το λειΨό φεγγάΡι
To ΛειΨό φεΓΓάρι
Ένα παγωμένο βράδυ, ενός θλιμμένου χειμώνα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ένας τεράστιος, κατάλευκος, περιπλανώμενος Δράκος εμφανίστηκε στον ουρανό, πίσω από την Πανσέληνο. Την πλησίασε ύπουλα και αθόρυβα, της τράβηξε χωρίς καμμία ντροπή μια γερή δαγκωνιά, και την άφησε εκεί, πληγωμένη, να αιμορραγεί λευκό, μαργαριταρένιο φεγγαρίσιο αίμα.
Κανένας δεν πρόσεξε το δράμα που εκτυλίσσονταν ψηλά στον ουρανό. Γιατί ήταν, είπαμε, ένας θλιμμένος χειμώνας, και οι άνθρωποι είχαν πάψει να κοιτάζουν ψηλά. Ούτε οι ελάχιστοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν εκείνην την προχωρημένη ώρα. Ούτε οι καντινιέρηδες που έψηναν μπροστά στις κατάφωτες καντίνες τους για να ταΐσουν τους ξενύχτηδες. Ούτε καν το αιώνιο ερωτευμένο ζευγαράκι, που φιλιέται μυριάδες χρόνια τώρα, στην Παραλία, μπροστά στο Λευκό Πύργο. Μόνο κάτι περαστικά συννεφάκια το πρόσεξαν, μα τα συννεφάκια δεν είναι μαρτυριάρικα, ούτε κι ανακατεύονται στις ξένες δουλειές, παρόλο που βλέπουν σχεδόν τα πάντα- κι έτσι δεν μίλησαν ούτε κι αυτά.
Την Σελήνη όμως την πήρε το παράπονο, έτσι που ένιωσε μόνη, πληγωμένη, κι ανυπεράσπιστη. Καταράστηκε λοιπόν τον Κόσμο να μην ξαναξημερώσει, να μείνει για πάντα όπως ήταν εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, κρύος, σκοτεινός, και θλιμμένος. Όπως ο Χρόνος.
Η κατάρα της φυσικά έπιασε, γιατί οι κατάρες της Σελήνης πάντα πιάνουν, κι αλίμονο σε κείνον που θα τις υποστεί. Όλα πάγωσαν, κι ο Κόσμος ερήμωσε.
Όμως ο περιπλανώμενος Δράκος, βλέποντας πως δεν υπήρχε πια κανείς να υπερασπιστεί τη Σελήνη, πήρε θάρρος, και ξαναγύρισε. Μια νέα γερή δαγκωνιά, κι εκείνη απέμεινε ακόμα πιο λίγη, ακόμα πιό λειψή. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, ώσπου από τον όμορφο λαμπερό της δίσκο δεν είχε απομείνει παρά μια μικρή, κιτρινωπή φέτα, σαν κομμένο νύχι. Κι ύστερα, ένα βράδυ, τίποτα πια. Απόλυτο σκοτάδι. Τότε ο Δράκος, χορτάτος και χαρούμενος, όσο χορτάτος κι όσο χαρούμενος μπορεί να είναι ένας Δράκος, φτερούγισε μακριά, για άλλους Κόσμους.
Κι έτσι, μαζί με τη Σελήνη, έσβησε κι η κατάρα της: ξημέρωσε ξανά, κι όλα στον Κόσμο άρχισαν σιγά σιγά να κυλάνε όπως πριν. Ακόμα κι η Σελήνη, δειλά δειλά, άρχισε να ξαναμεγαλώνει τις νύχτες στον Ουρανό. Η Νέα αυτή Σελήνη όμως, δεν θυμόταν τίποτ' απ' όλ' αυτά. Ούτε κι οι νέοι άνθρωποι.
Αλλά οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν θυμούνται τίποτα.
Γι αυτό κι υπάρχουν ακόμα Δράκοι.
μ
14-1-2012
6 σχόλια:
Μου ήρθε στο νου ένας στίχος με αυτόν σου το μύθο .
Οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα
παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα...
Kαλό ξημέρωμα & όμορφο Σ/Κ :)
Οι άνθρωποι πάντα ξεχνούν...
Ο Δρακος με την τελευταια δαγκωνια την πατησε.Καταπιε τη σεληνη κι εμεινε στα μαυρα σκοταδια του χάους.Όμως ούτε κι ενας δρακος δε μπορεί το πισσα-σκοτάδι κι αρχισε να τη μυρικάζει λίγη λίγη ανεβάζοντας τη φετούλες στο στομα πάλι.Και βγάζει μια χαραμάδα φως εξω να του φέγγει, μα με τόσο γλυκο φως που είχε καταβροχθίσει επαθε ζάχαρο και πειράχτηκαν τα μάτια του κι ήθελε κι άλλο φως για να δει.Κι εβγαλε την αλλη μερα κι άλλη φέτα φεγγαριού απ τη κοιλια του.Για 14 μέρες εβγαζε απ τα σπλάγχνα κομμάτια φως και ξαναγινε ολόγιομο ενα φεγγάρι.Κι εφεξε για τα καλα του δρακου που το ειδε και το ξαναλιμπίστηκε κι αρχισε για άλλες 14μέρες να το τρώει μεχρι την τελευταιά μπουκια που σκοτεινιάζει εντελώς κι απ τη επομένη αρχίζει να το ξερνά πάλι γιατι δεν μπορεί τα σκότη ουτε κι ενας ο δρακος είπαμε. Και πάντα γίνεται αυτό κι ας το ξεχνούν οι άνθρωποι.Δράκος θα υπάρχει πάντα, μα και φεγγάρι.
τ.
Ξεχνούν οι ανθρώποι και μπερδευονται έτσι κι εγώ.Η αιματοχυσία του φεγγαριού κρατάει 28νύχτες κι άλλες 28 το ξαναγέμισμα του από το χρυσαφένιο εμετό του δράκου που τυφλώθηκε από το γλυκό του φως που το κατάπιε. Αυτή είναι η άλλη ιστορία για το δράκο και τη σελήνη. Αν τη λέτε σε μικρά παιδιά, έτσι να τη λέτε, αν τη λέτε σε μεγαλύτερα να λέτε την άλλη , του γατούλη. Οι γάτοι τριγυρνάνε στα σκοτάδια του Γενάρη και ξέρουν τα μυστικά της γλώσσας της νύχτας και της μοίρας. Ίδια σαν τους ποιητές...
τ.
Ρε τους μπαγάσηδες, λες να το καναν επίτηδες και βράβευσαν το Χριστιανόπουλο επειδή το ήξεραν πως θα τους εφτυνε, για να τους μείνουν τα λεφτά;
τ.
Στη Δραπετσωνα,στις 7 η ώρα απόβραδο,στο τούνελ (μισόφωτο;), σεκιουριτάς με μηχανη εκοψε το νήμα της ζωης του Θόδωρου Αγγελόπουλου καθώς γύριζε την ταινία του "η άλλη θάλασσα" . Κινηματογραφική αποχώρηση ενός καλλιτέχνη που έστρεψε με το εργο του βλέμματα του κόσμου στην Ελλάδα.Απαρφανίζεται στη μοιραία καμπή η χώρα από τους λίγους πια που την κράτησαν μέσα στο σύγχρονο πολιτιστικό σύμπαν.Τον ευχαριστούμε για τη συγκίνηση και την ομορφιά των πλάνων που μας αφησε. Υπόκλιση. τ.
Δημοσίευση σχολίου