8 Αυγ 2006

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Η λέξη κατάθλιψη είναι μια όμορφη λέξη, αν την αναλύσεις. Περιέχει την θλίψη, που είναι άλλη μια όμορφη λέξη. Σημαίνει συντριβή, σύνθλιψη, ξεζούμισμα, όπως στίβεις ένα λεμόνι, όπως συνθλίβεις μιαν ελιά για να της βγεί το λάδι. Σε βαθμό κατά-, όπως λέμε "κατά-χλωμος", "κατά-κοπος", "κατά-μαυρος".

Η κατάθλιψη, λέει η Ψυχιατρική, είναι δύο ειδών. Η μια της μορφή είναι η μανιοκατάθλιψη, και η άλλη είναι η αγχώδης κατάθλιψη.

Η μανιοκατάθλιψη είναι μια ψύχωση, δηλαδή μια ασθένεια ψυχική μεν αλλά με βιοχημική αιτολογία, ανεξάρτητη από την "ψυχή", κάτι σαν σακχαρώδης διαβήτης της ψυχής, ας πούμε. Όπως ο διαβήτης οφείλεται σε διαταραχές της έκκρισης ινσουλίνης ή της ανταπόκρισης των κυττάρων στην ινσουλίνη, έτσι και η μανιοκατάθλιψη οφείλεται σε διαταραχές των νευροδιαβιβαστών, των ουσιών που εκκρίνονται από το σώμα και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα το θυμικό. Επομένως τα αίτιά της είναι τεχνικά, συνήθως κληρονομικά, γραμμένα στο DNA. Η μανιοκατάθλιψη δεν οφείλεται σε καταστάσεις και γεγονότα, αν και φυσικά καταστάσεις και γεγονότα μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά το αν η καταθλιπτική ψύχωση θα εμφανιστεί ή όχι, λειτουργώντας σαν ασπίδα προστασίας ή αντίθετα σαν εκλυτικοί παράγοντες.

Από την άλλη μεριά, η αγχώδης κατάθλιψη (που είναι και πολύ πιό συνηθισμένη), είναι μία νεύρωση, και όπως όλες οι νευρώσεις, οφείλεται στο άγχος. Ο ορισμός του άγχους είναι SOS στις εξετάσεις της ψυχιατρικής, τον θυμάμαι ακόμα απ'έξω: είναι η αίσθηση ενός απροσδιόριστου, ασαφούς, επικρεμάμενου κινδύνου. Σε εφαρμογή ενός εγγενούς μηχανισμού άμυνας του εγώ μας, που λέγεται απώθηση, για να μην τρελλαθούμε μια κι έξω, προκειμένου να μην πονάμε την κάθε στιγμή, όλοι μας οι φόβοι, πραγματικοί ή φανταστικοί, όλα μας τα προβλήματα, όλες μας οι ματαιώσεις, απογοητεύσεις, αποτυχίες, ατυχίες, απώλειες, κουκουλώνονται όπως όπως, και βυθίζονται μέσα στην μεγάλη δεξαμενή του υποσυνείδητου. Αναδύονται όμως από αυτόν τον κρυφό βόθρο της ψυχής μας οι ατμοί της σήψης, που φτάνουν ως το συνειδητό και το δηλητηριάζουν. Αυτοί οι ατμοί είναι το άγχος.

Η αγχώδης κατάθλιψη είναι λοιπόν άμεσα συναρτημένη με τα γεγονότα της ζωής μας. Και σκεφτείτε ότι η αγχώδης κατάθλιψη είναι η απλούστερη μορφή νεύρωσης που μπορεί να μάς προκαλέσουν αυτές οι αναθυμιάσεις...

