11 Μαΐ 2008

ΘΕΣΣΑΛΟΝίΚΗ, ΜάϊΟΣ 2008 μ.Χ., ΒΡάΔΥ

.

Δυό κορίτσια φιλιούνται με πάθος σ’ ένα παγκάκι. Φιλιππινέζοι μερακλώνουν με Καζαντζίδη. «Το ψωμί της ξενιτειάς είναι πικρό». Κάποιος άγνωστός μου, στην άλλη άκρη του κόσμου, έγραψε ένα τραγούδι (ψέμματα λέει αλλά δεν πειράζει), το έγραψε λες ειδικά για μένα.

Άρα υπάρχω. Γιατί όμως πηγαινοέρχονται τα καραβάκια στο λιμάνι;


Γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι.

Γιατί όλοι έχουμε τους ίδιους φόβους και τις ίδιες ανάγκες.

Γιατί όλοι είμαστε ελεύθεροι.

Γιατί κανείς μας δεν το ξέρει.

Γι΄ αυτό σ’ αγαπώ…

.

5 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

αγνοώ,αν είμαστε όλοι ίδιοι οι άνθρωποι,
πάντα πίστευα πως ο καθένας παίζει ένα ρόλο που μπορεί και να τον έχει επιλέξει κι ας μην είναι προορισμένος γι'αυτόν,-στην πορεία και στην τροχιά που θα διαγράψει θα φανεί,αν ήταν όντως άνθρωπος ή κάτι που να μοιάζει με άνθρωπο...-
ας πούμε ότι απλώς αυτός ο ρόλος ικανοποιεί τα σχετικά κουρδίσματα του κόσμου του καθένα και του χρόνου του,
κι αυτό γιατί ο κάθε ρόλος,ο κάθε χρόνος,εν τέλει,είναι μια εξαιρετικά ιδιωτική υπόθεση...,
μπορεί να μην θέλει κανείς να το δει αυτό-κι εννοώ τη ζωή σαν μια εκ προοιμίου παράσταση-αλλά όσο περνούν τα χρόνια περισσότερο πείθομαι για τις απαντήσεις που κανείς δεν μπορεί να δώσει κι όμως η ισχυρή τους προφάνεια,έχει έναν τέτοιο δυναμισμό,που μόνο από βλάκες δεν μπορεί να προσληφθεί ως η μοναδική αλήθεια.
ας πούμε ακόμα ότι η δική μου εκκεντρική αλλά αβλαβής "τρέλα" με έκανε πάντα να γειτνιάζω με ανθρώπους συνειδητοποιημένους τόσο μέσα στην τρέλα τους,όσο και της διοχέτευσης αυτής της τρέλας σ'ένα ρόλο που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όχι μόνο θα τον ερμηνεύσουν αλλά και θα τον υποστηρίξουν ακόμα κι αν χρειαστεί να "σκοτωθούν" γι'αυτόν...

θα μου πεις πρωί πρωί γράφω παραληρηματικά για ένα θέμα που μπορεί και να το προσέγγισα εσφαλμένα,
αλλά στάθηκα στο "γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι",
ίσως γιατί δε θέλω να το πιστέψω αυτό,ίσως γιατί αντιστέκομαι σε οτιδήποτε μηχανικό και ομοιόμορφο,
ούτε οι ελευθερίες μας είναι ίδιες-πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό?-
συμφωνώ όμως στο ότι "κανείς μας δεν το ξέρει-τίποτα απ'όλα αυτά δεν ξέρει-και στο "γι'αυτό σ'αγαπώ".

ωστόσο το κείμενο μου άρεσε πολύ,
και προσπαθώ ν'αποτρέψω τον εαυτό μου από την υποψία ότι το έγραψες πάνω στο ποδήλατο,χωρίς κράνος,κοντά στα μεσάνυχτα...

καλημέρα

Μαύρος Γάτος είπε...

Όταν η υποψία γίνεται βεβαιότητα...

Καλημέρα Ψαράκι

Φαίδρα Φις είπε...

Καλημέρα ξαναπήζω,
αναβάθμιση...

"ξημερώνει κι έχω
κάποιον να προσέχω..."

Ανώνυμος είπε...

Απο όταν έμαθα να γράφω, όσα ένοιωθα και με προβλημάτιζαν γίνοταν γραμματα για τον εαυτό μου θεωρόντας πως μόνο έγω με ξέρω, πως μόνο εγω μπορώ να βρω την άκρη. Τώρα στα 30 το χασα.. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω όσα έχω γράψει και δεν βρίσκω άκρη. Νοιώθω πως όλα είναι ένας κύκλος τόσα χρόνια γυρίζουν στα ίδια και στα ίδια. Όσο και να το παιδέψω, όσο και να δουλέψω, δεν αλλάζει τίποτα, τελίκα είμαι πολύ μικρή για να αλλάξω την ζωή μου; Τι να κάνω; να παραιτηθώ; κι αν ναι απο τί;. Δεν έχω τίποτα σταθερό. Τα τελευταία χρόνια αλλάζω πολείς, δουλειες, εραστές κι ενώ μέσα μου έχω ανάγκη απο σταθερότητα δεν ξέρω τι φοβάμαι κι όλο φεύγω. Αλλά κουράστηκα κι απο αυτό. Δεν περιμένω τίποτα, έχω αϋπνίες και δεν μπορώ να βρώ κάτι να ονειρευτώ να με πιάσει ο ύπνος. Τί ασχημο να μην έχεις όνειρα, τι άσχημο να περιμένουν όλοι απο σένα και να μην περιμένεις ο ίδιος τίποτα. Διάβασα το μπλοκ σου και νοιώθω πως ξέρεις να αφουγκράζεσαι τους άνθρωπους κι έτσι ειπα να γράφω σε σένα, δίχως απάντηση έτσι απλά για να μιλάω σε κάποιον. Σε ευχαριστώ. Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Η μνήμη εμποδίζει το μέλλον να υπάρξει. Το μέλλον δεν χρειάζεται να το προβλέψουμε, αρκεί να το αφήσουμε να συμβεί.Σε αυτή την επικράτεια του χρόνου αφήνω λίγα γιασεμιά για να περπατήσεις την αβεβαιότητα της συνάντησης.

Γιάννης