31 Ιαν 2010

ΑΕΡΟΠΟΥέΡΤΟ ΛάΣ ΑΜέΡΙΚΑΣ



H πραγματικότητα είναι πιο παράξενη κι από την πιο ζωηρή φαντασία. «Θα στο πω με δικά σου λόγια, Νίκη: "Δεν υπάρχει!" Αφού χτες το βράδυ δεν μ’ έφαγαν τα Καϋμάν (μικροί αλιγάτορες της Αμερικής), δε θα πεθάνω ποτέ!».

Η μέρα στην κατασκήνωση ξεκίνησε ανέμελα, με το συνηθισμένο ξύπνημα στις τρεις τα ξημερώματα (λόγω τζετ λάγκ, ελικοπτέρων, κοκοριών, ροχαλητών, κινητών, κουνουπιών και άλλων δεινών), αλλά αυτήν τη φορά ακολούθησε η σταδιακή προετοιμασία για την έξοδο από την μαρτυρική Αϊτή. Μόνο που η έξοδος άρχισε σταδιακά να στραβώνει- ο καλόκαρδος αλλά εντελώς αναξιόπιστος Πέδρο ο Δομηνικανός και ο επίσης καλόκαρδος και εξίσου αναξιόπιστος Ζοζέ ο Γάλλος συνεργάστηκαν ώστε να χάσω και τα δύο κονβόυ των Δομηνικανών και η τύχη μου να εξαρτάται πιά από τα κέφια μιάς στρίγγλας Κινέζας κι από το (μη) επιτυχές φόρτωμα ενός χαλασμένου ασθενοφόρου σ’ ένα κοντέινερ. Ώσπου τελικά πήρα την τύχη μου στα χέρια μου, λίγο πριν νυχτώσει, και έκανα ωτοστόπ απελπισίας στο σωστό (ευτυχώς) καμιόνι, με οδηγό τον Ρικάρντο τον νταλικιέρη. Η γυναίκα του είναι γιατρός και τελειώνει τη Νεφρολογία στο Σαντιάγο Ντε Λος Καμπαλλέρος, ενώ ο ίδιος έχει δύο βασικά ελαττώματα: του αρέσει το κρύο (με πάγωσε με το αιρ κοντίσιον στο φουλ) και η δυνατή μουσική (κάτι ηχεία νάααα, με το συμπάθειο).

Ξεκινήσαμε λίγο πριν σκοτεινιάσει από το Σονάπι και κάναμε ώρες να βγούμε από το Πόρ Ω Πρένς. Η πρώτη (και τελευταία μου) νυχτερινή εμπειρία από την πόλη ήταν εντυπωσιακή, με τον ατέλειωτο κόσμο να τριγυρνά  ανάμεσα στα φεγγαρόλουστα ερείπια, τα μισογκρεμισμένα και τα στεκούμενα, με τους μικροπωλητές με τα κεράκια στα σαν-πεζοδρόμια και με τα γνωστά πολύχρωμα φορτηγάκια ν’ ανάβουν τα πολύχρωμα φωτάκια τους και να δημιουργούν όλοι μαζί, πεζοί και φορτηγάκια και νταλίκες, ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα, απ΄ όλες τις μπάντες.

Η εντυπωσιακή τροπική πανσέληνος (πιο κοντινή, πιο φωτεινή) μας κρατούσε συντροφιά σε όλο το ταξίδι. Η διάβαση των συνόρων γύρω στα μεσάνυχτα ήταν άλλη μια συγκλονιστική εμπειρία: από την Αιτή του σεισμού, των ερειπίων, του πόνου, της ασύλληπτης φτώχειας, της έλλειψης ηλεκτρικού δικτύου, πεζοδρομίων και υποδομών, επέστρεψα στην επίσης φτωχή αλλά σαφώς πιό εκσυγχρονισμένη Δομηνικανή Δημοκρατία. Η άφιξη όμως στα περίχωρα του Σάντο Ντομίνγκο στις τρεις τα ξημερώματα, ήταν τραγική. Ό άνθρωπος (ο νταλικιέρης) έπρεπε να συνεχίσει για το Σαντιάγο Ντε Λος Καμπαλλέρος, κι εγώ δεν είχα πουθενά να πάω… σταματήσαμε σε μια πλατεία στη μέση του τίποτα, με πουτάνες, μαφιόζους, διεφθαρμένους (σύμφωνα με τον Ρικάρντο το νταλικιέρη) αστυνομικούς, και διάφορους άλλους πυροβολημένους και ξενύχτηδες, και ξενοδοχείο πουθενά στον ορίζοντα, μόνο κάτι πολύ ύποπτα μοτέλ με τις πόρτες των δωματίων στον αέρα. Εδώ μπήκε στο παιχνίδι ο Ραμόν, ο φίλος από το Σονάπι, που κατέφθασε ο κακομοίρης μόλις τού τηλεφώνησα και ξεκινήσαμε μαζί μιαν απελπισμένη τρίωρη αναζήτηση ξενοδοχείου, στον φρακαρισμένο λόγω Αιτής Δομήνικο. Μετά από απλησίαστες σουίτες, άθλια δωμάτια με εντυπωσιακές συλλογές εξωτικών εντόμων και μπουρδελοξενοδοχεία δύο και τεσσάρων ωρών, αποφάσισα να δώσω 109 ευρώ και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο γέμισα τη μπανιέρα με καυτό νερό και έκανα μιαν υπέροχη θερμοθεραπεία, ως αντίδοτο στο ξεπάγιασμα που έφαγα στη νταλίκα.

Κοιμήθηκα όντως τέσσερις πέντε ώρες "σαν άνθρωπος", πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες, και ξύπνησα σχετικά ξεκούραστος. Ήρθαν κι ο Ραμόν με την Κέυ και ξεκινήσαμε τον τουρισμό από την παλιά πόλη, την Πιάτσα Ντε Σπάνια, με το πρώτο σπίτι του Κολόμβου, τον πρώτο καθεδρικό ναό των Αμερικών, το πρώτο κάστρο των κονκισταδόρων και τον πρώτο μου καφέ της επιστροφής. Μετά φύγαμε επειγόντως για την Μπόκα Τσίκα, την πλησιέστερη στο (παραθαλάσσιο)  αεροδρόμιο πλαζ, όπου τρισευτυχισμένος δοκίμασα φρέσκο ζαχαροκάλαμο και βούτηξα για μονοψήφια λεπτά στα ζεστά νερά της Καραϊβικής…

Στο αεροδρόμιο Λας Αμέρικας παίχτηκε η προτελευταία πράξη της επιστροφής, με Wi-Fi, μια φρουτοσαλάτα πεπόνι- ανανά, και μια κόκα λάιτ. Πολιτισμός.... (;;;)

Aeropuerto “Las Americas”, Santo Domingo
30-1-2010

.