Η βασική όμως διαφορά των δύο μορφών κατάθλιψης δεν είναι η αιτίοπαθογένειά τους, ούτε η συχνότητά τους. Η σπουδαιότερη διαφορά τους αφορά το συναίσθημα. Ο ψυχωτικός καταθλιπτικός (=που υποφέρει από την κατάθλιψη-ψύχωση) χαρακτηρίζεται (όπως και ο σχιζοφρενής) από το ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Στην πλήρη εκδήλωση της νόσου, ο ασθενής δεν εκδηλώνει το παραμικρό συναίσθημα. Όλα του είναι παγερά αδιάφορα. Ακινητοποιείται κυριολεκτικά, δεν μιλά, δεν γελά, δεν φροντίζει τον εαυτό του (αυτό συμβαίνει φυσικά και στην αγχώδη κατάθλιψη). Τίποτα δεν τον ενδιαφέρει. Τίποτα δεν τον νοιάζει, τίποτα δεν τον αγγίζει, γεγονότα και καταστάσεις δεν του κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Αν του συμπαρασταθείς, είναι σαν να συμπαραστέκεσαι σε έναν τοίχο. Δεν χρειάζεται κουβέντα, χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή. Prozac, you know... (σημείωση: τα φάρμακα του τύπου του Prozac χρησιμοποιούνται ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ μεν, ευρύτατα δε, και για την αγχώδη κατάθλιψη...)

Αντίθετα, ο καταθλιπτικός λόγω άγχους υποφέρει. Το συναίσθημά του γιγαντώνεται και αιμορραγεί. Ο καταθλιπτικός κλαίει. Οδύρεται. ΠΟΝΑΕΙ. ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ. Αποζητά την ανθρώπινη επαφή, και ενίοτε την συμπόνοια. Και λέω ενίοτε γιατί εδώ υπάρχει μια βασική διαφορά ανδρών και γυναικών: οι άντρες όταν πέφτουμε σε κατάθλιψη συνήθως απομονωνόμαστε "στην σπηλιά μας" και δεν θέλουμε καμμιά επαφή, ώσπου μόνοι μας να γιατρέψουμε τις πληγές μας και να επανέλθουμε. Αν μας οικτίρεις είναι σαν να μας βρίζεις, η περηφάνια μας δεν μας επιτρέπει να αντλήσουμε ενέργεια από την λύπηση των άλλων. Κάτι που αντίθετα έχει απόλυτη ανάγκη μια γυναίκα. Την αυθόρμητη συμπαράσταση. Το χάδι. Την παρηγοριά. Από αυτήν την βασική διαφορά προκύπτουν καθημερινές παρεξηγήσεις που μπορεί και να διαλύσουν ζευγάρια (βλέπε το βιβλίο "Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη").

Φτάνω λοιπόν επιτέλους στο κυρίως θέμα μου. Μια πολύ καλή φίλη, και εξαιρετικός άνθρωπος, με ρώτησε πριν από λίγες μέρες τι κάνω όταν μελαγχολώ. Της απάντησα ότι αφού μείνω για μερικές ώρες ή μέρες μόνος στο σπίτι, βγαίνω έξω, μόνος μου, περπατώ, κάνω ποδήλατο στην πόλη ή στην φύση, μια κοντινή εκδρομή σε αγαπημένα μέρη με το αυτοκίνητο, πηγαίνω στο θέατρο, στο σινεμά, σε μια συναυλία... Ναι, "σπηλιά", θεραπευτική απομόνωση είναι και όλα αυτά, μια που τα κάνω ολομόναχος... Παράλληλα όμως βλέπω ανθρώπους, ανακατέυομαι με τους ανθρώπους, παίρνω μυρωδιά από την ζωή, βλέπω γύρω μου παιδιά και νέους που ανακαλύπτουν τον κόσμο (και δεν υπάρχει μεγαλύτερο ντοπάρισμα για την διάθεση κάποιου να ζήσει από την συναναστροφή με παιδιά και νέους, γι'αυτό και σπάνια οι εκπαιδευτικοί είναι καταθλιπτικοί), βλέπω παλιούς και αγαπημένους ή νέους τόπους, στην πραγματικότητα ή στο πανί του σινεμά... και ξαναγυρνώ σιγά σιγά στον κόσμο των ζωντανών. Εκεί θα έρθει η ώρα των πολύ αγαπημένων φίλων, τους οποίους ΕΓΩ πιθανόν θα προσεγγίσω και θα ζητήσω την συμβουλή τους, αν μού την προσφέρουν μόνοι τους θα είναι σαν να με λυπούνται, και, είπαμε...

Αλλά εγώ, είμαι από τον Άρη! Οι Αφροδισιανές (και οι Αφροδισιανοί) αντιδρούν αλλιώς. Αντί να απομονώνονται σε σπηλιές, αντίθετα, επιζητούν από την αρχή την παρέα και την υποστήριξη των φιλενάδων τους. Κάθε κουβέντα παρηγοριάς είναι για τις Αφροδισιανές μια ένεση ενέργειας. Κάθε χάδι είναι και ένα φάρμακο.

