7 Απρ 2008

ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΕΦΗ ΓΑΪΤΑΝΙΔΟΥ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ




Συνάντησα την Έφη ένα μεσημέρι στην Αριστοτέλους, πάνω σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι. Αν και πεζόδρομος, η Αριστοτέλους είναι πάντα γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά που φορτοεκφορτώνουν όλες τις ώρες, μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα. Ο ηλικιωμένος πατέρας της Έφης που έσπρωχνε το καρότσι προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα στα σπασμένα πλακάκια, στα οχήματα και τον κόσμο κάνοντας ένα διαρκές και κουραστικό σλάλομ. Τους ρώτησα αν μπορούν να μού διαθέσουν μερικά λεπτά, και δέχτηκαν ευχαρίστως.

Η Έφη γεννήθηκε με σπαστική τετραπληγία λόγω περιγεννητικής ασφυξίας. Πρόκειται για μια πάρα πολύ επικίνδυνη αλλά δυστυχώς σχετικά συχνή κατάσταση, κατά την οποία το έμβρυο δέχεται έντονο στρες κατά τον τοκετό, και o εγκέφαλός του μένει για κάποια λεπτά χωρίς αιματική κυκλοφορία. Από τη διάρκεια και από τον βαθμό αυτής της υποξίας (έλλειψης οξυγόνου) εξαρτάται το πόσο βαριές θα είναι οι μόνιμες βλάβες που θα προκληθούν στον εγκέφαλο, βλάβες που μπορεί να αφορούν τόσο τις διανοητικές λειτουργίες του νεογνού όσο και την κινητική του αρτιότητα, ανάλογα με τα κέντρα του εγκεφάλου που θα υποστούν μόνιμες βλάβες.

Η Έφη λοιπόν, στα τριανταδύο της χρόνια σήμερα, ενώ δεν έχει καμμία διανοητική υστέρηση, μεγάλωσε χωρίς να μπορεί να ελέγξει τους μύες των άκρων της, εκτός από το αριστερό της χέρι, που έμαθε να το ελέγχει σ' έναν ικανοποιητικό βαθμό. Δυσκολεύεται επίσης και στην ομιλία. Κι όμως, είναι μια νέα γυναίκα με μεγάλη αισιοδοξία και διάθεση για ζωή. Πήγε κανονικά στο σχολείο, κάνει συχνές φυσικοθεραπείες, έχει φίλους και κοινωνικές σχέσεις, πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα στο Εθνικό Κολυμβητήριο για γυμναστική στο νερό, και γενικά ζει μια όσο το δυνατόν πιό φυσιολογική ζωή. Η Έφη μπορεί να χαμογελά.

Όλα αυτά όμως θα ήταν αδύνατα χωρίς την πλήρη αφοσίωση των γονιών της. Ο αφανής ήρωας πίσω από την ιστορία της Έφης - και της κάθε Έφης- είναι ο πατέρας της, ο ασπρομάλλης ηλικιωμένος που είδα εκείνο το μεσημέρι ν' αγωνίζεται να περάσει το καροτσάκι της Έφης ανάμεσα σε άπειρα ακίνητα και κινούμενα εμπόδια. Για πόσο ακόμα θα μπορεί ο κύριος Γαϊτανίδης να σπρώχνει το καροτσάκι της Έφης; Και πού θα το πηγαίνει, σε ποιές ανύπαρκτες υποδομές; Τί απέγινε το Κέντρο Αποκατάστασης που εδώ και δεκαετίες σαπίζει, ένα τεράστιο γιαπί, στην Αγίου Δημητρίου; Τί θ' απογίνει η Έφη - και η κάθε Έφη- όταν θα χαθούν οι γονείς της; Σε ποιό "ίδρυμα" θα πεθαίνει ζωντανή, παρατημένη σ' ένα άθλιο κρεβάτι, με άθλια νοσηλεία, πλαισιωμένη από ανειδίκευτο και ανεπαρκές σε αριθμό προσωπικό, από αδιάφορους διεκπεραιωτές αργού θανάτου, χωρίς μέσα, χωρίς όρεξη; Πόσοι άνθρωποι σαν την Έφη μαραζώνουν σε τέτοια "ιδρύματα" της συμφοράς, ή κλεισμένοι στο σπίτι, γιατί δεν έχουν την - σχετική - τύχη να έχουν γονείς ή άλλους συγγενείς με την ψυχή των γονιών της Έφης, και με την οικονομική δυνατότητα ν' αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι στους αγαπημένους τους;

