9 Φεβ 2010

H ΓΥΝΑίΚΑ Με ΤηΝ ΠΑΡΔΑΛή ΓΟύνΑ

.


Πόσο μακριά φτάνει η ανθρωπιά σου, άνθρωπε;

Την έχεις συναντήσει αρκετές φορές. Τα λερά της μαλλιά βαμμένα ξανθά, δυό τεράστιοι κρίκοι στ’ αυτιά, η ηλικία της ακαθόριστη, μπορεί τριάντα, μπορεί και πενήντα. Περιφέρεται γύρω από την Πλατεία, χειμώνα καλοκαίρι, με την ίδια πάντα παρδαλή γούνα. Και με μια σακούλα, που περιέχει όλα της τα υπάρχοντα, και την ιστορία της- όλοι έχουμε από μιαν ιστορία, οι άστεγοι όμως, έχουν μόνον αυτήν.

Χειμώνα καλοκαίρι με την ίδια παρδαλή γούνα, περιφέρεται στα γύρω στενά, κάθεται στα παγκάκια της Πλατείας, κοιμάται τυλιγμένη στη γούνα της.

Απόψε όμως η παρδαλή γούνα είναι πολύ λίγη. Το κρύο τσουχτερό, ένας αλύπητος Βαρδάρης έχει παγώσει τους πάντες και τα πάντα. Οι περαστικοί ελάχιστοι. Κάθεται στο λερό πλακόστρωτο, κάτω από τις καμάρες, προσπαθώντας να φυλαχτεί από τον παγωμένο άνεμο, τυλιγμένη ως τα μάτια μέσα στη γούνα της, δυό μαύρα μάτια απόψε όλη της η ύπαρξη, δυό μάτια ορθάνοιχτα, τρομαγμένα, τρομοκρατημένα, θυμάσαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ξεψύχησε μετά το τελευταίο σπίρτο, να το  γνωρίζει άραγε αυτό το παραμύθι, να υπήρξε άραγε κάποτε, σε κάποια μακρινή χώρα, παιδί, παιδί που είχε ένα ζεστό σπίτι να φυλαχτεί από το Κρύο, παιδί που πήγαινε σε κάποιο σχολείο, να είχε κάποτε, σε  κάποια γωνιά του Κόσμου, μια γιαγιά να της λέει παραμύθια; 

Σπίτι της τώρα είναι η παγωνιά. Το λιγνό της κορμί, χαμένο μέσα στην φουντωτή παρδαλή γούνα, σαν αδέσποτη γάτα ράτσας, που τό ‘χει σκάσει καιρό από το ζεστό της πλουσιόσπιτο, και λιμοκτονεί, πετσί και κόκαλο κάτω από μακρύ της τρίχωμα. Και παγώνει. Και φοβάται. Πόσα σπίρτα να τής έχουν απομείνει…

Λοιπόν, ως πού φτάνει η ανθρωπιά σου; Θα της δώσεις δέκα ευρώ; Είκοσι; Να πάει σ’ ένα ξενοδοχείο; Υπάρχει άραγε ξενοδοχείο με είκοσι ευρώ; Ή μήπως έχεις να της δώσεις παραπάνω; Κι αύριο τί; Πόσο κρύο θα κάνει αύριο; Θα σωθεί μ' ένα βράδυ στο ξενοδοχείο; Ή θα κάνεις μια τρύπα στο νερό; Και λοιπόν, λοιπόν, τι; Απλά θα την προσπεράσεις; Και θα πας στη φωλιά σου, να φτιάξεις ένα σκατοποστάκι στο blog σου, ή ένα κωλογκρουπάκι στο facebook, για να κλαίγεσαι εικονικά για τους άστεγους, μαζί με τους καλοστεκούμενους φίλους σου; Ή μήπως θα την πάρεις σπίτι σου; Μα καλά, απ’ όλη την Πόλη, εσύ θα την σώσεις; Κι αν εκείνη το πάρει αλλιώς, και προσβληθεί; Και πού θα την βάλεις; Και τι θα πεις στους δικούς σου; Κι αν σε κλέψει και το σκάσει; Και πώς θα  τη διώξεις το πρωί; Κι αν αργήσει να ξυπνήσει; Κι αν κολλήσει στο σπίτι σου για μέρες; 

Τι θα κάνεις, λοιπόν; Ως πού φτάνει η ανθρωπιά σου; Φτάνει ως τη γυναίκα με την παρδαλή γούνα; Ή θα την προσπεράσεις;  

Ή θα την προσπεράσεις;

«Γαμώ το κρύο μου, γαμώ» είπε ο περαστικός, που είχε βγάλει το χοντρό του σκύλο για κατούρημα.

Επέστρεψα αποφασισμένος να την  βοηθήσω, αλλά δεν ήταν πιά εκεί. 

Δυσάρεστη ανακούφιση. Η ανακούφιση του καθάρματος.

Και ντροπή.

.



9 σχόλια:

NdN είπε...

Να ήξερες πόσες φορές το εχω σκεφτεί όταν τους βλεπω τις νύχτες που περπατάω στην πόλη. Για πολλούς που είχες γράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση σου. Για παράδειγμα ο τύπος με το μούσι και τα λουλούδια δίπλα στο Ωδείο δεν ήταν εκεί την τελευταία φορά που ήρθα. Τα μπαράκι που έγιναν στη Βαλαωρίτου φαίνεται τον έδιωξαν. Που να πήγε; Η' γύρισε μετά τις γιορτές;

Πως να βοηθήσεις και με ποιον τρόπο...

Μαύρος Γάτος είπε...

