19 Ιουν 2007

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ, ΒΑΡΑΤΕ ΜΕ


Αν και Γάτος και δη Μαύρος, δεν είμαι ανατρεπτικό στοιχείο, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Βρίσκω τον Αναρχισμό υπερβολικά ουτοπικό, στην ορθολογική του εκδοχή, και υπερβολικά βίαιο, στην αποκαλυπτική - επαναστατική του έκδοση. Θεωρώ λοιπόν την Αστυνομία απαραίτητη για να προστατεύει τον άνθρωπο από τον συνάνθρωπο, τουλάχιστον μέχρι να γίνουμε όλοι Άνθρωποι, κάτι που -μεταξύ μας- δεν το βλέπω και για μεθαύριο. Είμαι λοιπόν ένας σχετικά νομοταγής πολίτης, σαν το Σωκράτη ας πούμε, στο λίγο πιό ατίθασο.

Είμαι πολύ μαλάκας;

Δεν έχω ψυχικά τραύματα από εποχές που "ακόμα και τα σκυλιά μας έκαναν πως κοιτάζουνε αλλού όταν συναντούσαν χωροφυλάκους". Δεν ζούσα τότε, ή μάλλον ζούσα, όχι δεν διάβαζα για το πανεπιστήμιο, περαστικά κύριε Παρασκευαΐδη, ήμουν νήπιο.

Είμαι πολύ μαλάκας;

Μετά, στο σχολείο, αισθανόμουν άνετα με τον Νόμο. Ναι ρε γαμώτο, ήθελα να τιμωρηθεί εκείνος που έφταιξε, και όχι όλοι μαζί αδιακρίτως, καλύπτοντάς τον με μια αρρωστημένη και κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη. Όχι ότι κάρφωσα ποτέ. Από μέσα μου όμως έκλαιγα, όταν έτρωγα τις άδικες χαρακιές της δασκάλας. ΗΘΕΛΑ έναν δίκαιο Νόμο, έναν αδιάφθορο Αστυνόμο να βρει τον φταίχτη, κι έναν αδέκαστο Δικαστή για να τον τιμωρήσει. Δίκαια.

Είμαι πολύ μαλάκας;

Αργότερα, πίστεψα ακόμα κι αυτό που λένε κάποιες πινακίδες "φίλος της Τροχαίας είναι ο συνετός οδηγός". Χωρίς να είμαι και πολύ συνετός οδηγός, άρα χωρίς ίδιον συμφέρον. Δεν είδα ποτέ εχθρικά την Αστυνομία, ακόμα και στο Βέλγιο που τους είδα που γυρνούσαν στους δρόμους ζωσμένοι με τα πολυβόλα, ακόμα κι όταν στο πάρτυ της αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο ήρθανε λίγο μετά τις δώδεκα δυό παλικάρια και μού έκαναν με την πρώτη μήνυση για διατάραξη κοινής ησυχίας, χωρίς καμμιά προειδοποίηση. Ήταν Σάββατο βράδυ σε άδεια φοιτητική οικοδομή και με τους γείτονες ειδοποιημένους, η μουσική και ο χορός είχαν σταματήσει, κι εγώ έπαιζα "άστα τα μαλλάκια σου" στο ακορντεόν, φορώντας μαύρα χοντρά γυαλιά, καθιστός σταυροπόδι στο πάτωμα, με το κουτί του ακορντεόν ανοιχτό μπροστά, με τους πολυπληθείς φίλους μου που στριμώχνονταν στο φοιτητικό μου διαμερισματάκι να τραγουδάνε στο τσακίρ κέφι και να μού πετάνε κέρματα μέσα στο κουτί. Πήγα και στο Δικαστήριο λόγω αυτής της μήνυσης, άλλο που αθωώθηκα "λόγω αμφιβολιών". Ακόμα και πριν από λίγο καιρό, όταν ήρθε η κλήση για λεωφορειοδιάδρομο, σ'εμένα που τους σέβομαι όσο κανείς, είπα, λάθος θα είναι, δικό μου ή δικό τους, αλλά αφού καταγράφηκε, θα πληρώσω.

Είμαι πολύ μαλάκας;

Είμαι παιδί της Μεταπολίτευσης, και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του Ράλλη και του Τρίτση. Ποτέ δεν συμπάθησα τους γνωστούς-άγνωστους και την τυφλή τους βία. Η 17Ν για μένα ήταν τρόμος και όχι αυτοδικία. Άσε που ποτέ δεν μού κάθησε καλά εκείνο το "ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ". Πιό καλά μού κάθεται το "ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ'. Δικό μου, μη μου το κλέψει κανείς, θα φωνάξω την Αστυνομία.