Ευχαριστώ πάρα πολύ την Έφη και τον πατέρα της για την αλήθεια τους. Εύχομαι στον κύριο Γαϊτανίδη να είναι γερός και δυνατός για πολλά ακόμα χρόνια, για να μπορεί να προσφέρει στην Έφη όλα εκείνα τα πολύτιμα, που στις πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες τα προσφέρει, αυτονόητα, το κοινωνικό σύνολο. Εύχομαι και στους δύο μπορούν για πάντα να χαμογελούν...

Διαβάστε επίσης:
ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΣΤΗΣ, ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΨΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΗΣ ΛΑΜΑΡΙΝΑΣ


16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Τί θ' απογίνει η Έφη - και η κάθε Έφη- όταν θα χαθούν οι γονείς της;"

Αυτό φίλε μου είναι το πιο σκληρό ερώτημα - για τους ίδιους (κυρίως). Σε έναν τόπο με μηδαμινή μέριμνα για περιπτώσεις σαν της κας Γαϊτανίδου, αυτό το ερώτημα λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις.

Την καλημέρα μου.

roula karamitrou είπε...

...Και κέντρα αποκατάστασης θα φτιάξει ο φτερωτός γιατρός και άλλες δομές υποστήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες, όταν φτερωτά τελειώσει τη καινούρια δημαρχιάρα του και στο φτερό αποφασίσει πόσο θα μας κοστίσει. Κι αν κάτι περισσέψει θα ρίξει και κάνα ψίχουλο προεκλογικά ...για τους συνανθρώπους μας με ειδικές ικανότητες θα του πουν να πει, φτερωτά κι ευαίσθητα :(

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Μπαμπάκη. Το έχω δει το έργο, και είναι θλιβερό...

Καλησπέρα Ρούλα, άστα, πέρασα σήμερα από εκεί και το είδα το μεγαθήριο- ατσαλάκωτο δε λες τίποτα. Τώρα πάω προς το καρά-γιαπί της Αγίου Δημητρίου, αν έχει αρκετό φως θα το φωτογραφίσω. Σκέφτομαι να κάνω ένα συγκριτικό ποστ για την πρόοδο των δύο κτιρίων, για να φανούτν οι προτεραιότητες αυτής της πόλης- ευχαριστώ για την ιδέα.

Ανώνυμος είπε...

H efi xamogelá..
kai opos les esy, na einai gerós kai dinatós o Pateras,

Polh kali douliá Milto,
na eisai kalá.
Kali ebdomada euxomai!

ξυπόλητη

brexians είπε...

το θεμα των ανθρωπων με αναπηρια, ειναι κατι που με στεναχωρει αφανταστα...ισως γιατι στο τσακ την ξεφυγα...
τους θαυμαζω και αυτους και τους γυρω τους...
και ευχομαι συντομα η επιστημη να δωσει λυσεις..
γιατι εμεις και οι αλλοι(πολιτικοι)για τα ματια του κοσμου ασχολουμαστε με το θεμα...
επιδερμικα και με οικτο, που ειναι οτι χειροτερο

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα Ξυπολητάκι, όντως χαμογελά η Έφη. Κια υτό το χαμόγελο είναι που πρέπει να υπερασπιστούμε...