Φυσικά τα παραπάνω είναι γενικότητες, όχι μόνο πολλοί άνδρες συμπεριφέρονται "Αφροδισιανά" και το αντίστροφο, αλλά ο κάθε άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του μπορεί να συμπεριφερθεί είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Οι περισσότεροι πάντως ακολουθούν σχετικά σταθερά τον έναν από τους δύο δρόμους, οι άντρες συνήθως τον Αρειανό , οι γυναίκες συνήθως τον Αφροδισιανό .

Σε χώρες όπου οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί είναι προβληματικοί, όπως στις ΗΠΑ για παράδειγμα, ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι αναλαμβάνουν το ρόλο των φίλων και των κοντινών μας ανθρώπων, που είναι να μάς εμποδίσουν να πέσουμε σε κατάθλιψη, και αν πέσουμε να μας βοηθήσουν να βγούμε από αυτήν. Δεν είναι τυχαίο ότι και στην Ελλάδα το ίδιο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, όσο πιό πολύ γινόμαστε Δύση, τόσο πιό πολλοί τρέχουν στους ψυχιάτρους...

Μερικοί Αρειανοί δεν θα βγουν ποτέ από την σπηλιά τους. Οι περισσότεροι αυτόχειρες είναι άντρες. Οι περισσότεροι ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ αυτόχειρες, όχι δήθεν, ε;;;; Υπερπολλαπλάσιες γυναίκες απ'ότι άντρες φτάνουν στα νοσοκομεία - και φυσικά σώζονται - μετά από ατελείς "απόπειρες αυτοκτονίας". Θυμηθείτε, μια Αφροδισιανή πρέπει με κάθε μέσο να τραβήξει την προσοχή και την παρηγοριά. Να ασχοληθούν οι άλλοι μαζί της. "Προσέξτε με", είναι σαν να φωνάζει, όταν κάνει την θαατρική της δήθεν απόπειρα, "ασχοληθείτε μαζί μου, παρηγορήστε με"... Αντίθετα, πολύ περισσότεροι ΑΝΤΡΕΣ αυτόχειρες καταλήγουν σιωπηλά, χωρίς πολλές φανφάρες, συχνά χωρίς κανείς να το περιμένει, στον θάνατο... την υπέρτατη θεραπευτική σπηλιά του Αρειανού.

...Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"υπάρχω;" -λες, κι ύστερα, δεν υπάρχεις...


Η Ζωή είναι ένα Δώρο. Ένα Δώρο που δεχόμαστε μόνο μια φορά. Ένα υπέροχο Δώρο, αλλά με ημερομηνία λήξης. Ένα Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή, προς ένα προορισμό που είναι σε όλους γνωστός, για όλους κοινός: από το απέραντο σκοτάδι ερχόμαστε, προς το απέραντο σκοτάδι βαδίζουμε.
Παίζει κανέναν ρόλο η διαδρομή που θ'ακολουθήσουμε ενδιάμεσα; Υπάρχει λόγος να παρατείνουμε μια ζωή πόνου, αφού έτσι κι αλλιώς στο ίδιο Σκοτάδι, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουμε;

32 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Η καταθλιψη οποιασδηποτε μορφης ειναι ψυχικη αισθενεια και δυστυχως ειναι σοβαρη.
Δεν υπαρχουν φαρμακα να την πολεμησης ριζικα.
Ευχομαι να μην το παθει κανεις μας.
Ειναι το επακολουθο ενος ευρυτερου εγκλεισμου και αποξενωσης.

αθεόφοβος είπε...

Πολύ ωραία ανάλυση μόνο που δεν φαίνεται ότι οι νευρώσεις είναι ανατάξιμες ενώ οι ψυχώσεις όχι.

Ecumene είπε...

Στη Μσεη Ανατολη εχουν καταθλιψη;;

δεν νομιζω..απ'τα τραγουδια
κρινοντας....

Ηaifa!

sniarf!

:?

ViSta είπε...

...Παίζει κανέναν ρόλο η διαδρομή που θ'ακολουθήσουμε ενδιάμεσα; Υπάρχει λόγος να παρατείνουμε μια ζωή πόνου, αφού έτσι κι αλλιώς στο ίδιο Σκοτάδι, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουμε;...