28 Ιαν 2010

"ΓΙΑΤΡέ, η Γη ΤΡέμΕΙ"

.


Δε θα σού το δώσω, δημοσιογράφε, το τραυματισμένο κοριτσάκι με το καταλερωμένο φορεματάκι, που επέζησε από το γκρεμισμένο ορφανοτροφείο... Δε θα σού δώσω τον πεντάγλωσσο νεαρό που έχασε όλη την οικογένειά του και θέλει να φύγει από την Αϊτή, όχι για ν’ αρχίσει μια καινούργια ζωή, αλλά για να έχει ζωή… Δε θα σού δώσω τη γιαγιάκα με τα εγκαύματα, που υπέφερε φριχτά την ώρα που τής τα περποιούμουν, κι έλεγε κλαίγοντας, «μερσί Ζεζού», σ’ ευχαριστώ Χριστέ…

Δε θα σού δώσω την πονεμένη εικόνα τους. Θα σού δώσω όμως τις λέξεις τους...

Πάρ’ τες, και ράγισε τις καρδιές του κόσμου. 





Port Au Prince, Haiti

Χτισμένο σ’ έναν ονειρικό κόλπο της Καραϊβικής, το Πόρ Ω Πρένς ήταν  και πριν το σεισμό πολύ άσχημο. Το πόσο φρικτό είναι τώρα, που είναι γεμάτο θάνατο, ερείπια, σκουπίδια, κι εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, που έχουν καταλάβει με τα τσαντήρια τους κάθε πρώην ελεύθερο χώρο, το πόσο φρικτό είναι τώρα, ΔΕΝ μπορείτε να το φανταστείτε. Τα πολύχρωμα φορτηγάκια και λεωφορειάκια που κυκλοφορούν στους πηγμένους και ανασκαμμένους και γεμάτους σκουπίδια δρόμους με επιγραφές όπως «Κουράγιο αδερφέ μου» ή «Ο Χριστός είναι η απάντηση» ή «Μαμά σ’ αγαπώ», αποτελούν μιαν εξωπραγματική νότα στη συμφωνία της απελπισίας… 


Τα φορτηγάκια, και το χαμόγελο των ανθρώπων, του όμορφου αυτού λαού αυτού των απογόνων επαναστατών σκλάβων, εκείνων που επέζησαν για να συνεχίσουν τη ζωή, ξαναχτίζοντας τη φτωχότερη χώρα των Αμερικών από την αρχή...

OCHA - UN Compound, Port Au Prince
27-1-2010



(επιτρέφω την Κυρακή κ έχω πολλά να σάς πω...)



.

19 Ιαν 2010

ΠΟΡΤ Ω ΠΡΕΝΣ, Το ΛΙΜάΝΙ ΤΟυ ΠΡίΓΚΗΠΑ, Το ΛΙΜάΝΙ Των ΝΕΚΡώΝ

 .


Στους 200.000 μπορεί και να φτάνουν οι νεκροί στην Αϊτή.


Στην φτωχότερη χώρα του Δυτικού Ημισφαιρίου,
η κατάσταση είναι εφιαλτική πέρα από κάθε φαντασία. 

Οι κάτοικοι διαδηλώνουν ζητώντς περισσότερους γιατρούς 
και λιγότερους δημοσιογράφους.


Λοιπόν;



Έφυγα!



.

17 Ιαν 2010

ΦώΝΑΞέ Με "ΑΓάΠΗ"


Ξύπνησε κι Εκείνη ήταν δίπλα του. Στο κρεβάτι του, που είχε μείνει τόσα χρόνια άδειο, τ'  ολόγυμνο,  γνώριμο κορμί της- ανάσαινε απαλά καθώς κοιμόταν, όπως τότε. "Όνειρο θά 'ναι" σκέφτηκε. 

Ο πρωινός ήλιος είχε ήδη πλημμυρίσει το δωμάτιο, έτσι ξυπνούσαν πάντα τότε, δεν είχαν ανάγκη από ξυπνητήρι. Τότε. 

Εκείνη γύρισε, μέσα στον υπνοξύπνιο της, και τον αγκάλιασε. Αναστατώθηκε από την επαφή της απαλής θαλπωρής της. Αυτό ήταν κάθε φορά αρκετό για να ξεκινήσει ένας άγριος και παθιασμένος πρωινός έρωτας, τότε. Τώρα;

"Τί όμορφο όνειρο" σκέφτηκε, και άρχισε να τη φιλά και να τη χαιδεύει παντού. Εκείνη στην αρχή έκανε πως κοιμόταν, όπως πάντα, γρήγορα όμως άρχισε να συμμετέχει, ανταποδίδοντας τον Έρωτα. Κι όταν εκείνος εισχώρησε μέσα της, χόρευαν ήδη μαζί έναν ονειρικό χορό ηδονής, που γρήγορα κορυφώθηκε σ' έναν ταυτόχρονο αστραποβόλο οργασμό.

Μόλις συνήλθε από την έκσταση, σφιχταγκαλιασμένος ακόμα μαζί της, άρχισε να τρομάζει. Τί ζωντανό όνειρο ήταν αυτό; Λες και δεν είχαν ποτέ χωρίσει. Λες και δεν είχε πέντε χρόνια να τη δει. Πέντε χρόνια πόνου, μοναξιάς, εφήμερων, ανούσιων δεσμών, πέντε χρόνια αναπόλησης του μεγάλου τους, σπάνιου Έρωτα. Λες και Εκείνη ήταν και πάλι εδώ, στο κρεβάτι τους, στην αγκαλιά του. Λες και είχαν μόλις κάνει ονειρικό Έρωτα,  όπως κέθε φορά- ονειρικό, στην πραγματικότητα όμως. Όπως τότε.

"Καλημέρα Αγάπη μου", τού είπε. Όπως κάθε πρωί. Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστή, με τα μεγάλα φωτεινά της μάτια. Μα τρόμαξε, συναντώντας το άδειο του βλέμμα. 

"Γιατί με κοιτάζεις έτσι παράξενα, αγάπη μου; Είσαι κατάχλωμος- τί έχεις, συμβαίνει τίποτα;"

"Όχι, αγάπη μου- τίποτα" τής απάντησε.

"Μόνο, να, σκεφτόμουν
αν σ' έχανα... 
θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ ξανά;"




photo by MHK_annai
.

16 Ιαν 2010

Σε ΓΝΩΡίΖΩ ΠΑΝΤΟύ (DIDIέR BARBELIVIέN)

.


Je te connais par coeur Didier Barbelivien

..."Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ'το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών"...
(Διονύσης Τσακνής, "Στιγμούλα")




αφιερωμένο...