Καλησπέρα φίλε μου Δημήτρη, όλοι μας είμαστε δυνάμει ανάπηροι... αλλά ποιός Ελληναράς νοιάζεται για τέτοιες "λεπτομέρειες', πριν τον χτυπήσει ο κεραυνός...

roula karamitrou είπε...

Ήρθα να μάθω τι έκανες με τη φωτογράφιση...γιατί τα περήφανα παράπονα σε περιμένουν, για ν'ακουστούν:)
Καλημέρα,γάτε, μαύρισέ τους, τους αξίζει!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μια ιστορία θάρρους, αγάπης -κια διόλου λύπησης. Ωστόσο, εύλογο το ερώτημα του μέλλοντος. Ποια κοινωνική πρόνοια θα στηρίξει αυτή την αισιοδοξία της για τη ζωή;

A.F.Marx είπε...

Μπράβο Μιλτιάδη.
Συγχαρητήρια για αυτές τις συνεντεύξεις σου.
Αναδεικνύεις πρόσωπα και καταστάσεις που μέσα στις ζούγκλες (μικρές ή μεγάλες) που ζούμε, τις προσπερνάμε αδιάφοροι.
Συνέχισε...

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα!

ΡΟύλα, μήπως συμφάγαμε την Κυριακή;
Σ;-)))

Δείμο μου καλησπέρα, όντως πολύ σκληρό αυτό το ερώτημα, και η απάντηση ακόμα πιό σκληρή.

Κόκκινε Αλλουφάνιε, σ ευχαριστώ- όλοι σας μαζί μου δίνετε το κίνητρο για να συνεχίσω.

ζέλιγκ είπε...

Με συγκίνησες πολύ.
Θαυμάζω πάντα τους Ανθρώπους που στέκονται με δύναμη και αξιοπρέπεια στα δύσκολα της ζωής.
Τί να πεις για Ανθρώπους σαν αυτούς του γονείς.
Θυμήθηκα τη μάνα στην ταινία με τον Daniel Day Lewis
"το αριστερό μου πόδι".
Έκανα κι ένα λινκ στο μπλογκ μου για να διαβαστεί κι από άλλους αυτο το ωραίο κείμενο. Ευχαριστούμε.

roula karamitrou είπε...

Καλημέρα, μαύρε...με τρομάζεις, ξέρω ότι το'χω χαμένο τελευταία, αλλά τόσο...πουυυ:)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα!

Zelig, σ' ευχαριστώ!

Ρούλα, μην σκιάζεσαι Σ:-) Ρώτησες τί έκανα με τη φωτογράφιση, και επειδή έτυχε να το έχω συζητήσει το θέμα της ¨Εφης την Κυριακή με μια παρέα που τρώγαμε, και που μού προέκυψαν σθν- bloggers, είπα, λες Σ;-))))

roula karamitrou είπε...

Ευχαριστώ, βρε Μιλτιάδη που βοηθάς στην όσο γίνεταιαποκατάσταση της αυτοεικόνας μου...δεν τα'χω εντελώς χαμένα Σ:-), παρεπιμπτόντως αυτό το χαμόγελο με το κοκκαλάκι, πολύ ευφάνταστο...αλλά τη μικρή τη μύτη πώς την κάνεις, γιατί εμένα μου βγαίνει λίγο μακρομούρικο Σ:-))
Καλό Σαββατοκύριακο, Μιλτιάδη:)...΄τρελή σαραντάρα, που έτυχε να μη δουλεύει, φέτος, είμαι ...δεν είμαι blogger

Μαύρος Γάτος είπε...

Προς θεού, δεν είναι κοκκαλάκι! Εϊναι τα γατοαυτιά μου!

Η μύτη ποπικίλλει ανάλογα με την διάθεση.

Σ;ο)))))

roula karamitrou είπε...

Γατοαυτιά Σ;ο))))...από γκάφα σε γκάφα το πάω...υπομονή,Μιλτιάδη