1 Μαΐ 2007

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΟ ΛΟΪΖΟ: "ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ 'ΧΩ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ"


Όλα τα είχε η χτεσινή συναυλία: Στην αρχή μούδιασμα για τα 20 ευρώ του εισιτηρίου και το υπερ-στριμωχτό κάθισμα-τσαλαπάτημα-σπρώξιμο στα πολυσύχναστα σκαλάκια του υπερ-κατάμεστου Αλεξάνδρειου (μα καλά, αυτός ο λαός δεν μπορεί με τίποτα κάπου να παλουκωθεί για μιά ώρα; Ή μήπως πάσχει από εθνική μπυροδιψία-συχνουρία-κινητοφιλία;). Μετά τη Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας σε ολίγον αρκουδιάρικη εκδοχή, έρχεται το ισχυρό μούδιασμα της έναρξης με τους Λιδάκη (ο Καζαντζίδης της βραδιάς) Μελίνα Κανά (η Αλεξίου της βραδιάς, πολύ κακή επιλογή και γιατί άραγε η Χαρούλα δεν δέχτηκε να έρθει;) τον Βασίλη (ο Παπακωνσταντίνου της βραδιάς) και τον Θηβαίο (το alter ego του Παπακωνσταντίνου της βραδιάς)...

Γιατί μούδιασμα; Γιατί γκαρίζοντας όλοι μαζί για να καλύψουν την εκκωφαντική ορχήστρα, κατέστρεψαν μερικά από τα πιό όμορφα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου. Μετά έμεινε μόνος του ο Θηβαίος και κάπως έστρωσαν τα πράγματα, ώσπου ξαφνικά το μούδιασμα χτύπησε κόκκινο, όταν ανέβηκε ξανά στη σκηνή η Μελίνα Κανά, όλο νάζι και ψεύτικο σκέρτσο και άγριο φάλτσο. Συνέχεια με τον Λιδάκη που ήταν δυστυχώς πολύ κατώτερος από τον συνήθη εαυτό του.

Όλα αυτά όμως ξεχάστηκαν αστραπιαία όταν ανέβηκε στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη. Η γλύκα της και η επαναστατική της αρχοντιά γέμισαν το Αλεξάνδρειο με ομορφιά, είπε τον Αρχηγό, τα πολυβόλα που σωπάσαν, και μερικά από τα νέγρικα -"ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, ΓΕΡΟ ΝΕΓΡΟ ΤΖΙΜ"; ρώτησε το πλήθος που παραληρούσε κάτω από το βλέμμα του Μάνου στην γνωστή φωτογραφία με το τσιγάρο - τί ειρωνία, το τσιγάρο που τον σκότωσε θα συνοδεύει για πάντα την εικόνα του...

Όταν μετά ανέβηκε ο Βασίλης στη σκηνή, τα πράγματα ξέφυγαν τελείως. Όλοι τραγουδούσαμε μαζί του φωναχτά, συνθήματα ακούγονταν ανάμεσα στα τραγούδια με τον Βασίλη να σεγκοντάρει, πανώ ξεδιπλώνονταν ("τίποτα δεν πάει χαμένο- συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα"), κι ο Βασίλης μάς ξεσηκώνε όλο και πιό πολύ με τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φράντς και με εμβατήρια που ΔΕΝ είναι 'φασιστικά' και δεν ντρέπεται κανείς να τα τραγουδάει... Παρά την επάνοδο της απαράδεκτης Μελίνας στη σκηνή με προφανή στόχο να δολοφονήσει καναδυό ακόμα τραγούδια, στο φινάλε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας το αρχικό μούδιασμα έχει τελείως ξεχαστεί.

Όμως το αληθινό μούδιασμα έρχεται μετά, όταν κάθεσαι λίγο να το σκεφτείς, κι είναι πολύ βαθύτερο και τρομακτικότερο. Πέρα από την όμορφη αίσθηση του να είσαι με τους καλούς, και αυτοί να υπάρχουν ακόμα, και ν' αγωνίζονται, ποιό το νόημα της ανάστασης φαντασμάτων του παρελθόντος; Ποιά ουτοπία απόμεινε σήμερα αγκρέμιστη, στους καιρούς του απόλυτου θριάμβου του καπιταλισμού και του ατομικού συμφεροντολογισμού; Στούς καιρούς που όλες οι εφαρμοσμένες ουτοπίες έχουν είτε καταρρεύσει είτε εκτεθεί ανεπανόρθωτα, που ακόμα και ο Τσε πάει να απομυθοποιηθεί, και που φάνηκε πιά εντελώς ξεκάθαρα πως κακώς, κάκιστα μυθοποιήθηκε ποτέ ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε όλη την ιστορία, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;;;;

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ; Όταν έχει παγώσει για πάντα η τσιμινιέρα γιατί μεταφέρθηκε στην Κίνα, ποιοί εργάτες θα κάνουν απεργία, ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΙ, ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ; ΠΟΙΟΣ Θ' ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΕΙΝΟ ΤΖΟΓΟ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ; ΠΟΙΟΣ Θ' ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ;;;;

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή
τ' όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί"

Συγνώμη Μάνο, αλλά θα στο πω νέτα σκέτα. ΟΛΑ ΠΗΓΑΝΕ ΧΑΜΕΝΑ.
.