Πριν λίγα λεπτά πέρασα πάλι από τη Φράγκων, φίλε μου... θα ρωτήσω κ θα μάθω γι αυτόν. Ο άλλος ο μουσάτος με το ποδήλατο, που κυκλοφορούσε στην παραλία, έμαθα πως μετακόμισε στην Καλαμαριά.

Καλό απόγευμα

katerina είπε...

πως να βοηθήσεις και με ποιον τρόπο...πολλές φορές και πολύ δικούς σου ανθρώπους...

καλό απόγευμα

afrode είπε...

Έχεις πολύ δίκιο, Κατερίνα. Το δράμα ενός δικού μας ανθρώπου, επειδή βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, μπορεί να περνάει σχεδόν απαρατήρητο!

Δεν ΄νομίζω πως υπάρχει κάποιος ορισμένος τρόπος βοήθειας. Κάποιες φορές και το ν' ακούμε απλά τον άλλο, προσφέρει τα μέγιστα. Άλλες φορές πάλι, δραστηριοποιούμαστε εντονότερα. Έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή, το απαιτούν οι συγκυρίες, τα βιώματα, δεν ξέρω, να βγούμε απ' το καβούκι μας, από τις στοχοπροσηλώσεις, να τριφτούμε με ό,τι γίνεται δίπλα μας.

Noldiel είπε...

Καλημέρα, γατουλίνο με την τεράστια και υπέροχη καρδιά σου. Δεν ξέρω τι να πω, ο κόσμος μας τα έχει όλα και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αλλά το πιο τρομακτικό μάλλον δεν είναι η παγωνιά, αλλά περισσότερο η αίσθηση της αδιαφορίας και η Μοναξιά. Καμιά φορά μια ζεστή κουβέντα + ένα ζεστό σάντουιτς μπορούν να κάνουν θαύματα. Άλλωστε όχι... Σαν να χτίζεις πύργους στην έρημο.
Να είσαι ή να μην είσαι; Ιδού η απορία!
Κάποτε γνώρισα κι εγώ ένα κοριτσάκι - Γκαμπριέλα, 9 χρονών τότε. Μάζευε διαφημιστικά από τα φαρμακεία και τα "πουλούσε" στις καφετέριες. Την μάζευαν κατά καιρούς στο ορφανοτροφείο αλλά την έσκαγε κάθε φορά. Μια ηλικιωμένη την πρόσφερε σπίτι για να μείνει, αλλά η μικρή αρνήθηκε να πάει σχολείο και έτσι πήγαινε εκεί μόνο όταν έκανε κρύο. Σε ένα εστιατόριο κάθε μεσημέρι η μαγείρισσα την έδινε φαγητό και την μάθαινε γράμματα!!! Γίναμε φίλες. Κάθε μέρα την κερνούσα ζεστή σοκολάτα και μιλούσαμε. Μου έλεγε διάφορα παραμύθια για την οικογένεια της - δεν ήθελε να μάθω την αλήθεια, φοβόταν πως θα σταματήσω να την συμπαθώ... Και αυτό συνέχισε μέχρι που έμαθα και προσπάθησα να της μιλήσω σαν φίλες που ήμασταν. Δεν ξαναήρθε σε μένα. Ήταν έξυπνο κοριτσάκι. Πολύ συχνά την σκέφτομαι. Τι να έχει απογίνει άραγε; Και ήταν κανείς σε θέση να βοηθήσει στ' αλήθεια; Δεν ξέρω.
Σου είπα ότι πήρα γούνα; Toi Moi. Παρδαλή. Μου πάει. Λες να μου χρησιμεύσει;)
Τα φιλιά μου, γατουλίνο. Ελπίζω να είσαι καλά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Είναι εκείνοι οι αφανείς πληθυσμοί που όταν εμφανίζονται μας ενοχλούν, μας πληγώνουν. Πρόκειται για πληθυσμούς που προτιμούμε να τους θεωρούμε οιονεί νεκρούς και για αυτό τους χαρακτηρίζομαι αφανείς.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα φίλοι, παλιοί και νέοι.

Δύσκολο θέμα, πολύ δύσκολο.

Κάποιοι ευτυχώς δεν περιορίζονται στα λόγια... κάνουν και έργο!

Ένα παράδειγμα είναι οι Γιατροί του Κόσμου, και ο ξενώνας τους στην οδό Σαπφούς.

Σ;ο)))

ΠΛΑΝΗΤΑΣ είπε...

Έχεις κάτι στο γράψιμό σου ρε Μαύρε Γάτε, που βαράει κατευθείαν καρδιά.
Τώρα για τον προβληματισμό αυτό, είναι γνωστό ότι η φιλανθρωπία ειδικά στην πτυχή της επιδεικτικής προσφοράς δεν λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
Ίσως μία βοήθεια σε αυτό να είναι η πολιτική δράση με την ευρύτερη έννοια, δηλαδή η οργανωμένη προσφορά από σύνολα ανθρώπων. Δημιουργία οίκων, οργανώσεων, φορέων βοήθειας. Χωρίς να είμαι σίγουρος ότι θα λύσει το πρόβλημα δια παντός. Μάλλον η ανακούφιση και η ντροπή του καθάρματος θα προχωρήσει αιώνια.

goofyMAGOUFH είπε...

Μόλις μια ανάσα ή μια χαραμάδα χρόνου
από την εκάστοτε παρδαλή γούνα.

Μετονομάστε με, επιτέλους.
Δεν είμαι άνθρωπος πια.
Κτήνος
Κτήνος
Κτήνος
Κτήνος, που του απόμεινε ακόμα
η ικανότητα να κλαίει.

Μοιάζει λιγάκι στην ουρά η ικανότητα αυτή.
Θ' αργήσει να αφομοιωθεί.