9 Φεβ 2017

θεΟύλης υπηρεΣίας





θεΟύλης υπηρεΣίας


“Θεούλη μου”, σκέφτηκε.
“σε Ακούω, τέκνο μου”, άκουσε μια κοντραμπάσα φωνή, μέσα στο κεφάλι του. 
κατατρόμαξε.
“ποιός μιλάει;” ξανασκέφτηκε.
“Ποιόν επικαλέστηκες;” ξανακούστηκε η Φωνή.
“μα... Είσαι όντως... Εσύ;”
“Ήμουν,  Είμαι, και Θα Είμαι. τί σού φαίνεται τόσο παράξενο, τέκνο Μου;”
“ε... να... πρώτη φορά μού Απαντάς”
“δε μού λες, τέκνο Μου... όταν τηλεφωνείς, πχ, στο ΕΚΑΒ, πάντα κάποιος απαντά, έτσι;””
“ναι”
“είναι πάντα ο ίδιος;”
“όχι”
“επίσης, κάτω από το σπίτι σου έχει μια πιάτσα ταξί, έτσι;”
“ναι”
“είναι πάντα τα ίδια ταξί; κι όλοι οι ταξιτζήδες, είναι όλοι το ίδιο ομιλητικοί;”
“τί μού λες.... δηλαδή... Είστε Πολλοί; Θεοί εκ περιτροπής;”
“σύ είπας, τέκνο Mου...  είναι αρκετά πιο πολύπλοκο. 
πες Μου όμως γρήγορα γιατί Με επικαλέστηκες, γιατί σε λίγο Αλλάζω”
“απίστευτο! κι ως τώρα, γιατί Κανείς Σας δε μού μίλησε;”
“μα σού Εξήγησα, οι πιο πολλοί Συνάδελφοι δεν είναι και πολύ ομιλητικοί. θα ήθελες κάτι άλλο από Εμένα;”
“Θέλεις να με Βοηθήσεις;”
“ναί”
“Μπορείς να με Βοηθήσεις;”
“όχι”
“τό 'ξερα...”
...
...
“λυπάμαι, τέλειωσε η βάρδια Μου. σ' Αφήνω τώρα. καλό κουράγιο, τέκνο Μου”
“καλό ρεπό... 
Θεέ μου”

8 Φεβ 2017

τέσσΕρα φΏτα

τέσσΕρα φΏτα

και το πιο ισχνό
μοιάζει η Σελήνη

κι εσύ, μού μιλάς
για "Δικαιοσύνη "

<μ<

7 Φεβ 2017

ο ακοΝιστής των μαΧαιριών



ο ακοΝιστής των μαΧαιριών

περνούσε από το Δρόμο μου- “μαΧαίρια ακΟνίζω”, ούρλιαζε. τον άκουσε η Μάνα μου, και βγήκε, και τον φώναζε.
“Μητέρα”, τής είπα, “δεν έχουμε Μαχαίρια”.
πήρε ένα ύφος, τόσο δυστυχισμένο, που τη λυπήθηκα. 
“έχουμε, όμως, Χέρια”, είπα, τελικά.

άνοιξα στον ακΟνιστή. τού έδωσα τα Χέρια μου, να τ' ακονίσει. 
Μάτωσαν πολύ.
δεν Κόβουν σχεδόν καθόλου.

<μ<