ΔάκΡυα στον ακάΛυπτο

Τον παρακολουθούσε κρυφά, καιρό τώρα. Ζούσε χρόνια μόνος του, από τότε που χώρισε με την κοπέλα του. Τον έβλεπε το πρωί που άνοιγε το πατζούρι, το βράδυ που το έκλεινε, τον κρυφοκοιτούσε το καλοκαίρι που τριγυρνούσε μισόγυμνος ή ολόγυμνος, πίσω από τις κουρτίνες που ανέμιζαν, τον ένιωθε τα ζεστά μεσημέρια να λαγοκοιμάται πίσω από το μισοκατεβασμένο στόρι. Τον έβλεπε να γίνεται όλο και πιο σοβαρός, όλο και πιο μελαγχολικός, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο.

Μόνος. Μόνη της κι αυτή. Μια άγνωστη γειτόνισσα του ακάλυπτου.

Ένα ζεστό μεσημέρι του Ιούλη άκουσε πνιχτά κλάματα στον ακάλυπτο, και βγήκε αθόρυβα στο μπαλκόνι. Ήταν εκείνος. Πίσω από τη μισόκλειστη κουρτίνα τον είδε ξαπλωμένο να κλαίει, πνίγοντας τα δάκρυά και τους λυγμούς του στο μαξιλάρι.

Δεν το σκέφτηκε πολύ. Ντύθηκε βιαστικά, κατέβηκε κάτω στο δρόμο, έκανε το γύρο του τετραγώνου, και χτύπησε το θυροτηλέφωνο που – υπέθετε- πως ήταν το δικό του. Η καρδιά της χτυπούσε έντονα, πόσο καιρό είχε να τη νιώσει να χτυπάει έτσι.. Ξαφνιάστηκε όταν της άνοιξαν χωρίς κουβέντα. Το ασανσέρ της παλιάς οικοδομής μύριζε έντονα μούχλα.

Της άνοιξε την πόρτα ντυμένος όπως όπως. Τα μεγάλα πράσινά του μάτια ήταν κατακόκκινα από το κλάμα. Ήταν ακόμα πιο όμορφος, από κοντά.

- "Θα θέλατε κάτι", τη ρώτησε χαμηλόφωνα.

Εκείνη δίστασε. Μετά δείλιασε.

- "Μάλλον έκανα λάθος", του απάντησε. "Με συγχωρείτε".

Και κατέβηκε τρέχοντας, από τις σκάλες.

Περί τηΣ υψηΛής κΑι ευγενιΚής τέΧνης του νΑ κρύΒεσαι πίΣω αΠό το δάΧτυλό (σοΥ)

 αφιερωμένο στην υπέροχη Φαραώνα


Πίσω από τον αντίχειρα κρύβεις τους πόθους σου.

Πίσω από τον δείκτη κρύβεις τα πάθη σου.

Πίσω από τον μέσο κρύβεις την αδυναμία σου.

Πίσω από τον παράμεσο κρύβεις την άγνοιά σου.

Πίσω από τον μικρό κρύβεις τις φαγούρες σου.

.



Πίσω από το δείκτη και το μέσο σε V, κρύβεις τις ήττες σου
..
 
 .....

Παλάμη ανοιχτή προς τα έξω μονίμως:  πρόμπλεμμ...

Παλάμη ανοιχτή προς τα μέσα μονίμως.... 

*** σ'ε μουά!!!! ***

 original photo by Dracoldic

"Κάτι στιχάΚια σαλεΜένων εραΣτώΝ"

Δόξα δεν έχω, ούτε λεφτά

ούτε και λόγο να υπάρχω, εκτός

από τα δυό σου μάτια τα χρυσά

που τα κοιτώ και γίνομαι και κροίσος

και θεός

Τα ΠεριΣτέΡια

Αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν με

τα περιστέρια. Θορυβούσαν πολύ

κουτσουλούσαν πολύ, ενοχλούσαν πολύ.

