αΈρας

Φυσάει ένας βοριάς ανηλεής

Φυσάει ένας βοριάς με παρασέρνει

Φυσάει ένας βοριάς κι όλα τα παίρνει

Μικρά μεγάλα

Φυσάει ένας βοριάς και φέρνει

Άλλα

<μ<

μέρεΣ τοΥ '13

Γόβες στα σκουπίδια

στους βρώμικους, άσχημους, θορυβώδεις δρόμους

φλύαροι άναρθροι αβάσταχτοι

άνθρωποι

<μ< 

E

Ελευθερία, έχεις γεύση 

Προδοσίας.

<μ<

photo: http://lostknightkg.deviantart.com/art/Treason-of-Isengard-338435261

"Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"

Η Θάλασσα του Οκτώβρη, ζεστή, ταραγμένη, έρημη, είναι πάντα το ίδιο απρόσμενα αισθησιακή. ΓΙα την ώρα βέβαια εδώ στη Θεσσαλονίκη έχει μετακομίσει στον ουρανό.

Καλημέρα!

photo: there_is_a_treason_at_sea_by_brandtcampbell-d67t0ak @ deviantart

ΑΝΘΡΩΠΟΦάΓΟΙ

Μη ρωτάς "γιατί"

ρώτα ποιός τους άνοιξε 

την Πόρτα.

μικρό λευΚό

"Τί σού'χα πει; Φτιάξε λευκό πουκάμισο από σύννεφο

να το φοράς κατάσαρκα στη μαύρη σου πληγή, 

να το φοράς, να μη πονάς, όταν μαυρίζουν

οι Ουρανοί,

να το φοράς, να μη πονάς, όταν χτυπούν 

οι Κεραυνοί"

Λίζα, Σεπτέμβριος 2006- 5 Σεπτεμβρίου 2013

Μια μικρή ψυχούλα που σε κοιτούσε μέσα στα μάτια και σού μιλούσε στην παγκόσμια γλώσσα της αγάπης. Μια αγνή, άκακη ψυχούλα, μια ολόγλυκη παρουσία, που γέμιζε το σπίτι με θαλπωρή, και τους υποδεχόταν όλους, οικογένεια και φίλους, γνωστούς και αγνώστους, με τρυφερά νιαουρίσματα, αγκαλιές και χάδια. Αυτή ήταν η Λίζα η γατούλα. Κατακτούσε αστραπιαία όλους όσους την γνώριζαν- όλοι τη λάτρευαν, ακόμα και όσοι δε χωνεύουν τις γάτες, γιατί ήταν αξιολάτρευτη. 

Αυτό το αθώο πλασματάκι, η λατρεμένη μου Λιζούλα, βασανίστηκε τόσο πολύ πριν ξεψυχήσει… Εκεί που ήταν γεμάτη υγεία, μέσα σε μερικές μέρες κατέρρευσε. Στην αρχή σταμάτησε να τρώει, και κρυβόταν στα πιο σκοτεινά και ήσυχα σημεία. Ήταν τόσο αδύναμη, που προχωρούσε ένα δυο μέτρα και ξάπλωνε στο πάτωμα. Υπέφερε σιωπηλά, καρτερικά, χωρίς διαμαρτυρίες, μόνο όταν την ενοχλούσα για να την πάω στο γιατρό ή για να την ταΐσω όσο μπορούσα με το ζόρι, διαμαρτύρονταν λίγο, με τον πονεμένο της τρόπο, χωρίς ποτέ μα ποτέ να εκδικείται για το ζόρισμα. Χτες και προχτές περάσαμε ώρες και ώρες αγκαλιά, για να ανέβει ψυχολογικά και να φάει, για να πάρει τον ορό της, για να κάνει τις εξετάσεις της. Υπέμενε τα πάντα με απέραντη αξιοπρέπεια. Τα όμορφα ματάκια της ήταν όμως πάντα ανοιχτά, δεν ησύχαζε στιγμή το μωράκι μου, και δεν βελτιωνόταν, ό,τι και αν κάναμε γι αυτήν.

