επιστΡοΦή

...Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, κατέβηκε στην Παραλία, γδύθηκε, και βούτηξε στα παγωμένα νερά.

"Επέστρεφα στην Πατρίδα", πρόλαβε μόνο να ψελλίσει, στους ναυτικούς που τον περισυνέλεξαν, 

λίγο πριν ξεψυχήσει.

μ

Tου ΚρύΟυ και τΦεγγαριΟύ

Πες μου λυπημένο, κίτρινο φεγγάρι

την Αγάπη μου, ποιός την έχει πάρει

τη Χαρά μου ποιός, ποιός μελαγχολεί

τί μου σκοτεινιά-νοιάζει τη Ζωή; 

μ

να μπορούΣα

Να μπορούσα να δαμάσω τον Άνεμο

να τον εμπόδιζα να σού χαϊδεύει τα μαλλιά

και να σού ψιθυρίζει «σ’αγαπώ»

Να μπορούσα να δαμάσω τον Ήλιο

να τον εμπόδιζα να σού χαϊδεύει το κορμί

κι εγώ να μη μπορώ

Να μπορούσα να δαμάσω τη Θάλασσα

να την εμπόδιζα να μπαίνει μες στα μάτια σου

κι αιτία να μην είμαι

εγώ

μ

τΟ κλείΣιμο τΩν βιβλίΩν

Τον τελευταίο καιρό δεν παύω να κλείνω ανοιχτούς λογαριασμούς και υποθέσεις. Τακτοποιώ χρέη. Πιέζω οφειλέτες. Επιστρέφω δανεικά. Διαγράφω χρεωστούμενα. Εξαργυρώνω έναντι. Εξιχνιάζω μικρά, παλιά εγκλήματα. Λύνω ζητήματα. Ακυρώνω πάγιες εντολές. Διαγράφομαι από δαπανηρές (δια)συνδέσεις. Απαρνιέμαι ανενεργές σχέσεις.

Κι όσο οι εκκρεμότητες λιγοστεύουν, κι οι τελευταίες αβεβαιότητες διαβεβαιώνονται, όσο οι Γόρδιοι δεσμοί κόβονται, και οι Δαμόκλειες σπάθες πέφτουν, τόσο δεν παύω να σκέφτομαι, πως οι μόνοι, οι μόνοι, οι μόνοι, που τα έχουν όλα, μα όλα, μα όλα, τακτοποιημένα, είναι, ναι, ναι, ναι- οι Νεκροί.

μ

Το ΠαΡάΠΟνο τΟΥ κόΚκοΥ τηΣ άμΜοΥ

- Πότε θα μ'αγάπησεις, λιγάκι;

πόσους Αιώνες ακόμα

θα με συντρίβεις;

- Κουτέ, είμαι η Θάλασσα

τη συντριβή ορίζω

γι' Αγάπη.

μ