Το ΠΡώτΟ ΧΕΛΙΔόΝΙ

Το πρώτο χελιδόνι. Πέρασε βιαστικά. Σα να φωσφόριζε λίγο. Ραδιενεργό, το δίχως άλλο. Σχιστομάτικο. Ανατολίτικο. Και φυσικά παράνομο. Χωρίς χαρτιά, sans papiers, ένας -ακόμα- λαθρομετανάστης με φτερά. Πότε πρόλαβε κιόλας και ήρθε;

Ήρθε και φώλιασε στη μασχάλη μου. Ναι στη μασχάλη μου. Κάποτε είχα μπαλκόνι. Τώρα μόνο μασχάλη. Αυτό δε σημαίνει πως μπορεί να τρυπώνει εκεί το κάθε τυχαίο, αλλοδαπό χελιδόνι. Έγινα έξαλλος με το θράσος του. Να φύγεις χελιδόνι, να πάς αλλού, του είπα. Με κοίταξε λυπημένα και μού είπε πως το αλλού είναι εδώ. Το ξανακοίταξα πιο προσεκτικά και είδα πως δεν ήταν χελιδόνι, αλλά ένα χοντρό περιστέρι, από αυτά τα σιχαμερά της Βρώμικής μου Πόλης, που όλη μέρα τσιμπολογάνε σκουπίδια, κυλιούνται στις λάσπες, τσιλιμπουρδίζουν, και κουτσουλάνε.

Τελικά το είχα αδικήσει που το σιχαινόμουνα. Ήταν πολύ νόστιμο. Γεμιστό με κατουρημένο γκαζόν από την πλατεία των σκύλων. Σε θράκα από καμμένα λάστιχα.

Δόξα τον κώλο-Θεό! 


Φάγαμε και σήμερα.

μ