13 Μαΐ 2012

αΠουσίΑ






Μια νύχτα ένα βράδυ
χύμηξε το σκοτάδι
να πνίξει την ψυχή


μια μέρα ένα πρωί
δεν ήσουν πια εκεί


<μ<

5 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

Της αγαπης την ουσια, να μετρας στην απουσια...

Ομορφη ανατολη να εχεις!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο...

Afrikanos είπε...

Εμείς κάπου έχουμε ξανασυναντηθεί, αυτο είναι σίγουρο...:)

Καλημέρα!

Αθανασία είπε...

Γειάσου γατί μου...ε,εμ ναί...έχεις δίκιο..από απουσίες,μικρές,μεγάλες σημαντικές,ασήμαντες έχουμε πήξει! αφού κι εμείς οι ίδιο,απουσιάζουμε από την ίδια μας τη ζωή (πλάκα-πλάκα έτσι νιώθω, πολλές φορές ότι α που σι ά ζω, από τη ζωή μου την ίδια ότι δ εν είμαι'γω που ζώ,αυτά που ζώ ότι είναι κάποια άλλη,στη θέση μου...μιά άγνωστη που δεν την ξέρω,που δ εν είν'εγώ...που είναι μιά άλλη ύπαρξη που απλώς μοιάζει με μένα)....φρίκη....πάντως ναί,η απουσία και το κενό..πάντα φέρνει μια θλίψη κι έναν πόνο...ωραίο πάντως αλλά λίγο λυπημένο θα'λεγα....φιλάκια....

Eleftheria είπε...

Μαύρε Γάτε έγραψες πάλι και με έστειλες...