30 Ιαν 2012

ΠΑΤΡίΔΑ ΚΑΡΤΟύΝ





ΠΑΤΡίΔΑ ΚΑΡΤΟύΝ


όσο πιό πλατιά τα φτερά μου ανοίγω
τόσο πιο πολύ με πολεμάς
και ασφυκτιώ και ζητώ να φύγω


και με καλοπιάνεις μού γελάς
με σφιχταγκαλιάζεις με κρατάς
και με στραγγαλίζεις λίγο λίγο


Θυμάστε εκείνα τα παλιά πολύχρωμα καρτούν; Που εξαφανίστηκαν κι εκείνα, αθόρυβα, μαζί με ό,τι θεωρούσαμε τότε ζωή; Θυμάστε που οι «κακοί» ήρωες, ο Τζέρυ, το Μπουλντόγκ, ο Συλβέστερ, ο Κογιότε, ο Έλμερ Θαντ, τινάζονταν στον αέρα, έπεφταν από γκρεμούς, γίνονταν χαλκομανία με αστείο τρόπο από υπερμεγέθη σφυριά, τραίνα, φορτηγά, πέτρες, αλαφιασμένα κοπάδια, και στην επόμενη σκηνή ήταν και πάλι ακέραιοι κι αρτιμελείς, για να ξαναγίνουν σε λίγο αλοιφή μ’ έναν ακόμα πιο ευρηματικό τρόπο;

Έτσι κάπως νόμισαν οι περισσότεροι, που είναι και πάλι έτοιμοι, με την ψήφο τους ή με την αποχή τους, να ξαναδώσουν την Εξουσία σε κείνους που την λυμαίνονται τριανταέξι χρόνια τώρα, έτσι κάπως νόμισαν πως είναι και η Ελλάδα μας: άθραυστη, αλεξίκακη, αλεξίσφαιρη, ανεξάντλητη. Και πως μπορούσαν να την διαφθείρουν, να την ληστέψουν, να την βιάσουν, όσο γούσταρε κι όσο μπορούσε ο καθένας, χωρίς εκείνη να πάθει το παραμικρό. Νόμισαν οι Έλληνες πως όσο επιπόλαια κι αδιάφορα και αν αντιμετώπιζαν τη Δημόσια Ζωή και την Πολιτική, ως ανεύθυνοι, αφελείς ή / και ιδιοτελείς ψηφοφόροι ανίκανων, ανερμάτιστων κι αργυρώνητων πολιτικών, όσες μικρές χάρες κι αν ζητούσαν κι έπαιρναν για τον εαυτό τους, όσες μεγάλες χάρες κι αν επέτρεπαν σε αντάλλαγμα στους εκλεκτούς τους πολιτικούς, η αγελάδα Ελλάδα θα συνέχιζε να κατεβάζει αέναα το ίδιο ακριβώς παχύ κι ευωδιαστό γάλα, ακόμα κι όταν θα είχε πια γίνει επώνυμες μπριζόλες και φιλέτα.

Ακόμα και τώρα, που έχουν απομείνει από το γλέντι μόνο κάτι κοκκαλάκια για σουπίτσα, και πέφτουν οσονούπω οι τίτλοι του τέλους του καρτούν, «κάποιοι» περιμένουν την επόμενη σκηνή, όπου με μαγικό τρόπο η αγελάδα τους θα είναι και πάλι ακέραιη, ολόπαχη, όλο υγεία και σφρίγος- για να την ξανααρμέξουν και να την ξαναμακελέψουν. Σαν καρτούν.

Όσα "καρτούν" όμως πίστεψαν πως ήταν ο Σούπερμαν και δοκίμασαν ν’ απογειωθούν από την ταράτσα, τσακίστηκαν στον ακάλυπτο…



2 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φοβερό κείμενο. Αφιέρωσες πράγματι...

Αθανασία είπε...

Καλημέρα γατί μου...τι να πώ...απίστευτο κείμενο...γράφεις παιδάκι μου! τι γράφεις...ζωγραφίζεις καλύτερα...δε παίζεσαι πραγματικά!μου φαίνεται πρέπει να πιάσεις, δουλειά σε καμιά απ'αυτές τις...'επώνυμες φυλλάδες' που πουλάνε μούρη κάτι δημοσιογραφάκια της δεκάρας,με κάτι δήθεν κειμενάκια επιπέδου...(ε,....επιπέδου,μη χέσω) και να γράφεις εκεί!!!όχι τίποτε άλλο απλά γιανά τους μπείς στο μάτι! και να δούνε,τα βλαμμένα...τι πάει να πεί, σωστή συγγραφή κειμένου,σωστή άρθρωση..κλπ,κλπ...αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα στο κείμενό σου είναι...ότι πάρ'αυτά...βγάζει από κάπου βαθιά του? μια μεγάααλη αγάπη για τη πατρίδα...αλλά και μια λύπη,μιά απογοήτευση όχι γι'αυτήν αλλά γι'αυτούς που την κατάντησαν έτσι?...μάλλον...αυτό με συγκινεί πάρα πολύ....ίσως ένα από τα καλύτερα,κείμενα έβερ αυτού του μπλογκακίου!!!μπράβο γατί μου...καλημέρες γλυκές....