11 Δεκ 2008

Η ΑΙώΝΙΑ ΘάΛΑΣΣΑ

Ένα βράδυ, η Θάλασσα ξέβρασε αχινούς και τσούχτρες. Οι Ποιητές ενθουσιάστηκαν: άρχισαν να κυλιούνται εκστασιασμένοι πάνω στ' αγκάθια και στα οξέα, ώσπου το αίμα τους και τα κουρελιασμένα τους κορμιά έγιναν ένα - ένα με τη Θάλασσα...


Η Θάλασσα, που τα πάντα γεννά. Η Θάλασσα, που τα πάντα καταλύει. Η Θάλασσα, που τα πάντα συγχωρεί. Η Θάλασσα, η Ζωή,
η Ανυπαρξία.


.

3 σχόλια:

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Αχ ρε Γατούλη, εξοργισμένε γατούλη, ξέρεις τι μου θύμησες με αυτό; Αυτό:

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν

ακόμη...

Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού

τ'αυλάκια.

τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

Γ. Σεφέρης "Επί Ασπαλάθων"
31 του Μάρτη 1971

Μαύρος Γάτος είπε...

Μπαλονάκι μου, ξέρω κάποιον (και τον δικηγόρο του) που πολύ θα ήθελα να είχαν την τύχη του Ασμοδαίου....

agrampelli είπε...

Αχ γάτε μου,με πόση διαύγεια αποτυπώνετε τον θυμό σας!(και τον δικό μας)
Καληνύχτα...