Είμαι πολύ μαλάκας;

Όλα όμως αυτά τα ειδυλλιακά ανατράπηκαν από τότε που η ΕΛΑΣ πήρε αυτές τις "καινούργιες" κόρνες. Ξέρετε, αυτές τις βαθιές, τις μπάσσες, που συνοδεύουν ή συμπληρώνουν τις σειρήνες, αυτές που σού παγώνουν το αίμα. Και που οι μπάτσοι (ναι, τώρα οι αστυνομικοί έγιναν "μπάτσοι") χρησιμοποιούν ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ, για ψύλλου πήδημα. Και που αν τύχει, λέμε, να είσαι αμέριμνος μπροστά από μπατσικό (ναι, μπατσικό, περιπολικό θα ήταν αν με σεβόταν), ακόμα κι αν αυτό δεν κατευθύνεται κάπου επειγόντως, θα σού την σφυρίξει ο οδηγός μπάτσος την φοβερή μπουρού, και μακάρι να μην έχεις καμμιά καρδιοπάθεια, γιατί μπορεί και να μείνεις στον τόπο.

Αυτόν τον χυδαίο θόρυβο δεν μπορώ να τον ξεπεράσω. Κι όσο πιό συχνά τον ακούω - και ζώντας στο κέντρο της πόλης τον ακούω, πιστέψτε με, πολύ συχνά - τόσο πιό πολύ θα επιφυλάσσομαι απέναντί στους Αστυνομικούς, τόσο πιό πολύ θα αμφιβάλλω αν "έχουν γνώσιν οι φύλακες", τόσο πιό πολύ θα ανησυχώ για το "ποιός θα μάς φυλάξει από τους φύλακες".

Είμαι πολύ μαλάκας;

Σάς φαίνομαι παράλογος; Λέτε να είμαι νευρωτικός; Δε νομίζω. "Εξ όνυχος τον Λέοντα", να κι ένα τρίτο ρητό καπάκι. Δείχνει πολλά για το Ήθος τους και για τον Σεβασμό των "Οργάνων της Τάξης" απέναντι στον Πολίτη η θορυβώδης τους αυτή επίδειξη, είναι μια ανούσια και σχετικά αβλαβής κατάχρηση εξουσίας που όμως δεν είναι χωρίς σημασία. Εξίσου σημαντική είναι και η αδιαφορία των ανωτέρων τους για το θέμα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, απλά συναινούν.

Κάνω έκκληση λοιπόν στους φίλους αστυνομικούς:
[Ναι, έχω και φίλους αστυνομικούς, και έχει πολλά καλά παιδιά στην Αστυνομία. Αλλά μην ξεχνάμε, "Αρχή άνδρα δείκνυσι", η "Εξουσία" δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου. Άμα είσαι αποκάτω τι να το κάνεις να είσαι "καλός", έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.]

Φίλοι μου Αστυνομικοί, φίλοι μου Μπάτσοι, αδέλφια μου,
αδέλφια μου στην γουρουνιά, γουρούνι εγώ, όινκ όινκ, γουρούνια κι εσείς,
αίμα από το αίμα μου,
δεν είστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από εμένα, και είναι λογικό,
αλλά ΜΗΝ βαράτε τις τρομοκόρνες σας για το τίποτα, ρε γμτ!

Βαράτε καλύτερα κανένα Αλβανό κλεφτρόνι



.

11 σχόλια:

Pan είπε...

Είναι βέβαιο, πλέον, ότι είναι πολλοί έτοιμοι να ακολουθήσουν την τελευταία σου συμβουλή.

Ανώνυμος είπε...

Κάπου σε έχω ξαναδιαβάσει να γράφεις "καλύτερα καρφί παρά καφρί". Πολύ με προβληματίζει αυτό το θέμα.
Όταν πήγα για την πρακτική μου στο νηπιαγωγείο, τα μαθητούδια μου έρχονταν συστηματικά και κάρφωναν τους συμμαθητές τους, με μια ικανοποίηση τρομακτική, και με ύφος προσταγής "σε διατάζω να τους τιμωρήσεις"! Όχι, αυτό δεν είναι αίσθηση δικαίου! Είναι χρησιμοποίηση της εξουσίας για άντληση μνησίκακης ικανοποίησης!"θα σου δείξω εγώ! θα δεις τι θα πάθεις!Όλα στην κυρία!"!
Από παιδαγωγική σκοπιά, δεν πρόκειται να καλλιεργήσω στα παιδιά μου αυτή τη νοοτροπία. Δε θέλω να γίνουν πολίτες που θα καιροφυλακτούν πότε θα πιάσουν στα πράσα έναν συμπολίτη τους για να τον δώσουν στην αστυνομία ή να χρησιμοποιούν την εξουσία της αστυνομίας από μικρότητα.
Ονειρεύομαι πολίτες ικανούς να διαχειρίζονται την ελευθερία τους και να αντέχουν τα διακιώματά τους. Να λειτουργούν συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά.
Η χαρακιά στο σχολείο δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν! Η αστυνομία, συμφωνώ μαζί σου, είναι απαραίτητη.Αλλά δεν πρόκειται να την χρησιμοποιήσω ποτέ για να κάνω τη ζωή δύσκολη σε κάποιον! Θα τη χρησιμοποιήσω όταν κάνουν τη δική μου ζωή δύσκολη και δεν μπορούμε να τα βρούμε από μόνοι μας.

