλιστικής Ορθοδοξίας, ανένδοτοι αγωνιστές του Δεν Πληρώνω- αποκήρυσσαν την Ένωση και το Ευρώ της με κάθε τίμημα. «Την γαρ Λατίνων ούτε την βοήθειαν ούτε την νομισματικήν ένωσιν χρήζομεν», έλεγαν, βδελυσσόμενοι όσους υποστήριζαν πως η Δύση ήταν η μόνη ελπίδα σωτηρίας.
Οι Ενωτικοί, από την άλλη, που βρίσκονταν και στην Εξουσία, έδιναν Γη και Ύδωρ στη Δύση, υπερασπιζόμενοι απελπισμένα την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, προσπαθώντας ταυτόχρονα με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τα κεκτημένα τους σε Πολιτική Δύναμη, σε κοινωνικό στάτους, σε εγχώρια και Οφσόουρ Φέουδα. Αλίμονο όμως, είς μάτην! Τί κι έσπευδαν απεγνωσμένα να ξεπουλήσουν ό,τι ασημικό είχε απομείνει από τη Δημόσια Περιουσία, τί κι αν ο ίδιος ο Αυλοκράτωρ, ο Γεώργιος ο Γ’ ο Ανδρεα-λόγος, έτρεχε πανικόβλητος στις Ρώμες και στα Βερολίνα ζητιανεύοντας, τι κι αν ξεροστάλιαζε σε Συνάξεις, Συμπόσια και Δείπνα, καβάλα στα εντυπωσιακά του άτια, τα στολισμένα με χρυσάφι και πορφύρα, εκλιπαρώντας τη βοήθεια των Ευρωπαίων, τι κι αν υπερασπίστηκε με κάθε τρόπο την Ένωση, που είχε συνυπογράψει επανειλημμένα στις Συνόδους του Μααστρίχτ και του Δουβλίνου και της Φερράρας – Φλωρεντίας και της Ρώμης. Τι κι αν συναίνεσε, στους Έσχατους Καιρούς, σ’ ένα ταπεινωτικό για τη Σοσιαλιστική Ορθοδοξία Μνημόσυνο. Ελάχιστοι Ευρωπαίοι τον άκουγαν με συμπάθεια, κι ακόμα πιο ελάχιστοι είχαν τη διάθεση να βοηθήσουν.
Οι Ενωτικοί, από την άλλη, που βρίσκονταν και στην Εξουσία, έδιναν Γη και Ύδωρ στη Δύση, υπερασπιζόμενοι απελπισμένα την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, προσπαθώντας ταυτόχρονα με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τα κεκτημένα τους σε Πολιτική Δύναμη, σε κοινωνικό στάτους, σε εγχώρια και Οφσόουρ Φέουδα. Αλίμονο όμως, είς μάτην! Τί κι έσπευδαν απεγνωσμένα να ξεπουλήσουν ό,τι ασημικό είχε απομείνει από τη Δημόσια Περιουσία, τί κι αν ο ίδιος ο Αυλοκράτωρ, ο Γεώργιος ο Γ’ ο Ανδρεα-λόγος, έτρεχε πανικόβλητος στις Ρώμες και στα Βερολίνα ζητιανεύοντας, τι κι αν ξεροστάλιαζε σε Συνάξεις, Συμπόσια και Δείπνα, καβάλα στα εντυπωσιακά του άτια, τα στολισμένα με χρυσάφι και πορφύρα, εκλιπαρώντας τη βοήθεια των Ευρωπαίων, τι κι αν υπερασπίστηκε με κάθε τρόπο την Ένωση, που είχε συνυπογράψει επανειλημμένα στις Συνόδους του Μααστρίχτ και του Δουβλίνου και της Φερράρας – Φλωρεντίας και της Ρώμης. Τι κι αν συναίνεσε, στους Έσχατους Καιρούς, σ’ ένα ταπεινωτικό για τη Σοσιαλιστική Ορθοδοξία Μνημόσυνο. Ελάχιστοι Ευρωπαίοι τον άκουγαν με συμπάθεια, κι ακόμα πιο ελάχιστοι είχαν τη διάθεση να βοηθήσουν.
