Η ΝίκΗ ΤΟΥ ΟΜΠάΜΑ, Ο ΠΑΓΚόΣΜΙΟΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜόΣ, ΚΑΙ Η ΜΝήΜΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣόΨΑΡΟΥ

Το χρυσόψαρο, ως γνωστόν, έχει μνήμη μερικών λεπτών. Το ίδιο και οι περισσότεροι άνθρωποι, αν κρίνω από τον γενικό ενθουσιασμό για τη νίκη του Ομπάμα.

Ωραία, λοιπόν, άλλαξε ο Πρόεδρος κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς: Ο νέος Πλανητάρχης είναι πιό συμπαθητικός από τον ανεκδιήγητο Μπούς. Είναι και ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Και λοιπόν; Τί έγινε;

Να σάς θυμίσω ότι μαύρη είναι και η αλήστου μνήμης (στα τσακίδια) Κοντολίζα Ράις; Ή μήπως ο αρχι-ιέραξ Κόλιν Πάουελ είναι άσπρος;

Α, ξέχασα, ο Ομπάμα είναι προοδευτικός, είναι τίμιος, είναι νέος, είναι φιλέλληνας κι αντιπαθεί την Τουρκία (!), είναι, είναι...

Αχ καλά μου χρυσόψαρα, ξεχάσατε κιόλας έναν κάποιον Μπίλη Κλίντον, τις ελπίδες που συνόδεψαν την εκλογή του, τον ενθουσιασμό για την αποχώρηση του πατέρα Μπούς, τις υπαναχωρήσεις που έκανε ο Μπίλης στα πάντα με το που εξελέγη (σιγά μην μπορούσε να κάνει κι αλλιώς), το επιτελείο λαμπρών σαραντάρηδων που τον συνόδευε, μια παρέα που πολλοί πίστεψαν τότε ότι θ' άλλαζε τον κόσμο, μεταξύ των οποίων, έναν πανίσχυρο Τζώρτζ Στεφανόπουλος, που δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στα εθνικά μας θέματα... ξεχάσατε τις ευχαριστίες του τότε Πρωθυπουργού μας προς αυτόν τον Μπίλη, τον λόγο για τον οποίο τον ευχαριστούσε...

Το καλύτερο απ' όλα για να παχύνεις είναι να έχεις γιαγιά χρυσόψαρο, ή γιαγιά με Alzheimer: "Να σού κάνω πατατούλες τηγανητές, εγγονάκι μου;" "μα γιαγιά, πριν λίγο έφαγε πατάτες τηγανητές" "Τί λες παιδάκι μου, πότε τού τηγάνισα εγώ πατάτες; Το παιδί πεινάει- να, ώσπου να γίνουν, πήγαινε πάρε κι ένα παγωτό" - "μα, γιαγιά...." κλπ κλπ.

Δεν έχω καλό προαίσθημα για τον Ομπάμα, και μακάρι να βγω ψεύτης. Μπορεί να είμαι άδικος, ή και απλά γκρινιάρης- αλλά κι εσείς, κρατήστε επιτέλους κι ένα μικρό καλάθι! Χρυσόψαρα, ε χρυσόψαρα!