Σε γνωρίζω απ' έξω (je te connais par coeur)
του Didier Barbelivien, μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός


Ήμουν, στου σχολειού σου τα θρανία
Ήμουν, στο ταξίδι στη Βενετία

Ήμουν, στα κοριτσίστικά σου καθρεφτίσματα
Ήμουν, το όνομα στα μυστικά σου λευκώματα
 
Ξέρω, το χρώμα των μαλλιών σου
Ξέρω, το σκοτεινό θυμό των ματιών σου
Ξέρω, τα παράπονα που είχες παιδί
Ξέρω,
όταν χορεύεις, το ιδρωμένο σου κορμί

Σε γνωρίζω παντού
Εννοείς "του Κακού"
όταν γι' Άνθη μιλάς


Σε γνωρίζω καλά
Λίμνες έλη πουλιά

έχεις μες στην καρδιά


Σε γνωρίζω τόσο
το δάκρυ
του ήλιου όσο
που γελάει όταν κλαίει

Σε γνωρίζω απ' έξω
είν' η ευτυχία σου
ο έρωτας δίχως όρια


Ήμουν, στο σπίτι στην παραλία
Ήμουν, στο δωμάτιο η φωτογραφία
Ήμουν,
στις επετείους μας εκεί
Ήμουν, του Σεπτέμβρη ένα βιολί












Σε γνωρίζω παντού
Εννοείς "του Κακού"
όταν γι' Άνθη μιλάς


Σε γνωρίζω καλά
Λίμνες έλη πουλιά

έχεις μες στην καρδιά


Σε γνωρίζω τόσο
το δάκρυ
του ήλιου όσο
που γελάει όταν κλαίει

Σε γνωρίζω απ' έξω
είν' η ευτυχία σου
ο έρωτας δίχως όρια


Ήμουν, στου σχολειού σου τα θρανία
Ήμουν, στη γόνδολα στη Βενετία
Ξέρω, την απαλότητα των φουλαριών σου
Ξέρω,
τους δρόμους της ζωής σου

Σε γνωρίζω παντού...



O Didier Barbelivien, το ιδανικό πρότυπο του σαλεμένου εραστή
(όχι, δεν αυτοκτόνησε - ακόμα...)
.

15 Ιαν 2010

ΤΡΟΧΙέΣ


.

Τέμνονται, περιστρέφονται
καμπυλώνουν στην παραβολή και στην υπερβολή 
αποκλίνουν, συγκλίνουν, συγκρούονται

ονειρεύονται, 



συμπορεύονται!


Το ΠΙό ΚΑΤΑΛΥΤΙΚό Κι ΑΚΑΤΑΜάΧΗΤΟ ΕΠΙΧΕίΡΗΜΑ ΥΠέΡ ΤηΣ ΑΘΕΐΑΣ EVER!!!



"Μεταξύ μας, κανείς δεν ξέρει πώς στο διάολο έγιναν όλα αυτά. Προτιμώ όμως να εμπιστευτώ  τους τύπους με τις λευκές ποδιές, παρά να τρέχω κάθε Κυριακή πρωί πρωί, φορώντας τα καλά μου, να ζητώ συγνώμη που είμαι άνθρωπος."



.



14 Ιαν 2010

Το ΒΙΒΛίΟ ΤωΝ ΑΛΛΑΓώΝ: 41. ΣούΝ, ΜΕίΩΣΗ

.






Η ΕΙΚόΝΑ

Στους πρόποδες του όρους, η λίμνη:
η εικόνα της ΜΕίΩΣΗΣ.
Έτσι κι ο ανώτερος άνθρωπος ελέγχει το θυμό του
και περιορίζει τα ένστικτά του.




Η ΚΡίΣΗ


Η μείωση συνδυασμένη με ειλικρίνεια
φέρνει μεγάλη καλοτυχία,
χωρίς ενοχές.
Μπορείς να επιμείνεις σ' αυτό.
Σε βοηθάει να επιχειρήσεις κάτι.
Πώς θα τα καταφέρεις;
Χρησιμοποίησε  μικρά αγγεία για τη θυσία σου. 




ΟΙ ΓΡΑΜΜέΣ


Εννιά στην αρχή:


Δεν είναι κακό να βοηθάς τους άλλους
αφού τελειώσεις τις δικές σου δουλειές,
αρκεί κι εκείνοι να  είναι σε θέση ν'αναλογίζονται
πόσο μπορεί -ευεργετούμενοι -να μειώσουν εσένα.



Εννιά στη δεύτερη θέση:

Η υπομονή και η επιμονή σε πηγαίνουν μπροστά.
Το να επιχειρήσεις κάτι τώρα φέρνει δυστυχία.
Μάθε να εξυψώνεις τους άλλους
χωρίς να μειώνεις τον εαυτό σου.





Από το Ι Τζιγκ, Το Βιβλίο Των Αλλαγών
του θρυλικού Κινέζου Αυτοκράτορα Φου-Σι
της τρίτης χιλιετίας π.Χ.

.

13 Ιαν 2010

ΓΙΑΠί ΕΤώΝ 182 : ΕΛΛάΣ, ΥΠΑΝάΠΤΥΚΤΗ ΧώΡΑ




Κάθε σώφρων άνθρωπος βιάζεται να ολοκληρώσει και να εξοπλίσει το σπίτι του για να το κατοικήσει με άνεση. Κάθε σώφρων επιχειρηματίας βιάζεται να οργανώσει αποτελεσματικά την επιχείρησή του για να τη λειτουργήσει εύρυθμα και με κέρδος. Εκατόν ογδόντα δύο χρόνια τώρα όμως, κανείς δεν νοιάστηκε αληθινά να προικίσει με τα στοιχειώδη την Πατρίδα μας, την Ελλάδα, το Ελληνικό Κράτος,  γι’ αυτό και παραμένει γιαπί:


* Γιαπί ως προς το Πολίτευμα. Από τις Εθνοσυνελεύσεις των προεστών και τη δολοφονία του Καποδίστρια, από την εξάρτηση από τις Δυνάμεις και την ξενοδουλεία, κάτω από ξενόφερτες μοναρχίες, περνώντας κι από κάμποσες δικτατορίες – φωτισμένες (Βενιζέλος) και μη, φτάσαμε στην αμφιλεγόμενη Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Η Δημοκρατία μας όμως απέχει πάρα πολύ από την αληθινή Δημοκρατία, γιατί πάσχει από αλλοίωση της βούλησης του Δήμου (καλπονοθευτικά «πλειοψηφικά» εκλογικά συστήματα), από απροκάλυπτη συναλλαγή Αντιπροσώπων – εκλογικού σώματος (ρουσφέτι και Πάσης Ελλάδος), από σεσημασμένη διαπλοκή της Εξουσίας και των οικονομικών συμφερόντων, από ευρείας έκτασης αποχή, τόσο από τις Εκλογές όσο και από το Πολιτικό Γίγνεσθαι, κι από μείζον έλλειμα Παιδείας της κοινωνίας. Όλα αυτά μαζί έχουν ως αποτέλεσμα να στέλνονται στη Βουλή όχι οι Άριστοι, αλλά οι αρεστοί (ποιών;), εξευτελίζοντας τη Δημοκρατία.



