ΝύΧτα καΤαιΓίδας

Θά ’θελα να σού ήμουν απαραίτητος, όχι όπως ο αέρας, μα όπως το γαλάζιο φως του δειλινού. Θά ’θελα να σού προκαλώ μια γλυκιά ταραχή, σαν διπλανή καταιγίδα- που οι κεραυνοί της, χτυπάνε αλλού. 

Να μετράμε μαζί τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στην αστραπή και στη βροντή, και να τα πολλαπλασιάζουμε επί 300, και να βγαίνει μακριά. Να μετράμε μαζί τα χρόνια ανάμεσα στην προσμονή και στη λησμονιά, και να βγαίνουν πολλά. Θά ’θελα να μετράμε μαζί την Ανυπαρξία, και να βγαίνει μια σταλιά.

Καληνύχτα, αγάπη. Ήθελα, όλο κι όλο, 

μιάν αγκαλιά.

<μ<