18 Μαρ 2008

ΤΟ ΠόΔΙ


Είναι παράξενη η ανθρώπινη φαντασία, αλλά ακόμα πιό παράξενη είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα.


-Τί φέρνει πάλι το ΕΚΑΒ;
-Βαρύ τροχαίο, από Λεωφόρο Ποσειδώνος- μάλλον μηχανή. Γυναίκα, εικοσικάτι, κεντρικός ακρωτηριασμός κάτω άκρου. Έχει χάσει πολύ αίμα, να είστε σε ετοιμότητα - θα την βάλουμε αμέσως στο χειρουργείο.


Είχε χτυπήσει το κουδούνι για μέσα, την πρώτη φορά που την πρόσεξε. Δεν ήταν το πόδι της που πρόσεξε: Ήταν τα στήθια της. Φουσκωτά φουσκωτά και γυμνά, με τις σκληρές τους ρώγες να διακρίνονται καθαρά, κάτω από το λεπτό μακώ μπλουζάκι της γυμναστικής, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με πρώιμη ανάπτυξη και τις ορμόνες να βράζουν, κι ένα εντεκάχρονο αγόρι, που ξαφνικά ένιωσε, για πρώτη φορά, άντρας.


-Δεν πιάνω πίεση. Θα κάνω αδρεναλίνη ενδοκαρδιακά, δώστε άμεσα πέντε φιάλες αίμα bolus, και να υπάρχουν άλλες δέκα standby. Το καρδιογράφημα ευτυχώς δείχνει σχετικά καλό, αν σταθεροποιηθεί μπορεί και να τη βγάλει.


Δεακαεφτά χρονών τον φιλοξένησε στο νησί που δούλευε για το καλοκαίρι, στο μικρό δωματιάκι της σοφίτας, όπου έμενε με την ξαδέρφη της. Από το πάτωμα που κοιμόταν στρωματσάδα έβλεπε το πόδι της κάτω από το σεντόνι, χυτό και στρουμπουλό και καμπυλωτό. Κι όμως, και πάλι, δεν ήταν αυτό που τον ενδιέφερε, αλλού ήταν στραμμένη η προσοχή του- στο μυστηριώδες και θαυμαστό της τρίγωνο, εκεί όπου έσμιγαν τα δυό της πόδια, στην Πύλη του Παραδείσου της… που ήταν όμως κλειστή για εκείνον. Έκανε πως κοιμόταν, όταν Εκείνη ντύνονταν για τη δουλειά, επίτηδες ξέσκεπος, για να φαίνεται κάτω από το σλιπάκι η εφηβική του στύση. Κλειστή για εκείνον, απαγορευμένη, η χώρα των Θαυμάτων της, ή μήπως όχι, τότε γιατί Εκείνη τον ρώτησε με νόημα αν την κατάλαβε που έφυγε το πρωί (απάντησε ψέμματα πως όχι,  ο βλάκας), γιατί άφησε μετά μισάνοιχτη την πόρτα του μπάνιου όταν έκανε ντους, κι έλεγε «αχ τί ωραία, αχ τί ωραία», με νάζι, μα τί περιμένει, τί άβγαλτος, τί άτολμος, μα τί βλάκας, μόνο ποιήματα ξέρει να μού γράφει, τού βρήκε αλλού δωμάτιο και τον ξαπόστειλε.


-Μπαίνουμε αμέσως στο χειρουργείο. Εσύ ο καινούργιος έλα να με βοηθήσεις, κι ας κάτσει ο παλιός στα εξωτερικά ιατρεία. Πρώτη σου εφημερία ε; Είσαι πολύ γκαντέμης βρε αδερφέ μου, όλη μέρα πήξαμε στα τροχαία. Γιατί είσαι τόσο χλωμός; Δεν πιστεύω να φοβάσαι; Α, κατάλαβα, παλιομπαγάσα- δίκιο έχεις, ωραίο γκομενάκι, ναι, πολύ κρίμα- το πόδι της μάλλον θα πάει για τα σκουπίδια.


