27 Απρ 2009

Ο ΠΑΠΠΟύΣ Με Τα ΧΑΡΤΟΜάΝΤΗΛΑ

.

Από τότε που θυμάμαι, ήταν πάντα εκεί. Πάντα παππούς, και πάντα με δύο πακέτα χαρτομάντηλα στο χέρι. Αμίλητος, μελαγχολικός, δεν διαφήμιζε φορτικά το εμπόρευμά του, όπως ο παππούς με τα στυλό, ή οι γέροι με τα λαχεία. Όχι. Ήσυχα ήσυχα, ακουμπισμένος στο φράχτη του νοσοκομείου, αρκετά μακριά από την κεντρική είσοδο, στο φαρδύ και όχι ιδιαίτερα πολυσύχναστο πεζοδρόμιο, πρότεινε τα ταλαίπωρα χαρτομάντηλά του στους περαστικούς.

Αγόραζα συχνά από ένα πακέτο, παλιά για ένα κατοστάρικο, μετά για ένα πενηντάλεπτο, ήθελε κάθε φορά να μού δώσει δύο για τα λεφτά μου, αλλά του επέστρεφα με τρόπο το δεύτερο- δεν χρειαζόμουν ούτε το πρώτο, το έπαιρνα μόνο για να μην τον προσβάλω.

Πέρασα σήμερα, μετά από καιρό, και ήταν ακόμα εκεί. Αλλά όχι μόνος.

Λίγο πιο πέρα, ένα ζευγάρι κινέζοι είχαν απλώσει την πολύχρωμη πραμάτεια τους σε μεγάλα πανιά πάνω στο πεζοδρόμιο. Δυό παιδάκια από την Αλβανία η τη Γεωργία βούιζαν τριγύρω με τα μπιχλιμπιδάκια τους. Παρακεί, ένας μελαμψός ανάπηρος, μάλλον ανατολικοευρωπαίος τσιγγάνος, Ρουμάνος ή Βούλγαρος, ζητιάνευε, επιδεικνύοντας το ακρωτηριασμένο του σκέλος. Σε μικρή απόσταση από τον παππού, ένας χοντρούλης μαύρος με σιντί και ντιβιντί ακουμπούσε κουρασμένα στο φράχτη, για να ξαποστάσει.

Μα ο παππούς ήταν πάντα εκεί, πάντα αμίλητος, ακουμπισμένος στο φράχτη του νοσοκομείου, με τα πακέτα του τα χαρτομάντηλα στο χέρι. Αυτήν την φορά όμως μού φάνηκε, πρώτη φορά τόσα χρόνια, αντί για μελαγχολικός, κάπως αγριεμένος. Μάλλον ο διεθνής ανταγωνισμός τού έχει δυσκολέψει πολύ την ήδη δύσκολη ζωή του. Ακόμα κι εγώ, πέρασα βιαστικά, τρομαγμένος από την πολυκοσμία, και δεν πήρα. Τί να πρωτοπάρω;

Δύσκολοι καιροί για παππούδες με χαρτομάντηλα.

.

7 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Δύσκολοι καιροί για όλους
αλλά τελικά πολύ δυσκολότεροι
για την τρίτη ηλικία.

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Γιατί έβαλες αυτήν τη γλυκόπικρη ιστορία σου στην ετικέτα "ασυνάρτητες ιστορίες"?
Μόλις είδα ακόμα μια σου πτυχή και όχι "ασυνάρτητη" φίλτατε ;)


Καλό σου βράδυ

καλημέρα είπε...

Ωραία ιστορία. Οι ωραίες ιστορίες άλλωστε δεν είναι πάντα όμορφες, έτσι δεν είναι;
Καλό βράδυ

Μαύρος Γάτος είπε...

Τσίου μου: είναι μερικοί άνθρωποι που κυριολεκτικά πεινάνε, κυριολεκτικά δυσκολεύονται να επιβιώσουν... αλλά έχουν τόση αξιοπρέπεια... τόση περηφάνεια... δεν καταδέχονται να πατήσουν πάνω στους άλλους για να επιβιώσουν, να ζητιανέψουν, να κλέψουν από τους άλλους φτωχούς (από τους πλούσιους σιγά μην κλέβει ποτέ κανείς που έχει ανάγκη)

αυτοί είναι που όταν τα πράγματα σφίγγουν, φεύγουν πρώτοι. Αυτή είναι η φυσική επιλογή: όσο πιό κάθαρμα είσαι, τόσο πιό πολλές πιθανότητες έχεις να επιβιώσεις στα δύσκολα (πόλεμοι, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, οικονομικές κρίσεις...)

Κι ύστερα αναρωτιόμαστε για την πορεία της ανθρωποτητας...


Ταγματάρχα μου, "Ασυνάρτητες Ιστορίες\" είναι τα μικρά μου διηγήματα... τα πρώτα τρία είναι εδώ:

Τρίπτυχο Ι
Τρίπτυχο ΙΙΚαλημέρα μου, μακάρι να ήταν ο κόσμος όμορφος και να γράφαμε μόνο όμορφες ωραίες ιστορίες... αλλά έχουμε πολύυυυυυυυ δρόμο ακόμα για εκεί...



Καληνύχτα, σάς ευχαριστώ και τις τρεις για τα όμορφα σχόλια

Σ;ο)

ELI33 είπε...

orea istoria , gatouli mou !

maximus είπε...

Nα μας πείτε που βρίσκεται μπας και περάσουμε κι εμείς.

Καλό βράδυ ξάδερφε

Μαύρος Γάτος είπε...

Eli mou bonsoir! Merci et bonne re-adaptation a Bordeaux.

Εξάδελφε έξω από το νοσοκομείο Γεννηματάς (τ. Κεντρικό) στη Θεσσαλονίκη. Μπας και είμεθα και πατριώτες, εκτός παό εξαδέλφια;;;

Σ;ο)))

Πάντως σήμερα ξαναπέρασα και πήρα χαρτομάντηλα!