Η Λίζα πέθανε σήμερα τα ξημερώματα στις πέντε, μετά από αυτήν την αναπάντεχη, ξαφνική, κεραυνοβόλο αι μυστηριώδη ασθένεια. Το μικρό της κορμάκι γεμάτο τρυπήματα, το λαμπερό της τρίχωμα ξυρισμένο σε πολλά σημεία για αιμοληψίες και παρακεντήσεις.

Ήταν εφτά ετών. Και θα μού πεις, εδώ άνθρωποι, παιδιά πεθαίνουν, κι εσύ μού μιλάς για τη γάτα σου… Όσοι έχετε ή είχατε ζωάκια συντροφιάς καταλαβαίνετε πόσο δένεσαι μ’ ένα τέτοιο πλασματάκι. Όσοι δεν είχατε ποτέ, δεν περιμένω να καταλάβετε, δεν μπορείτε…

Λιζούλα, γλυκιά μου, λατρεμένη γατούλα, αγάπησες πολύ, κι αγαπήθηκες πολύ. Αναπαύσου τώρα, κοριτσάκι μου όμορφο και πονεμένο. Θα μάς λείψεις. Πάρα πολύ.

Ο μπαμπάς Μίλτος

μαύρα σύΝΝεφα στην ανατολή

κι έρχεται κάποτε η στιγμή 
να ζήσεις τους φόβους σου 

θα παραλύσεις; θ' αγωνιστείς; θα νικηθείς; 
θα ξαναγελάσεις; 

 <μ<

αποχαιρεΤισμός σΤην ανΤίπαρο

Αυτό το νησάκι τ'αγαπάω
γιατί έζησα αγαπημένα

αυτό το νησάκι τ'αγαπάω
γιατί αγάπησα εσένα

.......
(χάνοντας ένα νησί
διεκδικείς τη θάλασσα)

ΥΓ Θεέ μου, πόσο ~Καλοκαίρι~ ξοδεύεις
για να μη βλέπουμε το ~Χειμώνα~!

<μ<
Αντίπαρος, 20 Αυγούστου 2013

Το πακέΤο

(προδημοσίευση του Επιλόγου από το "Ταξίδι της Επιστροφής")

«Τότε που ήμουν χριστιανή», μού έλεγε μια φίλη στρατευμένη κομμουνίστρια, «με μαρκάρανε στενά κάτι καλόγριες, θέλανε να με κρατήσουν στο μοναστήρι τους». Ως φιλοξενούμενη;» τη ρώτησα. «Όχι, ως αδελφή!», μού απάντησε.

Στην αρχή παραξενεύτηκα, δεν φανταζόμουν πως η συγκεκριμένη μορφωμένη και έξυπνη κοπέλα, ήταν κάποτε φανατική θρήσκα, σε βαθμό να φλερτάρει με το μοναχισμό. Μετά όμως θυμήθηκα πως ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός μοιάζουν πάρα πολύ- μοιάζουν στα ακλόνητα μαξιμαλιστικά τους ιδανικά, στην απόλυτή τους πίστη πως κατέχουν την απόλυτη Αλήθεια, στον εγγενή τους πατερναλισμό, στο φανατισμό τους, μοιάζουν στις ατέλειωτες εκατόμβες νεκρών και κατεστραμμένων ζωών που έχουν προκαλέσει, άμεσα ή έμμεσα, στο όνομα του Θεού - Πατερούλη τους. 

Εγώ όμως δεν θα μπορούσα να είμαι ούτε χριστιανός, ούτε κομμουνιστής- όχι γιατί δεν με συγκινεί η Αγάπη και η Κοινωνική Δικαιοσύνη, το αντίθετο! Δεν μπορώ όμως να τις δεχτώ μέσα σ’ ένα πακέτο που περιλαμβάνει από τη μια (χριστιανισμός) τραγελαφικά προπατορικά αμαρτήματα, μαζοχιστές, παιδοκτόνους, ερωτομανείς Προφήτες, αλλά και παρθενογενέσεις, μίσος για το σώμα, πίστη σε ανάσταση και αιώνια ζωή, κι από την άλλη (κομμουνισμός) το δόγμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, τα γκουλάγκ, τις ευκαιριακές συμμαχίες με το Χίτλερ, τις Δίκες της Μόσχας, σατανικές μυστικές αστυνομίες, το σιδερένιο παραπέτασμα. Με τον ίδιο τρόπο, παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι νεοφιλελεύθερος- όχι γιατί δεν υπάρχει λογική στη θεωρία τους, αλλά γιατί τους λείπει τελείως η ανθρωπιά. Με λίγα λόγια, σε καμμία από τις τρεις αυτές κοσμοθεωρίες, δεν μού κάνει το πακέτο.

