15 Δεκ 2008

Το ΖΩΝΤΑΝό ΣΚάΚΙ (+AUTOPLAY, "AMAXHTί")


Ως τώρα παρομοίαζα τα πιόνια του σκακιού με τα άτομα που μάς πλαισιώνουν, μας συντροφεύουν και μας στηρίζουν: Πέρα από τον αργοκίνητο αλλά πολύτιμο Βασιλιά-Εαυτό, που όταν χαθεί χάνεται και το παιχνίδι της Ζωής, το πιό πολύτιμο πιόνι είναι η ευκίνητη και φονική Βασίλισσα, η πολυμήχανη και πολυδύναμη Γυναίκα- Σύντροφος. Τριγύρω οι Γονείς, δύο από κάθε πλευρά, οι Παππούδες... τ' Αδέρφια, τα Παιδιά, οι Φίλοι...

Kατάλαβα πιά πόσο λάθος έκανα. Τα πιόνια του σκακιού δεν είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Είναι ο εαυτός μας. Το καθένα χωριστά, κι όλα μαζί: Ο Βασιλιάς είναι η εύθραυστη κι ευάλωτη πνοή της Ζωής μας, τα Όνειρά μας, η Ψυχή και η Καρδιά μας μαζί. Η Βασίλισσα είναι ο Νούς μας, η Λογική μας, η ικανότητά μας να βρίσκουμε λύσεις, να κάνουμε τα όνειρά μας σχέδια, και να τα πραγματοποιούμε. Οι δύο Πύργοι είναι τα Πόδια μας, τα άλογα είναι τα Χέρια μας, οι αξιωματικοί είναι η Φωνή μας. Τα πιόνια είναι το Στομάχι μας, οι Πνεύμονές μας, οι Μύες μας, τα όργανα που ενεργειοδοτούν και κινούν όλα τα υπόλοιπα στο Χώρο και στο Χρόνο.

Τί θλιβερό, το Σκάκι της μικρής μας ζωής. Κάθε μας βήμα δύσκολο, γεμάτο κίνδυνο, αβεβαιότητα, φόβο. Ακόμα και ο καλύτερος Παίκτης φτάνει στο Τέλος με τεράστιες απώλειες. Και, όταν τελειώνει η παρτίδα, τελειώνει τόσο για το Νικητή, όσο για τον Ηττημένο.

Και, άλλη παρτίδα δεν έχει.

.


αΚΟύΤΕ: "AMαXHTί"
του Νότη Μαυρουδή, με την Έλλη Πασπαλά
από το δίσκο "Στην ηχώ του έρωτα" (2002)

8 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

Μην τρελλαίνεστε οι γυναίκες, ΔΕΝ είμαι φαλοκράτης, απλά το σκάκι εφευρέθηκε προ Χριστού από τους αρειμάνιους Μεσοποτάμιους, οπότε δεν προβλέφθηκε ο ότι ο Βασιλιάς εαυτός στο 50% των περιπτώσεων είναι Βασίλισσα. Δεν φταίω εγώ λοιπόν , τα παράπονά σας στον Χαμουραμπί.

Ανώνυμος είπε...

όχι μόνο θλιβερό γάτε το παιχνίδι της ζωής, μα και συναρπαστικό μαζί .Ποιός είπε πως οι δυσκολίες και οι ανηφόρες δεν μας "φτιάχνουν"με ποικίλους τρόπους? Όσο για τον βασιλιά, τί θα ήταν χωρίς την βασίλισσά του ούτε διάδοχο της βασίλείας του δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει .
Η θεωρησή σας η τωρινή θα τολμούσα να πώ πως τείνει να είναι εξαίρετα μοναχική, το κέντρο στήριξης είναι ο εαυτός ,έχουμε ανάγκη όμως κι από περιφερικά σημεία, που όχι αναίτια τα αναγνωρίζατε στο παρελθόν στο σύστημά σας ως (οικογένεια συντροφική σχέση,φίλοι)
Μία γυναίκα

Ανώνυμος είπε...

