3 Νοε 2010

Το ΚλειΔί

Ήταν μια συννεφιασμένη, παγερή μέρα. Φυσούσε ανελέητος άνεμος κι έβρεχε βρώμικη βροχή.

Στην παγωμένη χώρα δεν κυκλοφορούσαν ούτε πουλιά. Μοναδικό δείγμα ζωής σε πολλά τετραγωνικά άψυχα, εκείνος.

Καθόταν σ’ ένα παγκάκι δίπλα στο μεγάλο ποτάμι.
Κι ονειρευόταν ένα παγάκι μέσα στο μεγάλο ποτάμι.

Δίπλα του εμφανίστηκε, από το πουθενά, ένα Κλειδί.

«Κάθε μας ανάσα, κάθε μας βήμα, κάθε μας απόφαση, είναι και μια Απιθανότητα», είπε.

Και μετά καθόταν σ’ ένα παπάκι δίπλα στο μεγάλο ποδάρι. 
Κι ονειρευόταν ένα πανάκι μέσα στο μεγάλο ροδάμι.

Και μετά δεν καθόταν




.

3 σχόλια:

Rodia είπε...

Οταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στη Σουηδία, βρήκα ενα κλειδι πεταμενο κατω. Μπορει να ηταν καποιο μηνυμα, δεν ξερω, δεν το καταλαβα τοτε και δεν το ακολουθησα. Απλώς, μαζεψα το κλειδί και το φυλαξα. Καπου θα βρισκεται ακομα...
Ολο και σκεφτομαι συχνα οτι αν ειχα ακολουθησει το κλειδι η ζωη θα ειχε κυλησει διαφορετικα για μενα.. αλλα παλι.. ποιος ξερει αν θα ηταν καλυτερα ή χειροτερα...

..εψαξα για το τραγουδι του Χατζιδακι "ενα παιδι ενα παιδι βρηκε στο δρομο ενα κλειδι".. αλλα δεν το βρηκα και δε θυμαμαι κιολας απο ποια συλλογη ειναι..

Rodia είπε...

το βρήκα!

Μαύρος Γάτος είπε...

Μαρίνα μου <3<3<3