Στα γενέθλιά του, στο φοιτητικό του σπίτι, τής γνώρισε τον καλύτερό του φίλο. Έγιναν αμέσως ζευγάρι. Δεν τής το συγχώρεσε. Τής το είπε. Ούτε κι εκείνη τού το συγχώρεσε.


-Δυστυχώς πρέπει να το κόψουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να διατηρηθεί. Υπάρχει μεγάλη απώλεια οστού, τ' αγγεία έχουν καταστραφεί, και τα μαλακά μόρια είναι εντελώς συνθλιμμένα. Ενημερώστε τους συγγενείς, αν έχει έρθει κανείς. Κράτα εσύ μικρέ σταθερά από την άκρη. Μπάμπη Αρκούδε, δώσε το χοντρό πριόνι, και χαμήλωσε επιτέλους αυτά τα σκυλάδικα, μάς έχεις πάρει το κεφάλι, τρεις η ώρα το πρωί.


Είχε μόλις γυρίσει από την Αμερική. Γνώρισε κάποιον σ’ ένα πάρτυ κι έφυγαν μαζί, με τη μηχανή του. Έτρεχε μ’ εκατόν είκοσι για να την εντυπωσιάσει, όταν έπεσε πάνω τους ένα αυτοκίνητο, κάθετα. Τής συνέτριψε τον μηρό από τη ρίζα. Το ασθενοφόρο την βρήκε μέσα σε μια λίμνη από αίμα, το αίμα της, ετοιμοθάνατη, και με το πόδι της να κρέμεται από μία κλωστή. Ήταν θαύμα που έφτασε στο εφημερεύον νοσοκομείο ζωντανή.


-Μα τί έπαθε αυτός; Λιποθύμησε; Κίνηση! Κίνηση!!! Νοσοκόμοοοος!!! Ξαπλώστε τον σ’ένα φορείο με τα πόδια ψηλά. Το μόνο που μάς έλειπε ήταν ν’ ασχολούμαστε μ’ αυτόν τον μαλάκα. Ένα πόδι τού έδωσα να κρατήσει κι έκλασε μέντες, μόλις το έκοψα και τού έμεινε στο χέρι, έφυγαν μαζί στο πάτωμα. Και θέλει να γίνει και χειρουργός, ο χέστης. Ή μήπως έφταιγαν τα σκυλάδικα, κι εγώ ζαλίστηκα, ρε Μπάμπη σού το ξανάπα, χαμήλωσε. Γαμώντας πήγε πάλι σήμερα, τον παλιογκαντέμη τον νέο, τί ώρα πήγε, τέσσερις, κι ως τις οκτώ που τελειώνει η εφημερία, ποιος ξέρει τί άλλο θα μάς φέρει το κωλο-ΕΚΑΒ…


Το πόδι κάηκε στον αποτεφρωτήρα μαζί με τ’ άλλα νοσοκομειακά απόβλητα. Εκείνη δεν ήξερε ότι εκείνος ήταν παρών στο χειρουργείο της. Όταν βγήκε από την εντατική, τού απαγόρεψε να πάει να τη δει στον θάλαμο, δεν το άντεχε. Την παράκουσε και πήγε.


Ήταν Όμορφη, όπως πάντα. Δεν τον μάλωσε που δε σεβάστηκε την επιθυμία της.


Και – τί παράξενο- ήταν Εκείνη που τού έδωσε κουράγιο.




Αγαπιούνται ακόμα.




17-18 Μαρτίου 2008
Photo by Ericbb @ deviantart.com

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To μόνο που θα αφήσεω να πάρει ο θάνατος είναι μια χούφτα κόκκαλα

oistros είπε...

Βαθειά υπόκλιση !!

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Αυτοί οι κύκλοι της ζωής...με τρομάζουν!

Καλησπέρα σου:))

Ανώνυμος είπε...

...............

Surrealist είπε...

θα σταθώ στο ότι δεν ήθελε να μπει... στον θάλαμο... θα σταθώ στο ότι εκείνη έδωσε την δύναμη... στην σύμπτωση να είναι στο χειρουργείο της...

Αλίμονο να σταματάει η ζωή, όταν ζει... έστω και χωρίς το πόδι, αλίμονο να μην αγαπάμε τα "μέσα", επειδή άλλαξε κάτι από τα "έξω", εξάλλου δεν χάθηκαν όλα... το ίδιο όμορφη έμενε να την κοιτάζει...