Παίζει ρόλο, γιατί ακριβώς αυτό το ενδιάμεσα είναι διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και αν τώρα ζούμε πόνο, δεν είναι μόνον πόνος η ζωή, για αυτές τις ανταύγιες χαράς και ξενιασιάς ζούμε, γιατί άλλο... για να πάρουμε στην σύνταξη όσα πληρώσαμε όσο δουλεύαμε τάχα;

Τα φιλιά μου, και εγώ προσωπικά για το φως, την αγάπη και τις αγγαλιές ζω, άσχετα αν συχνά πικνά και άλλα άσχετα συμβαινουν.
Τα φιλιά μου ξανά :-)

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Τι σύμπτωση Γάτε μου! Ανέβασα ένα ποστ για τον μυστικό μου κήπο. Ανήκω στον Άρη τελικά, γιατί όταν περνώ δύσκολες στιγμές αποτραβιέμαι να τις περάσω μόνη.
Και σ' αυτές τις στιγμές νομίζω ότι βρίσκεται όλη μας η δύναμη. Στην πάλη με τον εαυτό μας.

Διαφωνώ για το σκοτάδι.
Μόνο το σκοτάδι της άγνοιας υπάρχει. Όμως τελικά ποιος μπορεί να ξέρει σίγουρα;
Ίσως να ερχόμαστε από σκοτάδι όπως λες. Ίσως το "σκοτάδι" λογω κάποιας πτώσης να είναι η αιτία που βρισκόμαστε εδώ.
Στο "χέρι" μας είναι η προσωπική μας υπέρβαση προς το φως.
Θα το επαναλάβω: Να ξεπεράσουμε τη νομοτέλειά μας. Ακόμη κι αν ήρθαμε από το σκοτάδι, να ξεφύγουμε από αυτό.
Ούτε για το φως ξέρω με σιγουριά. Θέλω να εμπιστεύομαι όμως κάποιες αχτίδες του που μου φανερώνονται κατά καιρούς.

Διαφωτιστικό το άρθρο σου :)

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

(Όταν οι άλλοι μαυρίζουν τελικά-εσύ ασπρίζεις... Δε νομίζεις ότι ξέβαψες αρκετά από τον ήλιο; Ελπίζω να είναι παροδική η οποιαδήποτε μορφής αλμπινίαση σου...)
Φιλιά :)

Lion είπε...

Ευτυχως ειμαι "μακρια" απο αυτες τις αρρωστιες. Αν ομως ειχα καταθλιψη - οπως και οποιαδηποτε αλλη αρρωστια - θα προτιμουσα να με θεραπευσει εξειδικευμενος γιατρος παρα ενας καλοπροαιρετος ασχετος, που κατα τυχη ειναι συγγενης μου.

Δεν μπορω να καταλαβω αυτο το πνευμα "στην Αμερικη δεν λειτουργει η οικογενεια, τι κριμα, τι χαλια, τι δραμα, γι' αυτο τρεχουν στους ψυχιατρους". Εσυ δεν λες φιλε μου Μαυρε Γατε, οτι η καταθλιψη ειναι μια σοβαροτατη ασθενεια; Ε, δεν θελει γιατρο μια τετοια αρρωστια; Αν παθω εμφραγμα, στον ξαδερφο μου θα τρεξω η στον καρδιολογο μου; Γιατι ειδικα στις ψυχικες αρρωστιες δινουμε τοση εμφαση στον θεσμο της οικογενειας;

Οσο για τις αυτοκτονιες: αυτες των καλλιτεχνων και των νεων τυχαινουν μεγαλης δημοσιοτητας. Αλλα οι πολυπληθεστερες με διαφορα ειναι αυτες των ηλικιωμενων. Και οι ηλικιωμενοι ειναι "πετυχημενοι" αυτοχειρες. Οταν το παρουν αποφαση αυτοκτονουν πραγματικα, δεν κανουν θεατρινισμους για να τραβηξουν την προσοχη.
Επισης η καταθλιψη παρουσιαζεται σε μεγαλυτερα ποσοστα στις μεγαλες ηλικιες. Δυστυχως κανεις δεν ενδιαφερεται γι' αυτην ειδικα την ομαδα ανθρωπων (ειτε για καταθλιψη ειτε για αυτοκτονιες μιλαμε).

