12 Ιαν 2011

"ΤίποΤα, εΚτόΣ απΌ μιά ΠαγΕρή ΜοναΞιά, που ΓεμίζΕι το Νου με κΕνό, καΙ τηΝ καΡδιά με θΛίΨη"



Το Δεκέμβρη του 1897 ο Éric Alfred Leslie Satie (Honfleur, Νορμανδία 1866 - Παρίσι 1925), άγνωστος ακόμα στους πολλούς, τόσο ως Éric όσο και ως Erik Satie, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το καλλιτεχνικό Cabaret της Μονμάρτρης "ο Μαύρος Γάτος" (αμ πως). Στην έντονη επιμονή του ιδιοκτήτη Rodolphe Salis, που ήταν γνωστό και ανελέητο πειραχτήρι, να μάθει το επάγγελμά του, αυτός απάντησε "γυμνοπαιδιστής", μάλλον για να τον μπερδέψει. Μερικούς μήνες αργότερα δημοσίευσε τις περίφημες Gymnopédies του.

Παιδί και παρα-παίδι μουσικών, που όμως είχε απορριφθεί από το Ωδείο του Παρισιού, παιδί ακόμα, ως ατάλαντος και τεμπέλης, αμιλλώμενος κρυφά με τον Claude Debussy, δάσκαλος του Maurice Ravel και πηγή έμπνευσης πολλών σύγχρονών του και μεταγενέστερων μουσικών, μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Χατζιδάκις,  εχθρός των φανφάρων και των μουσικών φλυαριών τύπου Wagner, γεμάτος αυτοσαρκασμό για τον εαυτό του και λεπτό χιούμορ για τους άλλους, ο Eric Satie υπήρξε πάντα ένας διακριτικός και πνευματώδης άνθρωπος, μινιμαλιστής τόσο στη μουσική του όσο και στη ζωή του. 

Η Suzanne Valadon και ο γιός της Maurice Utrillo

Η μόνη γυναίκα που τον αγάπησε ποτέ, και στην οποία είχε προτείνει να παντρευτούν από την πρώτη βραδιά, η Suzanne Valadon, μοντέλο και καλλιτέχνις, τον παράτησε μετά από έξι μήνες σχέσης, αφήνοντάς τον στην κατάσταση που διαβάσατε στον τίτλο. Σε λίγο εκείνος έφυγε από την Μονμάρτρη, και στο φτηνό του δωμάτιο στο Arcaux, πέντε χιλιόμετρα από το Παρίσι, δε μπήκε ποτέ κανείς για τα επόμενα εικοσιοχτώ χρόνια, ώσπου πέθανε από χρόνια σούρωση ήπατος, οφειλόμενη σε δεκαετή αδιάλειπτη οινοποσία. 


Οι φίλοι του που μπήκαν στο νεκρικό του δωμάτιο βρήκαν χαμένες και άγνωστες συνθέσεις του παντού, πίσω από το πιάνο, στις τσέπες του βελούδινου γιλέκου του, και σε άλλα, απίθανα μέρη.


Κληρονομιά ενός υπέροχου ανθρώπου σε όλους εμάς...







Pierre-Auguste Renoir: H Πλεξούδα (Suzanne Valadon- Utrillo)

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Erik Satie και ο Μαύρος Γάτος, μοιάζουνε πολύ..

Ανώνυμος είπε...

omorfi parousiasi
klironomia enos iperohou anthropou.

Ανώνυμος είπε...

Και γω σαν τον Ερικο καταντησα. Εφαγα την χυλοπιτα μου και καθομαι σε ενα διαμερισματακι φτηνιαρικο μονος και ερημος εδω και 6 χρονια. Γραφω και διαβαζω. Μονο αλκοολ δεν πινω. Το ' χω ριξει στα γλυκα...

Ανώνυμος είπε...

@anonimos
i xilopita palevete anthropini soupa kai afti einai
oi xilopites tou mialou den palevontai

Μαύρος Γάτος είπε...