* Γιαπί ως προς το Νόμο. Η καπηλεία της Νομοθετικής Εξουσίας (Βουλή) από την Εκτελεστική Εξουσία (Κυβέρνηση- κυβερνόν Κόμμα) αφαιρεί τη "βούληση" από τους Βουλευτές (τους "αρεστούς", μην το ξεχνάμε), και τους υποβιβάζει σε πρόβατα που ψηφίζουν με κλειστά μάτια ό,τι τους πει το Κόμμα, πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν καν τι ψηφίζουν. Το διαχρονικό αποτέλεσμα είναι η Νομολογία του Ελληνικού Κράτους: ατελής, ασυνάρτητη, συχνά μαξιμαλιστική και πρακτικά ανεφάρμοστη, προσωπολάγνα και συντεχνιολάγνα κατ’ επιταγήν, διάτρητη από «πονηρές» διατάξεις, και τελικά παταγωδώς αναποτελεσματική ως νομικό πλαίσιο ενός Κράτους Δικαίου.


* Γιαπί ως προς τη Δικαιοσύνη: η καπηλεία ΚΑΙ της Δικαστικής Εξουσίας από την Εκτελεστική Εξουσία, με τον διορισμό των Ανώτατων Δικαστικών από την εκάστοτε Κυβέρνηση, σε συνδυασμό με το στρεβλό νομικό πλαίσιο, προάγουν την αναξιοκρατία και τη διαφθορά στη Δικαιοσύνη, οδηγώντας τα παραδικαστικά κυκλώματα στο θρίαμβο και το δικαστικό σύστημα σε αδιέξοδο. Αποτέλεσμα οι κακοδικίες, οι Υψηλές ασυλίες, οι μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, και  η απαξίωση της ελληνικής Δικαιοσύνης στη συνείδηση των πολλών.


* Γιαπί ως προς το Ασφαλιστικό Σύστημα: οι ανεπτυγμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, έχουν ένα ασφαλιστικό ταμείο. ΈΝΑ κι μόνο. Εμείς καταφέραμε εν έτει 2008 να περιορίσουμε τα 155 (!!!) μας ταμεία σε 13, και τώρα «συζητάμε» πάλι με κραυγές και υστερίες να τα κάνουμε 3- το 3000 μπορεί και να φτάσουμε ως το ένα… Όμως, παρά τη συνεχή αναταραχή στο Ασφαλιστικό, παρά τις υψηλότατες αφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν οι – όσοι - συνεπείς εργοδότες και εργαζόμενοι, η εισφοροδιαφυγή, η διαφθορά (σκάνδαλο Κοσκωτά, δομημένα ομόλογα), η παταγώδης αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των οικονομικών των ταμείων και η γραφειοκρατία είναι τέτοιες, που τα Ασφαλιστικά Ταμεία βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, οι συντάξεις των Ελλήνων είναι από τις χαμηλότερες της ΕΕ, παρ’ ότι επιδοτούνται άγρια από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (ως δεν θα όφειλαν), και το συνταξιοδοτικό σύστημα τελεί υπό κατάρρευση… Για να μη μιλήσουμε για το άλλο σκέλος της Πρόνοιας, την υγειονομική περίθαλψη των Ελλήνων:


* Γιαπί ως προς τη Δημόσια «Δωρεάν» Υγεία: μετά από μεγάλες υποσχέσεις, αλλαγές επί αλλαγών, και μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων, φτάσαμε σήμερα σ’ ένα διάτρητο από παντού ΕΣΥ, με χιλιάδες τρωκτικά (διαφόρων μεγεθών) ν’ αλωνίζουν μέσα του και τριγύρω, στον ιδιωτικό τομέα…


* Γιαπί ως προς την Δημόσια «Δωρεάν» Παιδεία: όταν η συζήτηση για την Παιδεία εξαντλείται στο Πανεπιστημιακό Άσυλο και στα Ιδιωτικά ΑΕΙ, προβλήματα που όλες οι ανεπτυγμένες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ή δεν τα είχαν ποτέ, όταν τα Πανεπιστήμια είναι άντρα φαυλοκρατίας και οικογενειοκρατίας και (σχεδόν) κανείς δεν νοιάζεται, τότε στα άθλια Δημόσια Σχολεία τρομαγμένοι, συμβιβασμένοι, αδιάφοροι ή/και αμόρφωτοι εκπαιδευτικοί παράγουν τις χειρότερες νέες γενιές Πολιτών όλων των εποχών…


* Γιαπί ως προς τη Χωροταξία: Η Χωροταξία αποτελεί εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση με τα κατά τόπους μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Από τη άλλη, οι μόνες περιοχές της χώρας που έχουν ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο είναι τα Επτάνησα (κληρονομιά από τους Άγγλους, 1889) και τα Δωδεκάνησα (κληρονομιά από τους Ιταλούς, 1944). Στο υπόλοιπο Χωραμπάχαλο ακόμα τρίβουν… Το αποτέλεσμα είναι να συζητάμε ακόμα, εν έτει 2010, για καταπατήσεις, για δασικούς εμπρησμούς και πυρκαγιές, για οικοπεδοφάγους, για αυθαίρετα, για νομιμοποιήσεις παρανομιών, για παρανομίες Πολεοδομιών, έως και Υπουργών (εξοχικά Μαγγίνα, Σουφλιά…).


* Γιαπί ως προς το φορολογικό σύστημα: Κοντεύω να γεράσω ακούγοντας για την διαβόητη «πάταξη» της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς στην είσπραξη των Δημόσιων Εσόδων. Πάνε κι έρχονται οι τροπολογίες και τα νομοσχέδια, τα «μέτρα», τα «αντίμετρα», τα τεκμήρια, οι δηλώσεις, οι ξαναδηλώσεις, τα έντυπα, οι πολύπλοκοι κανονισμοί και κώδικες, οι έκτακτες εισφορές, οι νέοι φόροι, οι σάκοι με τις αποδείξεις, ενώ στο μεταξύ αλωνίζουν ολόγυρα οι φοροδιαφεύγοντες, τα λαδώματα, οι εκβιασμοί, οι υψηλές προστασίες…


* Γιαπί ως προς το οδικό δίκτυο και την οδική ασφάλεια: Από το 1985 που ο Αντρέας μίλησε για "μετατροπή των Εθνικών Οδών σε Αυτοκινητοδρόμους", φτάσαμε το 2010 να αρκεί η πτώση μερικών βράχων στα Τέμπη για να κοπεί η Ελλάδα στα δύο… Εντάξει, ολοκληρώθηκαν η Εγνατία Οδός και η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Πάτρα όμως ακόμα συνδέεται με την Αθήνα με τον πιο επικίνδυνο δρόμο της Ευρώπης, ενώ τα Τέμπη (προ βράχων), ο Πλαταμώνας, ο Μαλιακός είναι ακόμα οι δολοφόνοι που πάντα ήταν, κακοτεχνίες παραμονεύουν παντού, κι εξακολουθεί να μην υπάρχει έστω και στοιχειώδης συνείδηση ευθύνης στους οδηγούς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους.