Άρχισαν να τα πολυβολούν. Εκείνα

σκόρπισαν τρομαγμένα, μυριάδες

έπεφταν νεκρά, το αίμα τους

κόκκινο ποτάμι, κυλούσε 


στην πλατεία,

ως τη θάλασσα.






Τα πιο πολλά τα σκότωσαν.

Όσα απόμειναν

ξαναγύρισαν.

 

.

ΚαταιΓίΔα

Βγήκα στη βροχή

μύρισα το χώμα

μίλησα με τη Βροντή

λούστηκα την Αστραπή

έγινα παπί

κι ευτυχισμένος

κάπου εκεί ήσουν κι εσύ

κάτω από μια σκεπή

ήσουν, λέει, γυμνός πολύ

κρύωνες, λέει, πολύ

κι έπεφτες στα γόνατα

κι έγλυφες τον Κεραυνό

μήπως και σε λυπηθεί

(αχ, χαρίστηκαν ποτέ

σε κανένα οι Κεραυνοί;)

.................

κι ακόμα τρέμεις, στεγνός

και φοβισμένος

.

ΑίνΙΓμα

.

ποιός κρύβεται στην ερημιά

στ' αγρίμια και στα φίδια;

ο πού 'δε τις Αγάπες του

στάχτες κι αποκαΐδια

.

Ο ΜαύροΣ ΓάΤοΣ ΔήΜαΡΧΟΣ: "Λε ΣΑ, Σ΄ε ΜΟΥά!!!!"

Ξεχάστε για πάντα τους τσαλακωμένους Παπαγεωργόπουλους, 

γλυτώστε από Γκιουλέκες και άλλους Βεληγκέκες

στείλτε την Αράπογλου εκεί στην Αραπιά, 

που μού χουνε μιλήσει, για μια μεγάλη Μάγισσα, 

τα μάγια να της λύσει, 

 αφήστε τον Μπουτάρη  στα κρασιά του, ΚΑΙ

ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΑύΡΟ ΓάΤΟ ΔήΜΑΡΧΟ!

για να δει η Θεσσαλονίκη μιαν άσπρη μέρα

με σήμα τα κεραμίδια (c)

ΕποΧέΣ

Πώς άλλαξε η ζωή μας τόσο

γεύση, άρωμα και χρώμα

μέσα σε τόσο λίγα χρόνια - πόσο

θ' αλλάξει ακόμα 

"ΚάηΚε Κι η ΕλατοκορΦή" (ΤΣάΜΠΑΣΙ, Κοτύωρα, Εύξεινος Πόντος)

...Τα όμορφα εκείνα χρόνια, πριν το Mεγάλο Kακό, οι 6.000 Έλληνες κάτοικοι της Ορντούς (Κοτύωρα) του Εύξεινου Πόντου, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια του παππού μου, 

περνούσαν μαζικά τα καλοκαίρια στα εξοχικά τους  στο βουνό Καραγκιόλ, στον όμορφο οικισμό Τσάμπασι - "Ελατοκορφή", για ν' αποφύγουν τη ζέστη και την υγρασία της παραθαλάσσιάς τους πόλης

/

Η Ελατοκορφή κάηκε από τους Τούρκους  κατά τη διάρκεια των ταραχών, άγνωστο ακριβώς πότε και πώς, λίγa χρόνια πριν τη γενοκτονία που αποδεκάτισε τους Έλληνες της Μικρασίας. 

Αυτός είναι ο - προφητικός...- θρήνος των κατοίκων της... 

