ΕίνΑι Μιά ΚυΡιούΛα

Είναι μια κυριούλα μια σταλιά, λιπόσαρκη, σκεβρωμένη και στραβιά. Είναι πάντα σκυφτή, σχεδόν ανέκφραστη, σπάνια μιλά. Είναι ντυμένη φτωχικά και παλινκαιρίσια, ξεθωριασμένη φούστα, τριμμένη μπλούζα, φθαρμένα ίσια παπούτσια, καλτσάκια που κάποτε ήταν λευκά.. Την έχω δει. 

Την έχω δει στην εκκλησία, στον Εσπερινό, ν’ ανάβει με δέος ένα τόσο δα μικρούτσικο κεράκι, κι ύστερα να κάθεται ευλαβικά στα έρημα στασίδια, μαζί με άλλες δυό τρεις ολόιδιες κυριούλες. Την έχω δει στο ΙΚΑ, απεγνωσμένη, να τής κλείνουν ραντεβού για μήνες μετά, να περιμένει κάποτε καρτερικά στην ουρά για το γιατρό, χλωμή και τρομαγμένη- τον έχω δει να της μιλά απότομα, στον ενικό, να ξεμπερδεύει μαζί της βιαστικά, να φωνάζει πριν καλά καλά φύγει την επόμενη κυριούλα. Την έχω δει να προχωράει με κόπο στην ανηφόρα της φτωχογειτονιάς, να κοντοστέκεται κάθε τόσο να ξαποστάσει. Την έχω δει μπροστά μου,  στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, ν’ ανοίγει ένα μικρό κατατριμμένο πορτοφολάκι, από κείνα με το ασημί κούμπωμα, για να πληρώσει ένα μήλο κι ένα σακκουλάκι ρύζι, βιάζομαι, μ’ εκνευρίζει που αργεί, μετρώντας κίτρινα και κόκκινα κέρματα ένα ένα. Την έχω δει στα Επείγοντα, πάνω σ’ ένα φορείο, σκεπασμένη μ’ ένα λευκό σεντόνι. Ο πιωμένος οδηγός δεν την είχε δει.

Κάποιος, κάποτε, την φώναζε «κόρη». Κάποιος μπορεί και να τη φώναζε «μάνα». Κάποιος μπορεί και να τη φώναξε, κάποτε,  «αγάπη μου».

Είναι μια κυριούλα στα αζήτητα του Νεκροτομείου