26 Μαΐ 2009

Τό ΜΥΣΤΙΚό ΔΩΜάΤΙΟ

.

Ήταν μια πόρτα που δεν την είχα προσέξει ποτέ. Παράξενο, πολύ παράξενο. Στο ίδιο μου το σπίτι.

Ήταν ξεκλείδωτη.

Την άνοιξα προσεκτικά, επιφυλακτικά, με δέος.

Και βρήκα όλα όσα είχα χάσει ή μού είχαν κλέψει στη ζωή μου. Κι ήταν όλα εκεί- το μπλε σωσίβιο με την άγκυρα, το κόκκινο παιδικό αυτοκίνητο με το πεντάλ... η φωτογραφική μηχανή από την Αμερική, τ' αγαπημένα γυαλιά ηλίου... τα κλειδιά του Bordeaux, η Λακόστ ζακέτα... το καινούργιο μπλε ποδήλατο, το κινητό με τις πολύτιμες φωτογραφίες...

Και τόσα άλλα χαμένα πράγματα, κι άλλα κλεμμένα, κι ακόμα περισσότερα, που δεν θυμόμουν πως κάποτε τα είχα χάσει, ή μού τα είχαν κλέψει, κι ακόμα κι άλλα, που δεν θυμόμουν καν πως κάποτε τα είχα...

Αχ, αγαπημένα, χαμένα πράγματα, σκέφτηκα. Η απώλειά σας πόνεσε, μα λίγο. Αντικατασταθήκατε, αργά ή γρήγορα. Ξεχαστήκατε, αργά ή γρήγορα. Δε μού λείπατε. Με τις χαμένες ευκαιρίες, τί γίνεται; Με τους χαμένους ανθρώπους, τί γίνεται...

"Αγάπη μου"

Μόνο Εκείνη μπορούσε να προφέρει αυτές τις δύο λέξεις με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Μόνο για μένα.

Γύρισα, κι ήμουν πνιγμένος στα δάκρυα.

Μα, γίνεται να κλαίει κανείς στα Όνειρα;


26 Μαΐου 2009

10 σχόλια:

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Μια χαρά γίνεται, Γατούλη,
μια χαρά γίνεται!
Ακόμα κι αν έχει περάσει πολύ καιρός!

κανενας είπε...

φίλε μου άγνωστε , με πλημμύρισες συναισθήματα βαθιά ....
χωρίς την άδεια σου το δημοσίευσα στο face book με link για το blog σου , αν σε ενοχλεί πες το μου και αμέσως θα το διαγράψω ....
σε ευχαριστω !!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=fApPeB41Cnw

Μιχάλης Ρ. είπε...

Καλέ μου φίλε αν δε μάθουμε τον τρόπο ν’ ξεπερνάμε τα χαμένα παλιά, δεν έρχονται τα καινούργια. Θα μου πεις ότι τα «παλιά» είναι η καλύτερη κρυψώνα για τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις του σήμερα, είναι η εύκολη λύση. Όμως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα ενθύμια για να αποτυπώσουμε και να τα συνδυάσουμε με την άνοιξη που αν καθυστέρησε, σίγουρα είναι λίγο ποιο πέρα από την πόρτα μας.

ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΑΡΩΓΗ είπε...

Καλησπέρα.
Ναι στα όνειρα μπορείς να κλάψεις.
Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη.
Αν και ο καθένας μας αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο παρόμοιες καταστάσεις η πείρα μου έχει δείξει ότι ενώ κάποτε έλεγες αποκλείεται με άλλην παρά μόνο με εκείνη, αν αφήσεις τον εαυτό σου, αν ανοίξεις ένα παράθυρο στην καρδιά, θα καταλάβεις ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι ( γυναίκες ) που μπορείς να ερωτευτείς, να αγαπήσεις και να σε εωτευτούν και να αγαπήσουν. Ίσως στην αρχή κάνεις συγκρίσεις αλλά θα καταλάβεις ότι αυτό δεν έχει νόημα.
Καλό βράδυ, τουλάχιστον προσπάθησε να έχεις. Τα βράδια είναι δύσκολα γενικά

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα! νομίζω πως περισσότερο απ' όλους με κατάλαβε ο φίλος Ιεροφάντης.

Μπαλονάκι, Μιχάλη, Νίκο, δεν μιλάω υποχρεωτικά για κάποια συγκεκριμένη αγάπη. Δεν μιλάω υποχρεωτικά για το παρελθόν... Το χωροχρονικό συνεχές των ονείρων είναι ελαστικό, το μέλλον μπλέκει με το παρελθόν κι όλα αναστρέφονται, κι όλα γίνονται παρόν... και τα δάκρυα πολλές φορές είναι δάκρυα χαράς...

Καλό βράδυ

Μαύρος Γάτος

ΥΓ Ανώνυμε, πολύ όμορφο το τραγούδι, αν και κάπως... εκτός θέματος Σ;ο))))

Noldiel είπε...

Ορίστε πως μερικές γραμμές μπορούν να με συγκινήσουν σε βαθμό που η ίδια να νιώσω κάποια υγρασία στα μάτια μου. Μου αρέσει ο τρόπος που ξεπροβάλλει η ευαισθησία σου μέσα από το ψευδόχρυσο όνειρο. Σου εύχομαι να ξαναβρείς τους ανθρώπους που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Εξάλλου από εμάς εξαρτάται... :)

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ότι φεύγει (δυστυχώς) ξανάρχεται
Δούλευε σαν να μη χρειάζεσαι τα χρήματα
Αγάπα σαν να μην είχες ποτέ πληγωθεί
Χόρευε σαν κανείς να μη σε κοιτάζει
Τραγούδα σαν κανείς να μη σ’ ακούει
Να ζεις σαν ο ουρανός να ήταν στη γη…

Ανώνυμος είπε...

το να γιατρεύουμε μόνοι τις πληγές μας είναι τουλάχιστον άχαρο, το να μην αφήνουμε άλλους να μας βοηθήσουν σε αυτό τι είναι?
Άμα αναλογιστείς πόσων τα όνειρα μπορεί να στοίχειωσες άθελά σου, από την αγάπη τους για σένα ίσως να αντιλαμβανόσουν πιότερο το παράλογο και να πονούσες λιγότερο. Να την βρείς την αγάπη σου γιατί την αξίζεις και με κάποιο τρόπο την αναζητάς τόσο που τελικά την αποδιώχνεις και σύ όπως πολλοί από εμάς. Καληνύχτα όπου και να σαι

Μαύρος Γάτος είπε...

Ανώνυμη τελευταία. Δε χρειάζομαι τη "βοήθειά" σου, κατάλαβέ το. Σώσε τον εαυτό σου, και παράτα με επιτέλους.

Noldiel ξωτικίνα, καλωσόρισες! Συγνώμη που έπεσες σε ανωνυμοκαυγάδες...