Κάηκε κι η Ελατοκορφή

κι απόμειναν οι τοίχοι, αμάν αμάν

και τρέξαν να τη σώσουνε

τς’ Ορντούς τα παλικάρια όι όι αμάν

Καρβούνιασ’ η Ελατοκορφή

σπίτι δεν απομένει αμάν αμάν

τρανοί μικροί πλούσιοι φτωχοί

όλ’ κάθονται και κλαίνε όι όι αμάν

Βάι κάηκε τ’ ωραίο τς’ Ορντούς το βουνό

στάχτη έγινε και πάει τ’ όμορφο χωριό

---

Κάηκε κι η Ελατοκορφή
τίποτα πιά δε μένει, ψυχή μου αμάν
σε ράχες και λιβάδια πιά
χορτάρι δε φυτρώνει όι όι αμάν



Κλαιν τα πουλάκια του Θεού

των πηγαδιών τα μάτια, αμάν αμάν

κλαίει το Τσαμλούκ, το Καραγκιόλ

κλαίν τα όμορφα τα ελάτια όι όι αμάν

Η φωτογραφία είναι όντως από το Τσάμπασι

Μετάφραση- διασκευή μουσικής: 
Μιλτιάδης Θαλασσινός

έΡωτας ≠ θάΝατος

έΡωτας

ο παράφορος 

ο σαρωτικός

ο αδιάφορος

≠

θάΝατος

ο αμετάκλητος 
ο οριστικός

ο ανυπόφορος

.

Η ΦιλντισέΝια

Να σκάει το κύμα  απαλά

στην αμμουδιά της Μάγισσας- να λάμπει

το φεγγάρι του Αυγούστου στρογγυλό, κι εγώ

να κάνω έρωτα στη Φιλντισένια

(I)

υπήρξε στον Κόσμο ποτέ ευτυχία

πιο παραμυθένια;

photo by Mindclover.

Τα ΦουντούΚια του Παππού ΜιλτιάΔη

Ο παππούς μου, ο επιζών, πέθανε πριν εγώ μεγαλώσω αρκετά ώστε να επικοινωνήσουμε σοβαρά. Τις λίγες φορές που τον θυμάμαι να έρχεται από το χωριό να μάς δει, έφερνε πάντα ένα σακκουλάκι φουντούκια, για μένα, και μού τα χάριζε με μεγάλη χαρά. Εγώ δεν συγκινούμουν καθόλου από τα κακόμοιρα τα φουντουκάκια, τι να με συγκινήσει σ’ αυτά, την εποχή της σοκοφρέτας και του κίςς και της σαφάρι με τα χρωματιστά αυτοκόλλητα…

Αχ παππού, πέντε χρονών παιδάκι διώχτηκες κακήν κακώς, πεντάρφανος, από τον Πόντο των Ελλήνων, από τα Κοτύωρα των Καπεταναίων και των καταπράσινων βουνών και των φουντουκιών, τα Κοτύωρα της μνήμης και της συγκίνησης. 

Βλέποντας προχτές τις απέραντες φουντουκοφυτείες των γύρω βουνών, που παράγουν το 50% της παγκόσμιας παραγωγής, σε θυμήθηκα, με το σακκουλάκι σου, και με το γλυκό σου χαμόγελο. Και κατάλαβα, παππού. Κατάλαβα…

Επάνω: Η  γειτονιά της Υπαπαντής  

στα Κοτύωρα (Ορντού) του Πόντου

Κάτω: Το λιμάνι των Κοτυώρων

φωτογραφίες: Μιλτιάδης Θαλασσινός 2010 (c)

.

"κι αν είΝαι ψέΜματα, τί σηΜασία...."

...κι αν είν' για λίγο, αχ, τί αδικία...."

Νίκος Ξυδάκης ("Κόντα στη δόξα μια στιγμή")

Επάνω: Η  γειτονιά της Υπαπαντής  

στα Κοτύωρα (Ορντού) του Πόντου

Κάτω: Το λιμάνι των Κοτυώρων

φωτογραφίες: Μιλτιάδης Θαλασσινός 2010 (c)

ΚωΝσΤαΝτιΝούΠοΛιΣ

Η Κωνσταντινούπολη είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, λιπόσαρκη, σκεβρωμένη από τα χρόνια, με αραιά, μακριά, λευκά μαλλιά. Ανηφορίζει με κόπο από την Ιστικλάλ προς το Μπέιογλου, σταματά για να ψαχουλέψει δήθεν την τιποτένια πραμάτεια ενός εμπόρου, να ξεκουραστεί λίγο. 