Η ποιο γοητευτική περιγραφή του σύνθετου αδιέξοδου εαυτού μας. Ο ορισμός της μοναξιάς. Όλα τακτοποιημένα στη σειρά, στη θέση τους και το κάθε ένα με την χρηστική του αξία με μοναδικό σκοπό «εγώ» και οι «ματαιοδοξίες μου». Αδικείς την ψυχή σου Μιλτιάδη, την περιορίζεις, την φυλακίζεις στους κανόνες της λογικής και την εξαντλείς στο προδεδικασμένο θλιβερό αποτέλεσμα ή της νίκης ή της ήττας. Η ποιο σημαντική ιδιότητα της ψυχής είναι η ερωτική διάθεση. Προέρχεται από τα δύο φτερωτά (π-τ-έρως) της άλογα το μαύρο και το άσπρο, (το ά-λογο μέρος της), το επιθυμητιτό και το θυμοειδές μέρος της. Τη διαχείριση της θείας ερωτικής ορμής έχει ο Ηνίοχος που σε πηγαίνει στην ανείπωτη ομορφιά της ουσίας της ζωής (Υπερουράνιο Τόπο), μακριά από την ασχήμια της καθημερινού συμβιβασμού των κανόνων και το θυμό του αποτελέσματος του παιγνιδιού.

Aurangel είπε...

Συμφωνώ εν μέρει με τα λεγόμενά σου για το λόγο ότι υπάρχει η διχρωμία-αντίθεση των άσπρων και των μαύρων τετραγώνων!!!!!!
Σε κάποια από τις δύο χρωματικές μας παρατάξεις, βρίσκεται ο άλλος μας εαυτός, ο φίλος- εχθρός,και ούτω καθεξής.
Ας διαλέξουμε λοιπόν την μαύρη παράταξη για να παίξουμε το παιχνίδι μπας και η άσπρη απέναντι φέρει λίγο πιο ουδέτερα αποτελέσματα ως προς την χρήση απ'τα πιόνια παίχτες.
angel kiss

Μαύρος Γάτος είπε...

Παίζω τόσο καιρό χωρίς Βασίλισσα...

κόκκινο μπαλόνι είπε...

και το κάνεις κάθε φορά...μα κάθε φορά...μάλλον γι'αυτό σε διαβάζω! Εκεί που λέω "το'πιασα που το πάει", πας και βάζεις σχόλιο για το κενό βασίλισσας...και τι να πω μετά από αυτό;
ε θα πω: πρώτον δεν το πιστεύω ότι είσαι χωρίς βασίλισσα, ειδικά μετά το δικό σου "ξαναδιάβασμα"του σκακιού.Μια χαρά Νου και Λογική βλέπω σε όσα λες μέχρι τώρα!
δεύτερον: συμφωνώ με τον/την ανώνυμο/η. Συνεχίζω να προτιμώ να βλέπω τη ζωή σαν συλλογική πορεία. Αλλιώς ποιο το νόημα του παιχνιδιού; Και το πιο ωραίο είναι να είμαστε και στα μαύρα και στα άσπρα τετράγωνα. Κάθε βήμα αβεβαιότητα και φόβος και κίνδυνος αλλά και ελπίδα και υπόσχεση ευτυχίας!
Το μεγαλείο της ζωής!

nkarakasis είπε...

Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι λογικής, δεν χωράει συναισθήματα. Είτε ξέρεις να το παίζεις είτε χάνεις μόνιμα, μέχρι να μάθεις. Δεν υπάρχουν τυχαίες κινήσεις, μόνο τυχαίοι παίχτες.
Και όλα παίζονται μέσα σε ένα χρόνο, σε μια περίοδο περιορισμένη.
Ο Βασιλιάς είναι ένα ντουβάρι, ίσως και το τελευταίο πούλι που θα ασχοληθεί κανείς, αν και το πιο σημαντικό. Τα πάντα είναι η βασίλισσα, όσο την προσέχεις, ανεβάζεις τις πιθανότητες, γιατί ναι παίζεις με τις πιθανότητες.
Η ζωή είναι λίγο πιο πολύχρωμη, όχι μόνο άσπρο και μαύρο, πολλά χρώματα απίθανα, φανταστικά. Και εκεί δεν παίζεις ούτε για να χάσεις ούτε για να κερδίσεις. Απλά παίζεις, γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις.
Και ποτέ μια παρτίδα, δεν είναι τελευταία, πάντα είναι η προηγούμενη της τελευταίας..

Πολύ ωραία λόγια, Μίλτο...

ΥΣ. Ξέρεις πόσες κινήσεις υπάρχουν χωρίς βασίλισσα;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ όμορφη παρομοίωση. Ένα κείμενο, μια ολόκληρη παρομοίωση, και τόσο αληθινή.