13 Απρ 2010

Σ’έΝαν ΙδανιΚό ΚόΣμο


Θα είχα σπρώξει τη μισάνοιχτη πόρτα του λουτρού σ’εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι της ενηλικίωσής μας, εσύ την είχες αφήσει μισάνοιχτη, θυμάσαι, ήμασταν δυό άφθαρτοι Έφηβοι διψασμένοι για Έρωτα και Ζωή… θα εξερευνούσες με το απαλό χεράκι σου όλο μου το σώμα, σε μια κρυφή κόχη στο Κάστρο της Νάξου, κοντά στο Μουσείο, και δε θα χόρταινα το ευωδιαστό σου στόμα… θα σού έκανα έρωτα όλη νύχτα στην παραλία της Μάγισσας, στην Αντίπαρο, κάτω από την Πανσέληνο, Ανατολή, Μεσουράνημα, Δύση, ο Ήλιος θα μας έβρισκε αγκαλιασμένους στην Ψαραλυκή... θα κολυμπούσαμε ολόγυμνοι στο κάμπιγκ, και στον κρυφό ορμίσκο, στο Σαλίγκαρο, μέσα στο νερό, θα επικονίαζα το γόνιμο ύπερό σου με τη γύρη μου- την Άνοιξη θα γεννιόταν οι καρποί, θα τους μεγαλώναμε με Αγάπη ώσπου ν'αγγίξουν την Ομορφιά, το Φθινόπωρο θα γινόμασταν οι πιο νέοι παππούδες, θα προλαβαίναμε να εξερευνήσουμε με την ησυχία μας και τον υπόλοιπο Κόσμο, χέρι χέρι… τις κρύες νύχτες του Χειμώνα στην παραλία, στην Ελιά, θα σού έδειχνα ξανά και ξανά τον Ωρίωνα- κεφάλι, ώμοι, πόδια, ζώνη, σπαθί… θα γελούσες, θα ήσουν η πιο όμορφη απ’ όλες τις γιαγιάκες, κι εγώ περήφανος παππούς, να σε γυρίζω παντού κλεισμένη στην αγκαλιά μου, και ποτέ να μη σε χορταίνω… δε θα μας άγγιζε ο Χρόνος, θα είχε σταματήσει για πάντα σ’ εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι εκείνο της ενηλικίωσής μας… δε θα μας άγγιζε ούτε ο Θάνατος, δεν έχει καμμιά Εξουσία στους Ερωτευμένους… κι ο μεγαλύτερος, ο μόνος μου Τρόμος, θα ήταν μη μού φύγεις πρώτη…
Στον κόσμο της Λύπης όπου ζούμε, των χαμένων ευκαιριών, μού γράφεις «σ’αγαπάω», και δε σού απαντώ

Αγάπη μου


9 σχόλια:

Roula Dimitriou είπε...

Εξαιρετικό!

Priorknowledge (aka Rodonaura) είπε...

"Στον κόσμο της Λύπης όπου ζούμε, των χαμένων ευκαιριών, μού γράφεις «σ’αγαπάω», και δε σού απαντώ

Αγάπη μου"

Ιδανικοί κόσμοι... εξιδανικευμένοι έρωτες...
Δανεική η ζωή γατούλη... της χρωστάμε, δεν μας χρωστάει... Σε φιλώ!

[Αριστούργημα!]

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλέ μου...καλό μου γατί.. ε,το γραπτό σου...κρύβει κ μια τραγικότητα μέσα του,έχω να πώ...κ μιά λυπημένη μελαχολία...που μ αρέσει...ε,καλό μου έτσι είναι η ζωή...πάντα χρωστάμε εμείς σ αυτήν όλο κ περισσότερα,κάθε φορά...κ μας ζητάει επίμονα,να της δώσουμε-εξοφλήσουμε....και όλο μας ζητάει..συνέχεια,ακατάπαυστα,διαρκώς...άσχετα αν έχουμε,να της τα δώσουμε ή αν όχι.....πολύ ωραίο το κείμενό σου...αλλά τραγικά αληθινό τόσο αληθινό που σκωτόνει...(το έχουν αυτό τα κείμενά,σου)...όμως είσαι τυχερός που έχεις,ζήσει τον τεράστιο έρωτα τον 'εξιδανικευμένο'που λέει κ η φίλη από πάνω...όσο κ αν πονάει,το τέλος ή η απουσία του...η έλειψή του κ που έχεις αναμνήσεις από αυτόν:-) όσο κ αν αυτές πονάνε.....καλησπέρες....

Μαύρος Γάτος είπε...

<3<3<3

ευχαριστώ

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Πολύ όμορφο..μακάρι να ζούσαμε τα όνειρά μας ...και να διαρκούσαν μια ζωή έτσι ιδανικά!

Ανώνυμος είπε...

...Τι μου θυμιζεις...Τι θα γινοταν εαν...

...Ιστοριες του παρελθοντος...

...Αν εμεις τ' αγορια ειχαμε περισσοτερο θαρρος να πουμε "σ' αγαπω" στα κοριτσια που μας αρεσαν, ισως καποια πραγματα στη ζωη μας (και τις δικες τους) να εξελισσονταν διαφορετικα...

... Αντιο φιλε, εσυ τουλαχιστον ειχες την δυνατοτητα να περασεις καλοκαιρια της εφηβειας σου σε ομορφα νησια...

foteinisou είπε...

Τι όμορφο!
Τόσο τρυφερό!

Και τόσο εφηβικό,
σαν να είναι γραμμένο από παιδί που μόλις αρχίζει τη ζωή.

Ανώνυμος είπε...

re.. ti grafeis... to diavazw k klaiw...

Ανώνυμος είπε...

Το διάβασα για πρώτη φορά-με δάκρυα στα μάτια- όταν ξεκινούσε η δική μου ρομαντική ιστορία αγάπης, εκείνο το σημείο που όλος ο προηγούμενος κόσμος σου καταρρέει, εκεί που Εκείνος-η είναι η αρχή, η μέση και το τέλος σου. Μετά από τέσσερα χρόνια, επεδίωξα να το διαβάσω ξανά, το θυμόμουν...με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετώ τον δικό μου εξιδανικευμένο έρωτα και όλα είναι αλλιώς. Σοφία.