Με τρόμο λοιπόν σκέφτομαι πόσοι από αυτούς τους καλούς ανθρώπους, τους φανατικούς υποστηρικτές των δύο Πακέτων της Αρετής, Χριστιανοί και Κομμουνιστές, αν τους δινόταν η ευκαιρία, θα μ’ έκαιγαν ευχαρίστως στην πυρά, ή θ μ’ έστηναν χωρίς τύψεις στον τοίχο, για να απαλλαχτούν από μένα τον αιρετικό – ρεβιζιονιστή κι από την ασυγχώρητη Αμαρτία μου, την αμφισβήτηση του Ιερού τους Δόγματος. Και θα το έκαναν αυτό με την πρώτη υστερική κραυγή εναντίον μου, με την πρώτη «αγανακτισμένη» καταγγελία εναντίον του μαύρου πρόβατου - γάτου, που χαλάει τη συνταγή της Σωτηρίας. Και θα το έκαναν αυτό χωρίς καμμία τύψη, με ειλικρινή πίστη ότι κάνουν το σωστό, το ηθικό, το πρέπον, το επαναστατικό.

…«Με βάλανε τότε φυλακή με την πλήρη συγκατάθεση του πατέρα της. Ήμουν κατευθείαν για το εκτελεστικό απόσπασμα. Έξι μήνες μετά, εκτέλεσαν τον ίδιο, ενώ εγώ στάθηκα τυχερός, και γλύτωσα από του χάρου τα δόντια».

«Δηλαδή είναι κόρη ενός παλιάνθρωπου», είπε ο γιατρός Σκρέτα.

Ο Ιάκωβος σήκωσε τους ώμους. «Πίστεψε πως είμαι εχθρός της επανάστασης. Άρχισαν όλοι να το λένε, κι αυτός το πίστεψε».

«Τότε γιατί έλεγες πως ήταν φίλος σου;»

«Ήμασταν φίλοι. Κι είχε γι’ αυτόν μεγάλη σημασία που ψήφισε υπέρ της φυλάκισής μου. Απόδειξε έτσι πως βάζει τα ιδανικά πάνω από τη φιλία. Τη στιγμή που με κατάγγελνε ως προδότη της επανάστασης, μέσα του, νομίζω, καταπίεζε τα προσωπικά του συναισθήματα, για χάρη κάποιου υψηλού σκοπού- κι αυτό το ζούσε σαν μεγάλη πράξη της ζωής του».

«Κι αυτή είναι η αιτία που αγαπάς αυτήν την άσχημη κοπέλα;» [την κόρη του εκτελεσμένου του «φίλου»]

… «Απλώς τη λυπήθηκα μόλις την είδα για πρώτη φορά. Ήταν παιδί ακόμα όταν τους έδιωξαν από το σπίτι τους- έζησε με τη μητέρα της σε κάποιο ορεινό χωριό, όπου οι άνθρωποι φοβόντουσαν να έχουν σχέσεις μαζί τους. Για πολύ καιρό δεν είχε δικαίωμα να σπουδάσει, αν και είναι προικισμένο κορίτσι. Είναι φοβερό να καταδιώκουν τα παιδιά εξαιτίας των γονιών. Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να την μισήσω, εξαιτίας του Πατέρα της; Τη λυπήθηκα. Τη λυπήθηκα που της εκτέλεσαν τον πατέρα, και τη λυπήθηκα που ο πατέρας της έστειλε το φίλο του κατευθείαν στο θάνατο».

