9 Ιαν 2009

ύΠΝΟΣ ΘάΝΑΤΟΣ

.

 στους Νεκρούς της Γάζας



Ξέρεις τί είναι Θάνατος;

Θάνατος είναι ένα τηλεφώνημα, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Πρώτος Θάνατος, πρώτη γυμνασίου, πρώτη έκθεση, «πέθανε». Πρώτο εικοσάρι. Και τριγύρω τα πάντα να γκρεμίζονται.

Ο Θάνατος λέει διαγείρει την ερωτική επιθυμία. Σαν αντίδοτο, μάλλον. Τεκνοποίηση εναντίον Θανάτου. Σημειώσατε; Δύο, όλα είχαν τελειώσει. «Φύγε, μού μυρίζεις πτωματίλα». Ο θείος νεκρός, κι οι γονείς χωριστά.

Εγώ στη μέση. Έντεκα χρονών παιδάκι. «Είχε μπει ο Οκτώβρης, και μάλιστα τελείωνε». Λογικό σφάλμα, κόκκινο μελάνι, ή είχε μπει ο Οκτώβρης ή τελείωνε- τελείωνε, μα δεν ήθελα να σκίσω κι άλλη σελίδα, ένα προσφυγάκι ήμουν, ανύπαρκτο, χωρίς σπίτι και πατέρα, μια αμελητέα ποσότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Αλλά, με Είκοσι στην έκθεση.

Και μετά ντύθηκα παπαδάκι για τον Θάνατό σου. Ποτέ δεν μίλησες για τον Πόντο, για τη γενοκτονία, παππού. Επέζησες, πέντε χρονών πεντάρφανο παιδάκι, απέκτησες γη και ζώα, διάβαζες εφημερίδα, μάθαινες γαλλικά από ένα βιβλίο, έκανες παιδιά κι εγγόνια, και σού αρκούσε.

«Αφού δεν σε ήθελε η πεθερά σου, τί κάνεις εδώ;» Τί σκύλα. Μπροστά σε όλον τον κόσμο. Τρίτος Θάνατος, γιαγιά, κι η μητέρα συντρίμμι.

Κι η νυχτερίδα να χτυπιέται πάνω στο στύλο της ΔΕΗ. Και το ασθενοφόρο να μην έρχεται. «Τα εγγόνια του Παναγιωτόπουλου!» είχε ψελλίσει ο άγνωστος οδηγός, στο δρομολόγιο Βρυξέλλες – Θεσσαλονίκη, και δάκρυσε. «Τον είχα Δάσκαλο». Τρεις κι ο κούκος στην κηδεία του Δάσκαλου. Με κεφαλαίο. Α ρε παππού. Μέσα σ’ ένα κασόνι, πρόσφυγας Θάνατος στον Υμηττό, με καύσωνα. Κι ο παπάς να δυσφορεί και να ιδρώνει και να πηδάει τους ψαλμούς.

Περίμενες οχτώ χρόνια τη σύντροφό σου. Και ήρθε
τελικά να σε βρει. Μέσα σε μια Δημοτική νεκροφόρα, που έκανε στάση για φαγητό στη Στυλίδα. Τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία μου. Σαν να με περίμενες, να πάρω το «βραχιόλι», γιαγιά. Μολύβια FABER στο κουτί, μόνο FABER, τα καλύτερα, Αρσάκειο και Κάιρο και Διδυμότειχο, όλα μαζί μια τούφα ασημένια μαλλιά, στο παγωμένο σου μέτωπο.

Ύστερα έφυγες κι εσύ Κώστα, Φιλόλογε, Δάσκαλε, πατέρα στη θέση του πατέρα, που έλεγες πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Πολέμησες. Έχασες. Για ποιόν άραγε λόγο. Για ένα επιθανάτιο ποίημα, σε μιαν ασήμαντη επαρχιακή
εφήμερη εφημερίδα, που δεν το θυμάται κανείς. Ούτε το ποιήμα, ούτε εσένα, ούτε εμένα. Πού νά‘ναι το κιτρινισμένο απόκομμα; Τί σημασία;

