24 Μαρ 2014

the loSt daTe



εγώ να σε ζητώ 
εκεί που ήσουν κάποτε
κι εσύ εμένα εκεί 
που δε θα είμαι

<μ<

photo by tfavretto.deviantart.com

ετυΜηγορία



Κάνε μου τη χάρη, πριν με καταδικάσεις, να με δικάσεις.

Απάγγειλέ μου μεγαλόφωνα όλα μου τα εγκλήματα- όλους μου τους έρωτες, και κυρίως τους ανεκπλήρωτους- όλες μου τις ρομαντικές αυταπάτες, και ειδικά εκείνες που μού προξένησαν τις μεγαλύτερες συμφορές- όλα μου τα δάκρυα, και ιδίως εκείνα που προκάλεσαν τα πιό ηχηρά γέλια. Απάγγειλέ μου ένα ένα όλα μου τα εγκλήματα, εκείνα που εσύ ονομάζεις «αμαρτίες», κι εγώ «ζωή».

Κάνε μου τη χάρη, σε παρακαλώ, πριν με καταδικάσεις, να με δικάσεις.
Και κάνε μου την χάρη, πολύ σε παρακαλώ, πριν μ’ εκτελέσεις, 
να μ’ αγαπήσεις, να μπορέσεις-
έστω λίγο.

<μ<


17 Μαρ 2014



Κάποιος κοιτά, γυμνός και ξυλιασμένος
τα υπνωμένα, παγωμένα του όνειρα
δεν τα ξυπνά- πεθαίνουνε
χωρίς φωτιά

είναι και τούτο το ρολόι που χτυπάει
ανάποδα, τακ-τίκ, τακ τίκ, τακ τίκ
και μαχαιρώνει τη ζωή μου ολοένα
πιο βαθιά

11 Μαρ 2014

το μπάνΤζο του Ζήση



"όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί ξεραίνονται στα γέλια"

Έναν βαρύ χειμώνα και Φλεβάρη παγωμένο, πήρα τη μάνα μου και το σαραβαλάκι μας, και ξεκινήσαμε για την Πατρίδα της, στα μυθικά εκείνα μέρη του βόρειου Έβρου, που σ’ όλη μου τη ζωή τ’ άκουγα και που ποτέ μου δεν τα είχα δει. 

Μεταξύ άλλων πολλών παραμυθένιων που συνέβησαν σ' εκείνο το Ταξίδι, κι ανάμεσα σε αναρίθμητες κάθε ηλικίας θείες και κάθε βαθμού ξαδέρφια, γνώρισα τότε κι ένα ζευγάρι άτεκνων συγγενών μας, 50-60 χρονών, που έμεναν σ’ ένα ισόγειο, φτωχικό σπιτάκι, στην άκρη της γειτονιάς, το Ζήση και την Αννούλα. Απλοί και καλόκαρδοι άνθρωποι, μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, ο Ζήσης έπαιξε για χάρη μας και λίγο μπάντζο, ένα αυτοσχέδιο, κακόμοιρο, μαδημένο μπάντζο, σαν τον ιδιοκτήτη του, και σαν τον κόκκορα που κυνηγούσε πρωί πρωί στην αυλή της η γριά θεία που μας φιλοξενούσε, για να μας τον ταΐσει τον κακομοίρη το μεσημέρι. Μάς κέρασαν και μπιρίτσα, και χωρίσαμε αγαπημένα, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε.

Ο Ζήσης και η Αννούλα, την επόμενη φορά που ξαναπήγα στο Κάστρο, ένα-δύο χρόνια αργότερα, ήταν δυο σταυροί όλοι κι όλοι, σε δυό φτωχικούς τάφους, δίπλα δίπλα, εκεί, στο επικλινές κοιμητήρι, στην απέναντι όχθη του Ερυθροπόταμου. 

Το μπάντζο δεν ξέρω τί απέγινε.


3 Μαρ 2014

η δευΤέρα της στάΧτης



Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει
"τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ"- και μού μιλάει, μιλάει:

"πέτα με, πέτα με μακριά, για να γλυτώσεις, γλυτώσεις!
είμαι μαρτύριο φρικτό άμα με νιώσεις!
πέτα με, πέτα με αλλού, είμαι καταραμένη!
χωρίς εμένα, η Ζωή σε περιμένει!"



Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει
Πότε, αχ, πού θα εκραγεί; Χτυπάει
Χτυπάει

<μ<