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μαύρος Γάτος είπε...

Σαλάτα δεν θα έσβηνα το σχόλιό σου αν έβριζες ΜΟΝΟ εμένα. Σε παρακαλώ ξεχώρισε τις δικές μου βρισιές και ξαναρίχτα.

Oldskipper, η κατάθλιψη δεν είναι μια τυχαία αρρωστια, είναι μια αρρώστια στης ψυχής. Και των σχέσεών μας με τους άλλους. Για αυτό και οι υγιείς σχέσεις με τους άλλους και η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού περίγυρου, οικογενειακού ή φιλικού, είναι τόσο πολύ σημαντική, κυρίως για να μάς εμποδίσουν να πέσουμε σε κατάθλιψη. Και όντως στην "Δύση" αυτές οι υποστηρικτικές δομές απουσιάζουν ή είναι πολύ πιό αδύναμες, σε σχέση με την Ελλάδα, έχουμε ακόμα αυ΄το το καλό, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα δεινά της πνευματικής μας υπανάπτυξης.

Ανώνυμος είπε...

...το μόνο κακό είναι οτι όταν συμπεριφέρεσαι σαν Αφροδισιανός και είσαι πάρα πολύ ανοιχτός σε όλους-όλα είτε επειδή το επιδίωξες είτε επειδή συνέβη απλά μπορει να δημιουργηθούν παρεξηγησάρες "του κερατά" και αντε μετά να αποδείξεις οτι δεν είσαι ελέφας...

been there, done that...

Ανώνυμος είπε...

αυτό το σβήσιμο ήταν προσβολή κατά της λογικής
εσύ διαδίδεις το ψέμα και να επιμένεις να παραλογίζεσαι
σαχλαμαρίζοντας
για να μου συμπεράνεις στο τέλος ότι
τα καταθλιπτικά άτομα είναι τα πιο καυλιάρικα
γιατί που αλλού πάει δηλαδή το πράμα
- λάθος κάνεις!

δεν ξέρεις τι είναι κατάθλιψη και δεν θα μάθεις ποτέ
θα μιλάς αποκλειστικώς για όσα δεν ξέρεις
ε και θα τα δεις κι εσύ τα χάλια σου!

Ανώνυμος είπε...

ki κι αυτά εδώ τα λόγια
ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ
ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
που τα βρήκες γραμμένα αυτά; καταλαβαίνεις τι λες;
ΚΑΙ ΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!
μα τι λες! σε τι χάος κολυμπάς! τι ψυχολογικοί εκβιασμοί είναι αυτοί!
τι διαστροφή της συνείδησης!

είσαι μένταλυ απαράδεκτος τέρμα!

να στρωθείς και να διαβάσεις
A Guide to Rational Living
by Albert Ellis, Robert A. Harper, Melvin Powers (Foreword)

Μαύρος Γάτος είπε...

¨Ετσι μπράβο καλέ μου Σαλάτα. Θα βρίζεις μόνον εμένα και δεν θα σου΄ξανασβήσω σχόλιο, οκ;

Το βιβλίο που μού σύστησες θα το στρώσω, μη νομίζεις

Ανώνυμος είπε...

δε νομίζω λέμε

άρχοντας Κώστας είπε...

Κατ' αρχήν σ' ευχαριστώ για το πολύ ενημερωτικό ποστ. Πολύ καλό και χρήσιμο.

Γιατί όμως με τόση σιγουριά καταλήγεις ότι μας περιμένει ένα απόλυτο σκοτάδι; Μπορεί να μας περιμένει το απόλυτο τίποτα πχ.

Take care

Nikos Dimou είπε...

Noμίζω ότι αυτό που ονομάζουμε (νευρωσική) κατάθλιψη είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου.

Αν ρεαλιστικά αντιμετωπίσεις την ζωή: την φθορά, τους χωρισμούς, τις ασθένειες και το σίγουρο unhappy end, μόνον ως ηλίθιος μπορείς να είσαι αισιόδοξος.

Δεν είναι τυχαίο που το 92% των δημιουργικών ανθρώπων (Harvard Study) κατατάσσονται ως καταθλιπτικοί. (Ούτε εγώ έχω γνωρίσει χαζοχαρούμενο καλλιτέχνη).

