Λίζα, Σεπτέμβριος 2006- 5 Σεπτεμβρίου 2013

Μια μικρή ψυχούλα που σε κοιτούσε μέσα στα μάτια και σού μιλούσε στην παγκόσμια γλώσσα της αγάπης. Μια αγνή, άκακη ψυχούλα, μια ολόγλυκη παρουσία, που γέμιζε το σπίτι με θαλπωρή, και τους υποδεχόταν όλους, οικογένεια και φίλους, γνωστούς και αγνώστους, με τρυφερά νιαουρίσματα, αγκαλιές και χάδια. Αυτή ήταν η Λίζα η γατούλα. Κατακτούσε αστραπιαία όλους όσους την γνώριζαν- όλοι τη λάτρευαν, ακόμα και όσοι δε χωνεύουν τις γάτες, γιατί ήταν αξιολάτρευτη. 

Αυτό το αθώο πλασματάκι, η λατρεμένη μου Λιζούλα, βασανίστηκε τόσο πολύ πριν ξεψυχήσει… Εκεί που ήταν γεμάτη υγεία, μέσα σε μερικές μέρες κατέρρευσε. Στην αρχή σταμάτησε να τρώει, και κρυβόταν στα πιο σκοτεινά και ήσυχα σημεία. Ήταν τόσο αδύναμη, που προχωρούσε ένα δυο μέτρα και ξάπλωνε στο πάτωμα. Υπέφερε σιωπηλά, καρτερικά, χωρίς διαμαρτυρίες, μόνο όταν την ενοχλούσα για να την πάω στο γιατρό ή για να την ταΐσω όσο μπορούσα με το ζόρι, διαμαρτύρονταν λίγο, με τον πονεμένο της τρόπο, χωρίς ποτέ μα ποτέ να εκδικείται για το ζόρισμα. Χτες και προχτές περάσαμε ώρες και ώρες αγκαλιά, για να ανέβει ψυχολογικά και να φάει, για να πάρει τον ορό της, για να κάνει τις εξετάσεις της. Υπέμενε τα πάντα με απέραντη αξιοπρέπεια. Τα όμορφα ματάκια της ήταν όμως πάντα ανοιχτά, δεν ησύχαζε στιγμή το μωράκι μου, και δεν βελτιωνόταν, ό,τι και αν κάναμε γι αυτήν.

Η Λίζα πέθανε σήμερα τα ξημερώματα στις πέντε, μετά από αυτήν την αναπάντεχη, ξαφνική, κεραυνοβόλο αι μυστηριώδη ασθένεια. Το μικρό της κορμάκι γεμάτο τρυπήματα, το λαμπερό της τρίχωμα ξυρισμένο σε πολλά σημεία για αιμοληψίες και παρακεντήσεις.

Ήταν εφτά ετών. Και θα μού πεις, εδώ άνθρωποι, παιδιά πεθαίνουν, κι εσύ μού μιλάς για τη γάτα σου… Όσοι έχετε ή είχατε ζωάκια συντροφιάς καταλαβαίνετε πόσο δένεσαι μ’ ένα τέτοιο πλασματάκι. Όσοι δεν είχατε ποτέ, δεν περιμένω να καταλάβετε, δεν μπορείτε…

Λιζούλα, γλυκιά μου, λατρεμένη γατούλα, αγάπησες πολύ, κι αγαπήθηκες πολύ. Αναπαύσου τώρα, κοριτσάκι μου όμορφο και πονεμένο. Θα μάς λείψεις. Πάρα πολύ.

Ο μπαμπάς Μίλτος