Όλα αυτά μαζί κάνουν την Πατρίδα μας ένα διάτρητο, απωθητικό, βρώμικο γιαπί, ένα γιαπί που μπάζει από παντού κρύο, αέρα, βροχή, υγρασία, σκόνη.


Όμως μια πατρίδα-γιαπί δεν μπορεί να προσφέρει την ευτυχία σ’ εμάς που την κατοικούμε, πολύ περισσότερο δε, δεν μπορεί να μάς εμπνεύσει την αγάπη και την αφοσίωση, ό,τι και να λένε στις δήθεν πατριωτικές τους κορώνες οι λογής-λογής πατριδοκάπηλοι.


Μια πατρίδα-γιαπί προκαλεί συνεχείς απογοητεύσεις, και συσσωρευμένο θυμό, που οδηγούν τους (όσους) ευσυνείδητους Πολίτες είτε στην εκπόρνευση του συμβιβασμού, ή στην παραίτηση και στη δυστυχία- και τη χώρα ακόμα πιο πίσω…

12 Ιαν 2010

"ΕΠΕΙΔή ΔεΝ ΜΠΟΡώ Να ΕΛΠίΖΩ Να ΞΑΝΑΓΥΡίΣΩ": Η ΤΕΤάΡΤΗ ΤηΣ ΣΤάΧΤΗΣ

.






Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω
Επειδή δεν ελπίζω
Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω
Ποθώντας το χάρισμα του ενός και τους ορίζοντες του άλλου
Δεν πασχίζω πιά να πασχίσω για τέτοια πράγματα
(Γιατί ν’απλώσει τα φτερά του ο γέρικος αετός;)
Γιατί να θρηνήσω
Τη μάταιη δύναμη της συνήθους βασιλείας;



Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγνωρίσω
Την αβέβαιη δόξα της θετικής ώρας
Επειδή δε νομίζω
Επειδή ξέρω πως δε θα γνωρίσω
Τη μόνη αληθινή φευγαλέα δύναμη
Επειδή δεν μπορώ να πιώ
Εκεί, που ανθίζουν τα δέντρα, και τρέχουν οι πηγές, γιατί τίποτα δεν ξαναϋπάρχει



Επειδή ξέρω πως ο χρόνος είναι πάντα χρόνος
κι ο τόπος πάντα και μόνο τόπος
κι ό,τι είναι τώρα είναι τώρα μόνο για μια φορά
και μόνο για έναν τόπο
Χαίρομαι που τα πράγματα είναι όπως είναι και
Απαρνιέμαι την ευλογημένη μορφή
Κι απαρνιέμαι τη φωνή
Επειδή δεν μπορώ να ελπίζω να ξαναγυρίσω
Γι’αυτό χαίρομαι, έχοντας κάτι να χτίσω
Για να μπορώ να το χαίρομαι



Και παρακαλώ το Θεό νά 'ναι επιεικής μαζί μας
Και παρακαλώ να μπορούσα να ξεχάσω
Όλα αυτά που με τον εαυτό μου υπερβολικά συζητώ
Υπερβολικά εξηγώ
Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω ξανά
Ας δώσουν την απάντηση αυτές οι λέξεις
Για ό,τι έγινε, για να μη γίνει ξανά
Ας μην είναι για μας πολύ βαριά η κρίση



Επειδή τούτα τα φτερά δεν είναι πια φτερά για να πετούν
Μα λάμες μόνο να χτυπάνε τον αέρα
Τον αέρα πού 'ναι πιά τόσο μικρός τόσο στεγνός
Μικρότερος στεγνότερος από τη θέληση
Δίδαξέ μας να νοιαζόμαστε και να μη νοιαζόμαστε
Δίδαξέ μας να μένουμε ακίνητοι.


Προσευχήσου για μας τους αμαρτωλούς τώρα και την ώρα του θανάτου μας
Προσευχήσου για μας τώρα και την ώρα του θανάτου μας.






“Ash Wednesday I” του Τ.S.Eliot
Μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός











T.S.Eliot (1888-1965)



Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή
Επιτρέπεται η αναπαραγωγή για μη εμπορικούς σκοπούς
μετά από ενημέρωσή μου, και με αναφορά της πηγής







.

11 Ιαν 2010

ΔΥΤΙΚόΣ άΝΕΜΟΣ

.



Είπαν για βροχές
αλλά δεν ήρθαν- άλλοι 
βράχηκαν, αλλού


.

ΤΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠίΑ

 .

Σε μένα μιλώ
αν μ' ακούς, μάλλον θά ΄σαι
παραίσθηση

 


 

Μού μιλώ αλλά
δεν ακούω- θά'μαι 
 παραίσθηση κι εγώ



.

10 Ιαν 2010

ΣΤΕΝΟί ΧώΡΟΙ

.





νύχτες χωρίς αστέρια


χειμώνες χωρίς καλοκαίρια


Ζωές


χωρίς Έρωτα





Photo: "Egg" by Matthew Cooke


.

9 Ιαν 2010

ο ΚΑΘΡέΦΤΗΣ




Πούλησε όλα του τα υπάρχοντα,
κι αγόρασε έναν τεράστιο καθρέφτη.


"Για όσα τράβηξα εξ' αιτίας σου" τού φώναξε

κι άρχισε να τον πετροβολά.



8 Ιαν 2010

ο ΘάΝΑΤΟΣ ΤΟυ ΠΟΙΗΤή ΤηΣ ΕΡήΜΟΥ






Όταν ο Ποιητής της Ερήμου αυτοκτόνησε, δεν άφησε σε κανέναν τίποτα- γιατί δεν είχε  ίποτα: ούτε δική του σκηνή, ούτε καμήλες, ούτε πρόβατα, ούτε αξιόλογα προσωπικά αντικείμενα. Το μόνο που άφησε ήταν ένα σύντομο γράμμα, που ένας ένας το διάβαζαν οι Φίλοι του, καθώς προσέρχονταν για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, από τα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα, απ' όλες τις Οάσεις της Ερήμου:



«Αγαπημένοι μου,


Σάς οφείλω μιαν εξήγηση για την επιλογή μου να βάλω τέλος στη ζωή μου.