Μίλαν Κούντερα, «Το βαλς του αποχαιρετισμού»

Και θα με έκαιγαν στην πυρά όλοι αυτοί οι «φίλοι» χωρίς να έχω καμμιά πιθανότητα να υποστηρίξω την άποψή μου και να διεκδικήσω το δικαίωμά μου να την υποστηρίζω: Γιατί είναι αδύνατον να σταθείς απέναντι στον φανατικό, πολύ περισσότερο δε απέναντι στον όχλο, και να τού μιλήσεις λογικά. Και γιατί είναι πολύ πιο εύκολο είναι να δημιουργήσεις εντυπώσεις, από το να καταδείξεις την αλήθεια. Πώς ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι Ελέφας;

«Έτρεχε ο Λαγός σαν παλαβός μέσα στη ζούγκλα. Τον βλέπει η αλεπού και του λέει, τι έπαθες ρε Λαγέ και τρέχεις; Άσε, πλάκωσαν οι κυνηγοί Ελεφάντων, λέει ο Λαγός. Γελάει η Αλεπού, καλά, Ελέφαντας είσαι και τρέχεις; Αν αρχίσουν αυτοί να βαράνε, ξαναλέει ο Λαγός, άντε ν’ αποδείξεις πως δεν είσαι Ελέφας…»

Το ανελέητο ερώτημα γα τον σκεπτόμενο άνθρωπο, που βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των ανθρώπων- κτηνών από τη μια, δηλαδή των φασιστών και κάθε λογής φασιστοειδών που θεοποιούν τη Δύναμη, και των επιπόλαιων και ανώριμων μαξιμαλιστών Ιδεολόγων από την άλλη, είναι: μιλάω, ή δε μιλάω; Παίρνω θέση, ή το βουλώνω;

«Μέσα στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις
ποιος είναι ο Δικαστής

να περπατάς, και πάντα να ζητάς

πού θα πας να κρυφτείς» 

Νίκος Γκάτσος, "Το βαλς των Σκύλων"

«Λάθε βιώσας», ζήσε κρυφά, είπε ο Επίκουρος. Το κεφάλι του το γλύτωσε, άρα καλά το είπε, αλλά τα γραπτά του έγιναν όλα μα όλα στάχτη, από τους ευσεβείς χριστιανούς που τον έκαναν τον έρμο κόκκινο πανί. Μόνο κάτι αποφθέγματά του σώθηκαν, κι αυτά μέσα σε βιβλία άλλων, ως αναφορές, συνήθως στην προσπάθεια να τα αντικρούσουν. 

Το βιβλίο αυτό, αν ποτέ εκδοθεί, αν το κρατάς στα χέρια σου, είναι μια σαφής παράβαση του κανόνα αυτού. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι οι καιροί θα έχουν ωριμάσει για την Ανθρώπινη Οδό, ή ότι απλά είμαι βλάκας και κάνω βλακείες, κι ας ξέρω πως θα τις πληρώσω ακριβά. Κι αυτό, φαντάσου, χωρίς να πιστεύω στην Αιώνια Ζωή ή στην Αταξική Κοινωνίαμ παρά μόνο στην Ανθρώπινη Αλήθεια.

Η Ανθρώπινη Οδός της Αλήθειας: Αυτό μόνο μένει στον σκεπτόμενο άνθρωπο του 21ου αιώνα, που έχει την ανεπανάληπτη τύχη αλλά και την φοβερή ευθύνη να έχει πρόσβαση σε όλη την Ανθρώπινη Περιπέτεια ανά τους αιώνες, τόσο από πλευράς θεωρίας, όσο και πράξης. Όταν οι ουτοπίες που δηλώνουν ή δεν δηλώνουν τον εαυτό τους ως τέτοια έχουν ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει παταγωδώς, όταν όλες οι βεβαιότητες έχουν καταρρεύσει, όταν όλοι οι Ιδεαλισμοί έχουν ντροπιαστεί στην πράξη, τότε ο μόνος δρόμος είναι η Αλήθεια- όχι όμως η ιδεατή «αλήθεια» που δήθεν υπαγόρευσε κάποιος Θεός, ή που την γέννησε ένας υπερφίαλος και ανεδαφικός ανθρώπινος εγκέφαλος- η Αληθινή Αλήθεια, εκείνη που κουβαλάμε χαραγμένη στα γονίδια και στους εγκεφάλους μας, η υλική και βιολογική Αλήθεια που ζούμε τώρα και εδώ, όλοι μαζί, σε αυτόν τον δύσκολο και σκληρό Κόσμο- Κόσμημα, η Αλήθεια που δημιουργούμε αλληλεπιδρώντας στις Κοινωνίες μας. Η «κόλαση των ζωντανών», που μπορεί όμως, από κάποιες πλευρές, να μοιάζει Παράδεισος.

«Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της: γίνε μέρος της, ώστε να μην την βλέπεις πια. Ο τρόπος αυτός είναι εύκολος για τους πολλούς. Ή αλλιώς, και ο τρόπος αυτός είναι δύσκολος, και απαιτεί γνώση και συνεχή επαγρύπνηση, ψάξε και μάθε να ξεχωρίζεις, μέσα στην κόλαση, τι δεν είναι κόλαση, και σε αυτό, δώσε διάρκεια». Ίταλο Καλβίνο, «Οι Αόρατες Πόλεις»

Είναι ο Κόσμος αγγελικά πλασμένος; Φυσικά και όχι. Είναι ο Κόσμος δίκαιος; Φυσικά και όχι. Είναι ο Κόσμος «ανθρώπινος»; Φυσικά όχι. Είναι βίαιος και άδικος. Είναι ο Κόσμος λογικός; Κι όμως, είναι. 


Είναι ο Άνθρωπος… ανθρώπινος; Είναι ο Άνθρωπος λογικός; Είναι ο Άνθρωπος «καλός»;

«Ο Ιάκωβος αγαπούσε την τρυφερότητα και την ευγένεια, αλλά ήταν βέβαιος πια πως αυτές δεν είναι ανθρώπινες ιδιότητες. Ήξερε καλά τους ανθρώπους, γι αυτό και δεν τους αγαπούσε πιά».
Μίλαν Κούντερα, «Το Βαλς του Αποχαιρετισμού»

Να γνωρίζεις τους Ανθρώπους, Αληθινά, με τα όριά τους, με τις αδυναμίες τους και με τα ελαττώματά τους, και να μπορείς να τους αγαπάς, στο βαθμό που τους αξίζει, χωρίς να γίνεσαι μισάνθρωπος όπως ο Ιάκωβος. Να γνωρίζεις τα Αληθινά όριά σου και να έχεις την δύναμη να ΜΗΝ τα ξεπερνάς. Να γνωρίζεις τη ζωή, με τα βάσανα της, την ευθραυστότητά της, και την περιορισμένη της διάρκεια, και να μπορείς να την αγαπάς. 

Να γνωρίζεις την Αλήθεια, για τον Εαυτό σου, για τους Άλλους, και για τον Κόσμο, και μέσα σε αυτήν την σκληρή, ναι, και δυσάρεστη, ναι, Αλήθεια, να μπορείς να είσαι όσο γίνεται, ναι, Ευτυχισμένος.

Αυτά ήθελα να σού πω.

επιστροΦή στον ντραγΚουντέλη

πίσω από κάθε κορφή, μια ακόμα κορφή
κι εγώ να λιώνω, να ιδρώνω, να διψάω, να πονώ
κι όμως, να τρέμω μη βρω την κορυφαία κορφή
και δε μου μένει πια παρά «κάτω»
και «πίσω»

<μ<

ωΔή σε μια πόΡνη

Απόψε θα κοιμηθώ χαμογελαστός, και θα ξυπνήσω γαλήνιος. 

Τι κι αν δε σε λένε στην πραγματικότητα «Κάρλα»,τι κι αν έπρεπε να σού δώσω ένα πορτοκαλί, για να κολλήσω για λίγο το κορμί μου πάνω στο δικό σου: Ήμουν τίμιος, κι ήσουν τίμια. Μού είπες «τόσο», σού είπα «εντάξει». Χωρίς να λογαριάζεις ούτε πώς είμαι, ούτε ποιός είμαι, ούτε τι θα κερδίσεις από μένα στο μέλλον. Χωρίς ψεύτικες αναστολές, χωρίς περιττές χρονοτριβές, χωρίς αχρείαστες ντροπές, χωρίς ανούσιες τύψεις.

