1 Ιαν 2010

ΤΡΕίΣ ΜΙΣέΣ ΑΛήΘΕΙΕΣ Κι έΝΑ ΨέΜΜΑ

.


«Κανείς μας δεν ξέρει τι τού ξημερώνει αύριο», επανέλαβε μέσα του ο Θανάσης. Αλήθεια.


Όμως εκείνος ήξερε. Για κείνον αύριο συγκεκριμένα ξημέρωνε η έναρξη ενός ακόμα κύκλου χημειοθεραπειών. Εκείνος ξαπλωμένος σ’ ένα αποστειρωμένο κρεβάτι νοσοκομείου, και πανάκριβα φονικά φάρμακα με εξωτικά ονόματα να τρέχουν στις φλέβες του κυνηγώντας τον Εισβολέα, το Άλιεν που κυκλοφορούσε στο αίμα και στα οστά του, σε μια τιτάνια μικροσκοπική μάχη για χάρη του κι ερήμην του, μια μάχη μυστική κι απελπισμένη, μια μάχη- μην το πεις, μην το πεις!- μια μάχη χαμένη.


Κανείς δεν ξέρει τι τού ξημερώνει αύριο, αλλά υπάρχουν και οι πιθανότητες, ρε φίλε, θύμωνε ο Θανάσης από μέσα του, και μη με κοροϊδεύεις εμένα, μην προσπαθείς να μού κρύψεις τον οίκτο σου, τον τρόμο σου, την ανομολόγητη χαρά σου που δεν είσαι στη θέση μου. Ξέρω. Πολεμώ, μά ξέρω.


Πολέμησε ο Θανάσης όλον αυτόν τον καιρό. Αν πολέμησε λέει…


Πολέμησε για χάρη των παιδιών του, πολέμησε για χάρη της γυναίκας του, πολέμησε για χάρη των τριανταεννιά του χρόνων. Θα πολεμούσε κι αύριο, στο τρισάθλιο νοσοκομείο με τους κουρασμένους γιατρούς και με τις αδιάφορες νοσοκόμες, στον οχτάκλινο θάλαμο των μελλοθάνατων φτωχών, με τους σοβάδες να φουσκώνουν επικίνδυνα στους τοίχους και στο λερό ταβάνι,  που αναγκαστικά θα παρατηρούσε όλες εκείνες τις ατέλειωτες ώρες της Χ/Θ.


Κάποτε κάποιος «Μεγάλος» είχε υποσχεθεί στο Θανάση πως θα τού έφερνε την Αλλαγή, πως οι Φτωχοί θ’ απολάμβαναν επιτέλους την Αξιοπρέπεια που δικαιούνταν στη Ζωή και στην Αρρώστια- κι ο Θανάσης τον είχε πιστέψει, αλήθεια, πόσο βαθιά και ειλικρινά τον είχε πιστέψει… Στη θέση όμως της Παιδείας, της Υγείας και της Δικαιοσύνης ήρθαν η αναξιοκρατία, η ανεξέλεγκτη διαφθορά, η διάλυση και η απαξίωση του Κράτους, ήρθαν  εξαθλιωμένα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, η κυριαρχία  φροντιστηρίων και κολλεγίων, το εγκατελειμμένο Δημόσιο σύστημα υγείας, και τριγύρω του ν'αλωνίζουν μεγαλέμποροι όπλων -κλινικάρχες, τ’ ατέλειωτα σκάνδαλα στην πολιτική, τα παραδικαστικά κυκλώματα στη δικαιοσύνη… Δεν περίσσευαν από αυτό το σάπιο Σύστημα πόροι για μια αξιοπρεπή «θεραπεία» για το Θανάση, ή, έστω, για έναν αξιοπρεπή Θάνατο. Με την ασφάλεια του ΙΚΑ και με τον πενιχρό του μισθό, δεν μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί να πάει κάπου στο εξωτερικό, ή σε μιαν ιδιωτική κλινική, όπου θα νοσηλεύονταν σαν άνθρωπος. Ούτε καταδέχονταν να δώσει τα τρία μικρά παιδιά του, τα νιάτα του και τη δυστυχία του βορά στούς σαρκοφάγους δημοσιογράφους, για να ζητιανέψει στα κανάλια μιαν απίθανη ευκαιρία «αλλού». Όχι. Η τελευταία Μάχη θα δινόταν κι αυτή στο γνώριμο άθλιο δωμάτιο με τους πεσμένους σοβάδες, τους κουρασμένους γιατρούς, και τις αδιάφορες νοσοκόμες.


Στη χώρα που στους δρόμους της οι αυτοκινούμενες λαμαρίνες έχουν προτεραιότητα, και όχι τα παιδιά, στη χώρα που ο φραπές και το ουίσκι λατρεύονται σε Ναούς που δεν διανοούνται να ονειρευτούν η Υγεία και η Παιδεία, ο Θανάσης θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή σ’ ένα άθλιο δημόσιο νοσοκομείο, και τα παιδιά του… Τα παιδιά του…


Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Η περιπέτεια της υγείας του είχε φέρει τα ήδη άθλια οικονομικά τους στα απόλυτα όριά τους, η γυναίκα του κρυφοδούλευε όπου και όσο μπορούσε, μα οι απαιτήσεις ήταν ατέλειωτες: ο μεγάλος γιός στο Λύκειο με όνειρα για σπουδές, καλό παιδί και άξιο, πώς να του αρνηθείς το φροντιστήριο, η Ελενίτσα στο δημοτικό, και το μωρό στην κούνια, έξοδα, έξοδα, ατέλειωτα έξοδα- η πενιχρή σύνταξη που -ίσως- θά 'παιρνε η γυναίκα του μετά το θάνατό του δεν θ’ αρκούσε ούτε για τα βασικά. Όταν γύριζε από τη δουλειά, όπου επέμενε να πηγαίνει, με υπεράνθρωπη προσπάθεια, και σε βάρος της υγείας του, ήταν ένα κουρέλι- μα πώς να σταματήσει, που μια ζωή δούλευε χωρίς ένσημα και η αναπηρική σύνταξη που δικαιούνταν ήταν για κλάματα; Καλά που όταν χτύπησε ο Κεραυνός είχε μόλις πιάσει μια δουλειά με ΙΚΑ, την τελευταία στιγμή, κι έτσι μπορούσε να κάνει τις πανάκριβες χημειοθεραπείες του- αλλιώς ούτε σ' αυτές δεν θα είχε πρόσβαση… θα πήγαινε σαν το σκυλί...


Για όλα αυτά ο Θανάσης τα βράδια έκλαιγε κρυφά- όταν η Μαρία τον έκανε τσακωτό, τον αγκάλιαζε τρυφερά και τον παρηγορούσε. «Μην κλαις αγάπη μου», του έλεγε, «ή Ελπίδα πεθαίνει τελευταία». 

Αλήθεια. Πεθαίνει τελευταία, αφού δολοφονήσει τα πάντα γύρω της. 

«Μην κλαις, για όλους έχει ο Θεός», συνέχιζε η Μαρία, που από πάντα της ήταν θεούσα. Κι ύστερα τον έπαιρνε στην αγκαλιά της, και τον νανούριζε σαν μωρό, όπως τότε που είχαν πρωτοαγαπηθεί, παιδιά ακόμα, και τολμούσαν να κάνουν Όνειρα.


Έχει ο Θεός. Για όλους.



Ψέμματα;




.








13 σχόλια:

thalassaki είπε...

Ο Θεός έχει, οι άνθρωποι όμως, δυστυχώς, δεν έχουν, φίλε μου. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Ο Θεός δεν αρρωσταίνει, δεν απολύεται απ' τη δουλειά του, δε χρωστάει πουθενά, δεν έχει ελπίδα για να τη χάσει. Το κεφάλαιο "ελπίδα" είναι τεράστιο και δίκοπο μαχαίρι. Υπάρχει η ελπίδα που αφορά εμάς κι η ελπίδα σε σχέση μ' εκείνους που εξαρτώνται από εμάς. Αλλιώς ίσως βλέπει τα πράγματα ο Θανάσης για τον εαυτό του, αλλιώς για την οικογένειά του. Δεν ξέρω αν πεθαίνει τελευταία, σίγουρα όμως οι απόπειρες σε βάρος της είναι πολλές. Εξαίρετη εγγραφή, καλό σου βράδυ.

Νάσια είπε...

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Να σαι καλά. καλημέρα

ΗΛΕΚΤΡΑ είπε...

Κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει...
Το μόνο σίγουρο.
Ας ευχηθώ λοιπόν καλή χρονιά να έχουμε

λογια εικονες τραγουδια είπε...

τι να πω;
εχω περασει καμποσες ωρες εδω μεσα
, εχω ταξιδεψει, εχω συγκινηθει, εχω γελασει, εχω ακουσει,

τι να πω;
υγεια και καλη χρονια

Rodia είπε...

Αχ, βρε Γατούλη μου...
Εμεις τι κανουμε; Εμεις ας συνεχισουμε τα ονειρα για Ελευθερια, Ισοτητα, Αδερφοσυνη... Ναι;
φιλια :*)

Alkmini είπε...

Καλησπερα Μ.Γ.
Πρωτη μου επισκεψη στο blog σου, σκιαχτηκα απ αρχης και δεν το διαβασα ολο.
Αλλα θ αφησω μια ευχη για Χρονια Καλα.
καλο σου βραδυ.

giant13 είπε...

Αλήθεια δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Εχασα ένα παιδικό φίλο τον Νοέμβρη, μέσα σε 5 μήνες, ακόμη και η θεραπεία ήταν ανώφελη όπως είπαν και οι γιατροί και βγήκαν σωστοί.

Υγεία λοιπόν την νέα χρονιά, το σπουδαιότερο αγαθό, όλα τα υπόλοιπα πιστεύω πως παλεύονται.

ritsmas είπε...

κι εγω τί να πω, δεν ξέρω... αυριο ας είναι λιγο καλύτερα...

Μαύρος Γάτος είπε...

Και πίστευα ότι κανείς δε θα σχολίαζε αυτό το δύσκολο κείμενο... σάς ευχαριστ΄όλους για τα όμορφα σχόλια.'

Ας μείνουμε στην ευχή της Ρϊτσας: ας είναι αύριο λίγο καλύτερα....

Σ;ο))))

Μαριανα είπε...

Γράφεις καταπληκτικά μαύρε γάτε...

όσο παράταιρο κι αν ακούγεται μετά τα γραφόμενά σου που με συγκίνησαν βαθύτατα.

Μαύρος Γάτος είπε...

Ευχαριστώ Μαριάνα μου!
Σ:ο)))

goofyMAGOUFH είπε...

Μήπως. . .
τρεις και μια μισητές αλήθειες
και αίμα;

Marina είπε...

Εχει ο θεός για όλους που δεν λυγάνε, που δεν σκύβουν το κεφάλι παρά τα βάσανα και την αδιάφορη πολιτεία. Μακάρι ο Θανάσης της ιστορίας σου να επέζησε. Τουλάχιστον δεν το έβαλε κάτω..