Για την άλλη κατάθλιψη δεν μου πέφτει λόγος - δεν είμαι ειδικός.

(Δεν κατάλαβα τη διαφορά μεταξύ αρειανών και αφροδισιανών - τι είναι αυτό - αστρολογία;)

Ανώνυμος είπε...

κάτω απ' του φεγγαριού το φως
χύνω κι απόψε μοναχός
φως μου το χωρισμό μας
κοιτάζω τ' άστρα του ουρανού
και μου πέφτουν πλαστικά στο νου
που γλείφαμε οι δυο μας
το φεγγάρι και τ΄αστέρια
μου θυμίζουν σημειώσεις
στου Ηρώδη τις εκπτώσεις
που μελέτησα για σένα
μάτια μου αγαπημένα

Stavros Katsaris είπε...

Δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη.
Μια πολύ θεωρητική και προσωπική μου άποψη λέει οτι όλες οι συμπεριφορές ενός ανθρώπου είναι μέρος ενός ολόκληρου ψυχολογικούσ συστήματος που είναι λογικό να επηρεάζετε από όλες τις συναισθηματικές επιρροές.
Σε προσωπικό επίπεδο η ανθοδετική μου έχει προσφέρει πολλές στιγμές χαράς αλλά και θλίψης.
Συμβαίνει στην ίδια μέρα να εναλάσονται τα συναισθηματά μου χωρίς να μπορώ εγώ να το ελέγχω.

Οι σκέψεις μου είναι πολύ προσωπικές και χωρίς επιστημονική κατάρτιση.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

... οι συμπεριφορές δεν ερμηνεύονται. αυτός που πράττει έχει συγκεκριμένο σκοπό.
δεν σου χρειάζεται επιστημονική κατάρτιση για να πάψεις να σκέφτεσαι.
Καληνύχτα.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα κι ευχαριστώ για τα νέα σχόλια. Δον Γάτο, "Αρειανοί" και "Αφροδισιανές" είναι όροι του ψυχολόγου John Gray από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο "Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη".

onlysand είπε...

Μπαινοβγαίνω στην κατάθλιψη μήνες, χρόνια, μπορώ να πω. Το Σκοτάδι το ζω κατά περιόδους, η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει την εφηβική ορμή για Δημιουργία και Αλλαγή (στη ζωή και στον κόσμο) - ωστόσο, ανάμεσα στον πεσιμισμό της καθημερινότητας και τα υπαρξιακά αδιέξοδα, δεν παραιτούμαι από τη Συνέχεια (θαυμάζοντας πάντα την αρμονία του σύμπαντος από την ελάχιστη θέση που μου αναλογεί).
Γνωρίζω πού οφείλεται αυτή αρρώστια μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Νομίζω, η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ είναι που χαρακτηρίζει όλους τους ομοιοπαθείς (μου). Απέναντι στις δυσκολίες των παντός είδους προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων, αλλά και σε όλα τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ του κόσμου.
Επίσης, θες από φόβο, θες από κληρονομημένη συνήθεια, ΔΕΝ μπορώ να πιστέψω ότι το μόνο που μας περιμένει μετά είναι το σκοτάδι.
Γενικά, είναι καλό πάντως που το ΣΥΖΗΤΑΜΕ.

Παρεμπιπτόντως, καλέ μου Γάτε, τίποτα δεν έγινε με το 'σβηστήρι' στα εργαλεία. Θα πρέπει να ΞΑΝΑανεβάσω το ποστ;... 
Σ' ευχαριστώ, πάντως, για την 'έκπληξη' που μου χάρισες.

Debby είπε...

…έχοντας υπόψη μου στην πράξη περιπτώσεις από τα δύο αντίθετα φύλα καταθλιπτικών ανθρώπων, ακόμα και αυτός ο John Gray πέφτει μέσα. Είναι ακριβώς έτσι όπως τα αναφέρεις όσον αφορά το πώς συμπεριφέρονται. Παρόλο που το βιβλίο θα ξενίσει ίσως αυτούς που το διαβάσουν γιατί είναι γραμμένο πάνω στον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Αλλά μόνο όσους μείνουν στην λεπτομέρεια.