Απόψε θα κοιμηθώ χαμογελαστός, και θα ξυπνήσω γαλήνιος: Γιατί έχω τη μυρωδιά από το κορμί σου κάτω από τα νύχια μου.

<μ<

πρωΘύστερα

Ύστερα μισοξύπνησε, από έναν βαθύ, θολό ύπνο- ήταν ξαπλωμένος, ολόγυμνος, σ’ έναν κρύο οβάλ πάγκο- δυό τρεις μορφές υπήρχαν τριγύρω, στο μισοφωτισμένο χώρο- μία απ’ αυτές γύρισε και τον κοίταξε- δεν ήταν άνθρωπος

Πολλές φορές σκεφτόταν πόσο παράδοξο, πόσο απίστευτη είναι η ύπαρξη- του καθενός μας χωριστά, και όλων μας μαζί. Πόσο απίστευτη σύμπτωση να κατοικούμε σ’ αυτόν ειδικά τον πλανήτη, που δεν είναι ούτε πολύ ζεστός, ούτε πολύ κρύος, ούτε πολύ σκοτεινός, ούτε πολύ φωτεινός, ούτε πολύ βαρύς, ούτε πολύ ελαφρύς. Πόσο απίστευτη σύμπτωση είναι, να χρειαζόμαστε ύπνο, και να υπάρχει η νύχτα, να χρειαζόμαστε οξυγόνο, και ο αέρας να είναι γεμάτος από αυτό, να χρειαζόμαστε νερό, και να υπάρχουν οι βροχές, να χρειαζόμαστε φαγητό, και να υπάρχει η θάλασσα, το δάσος, τα φυτά και τα ζώα. Πόσο τιτανοτεράστια σύμπτωση, τόσες και τόσες ατομικότητες, να συντονίζονται σε μια, κοινή- λίγο ή πολύ- πραγματικότητα

Πολλές φορές σκεφτόταν πόσο παράδοξη σύμπτωση ήταν, απ’ όλη την ιστορία του Σύμπαντος, απ’ όλη την πορεία της Ανθρωπότητας, εκείνος, ο εαυτός του, ο συγκεκριμένος του εαυτός, να ζει αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη στιγμή, σε αυτόν ακριβώς τον συγκεκριμένο τόπο, να μιλάει αυτήν ακριβώς τη γλώσσα, να σκέφτεται, μέσα στο σάρκινο μυαλό του, αυτά ακριβώς τα συγκεκριμένα αδέξια λόγια

- το μη- άνθρωπος τού χαμογέλασε- όσο μπορεί ένα μη- άνθρωπος να χαμογελάσει-

Πολλές φορές σκεφτόταν πόσο παράξενο είναι ένας άνθρωπος να καταφέρνει να ζει τόσα χρόνια, όταν περνάει την πρώτη εποχή της ζωής του τόσο ευάλωτος, ανίσχυρος κι ανήμπορος, όταν σε όλη του τη ζωή αρκεί μια μέτρια κρούση για να του λιώσει το κρανίο, όταν κάθε στιγμή αρκεί ένα ρεβυθάκι για να του κλείσει την ανάσα, όταν αρκεί ένα ρευματάκι για να του σταματήσει την καρδιά

Πολλές φορές σκεφτόταν πόσο θαυμάσιο είναι που ο άνθρωπος μπορεί να διασχίζει τον αέρα, όταν αρκεί ένα φύσημα για να συντριβεί, πόσο υπέροχο είναι που ο άνθρωπος μπορεί να διασχίζει τη θάλασσα, όταν αρκεί ένας κυματισμός για να πνιγεί, πόσο απίστευτο είναι που μπορεί να χτίζει σπίτια, όταν αρκεί μια δόνηση για να γκρεμιστούν, πόσο μεγαλειώδες είναι που μπορεί ο Άνθρωπος να κάνει όνειρα, όταν αρκεί ένας  κυματισμός της Τύχης, για να τα ματαιώσει 

- αυτά σκεφτόταν, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ξαπλωμένος πάνω στον φιλόξενο, λείο βράχο

- μέσα στη θαλασσινή σπηλιά

- τα τρία δελφίνια κολύμπησαν για λίγο ακόμα τριγύρω του

- κι ύστερα, σα να του έλεγαν αντίο, σφύριξαν παιχνιδιάρικα, όλα μαζί

- και χάθηκαν βουτώντας βαθιά, στα τυρκουάζ

- απέραντα νερά.