Όλο το βράδυ έκλαιγα με τη νεκρή γατούλα στην αγκαλιά μου. Που πέθανε μέσα στα χέρια μου. Καρκίνος από εμβόλιο.
Για μια γάτα έκλαιγα, ναι. Σού φαίνεται αστείο. Χαζό. Ασήμαντο. Δεν σε κατηγορώ. «Εξάγραμμο τριάντα έξι: ο Περιπλανώμενος. Έξι στην κορυφή. Ο Περιπλανώμενος ασχολείται με ασήμαντα πράγματα. Από απροσεξία χάνει την αγελάδα του. Το σπίτι του καίγεται. Στην αρχή γελάει, μα ύστερα κλαίει πικρά.»


Μα εγώ δεν αντέχω τις απώλειες. Πόσους ακόμα Θανάτους; Όσες και Ζωές. Δεν αντέχω ούτε τις Ζωές, δεν είναι παρά Θάνατοι σε αναμονή σού λέω, γιατί σ’ αγάπησα απόλυτα, Φιλάκι. Κι ήμουνα λέει μετά ένα πετσί, ένα τομάρι, με λίγο σάπιο λίπος ανάμεσα. Σ’ ένα παραθαλάσσιο τραπέζι, σε μιαν άγνωστη, σκοτεινή ακτή. Ξύπνησα από τον τρόμο. Η προδοσία, είναι κι αυτή ένας Θάνατος.

Ξέρεις τί είναι ο ζωντανός Θάνατος; Να φοβάσαι ν' αγαπήσεις. Να βλέπεις τη ζωή σαν προσωρινή απουσία Θανάτου. Να φοβάσαι έναν προθάλαμο γεμάτο ανθρώπους που περιμένουν τη σειρά τους γι' ακτινοθεραπεία. Μια παιδιατρική πτέρυγα με φαλακρά παιδάκια. Τα επείγοντα της χειρουργικής ένα βράδυ Σαββάτου, με τ' ασθενοφόρα να ουρλιάζουν και να ξεφορτώνουν τρόμο, το ένα μετά το άλλο. Να ονειρεύεσαι Θανάτους. Να ξυπνάς από τον τρόμο.

'Ελα, γαλήνεψε. Τό ‘ξερες πως ο Ύπνος είναι δίδυμος αδερφός του Θάνατου; Ο Θάνατος είναι μόνο ένας μεγάλος Ύπνος, χωρίς όνειρα, χωρίς ξύπνημα, και κάθε Ύπνος, ένας μικρός Θάνατος. Ξύπνα. Ξύπνα...

......................................................................................................................................



Τώρα ξυπνώ. Αγαπώ, κι ας πονώ. Αγαπώ πολύ, κι ας πονέσω πολύ.



Να ξυπνάς
ν' αγαπάς

πολύ




Ύπνος και Θάνατος,

δυό απαράλλαχτα δίδυμα αδέρφια...

.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει πολύ αυτό που έγραψες.Όμως το φοβάμαι λίγο.Μοιάζει πολύ αληθινό και ίσως γι'αυτό το φοβάμαι περισσότερο.Από τον τίτλο ακόμα.Δεν ήθελα να προχωρήσω παρακάτω και να το διαβάσω.Φαίνεται η πληγή.Και η προδοσία.Και η απουσία.Και όλα.Τι θα κάνω εγώ τώρα;
Μετά την αυτοχειρία δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα και η αλήθεια είναι αυτή και δεν την αποφεύγω.Κι εσύ να αγαπάς,να αγαπάς πολύ και να πονάς πολύ γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνεις ότι ζεις.Ή πως αγάπησες τόσο δυνατά.
Φοβάμαι,μην ξαναμιλήσεις για θάνατο.

Ανώνυμος είπε...

"Γι'αυτό σου λέω,μην κοιμάσαι:είναι επικίνδυνο.Μην ξυπνάς:θα μετανιώσεις.

Μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα που μάσησαν τα πλεμόνια,το συκώτι,την καρδιά,κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί μερικά απομεινάρια λέξεων."

Ανώνυμος είπε...

