25 Νοε 2011

τΟ κλείΣιμο τΩν βιβλίΩν


Τον τελευταίο καιρό δεν παύω να κλείνω ανοιχτούς λογαριασμούς και υποθέσεις. Τακτοποιώ χρέη. Πιέζω οφειλέτες. Επιστρέφω δανεικά. Διαγράφω χρεωστούμενα. Εξαργυρώνω έναντι. Εξιχνιάζω μικρά, παλιά εγκλήματα. Λύνω ζητήματα. Ακυρώνω πάγιες εντολές. Διαγράφομαι από δαπανηρές (δια)συνδέσεις. Απαρνιέμαι ανενεργές σχέσεις.

Κι όσο οι εκκρεμότητες λιγοστεύουν, κι οι τελευταίες αβεβαιότητες διαβεβαιώνονται, όσο οι Γόρδιοι δεσμοί κόβονται, και οι Δαμόκλειες σπάθες πέφτουν, τόσο δεν παύω να σκέφτομαι, πως οι μόνοι, οι μόνοι, οι μόνοι, που τα έχουν όλα, μα όλα, μα όλα, τακτοποιημένα, είναι, ναι, ναι, ναι- οι Νεκροί.

μ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λίγοι, μπορούν, πράγματι, να επαναπατρίσουν την "ανθρωπότητα", ακέραιη, στην από εδώ όχθη του Ρουβίκωνα. Και είναι, διόλου βέβαιο ότι θέλουν να ασχολούνται με τα χαμπέρια μας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τελικά όπως κατάφεραν να κάνουν τα πράγματα, η σκέψη της φυγής είναι η κυρίαρχη ορισμένες φορές. Αλλά πώς να αφήσεις τόσους δικούς;

Ανώνυμος είπε...

Η άγνοια μεταμορφώνεται στο φόβο, ο οποίος "σκοτεινιάζει" το νου των ανθρώπων. Και τότε, το ένα σφάλμα διαδέχεται το άλλο.
Και όμως, υπάρχει, πάντα, η διέξοδος.
Λίγη καλή θέληση, λίγο να ξεκολλήσουμε από τα κλισέ, λίγη πίστη και λίγες συμβουλές από οποιονδήποτε (συγνώμη για τη λέξη) καλοπροαίρετο άνθρωπο και τότε, (μα) όλα [Χ3], γίνονται.

Αθανασία είπε...

Καλημέρα καλό μου...αγαπημένο γατί!ε,έχεις δίκιο...έχω να πώ...(και πότε δ εν έχεις άλλωστε? σε ό,τι λές?)...ε,εμ ναί έχω έρθει κι εγώ σε παρόμοια,θέση να κλείσω 'παλιούς λογαριασμούς'(και κυρίως στον αισθηματικό τομέα)αλλά ντάξει πιστέυω αυτό μοιραία,κάποτε γίνεται είτε το θες,εσύ είτε και όχι είναι η ίδια η ζωή,που σε σπρώχνει εκεί να το κάνεις καλό μου γατί,η ζωή είναι κύκλοι οκ?,κάποιοι κύκλοι κλείνουν και κάποιοι άλλοι,ανοίγουν καινούριοι απλά....και ίσως, πιο ενδιαφέροντες από τους παλιούς που πρέπει όπωσδήποτε να κλείσουν,επειδή πολλές φορές δ εν αντέχεις άλλο,να είναι ανοιχτοί σε έχει κουράσει,αγχώσει,αυτό και θες να τελιώνεις πιά,επειδή δ εν αντέχεις τη πλήξη,και τη βαρεμάρα,τη δυσφορία που σου προκαλεί η όλη,φάση πιά και θες να τελιώνει έτσι απλά...να ξεμπερδέυεις...με πρώσοπα,πράματα,καταστάσεις που σου σπάνε,τα νέυρα είτε σε υλικό είτε σε συναισθηματικό επίπεδο (κυρίως)....ε,ναί το'χω περάσει κι εγώ και δ εν είναι,κι ότι καλύτερο αλλά πρέπει,όμως να γίνει...συνήθως...επειδή εάν δε γίνει είναι κακό και κυρίως ψυχοφθόρο για σένα πρωτίστως...τώρα όσο γι'αυτό που λες για τους,νεκρούς έ,έχεις δίκιο όσο μακάβριο,κι αν ακούγεται αυτό....καλημέρες γατάκι μου....

Ανώνυμος είπε...

Γατούλιε καίσαρα,
κοίτα τι μου θύμησες με τη γενική "τακτοποίηση" που περιγράφεις. Στην ορεινή αρκαδία ακουσα μια γιαγιά, Κυρά σωστή, ψυχωμένη κι ακούραστη ξωμάχα,στα 80 της, να κλείνει την κουβέντα για τις μύριες δουλειές που έπρεπε ακόμη να κάνει,να λέει γελώντας "Τα νεκροταφεία πάντως είναι γεμάτα απ ανθρώπους που δεν τέλειωσαν τις δουλειές τους.."
τ.