Είναι Ελληνίδα, ναι. Μιλάει πολύ σιγανά, ίσα που ακούγεται. Προσφέρεται να σε συνοδέψει ως τη Ζωγράφειο Σχολή, αλλά φοβάσαι μην καταρρεύσει στο δρόμο, και αρνείσαι διακριτικά. Επιμένει ευγενικά, αλλά με κάποια ανακούφιση. Μοιάζει τόσο αδύναμη, τόσο εύθραυστη. Όλη της η ύπαρξη είναι αιθέρια, εξωπραγματική. Υπάρχει; Υπήρξε ποτέ;

Στους αιώνες που πέρασαν είδε σιγά σιγά όλους τους ανθρώπους της να φεύγουν, άλλοι για τις χώρες του κόσμου, άλλοι για τη χώρα που δεν έχει γυρισμό. Δεν έχει παιδιά, κι αν είχε, θα είχαν φύγει κι αυτά από καιρό, για μέρη με ελαφρύτερο αέρα. 

Τα περασμένα καλοκαίρια τα περνούσε στην Πρίγκηπο, μα το παλιό εξοχικό έχει πιά ρημάξει και δεν έχει τη δύναμη να το συντηρήσει, κι έτσι μένει εδώ, ολομόναχη, για όσο ακόμα την στηρίζουν τα πόδια της. Μόνη ανάμεσα στ’ αμέτρητα πλήθη των επήλυδων και των τουριστών, περιμένει το τέλος, το οριστικό τέλος.

Μέμνησο, ω Ιστανμπούλ, της κραταιάς και υπέροχης Κωνσταντινούπολης...

Υπήρξε.

Οινόη - Εύξεινος Πόντος, 8 Ιουλίου 2010

ΕκΕίΝη

τις μέρες ονειρεύεται ταξίδια

τις νύχτες τις μισεί και τις σκοτώνει

τρέχει γυμνή στο χιόνι να σωθεί

από στεφάνια λεμονιάς και δαχτυλίδια

και άντρες  που αγγίζει και ματώνει

.

Τί έΚανες στοΝ Πόλεμο.... Γιωργάκη;;;;;

- Όταν ο Άκης παράγγελνε τα υποβρύχια των 3 ΔΙΣ ΕΥΡΩ (που δεν τα έχουμε πάρει ακόμα...) πληρώνοντας ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ το 75% , δλδ ΔΥΟ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ (πρωτοφανές στα διεθνή χρονικά...)

- Όταν ο Τσουκάτος έπαιρνε τα εκατομμύρια της SIEMENS "για το κόμμα"....

- Όταν ο Μαντέλης έπαιρνε τα εκατομμύρια της SIEMENS για την πάρτη του, αγοράζοντας -μεταξύ άλλων- για τον ΟΣΕ πανάκριβα ηλεκτρικά τραίνα που σκουριάζουν άχρηστα επί χρόνια.... (πώς να μη μπατιρήσει μετά ο ΟΣΕ...)

- Όταν - Όταν - Όταν....

ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ

ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΥΣ;;;;;;

Η ΕπανάΣταση της ΕλπίΔας

Απευθυνόμενος σε πολλούς από τους νέους που υποτιμούν την αξία της παραδοσιακής σκέψης, θα ήθελα να τονίσω την πεποίθησή μου ότι ακόμα και η πιό ριζοσπαστική εξέλιξη δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από το παρελθόν. Δεν είναι δυνατόν να προοδεύσουμε απορρίπτοντας τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος - και το να είναι κανείς νέος δεν είναι από μόνο του αρκετό!

Έριχ Φρομμ, "Η Επανάσταση της ελπίδας"

.