Σου γράφω ότι αυθόρμητα μου βγαίνει, το κείμενο το διάβασα το μεσημέρι και χωρίς να το ξαναδιαβάσω σχολιάζω για να έχω μόνο την αίσθηση, την συναίσθηση, το συναίσθημα... του λόγου όταν τον άκουσα διάβάζοντάς τον...

Τέλος πόσα τα παραδείγματα, να μην αναφερθώ, όλοι γνωρίζουμε τουλάχιστον από ένα που η "μη αρτιμέλεια" (δεν μ΄αρέσει να το θέτω έτσι, δεν είναι κουσούρι ή πάθηση, αλλά κάτι επίκτητο τυχαίο... αστάθμητο... που πάιζει το ρόλο του, αλλά δεν είναι για να χαραμίζουμε όλη μας τη ζωή)

Η ζωή είναι ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο, μία ελπίδα, ένα θαύμα... η φύση αν την νιώθουμε... όλα της φύσης-της φυσης μας...

Μία γυναίκα κάποτε πόνεσε - τόσο μα τόσο δεν έχει σημασία το γιατί...
κάποτε ένας άντρας πόνεσε, τόσο μα τόσο... δεν έχει σημασία το γιατί...
σημασία έχει η αγάπη της/του για τη ζωή, πως έζησαν...

Ας μην μοιρολατρούμε...


Όλα να εκπαιδευτούμε όσο δύσκολο και αν είναι να τα αντικρίζουμε ώριμα και όχι ρατσιστικά...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΝ ΘΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ"
ΑΠΟ V.S RAMACHANDRAN & SANDRA BLAKESLEE

Έχει μία εντυπωσιακή διήγηση απ΄όσο θυμάμαι που είχε μεταθέσει την αίσθηση κομμένου μέλους που πια δεν είχε σε άλλο κέντρο... στο σώμα...

(Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Την καλησπέρα μου.

Υ.Σ. σπουδαίοι καλλιτέχνες είχαν "αναπηρία" (γιατί κάπως πρέπει να το πούμε) ή "μη ατημέλεια"...

ζωγράφοι

επίσης βλ. αθλητές...

τέλος τί είναι χειρότερο η πνευματική ανεπάρκεια στην επικοινωνία πιστεύω και λιγότερο

μία οντότητα με χαμένο κάποιο μέλος του σώματος...

ακόμα και το χαμένο λογικό επιστρέφει... στη θέση του νοητά...

πραγματικά με αποδοχή του γεγονότος...

Σ΄ευχαριστώ, ευαισθητοποίησες, σόρυ αν δεν τα είπα επιστημονικά, αλλά όπως μου έβγαιναν... αποσυμπίεση και χαλαρά!

Όλα καλά! ΛΟΣ!

Φαίδρα Φις είπε...

{"κάποιος μ'έστειλε εδώ κάτω
κάποιος μου είπε να σε βρω
να βουλιάξουμε ως τον πάτο
για να βρούμε ουρανό
κάποιος μου είπε να σου πω
"χίλια χρόνια πειμένω,
το μισό μου μυστικό
είναι μέσα σου κρυμένο"}

brexians είπε...

ουπς!!
123 τεστ!
επαναφορα στην πραγματικοτητα!!
ξερεις το τελος και το διαβαζεις μαζοχιστικα μεχρι το τελευταιο γραμα!!123 τεστ!!!επαναφορα..

ΥΓ
δικο σου; τελειο!
αν οχι πες μου ποιου/ας να διαβασω και αλλα!

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Έχοντας ζήσει τέτοιες καταστάσεις σε εφημερίες, ανατρίχιασα διαβάζοντάς τα!

Δινονόη είπε...