<μ<

ΝύΧτα καΤαιΓίδας

Θά ’θελα να σού ήμουν απαραίτητος, όχι όπως ο αέρας, μα όπως το γαλάζιο φως του δειλινού. Θά ’θελα να σού προκαλώ μια γλυκιά ταραχή, σαν διπλανή καταιγίδα- που οι κεραυνοί της, χτυπάνε αλλού. 

Να μετράμε μαζί τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στην αστραπή και στη βροντή, και να τα πολλαπλασιάζουμε επί 300, και να βγαίνει μακριά. Να μετράμε μαζί τα χρόνια ανάμεσα στην προσμονή και στη λησμονιά, και να βγαίνουν πολλά. Θά ’θελα να μετράμε μαζί την Ανυπαρξία, και να βγαίνει μια σταλιά.

Καληνύχτα, αγάπη. Ήθελα, όλο κι όλο, 

μιάν αγκαλιά.

<μ<

εΥτοπία

δε θέλω να υποκρίνεσαι πως όλα πάν καλά

δε θέλω να μού λες πως το στραβό θα ισιώσει

δε θέλω να μού τάζεις πως ο φαύλος

θα πληρώσει

θέλω απλά, όσο μπορείς, να μού χαμογελάς

και αν τυχόν και μ' αγκαλιάσεις λίγο, πριν να σβήσω

σε τούτον τον βασανισμένο Κόσμο, της φθοράς

τί άλλο να τολμήσω

να ελπίσω;

<μ<

εΞομολόγηση

αγάπη - παρεξηγημένη μου

αγάπη - συκοφαντημένη μου 

αγάπη - εξευτελισμένη μου 

αγάπη μου - κακοποιημένη 

αγάπη μου - βιασμένη 

αγάπη μου - δολοφονημένη 

αγάπη μου

αγαπημένη 

<μ<

η δελΦική σίΒυΛΛα

Σ' όποια σκέψη κι αν ψάξω 

πάλι εσένα θα βρω 

κι όποια αλήθεια φωνάξω 

πάλι εσένα 

θα πω

<μ<

η αρΧαία σκουΡιά

Όταν αναμετρώνται η αξιοπρέπεια με την αλητεία, νομοτελειακά, νικάει η αλητεία. Γιατί τα όπλα της αλητείας η αξιοπρέπεια δεν καταδέχεται να τα χρησιμοποιήσει, ενώ στα όπλα της αξιοπρέπειας, η αλητεία έχει ανοσία. 

 Τα υπόλοιπα, τα λέμε για να παρηγοριόμαστε... 

<μ<

πού πάΝε τα χρώΜατα

Πού πάνε τα χρώματα, όταν περνούν τα καλοκαίρια; 

Ίσως, αν τρέξουμε δυνατά, όλοι μαζί, κρατώντας την ανάσα μας,
 να τα ξαναβρούμε.

<μ<

 photo: "free" by ssuunnddeeww.deviantart.com

ΜέΡες ΤΑΡΑΧΉς

στις ΕΣΟΧΈΣ του ΑΈΡΑ πλανιούνται ΕΝΟΧΈΣ κατά ΜΗΚΟς του ΠΛΗΘΟυΣ δεν έχει ΣΩΤΗΡΙΑ κραυγάζει στο μυαλό μια ΑΡΤΗΡΙΑ δυνατά κι εσύ να ψάχνεις απελπισμένα για ΠΕΡΑΣΜΑ ζητούσες τη χαρά στο ΜΟΙΡΑΣΜΑ μα κάθε σου ΝΙΚΗ έκρυβε ΦΡΙΚΗ κι η ΛΟΓΙΚΗ φαντάζει τώρα ΕΧΘΡΙΚΗ σαν ΤΕΡΑΣ σαν άσπλαχνος ΠΑΤΕΡΑΣ- ΚΑΙΝΟΣ ψυχή και σώμα πόσες φορές ακόμα; Πόσο ΚΑΡΤΕΡΙΚΟΣ; Πότε καπνός;