Πού να το είχες φανταστεί ότι μόνο εμένα θα άγγιζε τόσο πολύ και τόσο βαθιά αυτό το παλίμψηστο γραπτό;

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου γατί μου...ααα,πολύυυ ωραίο....αλλά πολύ ωραίο όμως... ναί έχεις δίκιο και ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος...όμως για μένα ο χειρότερος θάνατος είναι ο ψυχικός και αυτός που είναι φυσική κατάληξη μιας προδοσίας..αυτός είναι ίσως ο χειρότερος...να ζείς αλλά να σαι πεθαμένος όμως..να είσαι ένα όρθιο πτώμα...που απλώς μιλάει,τρώει,κοιμάται,αλλά δε ΖΕΙ όμως...το χω περάσει και γώ και το περνάω 17 χρόνια τώρα....για αυτό το λέω.....χωρίς βέβαια να θέλω να πώ ότι και το να χάνεται μιά ανθρώπινη ζωή είναι λίγο οκ;;και αυτό πολύ είναι...είναι φρικτό...και ειδικά όταν χάνεται τόσο τραγικά και τόσο άδικα....έχει δίκιο ο ανώνυμος...τρομάζει αυτό που γράφεις...ενέχει και έναν έντονο τρόμο μέσα του......πολύ όμορφο όμως.....φιλάκια,και καλημέρες...

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Το απίστευτο με αυτό το κείμενο είναι πως ακόμα και οι παραπομπές του στηρίζουν σε κάθε βήμα αυτά που λες. Θάνατος και έρωτας! Τα απόλυτα! υ.γ. μέσα από όλες αυτές τις παραπομπές σε έμαθα λίγο παραπάνω! Και σε εκτίμησα ακόμα πιο πολύ!
Και είμαι, για αυτό, πολύ ευτυχισμένη!
Να 'σαι καλά

Ανώνυμος είπε...

Καλά ξυπνητούρια Γατούλη μας! Πόσο χαίρομαι για σένα! :)
πι*

brexians είπε...

ο θανατος και ο υπνος ερχονται με την συνειδητη η ασυνειδητη απωλεια της μνημης...

η εγρηγορση που μας δινει η αδρεναλινη που πεφτει στην κυκλοφορια και κανει την καρδια να χτυπα γρηγορα...στο τελος μας φερνει σε κατασταση ηρεμιας... ισορροπώντας τη δραση/αντιδραση του συμπαθητικου και του παρασυμπαθητικου που ειχε ανεβει απο την νοραδρεναλινη...


αρα ...

Να ξυπνάς - ν' αγαπάς πολύ

οπως καταληγεις

Spark D' Ark είπε...

τρομακτικά οικείο.... μέχρι και τα πτυχία-βραχιόλια...
*τσιγάρο*

Sophey-Franny είπε...

Ω αυτος ο μεγαλος υπνος--ειναι ο θανατος: Και δεν θα ξαναξυπνησει ποτε πια?

Eve's Diary--Mark Twain

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα υπέροχοι φίλοι.

Εμπρός για τη Ζωή!

Σ;-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ ωραίο post. Ο θάνατος αποτελει την αφορμή να σκεφτόμαστε το τέλος και κυρίως τι προηγήθηκε αυτού, κάνοντας έναν απολογισμό.

καλημέρα είπε...

Μπορεί να είμαι στον κόσμο μου, συνήθως είμαι. Μπορεί και να μην κατάλαβα αυτό που κατάλαβαν άλλοι που διάβασαν το κείμενό σου, αυτό κι αν παίζει...
Όμως να σου πω την αλήθεια, διάβασα το κείμενό σου, μου άρεσε πάρα πολύ, είναι τόσο δυνατό και αληθινό, ομως δεν μου φάνηκε κείμενο απελπισίας και θανάτου. ΔΕν ξέρω πώς το κάνεις αλλά μιλάς για πόνο και απώλεια και θάνατο και είναι σαν να τραγουδάς τη ζωή. Σαν να λες, αφού πονάω, ζω.
Πώς το κάνεις;

Christophorus είπε...

Πολύ δυνατό, σφάζει.

Μ' αρέσεις όταν γράφεις έτσι. Ανυπόκριτα, γνήσια.