Ανώνυμε ελληνικά

Αν είναι να "καταντήσει" κανείς σαν τον Satie, μακάρι να καταντούσα κι εγώ έτσι. Ενώ η δική σου κατάντια - της πουτανιάς- είναι σιχαμερή.

Ανώνυμε ξένα

Ευχαριστώ για τα όορφα σχόλια

Ασε τον/την ανώνυμο/η ελληνικά στη δυστυχία του, έχει τόση κακία μέσα του που του φτάνει για πολλές ζωές ακόμα...

Ανώνυμος είπε...

Γατε, δεν ξερω τι προβλημα εχεις, εγω δεν σε προσεβαλα.

Τα ιδια με τον Satie εχω περασει και περναω. Αλλωστε εσυ εγραψες οτι για μια γυναικα κλειστηκε στον εαυτο του.

Αν δεν με πιστευεις, προβλημα σου.

Ανώνυμος είπε...

Επισης που την ειδες την κακια; Ουτε με γνωριζεις προσωπικα, ουτε το βιογραφικο μου εχεις διαβασει.

Μαύρος Γάτος είπε...

Ανώνυμε, όταν κανείς γράφει ανώνυμα, γίνονται παρεξηγήσεις. Δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω και σού ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Δεν μπορώ να πω εδώ περισσότερα. Στείλε αν θέλεις ένα email miltiadis at yahoo. gr να σού εξηγήσω γιατί το πήρα αλλιώς, θα εκπλαγείς.

Καλή σου μέρα "συνάδελφε"

Ανώνυμος είπε...

Γατε/ Μιλτιαδη,

φανταστηκες οτι ειρωνευομουν, ενω δεν ειχα τετοια προθεση.

Δεν ειμαι ετοιμος ακομα να βγω απο την ανωνυμια μου. Κατανοω και σεβομαι τους μπλογκερς που γραφουν επωνυμα, θεωρω ομως οτι ειναι δικαιωμα του καθενος να διατηρησει την ανωνυμια του για προσωπικους λογους, εφ' οσον δεν ξεπερναει καποια ορια ευπρεπιας και κοσμιας συμπεριφορας. Ειμαστε που ειμαστε φακελωμενοι απο το κρατος, φορτωμενοι με μητρωα, αριθμους, ταυτοτητες κτλ., ε, ας αφησουμε και λιγο ελευθερο χωρο για τους εαυτους μας!

Μαύρος Γάτος είπε...

Κατανοώ απόλυτα τα της ανωνυμίας, αλλά είναι μερικά πράγματα που κι εγώ δεν μπορώ να τα πω εδώ δημόσια... πάντως ναι, το πήρα προσωπικά, κι υπήρχαν λόγοι γι αυτό.... μεταξύ άλλων, είναι που μού αρέσουν κι εμένα τα γλυκά Σ;ο)))

Καλή συνέχεια, και πάλι συγνώμμη

Ανώνυμος είπε...

Γι' αυτο ειναι καλη η ανωνυμια η' η χρηση ψευδωνυμου... Για να προστατευσεις τους δικους σου και τον εαυτο σου, σε περιπτωσει που αποφασισεις και παρεις ρισκο και αρχιζεις τις αποκαλυψεις. Οι μεγαλοδημοσιογραφοι δεν εχουν προβλημα, προσεχουν αλλωστε τι θα βγαλουν. Ισως δε να ειναι καθοδηγουμενοι. Αυτοι ομως που δεν εχουν κονε με την εξουσια;

Οσο για τις μικρες αμαρτιες, καθενας εχει τα παθη του. Απο τον Μπωντλερ και τον Χεμινγουαιη, ως τον Μπουκοφσκυ (οι δυο τελευταιοι, αν θυμαμαι καλα, ησαν γερα ποτηρια), ειχαν περασει εντονες στιγμες, ωρες μοναξιας, εφτασαν στα ακρα. Αλλα αφησαν εργο που το θυμομαστε ακομη...