Το ΠαΡαμύΘι της ΆνοιΞης

.

ἔρωτες ὑπὲρ μὲν ἄγαν    
ἐ λθόντες οὐκ εὐδοξίαν 
οὐδ΄ ἀρετὰν παρέδωκαν

ἀνδράσιν·

Οι μέρες ήταν θαμπές και συννεφιασμένες- τα βράδια έβρεχε, μια βρώμικη βροχή, γεμάτη γύρη και καπνό- λέρωνε τ’ απλωμένα ρούχα, απέλπιζε τους μοναχικούς

.

εἰ δ΄ ἅλις ἔλθοι 
Κύπρις͵ οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτως. 
μήποτ΄͵ ὦ δέσποιν΄͵ ἐπ΄ ἐμοὶ χρυσέων τόξων ἐφείης 
ἱ μέρῳ χρίσασ΄ ἄφυκτον οἰστόν.

.

Μα κάθε πρωί έρχονταν έξι χελιδόνια και χόρευαν έξω από το παράθυρό του. Σε ποιόν ανήκουν τα χελιδόνια; Σε κείνον που τα βλέπει. Ήταν λοιπόν πλούσιος- σε χελιδόνια

 «Με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν-

αυτοί που αγάπησαν πενθούν για όλη τους τη ζωή»

Αυτοί που αγάπησαν πολύ, πενθούν και την Άνοιξη

.

ἐμοὶ μὲν φίλος οὔποτ΄ ἔσται.

.