Η Ζωή είναι  βάσανο για μας τους ποιητές της Ερήμου. Η Φύση, που άλλους τους συναρπάζει, εμάς μας προκαλεί φρίκη, με τον παραλογισμό της, με τη βία της, με την ασπλαχνία της. Η Δύναμη και το Χρήμα, που οι περισσότεροι τόσο θαυμάζουν, κάνοντας τα πάντα για να τα κερδίσουν, εμάς μας προκαλούν απέχθεια. Η Δόξα, που τόσοι και τόσοι την κυνηγούν, μας αφήνει αδιάφορους. Από την άλλη, οι Άνθρωποι δεν παύουν να μας πληγώνουν με τις ανθρώπινές τους αδυναμίες: παρόλο που οι αδυναμίες αυτές είναι απόλυτα αποδεκτές και κατανοητές, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο επώδυνες. Τέλος, ο Σκοπός της Ζωής των περισσότερων, η Διαιώνιση του Εαυτού, προκαλεί φρίκη σ’ έναν ποιητή- πώς να φέρεις παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο της Δυστυχίας;


Η Αγάπη σας, αγαπημένοι μου, ήταν η μόνη αιτία που δεν έφυγα νωρίτερα. Μόνο η σκέψη της λύπης που θα σας προκαλούσε ο θάνατός μου, μόνο αυτή με απέτρεπε, τόσον καιρό.


Έρχεται όμως μια στιγμή που η ζυγαριά της Ύπαρξης γέρνει υπερβολικά προς τη Θλίψη, και η προσπάθεια να την ισοσκελίσεις καταντά υπεράνθρωπη. Κι εγώ, αγαπημένοι μου, δεν είμαι υπεράνθρωπος, είμαι απλά ένας ποιητής, δηλαδή ένας άνθρωπος που βλέπει με τα μάτια της Ψυχής.


Κι έτσι ήρθε η χαρμόσυνη ώρα να συναντήσω το Θάνατο- μη λυπάστε όμως για μένα!


Γιατί, τί είναι ο Θάνατος, αν όχι ο πιο γαλήνιος, ο πιο βαθύς, ο πιο γλυκός Ύπνος που μπορεί να υπάρξει; Και ο πιο οριστικός, βέβαια, αλλά τί σημασία- ποιός είναι Αιώνιος; Κανείς, και τίποτα.



Σάς παρακαλώ λοιπόν θερμά, μην κλάψετε για μένα, μη λυπηθείτε- να χαρείτε και να γιορτάσετε, που γλύτωσα από τον Πόνο και τα Βάσανα της καθημερινότητας, και βρήκα επιτέλους την Αιώνια Γαλήνη.


Το ξέρω πως θα σάς λείψω, και σάς ζητώ συγνώμη γι αυτό- κατανοήστε με, αν μπορείτε. Κι αν δεν μπορείτε, προσπαθήστε να με συγχωρήσετε.»




Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του ποιητή. Κι ήταν τόσο γαλήνιο το πρόσωπό του, όπως στεκόταν ακίνητος... Φαινόταν τόσο ήρεμος, τόσο ευτυχισμένος, που όλοι στο βάθος ήξεραν πως είχε δίκιο.


Ακόμα κι εκείνοι που δεν τον κατάλαβαν… και δεν τον συγχώρεσαν.




.







7 Ιαν 2010

η ΠρώΤΗ ΦΟΡά

.





…έρημο προαύλιο σχολείου, ανοιξιάτικο απόγευμα… η ατμόσφαιρα είναι γλυκιά, αρωματισμένη και δροσερή… το κουδούνι έχει χτυπήσει από ώρα,  όλοι έχουν μπει στις τάξεις… καθώς Εκείνη βγαίνει αργοπορημένη για τη γυμναστική, μ’ ένα λεπτό μακώ, που αφήνει να διαγράφονται το ανεπτυγμένο της στήθος και οι θηλές της, οι δυό τους διασταυρώνονται… τα σγουρά ξανθά της μαλλιά συναντούν τον απαλό άνεμο, τα γαλανά της μάτια συναντούν τα μάτια του αγοριού… τού χαμογελά…


…φωτισμένες βιτρίνες κατά μήκος  σκοτεινού, λερού δρόμου… μέσα, λουσμένες σε κοκκινωπές ανταύγειες, ημίγυμνες γυναίκες μασούν τσίχλα, μιλούν στο τηλέφωνο, πλέκουν, διαβάζουν- κάποιες λείπουν, σίγουρα θα εργάζονται, πίσω από τις βαριές κουρτίνες… θέλει να φύγει τρέχοντας… μα πρέπει σήμερα, σήμερα οπωσδήποτε… σήμερα κλείνει τα είκοσι…


…περπατούν στο ηλιόλουστο πάρκο, κι είναι πιασμένοι χέρι χέρι… είναι δεκάξι χρονών, κι είναι άφθαρτοι, αιώνιοι, αθάνατοι- δεν είναι παρά δυό τυχαίοι έφηβοι, μα αγαπιούνται…αν η Ευτυχία ήταν τόπος, θα ήταν αυτό εδώ το παρκάκι… κι αν όλος ο Χρόνος συμπυκνώνονταν σε μία και μόνο στιγμή, θα ήταν αυτή εδώ…


…σπρώχνει την πόρτα… η καρδιά του χτυπά δυνατά… «σε διάλεξα γιατί ήσουν η πιο όμορφη»… «Ναταλί»… ψεύτικο, σίγουρα… «κατέβασέ το αυτό», τού λέει, και δείχνει το εσώρουχό του…


…τής στέλνει πίσω  το ανθρωπάκι με την καρδούλα, μαζί μ’ ένα δακρύβρεχτο γράμμα… «θα ήμασταν για πάντα μαζί, θα παντρευόμασταν και θα κάναμε Μαρινάκια»… την φαντασιώνεται να το διαβάζει και να δακρύζει, ν’ αντιλαμβάνεται ξαφνικά πόσο εκείνος την αγαπά, πόσο τον αδίκησε… να μετανιώνει για την Προδοσία… να πέφτει για πάντα στην αγκαλιά του…


…μέσα στο σκληρό προφυλακτικό που τού φόρεσε, ο «ανδρισμός» του– έτσι τον έλεγαν σ’ εκείνα τα φτηνά βιβλιαράκια τσέπης – σφύζει και πάλλεται, ανεξάρτητα από την Ψυχή του, που σφίγγεται… εκείνη ξαπλώνει στο λερό καναπέ, κι ανοίγει τα πόδια, χωρίς καν να βγάλει τον δαντελένιο κορσέ… δεν προλαβαίνει, περιμένουν κι άλλοι πελάτες… πρέπει γρήγορα…


…την ψάχνει παντού, χρόνια… περνά κάτω από το σπίτι της, να δει αν το δωμάτιό της έχει φως… πηγαίνει όπου Εκείνη θα μπορούσε να είναι, την αναζητά… μα Εκείνη δεν θέλει να τον δει… δεν  απαντά στο τηλέφωνο, κι όταν διασταυρώνονται, τού φέρεται ψυχρά, είναι πολύ απορροφημένη από τους νέους της έρωτες, δεν προλαβαίνει ν’ ασχοληθεί μαζί του… ποτέ πιά.