Έτσι έγινε, κι όταν η Οθωμανική Οικονομική λαίλαπα είχε πια φτάσει μόλις έξω από τα ταλαιπωρημένα Τείχη της Βασιλεύουσας, με τα τεράστια Κανόνια της να βροντούν, αποκλείοντας κάθε οδό διαφυγής, σφίγγοντας σαν μέγγενη την αμαρτωλή μα πολύτιμη Εθνική Οικονομία, ο Αυλοκράτωρ Γεωργάκης ανέκραξε ηρωικά προς το όργανο της Διεθνούς Κερδοσκοπίας, το Σουλτάνο των Οικονομανών:
"Τό δέ το Ευρώ σοι δούναι, ουτ' εμόν εστί ούτε άλλου τών κατοικούντων εν αυτό... Κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν, καί ού φεισόμεθα του μισθού και της σύνταξης και της περίθαλψης ημών....''
Τότε, στην πιο κρίσιμη στιγμή της Κρίσης, πολλοί από τους υπερασπιστές πέταξαν τα όπλα, φωνάζοντας «Καλύτερα σαρίκι Χρεωκοπίας, παρά δούλοι του Πάπα της ΕΚΤ». Κάποιοι πονηροί αυλοκόλακες, όπως ένας άθλιος τζουτζές, ονόματι Κουρής, λέγεται μάλιστα πως προχώρησαν ακόμα παραπέρα, ανοίγοντας στους επελαύνοντες Εχθρούς την Κερκόπορτα. Έτσι έγινε, και παρά την ηρωική άμυνα κάποιων ελάχιστων ευσυνείδητων κορόιδων, που είχαν απομείνει να θυσιάζονται για την Πατρίδα, μπήκαν στην Χρεωκοπημένη Πολιτεία οι εχθροί, σφάζοντας και λεηλατώντας ό,τι είχε απομείνει.
Δεν είχαν απομείνει βέβαια και πολλά… Φτώχεια και δυστυχία είχε απομείνει, μετά από τετραετίες και τετραετίες εμφυλίων σπαραγμών και διαμαχών, Διαφθοράς, Διαπλοκής, Οικογενειοκρατίας, Λεηλασίας του Δημοσίου ταμείου. Οι περισσότεροι από τους Άρχοντες και τους Πλούσιους είχαν ήδη εγκαταλείψει τον «βυθιζόμενο Τιτανικό», όπως αποκαλούσαν το Κράτος, την είχαν λοιπόν κοπανήσει έγκαιρα, πολύ πριν την τελική Πτώση, στέλνοντας τις μπίζνες και το χρυσάφι τους στην Πέραν των Άλπεων Γαλατία, στο Λουξεμβούργο και στα Νησιά Βανουατού. Κάτι κακομοίρηδες μόνο απέμεναν για να σφαγιασθούν, όσοι δεν είχαν τον τρόπο ή το κουράγιο ή την ξεδιαντροπιά να το σκάσουν.
Τραγική φιγούρα της Πτώσης, ο Μέγας Δούξ της Αυλοκρατορίας του Δικομματισμού, ο Αντωνάς Σαμαράς, ένας κουτοπόνηρος και ιδιοτελής Ανθενωτικός, που ενώ τα είχε κάνει πλακάκια (όπως νόμιζε) με τον Σουλτάνο ΧρεωκοπάμεΘ τον Πτωχευτή, ήταν τελικά από τους πρώτους που σφαγιάσθηκαν, μαζί με την Αυλή του, την Νέα Νέα Δημοκρατία. Δεύτερη τραγική φιγούρα, ο υπερήλικας Πατριάρχης των Ανθενωτικών Αντιμνημονιακών, ο Γενναμίκιος Θεοδωράκιος ή Σπίθας, που διορίστηκε μεν νέος και παντοδύναμος Πατριάρχης λίγο μετά την Πτώση, από τον ίδιο τον Σουλτάνο ΧρεωκοπάμεΘ, αλλά γρήγορα παραιτήθηκε, πικραμένος κι απελπισμένος, κι αποσύρθηκε σε μοναστήρι, για το υπόλοιπο της πολυτάραχης ζωής του...
(c) Μιλτιάδης θαλασσινός 2011
επιτρέπεται η αναδημοσίευση μετά από ενημέρωσή μου και με αναφορά της πηγής (www.mavrosgatos.blogspot.com)
