ΠΑΤΡίΔα

.

Οι Τούρκοι την έλεγαν «Καρά-», ίσως γιατί είχαν βαριές απώλειες όταν την πάτησαν, ίσως γιατί έβρεχε πολύ κι ο ουρανός ήταν μαύρος, ίσως και για τα δύο- εγώ τη λέω πατρίδα-

Λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα, το δειλινό του Σαββάτου στο Αρχαίο μου Κάστρο μοιάζει χειμωνιάτικο, κι ας είναι προχωρημένη Άνοιξη-

Καθώς αστράφτουν οι πρώτες αστραπές, και πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες, οι γύφτοι συνεχίζουν το γλέντι τους στο ποτάμι με τις πυγολαμπίδες, ενώ στις απόμερες γειτονιές το σκοτάδι σκεπάζει σιγά σιγά το μόχθο και την κούραση της εβδομάδας - λάμπει εδώ κι εκεί κι από ένα κακόμοιρο ψιλικατζίδικο, στα φτωχικά καφενεία ανάβουν τα φώτα, μαζεύονται οι συνήθεις παππούδες, μια ηλικιωμένη βγάζει βόλτα το σκύλο της και τρέχει πίσω του με το χέρι στην πονεμένη της μέση-

Περπατώ και βρέχομαι, στους γνώριμους δρόμους- να εδώ έμενε ο Βαγγέλης, εδώ φάγαμε εκείνο το κρύο βράδυ τη σούπα, εδώ ζούσε εκείνος ο τρελλάρας με την όμορφη κόρη, εδώ ο κύριος Παύλος ο μικροβιολόγος, εδώ είναι ο ποδηλατάς, εκεί ο επιπλάς, αυτός ο δρόμος βγάζει στο σπίτι Εκείνης, κάθε γωνιά και μια ανάμνηση- εγώ το λέω πατρίδα-

Πυκνώνουν οι αστραπές, δυναμώνει η βροχή, μια σύντομη διακοπή ρεύματος- θυμάσαι τότε με τις απεργίες της ΔΕΗ, πάλι έβρεχε, έβρεχε στο σκοτάδι κι είχα έρθει με το λεωφορείο να σε βρω στην Καλαμαριά, δεν ήσουν-

Θυμάσαι τότε με τα τρακτέρ που είχαν καταλάβει την πόλη, αγάπη μου, ήταν και πάλι άνοιξη, τι απόκοσμη ησυχία- κι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα που έβρεχε όπως τώρα, έντονα, ο κόσμος έτρεχε να φυλαχτεί, συνάντησα κατά τύχη την αδερφή σου, εδώ λίγο πιο πέρα, η βροχή δημιουργούσε χιλιάδες φουσκάλες στα ποταμάκια των δρόμων, πρώτη μου αγάπη- 

εγώ σε λέω πατρίδα-

--------------------------------

ακόμα ψιχαλίζει


-----------------

.