…ξαναβγαίνει στους υγρούς, σκοτεινούς Δρόμους. Είναι πιά άντρας, θα έλεγαν τα φτηνά βιβλιαράκια τσέπης. Είναι ακόμα πιο δυστυχισμένος, θα έλεγε εκείνος


αν είχε κάποιον να τού το πει




.

6 Ιαν 2010

ΣΦάΛΜΑ ΕύΡΕΣΗΣ ΔΙΕύΘΥΝΣΗΣ





Την ώρα που ετοιμαζόταν ν’ ανοίξει την Πύλη της Τράπεζας, η Τράπεζα έπαψε ξαφνικά να υπάρχει.


Έκανε πίσω. Ξεκίνησε για το Ταχυδρομείο.


Την ώρα που ετοιμαζόταν ν’ ανοίξει την Πύλη του Ταχυδρομείου, το Ταχυδρομείο έπαψε ξαφνικά να υπάρχει.


Έκανε πίσω. Ξεκίνησε για την Εφημερίδα.


Την ώρα που ετοιμαζόταν ν’ ανοίξει την Πύλη της Εφημερίδας, η Εφημερίδα έπαψε ξαφνικά να υπάρχει.


Τσατίστηκε λίγο. Έκανε Ανανέωση.


Δεν έγινε τίποτα.


Τσατίστηκε πολύ. Αποσυνδέθηκε και ξανασυνδέθηκε.


Δεν έγινε τίποτα.


Τρόμαξε λίγο. Έκανε επανεκκίνηση.


Δεν έγινε τίποτα.


Τρόμαξε πολύ. Έκανε επαναφορά συστήματος.


Δεν έγινε τίποτα.


Πανικόβλητος, τράβηξε τη μπρίζα, με σκοπό να την ξαναβάλει.


Ο Δρόμος γύρω του, με τα πλακάκια του, με την άσφαλτό του, με τους περαστικούς του, με τ’ αυτοκίνητά του, με τα καχεκτικά του δέντρα, με τα περίπτερά του, με τον ουρανό του, εξαφανίστηκε. Ο Κόσμος είχε μετατραπεί σε μιαν απόλυτη, πυκνή, φωτεινή ομίχλη, που σε ελάχιστα λεπτά έδωσε τη θέση της στο απόλυτο Σκοτάδι.







«Κυρία μου», είπε ο Τεχνοδικηγόρος, «το συγκεκριμένο μοντέλο Α.ύ.Ν.  [Αέναης Υποστήριξης Νοημοσύνης] που χρησιμοποιούσε ο Α.έ.  [Αυτόνομος Εγκέφαλος] του συζύγου σας, το «Αθανασία 3.04 pro», είναι από τα πιο εξελιγμένα και πιο αξιόπιστα μοντέλα που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά. Ο εκλιπών διέπραξε τεράστιο λάθος βγάζοντας τη μπρίζα, μέσα στον πανικό του, και σε καμμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε αποζημίωση από την Π.Κ.G.Μ.  [Παγκόσμια Κυβέρνηση Google-Microsoft] για μια τόσο χονδροειδή παράβαση των βασικών κανόνων ασφαλείας. Αν ο εκλιπών ακολουθούσε τις οδηγίες χρήσεως, ως όφειλε, και περίμενε υπομονετικά να τον μεταφέρουν οι Τ.Δ. [Τεχνοδιασώστες] στο πλησιέστερο σέρβις, δεν θα είχε πάθει τίποτα, και θα ήταν τώρα ακόμα cyber-ζών»...


Σιώπησε για λίγο, και συνέχισε: «Λυπάμαι πολύ, αλλά βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σάς συμβουλέψω να μην επιχειρήσετε καν να κινηθείτε δικαστικώς, θα είναι χαμένος χρόνος και πεταμένα χρήματα. Δεχθείτε πάντως τα θερμά μου συλληπητήρια.


Και λέγοντας αυτά, δίπλωσε τους βραχίονές του, μάζεψε τις τηλεσκοπικές του διόπτρες, και κύλησε προς την Έξοδο του Παράθυρου Διαλόγου.
























5 Ιαν 2010

όΛΑ ΚΑΛά

.




όλα μια χαρά

κι αν δάκρυσα, φταίει

ο Άνεμος



σχέδιο: "Your Sadness Is Beautiful"
by RayArray


.

όΜΟΡΦΟ όΝΟΜΑ, "ΛΙΛίΘ", ΓΡΑΦή ΜΙΣΟΣΒΗΣμέΝΗ

.

 ...παίζεις με φίλτρα μαγικά

Μάγισσα της Αβύσσου...






...μάτια βαθιά, σαν έβενος, 
γαλάζιο το κορμί σου...




 

...λουλούδι, νυχτολούλουδο, μελαχρινό αηδόνι
φτεροκοπάς τον πόνο σου στο σκοτεινό αλώνι...





η Δαιμόνισσα Λιλίθ (Ιράκ, 2300 π.Χ.)


"Λιλίθ"
Στίχοι - μουσική - εκτέλεση: η υπέροχη Νένα Βενετσάνου

4 Ιαν 2010

ο ΚύΡΙΟΣ «ΜΕΤΑΝΟΕίΤΕ»







Ήταν μια όμορφη παρέα, ένα δροσερό καλοκαιρινό βραδάκι, στην αχανή αυλή μιας πολυτελούς βίλας. Έπιναν και μιλούσαν και τσιμπολογούσαν, και περίμεναν ανυπόμονα την άφιξη του κυρίου Μετανοείτε.


Ο κύριος Μετανοείτε ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος Σοφός, ένας ευαίσθητος Διανοούμενος, ένας σύγχρονος Οικοφιλόσοφος με πεντέξι σπουδαία και εμβριθή βιβλία στο ενεργητικό του. Όλοι θα κρέμονταν από τα ξυνισμένα μούτρα του κι από τα σουφρωμένα, υπεροπτικά χείλη του για ν’ ακούσουν πόσο ο άνθρωπος έχει καταστρέψει τον εαυτό του, πόσο έχει απομακρυνθεί από τον φυσικό τρόπο διαβίωσης, ρημάζοντας ταυτόχρονα ανεπανόρθωτα και την Αγία Φύση.


