Πού ΠάΜε;
"Πού πάτε;" Μύρισες την Πανσέληνο; Μυρίζει παλιά Καλοκαίρια, και Θάλασσα, και Χρόνο. Δεν τόλμησα να την κοιτάξω, μόλις που την είδα να ξεπροβάλλει θριαμβεύτρια πίσω από το βουνό, κι έφυγα τρέχοντας. Με κυνηγούσε ανελέητη σ' όλον το Δρόμο. Έφεγγε Χρόνο και Πόνο.
"Ξέρω εγώ πού πάμε;", απάντησε η κουρασμένη γυναίκα στην κουρασμένη διάβαση, που κόντεψα να τη χτυπήσω. Διάπυρη μέρα, πυρίκαυστο μεσημέρι, το Πράσινό μου έμοιαζε μ' εφήμερη, τεχνητή Πανσέληνο, μια μικρή, τιποτένια, απατηλή σιγουριά, μέσα στην τσιμεντένια κάψα, και τη λερή απελπισία.
"Ξέρω εγώ πού πάμε;" μού είπε η κουρασμένη γυναίκα, είχε περάσει βλέπεις, με κόκκινο φανάρι. Κόκκινο φεγγάρι.
Πού πάμε, αλήθεια; Θα το μάθουμε ποτέ;
"Ξέρω εγώ πού πάμε;", απάντησε η κουρασμένη γυναίκα στην κουρασμένη διάβαση, που κόντεψα να τη χτυπήσω. Διάπυρη μέρα, πυρίκαυστο μεσημέρι, το Πράσινό μου έμοιαζε μ' εφήμερη, τεχνητή Πανσέληνο, μια μικρή, τιποτένια, απατηλή σιγουριά, μέσα στην τσιμεντένια κάψα, και τη λερή απελπισία.
"Ξέρω εγώ πού πάμε;" μού είπε η κουρασμένη γυναίκα, είχε περάσει βλέπεις, με κόκκινο φανάρι. Κόκκινο φεγγάρι.
Πού πάμε, αλήθεια; Θα το μάθουμε ποτέ;
1 σχόλιο:
Καλημέρα γατί μου...πολύυ, ωραίο μπράβο...ε,μάλλον λυπάμαι,αλλά με την απορία θα μείνεις,κι εσύ αλλά και άλλοι τόσοι,δισεκατομμύρια που κατοικούν πάνω σ'αυτό το πλανήτη που ονομάζεται γή...μάλλον ΔΕ θα μάθουμε ποτέ το ΠΟΥ ΠΑΜΕ...(ε,εδώ δε ξέρουμε καλά-καλά το από ΠΟΥ ερχόμαστε),και ζητάμε να μάθουμε κια π ου πάμε???...καλημέρες....
Δημοσίευση σχολίου