Ανώνυμος είπε...

Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και το Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων καλούν σε διαδήλωση προς τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας την Τετάρτη 20 Ιουνίου (συγκέντρωση 6:00 μμ, άγαλμα Αθηνάς, Πεδίο του Άρεως).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έλα ρε και μαλάκας. Απλά λίγο μας τη σπας με τις ανατρεπτικές αναρχο-κομμουνιστικές σου θέσεις, αλλά καλούτσικος είσαι... :))))

Ανώνυμος είπε...

Παπάκι, συμφωνώ απόλυτα-ως εκπαιδευτικός-με τον τρόπο που θέτεις το λεπτό τούτο θέμα:στην περίπτωση αυτή προτρέπεις τα παιδιά να τα βρίσκουν μεταξύ τους και να μην αισθάνονται πως με το να το πουν στην κυρία κερδίζουν το παραμικρό- αντίθετα, τα 'επιπλήτεις' όταν σε βάζουν στη μέση...

πάντα απεχθανόμουν αυτούς που μπαίνουν στη μέση με σκοπό να βάλουν τάξη...τους ζητείται ή μη...οι άνθρωποι χρειάζονται να κρίνουν χωρίς μεσάζοντα και να τα καταφέρνουν χωρίς αυτόν!!
:)

Ανώνυμος είπε...

σεμέλη
είναι λεπτό το θέμα.
Από τη μια πρέπει να κάνεις τα παιδιά να νιώθουν ασφάλεια στην ομάδα-τάξη, ότι είσαι πάντα παρούσα, βλέπεις τα πάντα (τυχόν αδικίες) και ότι δεν προωθείς την ατιμωρησία και την αυτοδικία-χειροδικία.
Από την άλλη,δεν θεωρώ ότι ο ρόλος του διαιτητή-χωροφύλακα προσφέρει κάτι, μάλλον ζημιώνει τα παιδιά.
Καταλήγω ότι η καλύτερη λύση είναι να υπάρχουν σαφή όρια και συνδιαμορφωμένοι με τα παιδιά κανόνες της τάξης.Έτσι διευκοκύνονται και τα παιδιά να λύνουν τις διαφορές τους μεταξύ τους, όπως λες.
Στην τάξη γίνεται.
Στην κοινωνία γίνεται?
Ποιος νομοθετεί??
Προς όφελος τίνος??
Ισχύει ο νόμος για όλους??

Μαύρε Γάτε
έχουμε απλώσει τα σεντόνια μας εδωπέρα! Άπλωσε κι εσύ κανένα κιλίμι!?

Unknown είπε...

Το «μπάτσοι - γουρούνια - αδέρφια μας» το έχω πρωτακούσει καμμιά εικοσαετία τώρα!

Ανώνυμος είπε...

Το post σου αλλά και το σχόλιο του Παπιού με προβλημάτισε. Από τη μία η δική σας οπτική, από την άλλη η νομιμοποίηση της ρουφιανιάς από ένα κράτος που αδυνατεί να ελέγξει σοβαρά τις διαδικασίες του και επαφίεται στο αίσθημα χαφιεδισμού των πολιτών του, το οποίο μάλιστα επιβραβεύει με φορολογικές και λοιπές απαλλαγές. Δεν είμαστε μακριά από το να φτάσουμε στη συστηματοποίηση της κατάδοσης με όφελος την αποκόμιση προνομιακής μεταχείρισης από τις αρχές.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα! Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συζήτησ και λυπάμναι που δεν μπο΄ρεσα αν συμμετέχω... κι εέπιδή πάλι τρέχω, θα πω μόνο ότι παρ όλα αυτά επιμένω στο καλύτερα καρφί παρά καφρί. Το πρόβλημα είναι, ξαναλέω, ποιός είναι αυτός που θα επιβλέψει την τήρηση των κανόνων και ποιός θα μάς φυλάξει από τους φύλακες... Κι έτσι το αν τα πιτσιρίκια καρφώνουν με σαδισμό ή όχι αποκτά μικρότερη σημασία, αν αυτός που επιβλέπει την τήρηση των κανόνων είναι δίκαιος, Παπάκι.

Θα επανέλθω το συντομότερο
Σ;0)

Ανώνυμος είπε...

NAI EISAI POLY.MALAKAS.

Ανώνυμος είπε...

"αν αυτός που επιβλέπει την τήρηση των κανόνων είναι δίκαιος":

Η άποψή μου είναι πως Δίκαιος οφείλει να είναι ο κανόνας. Οι επιτηρητές παρέρχονται.Οι κανόνες μένουν!
Γιαυτό θεωρώ τη νομοθετική εξουσία υπερτέρα όλων, αφού υποτίθεται ότι θέτει τα όρια των άλλων εξουσιών (και μπορεί να μας φυλάξει από τους φύλακες).
Στην πράξη όμως η νομοθετική εξουσία της Βουλής έχει περιοριστεί και τελούνται γάμοι μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, με κουμπαριά την δικαστική!
Πώς να μην αλωνίζουν οι φύλακες μετά?!