25 Μαΐ 2007

ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ

γιατί σού χτύπησαν το αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκαν, ή γιατί σού την είπε το αφεντικό, ή γιατί τσακώθηκες με το διαχειριστή για τα κοινόχρηστα, ή

κι εγώ μπορεί να στεναχωριέμαι γιατί χώρισα πρόπερσι, ο μαλάκας, ή γιατί δεν μπορώ να χάσω εκείνα τα μελαγχολικά κιλά, ή γιατί μού γύρισαν πίσω την εργασία μου για βελτιώσεις, ή

αλλά η Αμαλία, ρε γαμώτο, δεν στεναχωριέται πιά για τίποτα, δεν ανησυχεί πιά για τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, είναι απλά νεκρή. Δεν υπάρχει πιά, δεν αναπνέει, δεν μιλάει, δεν θα ξαναγράψει στο blog της. Ήταν τριάντα χρονών. Κι η Άννη σαπίζει εδώ και τρεις μήνες κάτω από το χώμα. Ήταν τριανταδύο.

Δεν το χωράει το μυαλό μου ρε γαμώτο, όσες φορές κι αν ξανασυμβεί. Μόνο μια φορά θα το χωνέψω μια και καλή: όταν θα είμαι εγώ ο απών.

15 σχόλια:

Corfuplanet είπε...

Ήρεμα Γάτε..

elafini είπε...

πριν λίγο τη διάβαζα κι αναρωτιόμουν γιατί έχει μέρες να γράψει..

raffinata είπε...

Έκλαψα. Μόνο.

ion είπε...

μόλις το έμαθα από εσένα.."αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ"..

An-Lu είπε...

Όχιιιιι........

Gwgw είπε...

Γάτε όλοι για κάτι στεναχωριούνται. Ο καθένας έχει τα δικά του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποτε όλοι θα πεθάνουμε άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα. Από αρρώστια, από ατύχήμα, από...Έτσι είναι η ζωή. Όποτε πάω να χωρέσω στο μυαλό μου τι είναι ο θάνατος τρελλαίνομαι. Απλά δεν το χωράει το μυαλό του ανθρώπου! Εύχομαι μόνο όσο κι αν αγαπώ την ζωή μου να φύγω πιο γρήγορα και να μην δω τους αγαπημένους μου να φεύγουν πρώτα. Απλά δεν το αντέχω... Αχ, ρε Αμαλία τι ήταν η ζωή για σένα;; Τι πέρασες;; Πόνεσες, κουράστηκες σε τέτοιες περιπτώσεις όσο σκληρό και απάνθρωπο κι αν ακούγεται για μένα ο θάνατος είναι λύτρωση.

ovi είπε...

Σε παρακαλώ μαυρε γάτε, κάνε τη διαφορά γιατι εκει που κατανρήσαμε αυτό χρειαζομαστε όλοι μας και εσυ μπορείς να την κάνεις!!!

μαριάννα είπε...

Γατούλη μου ευαίσθητε!
Η Αμαλία μας θα είναι στις καρδιές μας για πάντα! Δεν έφυγε. Ταξίδι πάει να ξεκουραστεί από τα βάσανα της ζωής. Ας ευχηθούμε να βρει τη γαλήνη που της αξίζει...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με λίγη διαφοροποίηση από τη μαυρίλα που επηρέασε το μαυρούλη, θα συμφωνήσω με το σκεπτικό της Γωγώς.

Ανώνυμος είπε...

Θλιβερά γεγονότα σαν και αυτό είναι τα μόνα που μπορούν να μας σηκώσουν από τον καναπέ, τουλάχιστον εμάς που έχουμε μερικά δείγματα ανθρωπιάς μέσα μας ακόμα. Οπως έγραψα και στο μπλογκ μου, η μόνη λύση που απομένει για μας πλέον είναι η Πολιτικοποίηση της Ελπίδας.

Ανώνυμος είπε...

Σταύρο
Δεν υπέγραψες με blogger account και δεν μπορώ να βρω το μπλογκ σου να διαβάσω τι εννοείς.
Μας σήκωσε από τον καναπέ;
Αυτό είναι το θέμα. Η κοφτερή πένα του Γιώργου Μαργαρίτη κάνει χαρακίρι στις συνειδήσεις:

http://gmargari.wordpress.com/2007/05/25/last/

Καλή και η φωτό που ανέβασε η ion στο

http://million-dollarhotel.blogspot.com

και όλα τα συγκινητικά αφιερώματα σε άλλα μπλογκς.
Από κει και πέρα τι;

Helix Nebulae είπε...

Και τώρα, τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις;

Lupa είπε...

Αχ βρε γάτε πως κατεφέρνεις να ανήκεις στους εξασκούντες την ιατρικήν και να σκέφτεσαι ακόμα σαν θνητός?

Να είσαι καλάααααα.

cho2499 είπε...

ούτε μες στο μυαλό μου να ήσουνα..Τα ίδια ακριβώς σκέφτομαι και δεν μπορώ να τα χωνέψω. Ξέρω όμως πως σε λίγο καιρό θα τα σκέφτομαι μονάχα πριν πάω για ύπνο ή και καθόλου και-δυστυχώς-θα μου το θυμίζουν τα όνειρά μου, τα γεννήματα του υποσεινήδητού μου που σίγορα έχει γεμίσει με σκέψεις για την Αμαλία....
ps. To δυστυχώς πάει στο ότι δεν θέλω να την ξεχάσω ποτέ.......

Rodia είπε...

Γατούλη, γιατρούλη μας, τρέξε να δεις το τελικο κειμενο και μεταφρασμενο να δεις αν ειναι σωστο μη γινει καμια πατατα... ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...

http://yperoptix.blogspot.com/2007/05/blog-post_31.html