Εκεί που ανατρίχιασα σχεδόν ήταν στην τελευταία παράγραφο. Νοήματα αντιφατικά μεταξύ τους και κλείνεις με ένα τελείως απαισιόδοξο μήνυμα… γιατί?

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν είναι μήνυμα, Debby, είναι αληθινή απορία. Και αγωνία. Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, δεν έχω ακόμα την απάντηση, ίσως να μην την έχω ποτέ.

Debby είπε...

Να σου πω αυτό που νιώθω εγώ για την ζωή? Δέξου την έτσι όπως σου συμβαίνει χωρίς να σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να είναι. Δεν είναι πόνος, δεν είναι ευδαιμονία. Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος. Να ‘σαι στην μέση. Χωρίς να επιλέγεις. Μόνο να δέχεσαι ότι σου συμβαίνει.
Η ζωή για μένα είναι σαν την αναπνοή που μπαίνει στο σώμα και του δίνει πνοή. Είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή προς τον θάνατο. Τον αντίθετο πόλο. Αλλά πανέμορφο ταξίδι. Αρκεί να έχεις μάτια να δεις και διάθεση για να το απολαύσεις.

Stavros Katsaris είπε...

classical chaos:
Όμορφος τρόπος καταπληκτική συμπεριφορά ότι πρέπει για ψυχιατρική ανάλυση!

ellinida είπε...

Σπηλιά , κλείνομαι τρεις μέρες κλαίω μέχρι να καούν τα μάτια μου , γράφω κανένα θανατερό ή κλαψιάρικο ποιηματάκι και ξυπνάω σαν την καλή χαρά . Life is too short που λένε και οι βάρβαροι .

ellinida είπε...

Σπηλιά , κλείνομαι τρεις μέρες κλαίω μέχρι να καούν τα μάτια μου , γράφω κανένα θανατερό ή κλαψιάρικο ποιηματάκι και ξυπνάω σαν την καλή χαρά . Life is too short που λένε και οι βάρβαροι .

Ανώνυμος είπε...

Σπάνια οι εκπαιδευτικοί παθαίνουν κατάθλιψη;
Σκέφτηκες,πως πέρα απ την επαφή με τους νέους,τα παιδιά και όσα άλλα αναφέρεις,μπορεί να έρχονται σε επαφή με μιά επιπλέον πραγματικότητα,πέραν της καθημερινής δικής τους,που ίσως τους απελπίζει ακόμα πιο πολύ;
Για τα υπόλοιπα που γράφεις μίλησαν οι άλλοι.
Άσε σαν εκπαιδευτικός που είμαι,να γνωρίζω σχεδόν όλες τις παραμέτρους.
Μπλέκονται οι πραγματικότητες του εκπαιδευτικού,του κάθε παιδιού ξεχωριστά,όλων των παιδιών-μαθητών μαζί και αν δεν καταφέρει ν αποστασιοποιηθεί,έχει χάσει το παιχνίδι.
δεν είναι τόσο απλά όλα,όπως ίσως νομίζεις.
Αν κατάλαβα λάθος αυτό που έγραψες,συγγνώμη.

Ανώνυμος είπε...

Εχω αγχώδη κατάθλιψη εδώ και αρκετά χρόνια.
Ναι, τα χάπια βοηθούν να λειτουργήσεις όταν εισαι σε φάση κατάρρευσης αλλά δεν αρκούν.
Ναι, η μεγάλη ευαισθησία είναι κοινό χαρακτηριστικό των καταθλιπτικών.
Ναι, η ενασχόληση με την τέχνη με βοήθησε.
Ναι, το μέλλον μου φαίνεται δυσοίωνο αλλά θα μείνω και θα το παλέψω.

Natalia Theodoridou είπε...

Μου άρεσε το κείμενο. Κάποια σημεία με πόνεσαν και κάποια τα βιώνω πολύ διαφορετικά (but hey, εγώ είμαι από την Αφροδίτη ;-) ).
Να 'στε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Αναρωτήθηκες ποτέ τι συνέπειες έχει η βιολογική ερμηνεία του ψυχικού πόνου; Αναρωτήθηκες γιατί αυτή η ερμηνεία είναι κυρίαρχη; Ποιούς βολεύει; Θα επανέλθω

Ανώνυμος είπε...

αρειανοι αφροδισιανοι και αλλα στερεοτυπα.............