Καλησπέρα κσλε μου Γατε! Λοιπον το κειμενο ηταν δικο σου; Οπως και να ναι ηταν εξαιρετικο. Για την ακριβεια ειναι απο τα καλυτερα κειμενα που εχω διαβασει σε blogs τα τελευταια χρονια.!
Δειχνει τον ερωτα αναμεσα στα δυο προσωπα που δε χανεται για λογους "μη αρτιμελειας"
Δειχνει τον εγωισμο (ή περηφανεια) της κοπελας που δε σβηνει ακομα και με ενα ποδι λιγοτερο
Δειχνει την κοπελα να απορριπτει το παιδι αλλα οχι για λογους αρτιμελειας,
Δειχνει τον ερωτα του αγοριου που δε σβηνει, ασχετα τα οσα εχει περασει απο την αγαπημενη του
Θιγει θέματα ρατσιμου σε τετοιου ειδους καταστασεις
και πολλα αλλα

Αν ειναι δικο σου Γατε...υποκλινομαι

Καλημερα!

Ανώνυμος είπε...

´Agnó.
Thn kalispera mou Miltiadh.

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά με κάνεις να ανατριχιάζω..

την καλησπέρα μου

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα φίλοι μου. Δεν βλέπω αρνητικά σχόλια και ανησυχώ Σ;-)))

Δικό μου είναι, ναι. Κατάδικό μου, θα έλεγα. Μπορείτε να διαβάσετε κι άλλα τέτοια στην ετικέτα Ασυνάρτητες Ιστορίες.

Σ;-)))

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου Γατούλη μου...τί ωραίο..πολύ συγκινητικό...πάρα πολύ...δεν ξέρω το γιατί αλλά με άγγιξε πάρα πολύ αυτό το κείμενο ίσως και επειδή είμαι και γώ άτομο με αναπηρία...πιστέυω ότι κάποιος που είναι κι ο ίδιος σε αυτή τη κατάσταση μπορεί καλύτερα να καταλάβει αυτό το κείμενο...πιστέυω ότι το πως είναι το σώμα του άλλου δεν έχει σημασία ούτε και είναι τόσο σοβαρός λόγος που να σε κάνει να πάψεις να αγαπάς τον άλλον...πιστέυω ότι όταν αγαπάς κάποιον τον αγαπάς όπως και να είναι αυτός...δεν αγαπάς άλωστε μόνο το σώμα του...τον αγαπάς σαν ολότητα,σαν ολοκληρωμένη οντότητα...δεν αγαπάς μόνο ένα πόδι (που λείπει ίσως;;),ένα χέρι,ένα μάτι,μιά μύτη.....κτλ,κτλ...αγαπάς το... σύ νο λο....αυτόν....ολόκληρο τον άνθρωπο....και αυτή πιστέυω είναι και η αληθινή και πραγματική αγάπη...με συγκίνησε ιδιαίτερα το τέλος της ιστορίας...εξαιρετικό κείμενο...πολύ όμορφο...Αθανασία.

Chimaikon είπε...

Συγκλονιστικό!
Ποιός δε θα λυποθυμούσε!;
Ποιός δε θα πίστευε στα μάτια του, στα χέρια του και στα πόδια του!;
Μετά από χρόνια να δεί την αγαπημένη και αυτή να τρεμοπαίζει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο!

Θα αφήσω το χαμένο πόδι ασχολίαστο.
Μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλωστε.
Δεν είναι ευτυχώς η ζωή!
Δεν είναι ο νούς, η ψυχή!

Ανώνυμος είπε...

ένα πόδι κόβεται ένα φτερό βγαίνει...και πετάς στις φανταστικές αλήθειες που διαρκούν περισσότερο από τις πραγματικές. Από το ελάχιστο φθάνεις παντού συντομότερα..λέει κάπου ο Οδυσσέας Ελύτης

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα ξανά!

Το σωστό λινκ για τα διηγήματά μου είναι αυτό:

Ασυνάρτητες Ιστορίες

Σ;+)))

Anadromos είπε...

έτσι είναι.

ζέλιγκ είπε...

Η ετικέτα "ασυνάρτητες ιστορίες"
σίγουρα αδικεί την ιστορία.

Ανώνυμος είπε...

Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ.

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Υποκλίνομαι επίσης..
Εξαιρετικός..
Γάτε, χαίρομαι που σε βρήκα..

agrampelli είπε...

Kαι γατί σήμερα;Γιατί ξανά;
....

Έξοχο φυσικά...