Θα τους μιλούσε ξανά για την επάρατη τεχνολογία, που έχει αλλοτριώσει τον άνθρωπο, και θα τους εξέθετε και πάλι την αποτρόπαια επιστήμη, που βλέπει τον άνθρωπο σαν ύλη και όχι σαν Πνεύμα. Θα τους έλεγε για τις απειράριθμες χημικές ουσίες της βιομηχανίας, που καθημερινά και ύπουλα μας δηλητηριάζουν, για τα φονικά φάρμακα που μάς φορτώνουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, για να θησαυρίζουν σε βάρος της ολιστικής μας υγείας, για τους εγκληματίες τεχνοκράτες γιατρούς που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν μεμονωμένα όργανα και όχι σαν Όλον. Θα τους μιλούσε για τα δεινά των πάσης φύσεως μηχανημάτων και μηχανών, που κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας, καθιστώντας μας σκλάβους τους.



Θα τους διηγόταν πόσο όμορφη ήταν η ζωή πριν από όλα αυτά, πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση, τότε που ο Άνθρωπος ζούσε ευτυχισμένος στα χωριουδάκια του, σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό του και με τη Φύση. Θα τους περιέγραφε ενθουσιασμένος πόσο βαθιά Καλός ήταν τότε ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τον βάρβαρο και απάνθρωπο σημερινό Χόμο Μεγκαλουπόλεως. Θα τους ζωγράφιζε με μελανά χρώματα ζοφερές εικόνες για να τους δείξει πόσο η ανθρώπινη παρέμβαση και η «Ανάπτυξη» έχουν καταστρέψει την Αγία Φύση, ανεπανόρθωτα, το πιο πιθανό.


Τόσο πολύ θα μάγευε και θα συνέπαιρνε το δεκτικό του ακροατήριο με τον Ύμνο της Φύσης και με τον λίβελλο κατά της επιστήμης και της τεχνολογίας, που στο τέλος της βραδιάς όλοι θα εύχονταν να ήταν, αν όχι χιμπατζήδες στα δέντρα μιας παρθένας ζούγκλας, τουλάχιστον όμως πρωτόγονοι ιθαγενείς σ’ ένα άγριο δάσος.


Θα «ξεχνούσε» όμως φυσικά ν' αναφέρει ότι στο πολύ πρόσφατο  παρελθόν της Ανθρωπότητας ασθένειες όπως η ελονοσία, η πνευμονία, η φυματίωση, ακόμα και η ιλαρά, έκαναν θραύση κι ήταν συνήθως θανατηφόρες… Ότι τα περισσότερα παιδιά πέθαιναν πριν ενηλικιωθούν, και το μέσο προσδόκιμο επιβίωσης ήταν γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε χρόνια… Ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων περνούσε τη σύντομη ζωή της σ’ έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης, οι άντρες πολεμώντας όλη μέρα με τη γη και με τη θάλασσα και οι γυναίκες αλέθοντας, ζυμώνοντας, κουβαλώντας νερό, πλένοντας στο ποτάμι. Πως ελάχιστοι άνθρωποι είχαν πρόσβαση στη Μόρφωση, και πως ακόμα και η ανώτατη «Μόρφωση» δεν σήμαινε και πολλά πράγματα, μια που οι γνώσεις της Ανθρωπότητας για τον Άνθρωπο και για τον Κόσμο ήταν εξαιρετικά περιορισμένες… Θα «ξεχνούσε» να τους πει για τις ατέλειωτες προλήψεις και για τις δεισιδαιμονίες και για τα στενά φυλετικά και κοινωνικά όρια που καθόριζαν τυρρανικά τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Δεν θ' ανέφερε τίποτα για την παντελή έλλειψη ανοχής των κοινωνιών απέναντι σε οποιασδήποτε παρέκκλιση από τις αυστηρά καθορισμένες για τον καθένα αποδεκτές συμπεριφορές, ανάλογα με το φύλο του, την ηλικία του και την κοινωνική του θέση, για τον εξοστρακισμό κάθε «τρελλού» και κάθε «διαφορετικού», για την σκληρότητα της εφαρμογής των άγραφων Νόμων τους, για την επιφυλακτικότητά τους απέναντι σε κάθε τι Ξένο, που έφτανε ως την πλήρη εχθρότητα.


Θα ξεχνούσε ν’ αναφέρει πως οι άνθρωποι αυτοί, εκτός από τους θαλασσοπνιγμένους ναυτικούς και τους ληστόπληκτους εμπόρους, δεν γνώριζαν ποτέ τον Κόσμο, πέρα από μια μικρή ακτίνα γύρω από το χωριό τους… Πως όποιος είχε ταξιδέψει ως την τοπική πόλη ήταν άρχοντας, όποιος είχε κατέβει ως την πρωτεύουσα ήταν Βασιλιάς, κι αν κάποιος είχε πάει και στο εξωτερικό, ε, τότε ήταν ένας μικρός Θεός, ένας Χατζής, σεβάσμιος για όλην την υπόλοιπη ζωή του…
 

Θα ξεχνούσε να τους μιλήσει για τις Πεθαμένες Ψυχές, για τους δουλοπάροικους, για τους σκλάβους, για τις Τυρρανίες που ευδοκιμούσαν στην άγνοια και στην εξαθλίωση, για τους ατέλειωτους πολέμους, για τους λιμούς που έσβηναν από το χάρτη πόλεις και χωριά, για τις επιδημίες που αποδεκάτιζαν ολόκληρες ηπείρους… Θα ξεχνούσε ν’ αναφέρει, πως αν για κάποιον οποιονδήποτε λόγο η Ανθρωπότητα εξαφανίζονταν αύριο, η Φύση το πολύ σε μερικές χιλιάδες χρόνια – τίποτα, σε Κοσμικό Χρόνο – θα είχε επουλώσει τελείως τις ανθρωπογενείς πληγές της... 

Θα παρέλειπε, τέλος, όλως τυχαίως, να παραδεχτεί πως ο ίδιος χρησιμοποιεί την θηριώδη τζιπάρα του ακόμα και για τις πιό μικρές αστικές διαδρομές, και πως καβαλάει το αεροπλάνο πολλές φορές κάθε μήνα, πώς θα γινόταν αλλιώς, ο χρόνος του είναι τόσο πολύτιμος, έχει τόσους πολλούς ανθρώπους να διαφωτίσει και να σώσει, με τις ομιλίες του, με τα άρθρα του, με τα βιβλία του, με τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές του εκπομπές, δεν προλαβαίνει, δεν προλαβαίνει!



Α, κύριε Μετανοείτε! Θα την φέρουμε άραγε εμείς τη Συντέλεια, ή θα προλάβει να έρθει από μόνη Της;



Α, κύριε κύριε Μετανοείτε! Έχετε  πολύ αδύναμη μνήμη... Αλλά και τις πιο ωραίες γκόμενες στο κρεβάτι σας...




.