12 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Την επομενη Δευτερα η ιδια συναυλια θα πραγματοποιηθει και στην Αθηνα.
Θα ειμαστε ολοι εκει...

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Καλό μήνα! Τίποτα δε πάει χαμένο Γάτε. Είναι η δική μας βάρδια και η δική μας ευκαιρία! Και η δική μας υποχρέωση δηλαδή.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλό μήνα, καλοί αγώνες. Δεν ήμουν εκεί. Ίσως γλίτωσα το εικοσάρικο ίσως χάρηκα ένα μοναδικό αφιέρωμα στο Δήμο Σταυρούπολης για τον Αλέξανδρο Παναγούλη (που σκοτώθηκε 1η Μάη του 1975 τα ξημερώματα).

Αλλά τη Μελίνα όποτε τη βλέπω κάτι παθαίνω με τις εκτελέσεις της (στα 11 βήματα, 5 μέτρα;).

Κάπως κόσμο όμως είχε και η σημερινή συνάντηση -επετειακή πια, σα μνημόσυνο αγώνων μου φάνηκε- στην πλατεία Αριστοτέλους για να την εγκαταλείψω πια και ανέβω λίγο ψηλότερα με παλμό και περισσότερο κόσμο. Και φυσικά η ΝΔ-ΔΑΚΕ αποχωρήσασα, γιατί οι δικοί της εργάτες και οι δικοί της υπάλληλοι ψηφοφόροι υπάλληλοι δεν έχουν ανάγκη διεκδικήσεων όλα τα έδωσε τελικά η ΝΔφυσικά η ΝΔ-ΔΑΚΕ αποχωρήσασα, γιατί οι δικοί της εργάτες και οι δικοί της υπάλληλοι ψηφοφόροι υπάλληλοι δεν έχουν ανάγκη διεκδικήσεων όλα τα έδωσε τελικά η ΝΔ.

Χάθηκαν κάπου εκεί μεταξύ πεζοδρομίου της Συντάγματος και πεζοδρομίου στην εκπόρνευση της επικοινωνίας και των οικονομικών συμφερόντων.

raffinata είπε...

διόρθωση: Ο Παναγούλης "σκοτώθηκε" πρωτομαγιά του 1976... το θυμάμαι, δεν το έχω διαβάσει :(

και θα συμφωνήσω με γάτο, πως ναι όλα πήγαν χαμένα

Ανώνυμος είπε...

Θα διαφωνήσω στο όλα πηγανε χαμένα.
Πάντα οι λίγοι έκαναν τη διαφορά.
και τώρα υπάρχουν, αλλά τους "έχουν στραγγίσει".. τη φωνή ίσως, αλλά όχι τη δύναμη.
όμως τα όνειρα ναι, ανασταίνονται όταν υπάρχει ψυχή.
εύχομαι να χρειαστεί να αναστηθούν γρήγορα.

Ο Παναγούλης 'σκοτώθηκε' σε δυστύχημα αμφιλεγόμενο το '76. πόσοι τον ξέρουν; έχω συζητήσει με παιδιά που ξέρουν τη Φαλάτσι αλλά δεν ήξεραν τον σύντροφό της... εγώ ήμουν 4 τότε, αλλά...

Φιλιά σε όλους.
Υ.Γ. Σήμερα εδώ βρέχει...κι όμως τα λουλούδια άνθισαν κ α ι φετος στον κήπο μας..

Ανώνυμος είπε...

αν και δεν πάω σε χώρους μεγαλύτερους από μια μικρή μπουάτ να ακούσω μουσική, ξέρω ότι υπάρχουν φορές, ανάλογα με το περιεχόμενο της συναυλίας, όπου η συναισθηματική φόρτιση σε περνά σε μιαν άλλη πραγματικότητα, αν μπορούμε να ονομάσουμε αυτό πραγματικότητα, και ότι η σκέψη κάνει περίεργα παιχνίδια και βγάζει περιέργα συμπεράσματα. Όταν κατακαθήσουν τα πράγματα σκεφτόμαστε διαφορετικά παραμερίζοντας στίχους από επαγγελματίες τραγουδιστές και άλλα υποβαλλόμενα.

καλό μήνα.

gazakas είπε...

Φτάνει ακόμα κι ένα τέτοιο κείμενο για να φανεί ότι δεν πήγανε όλα χαμένα...

Suspect είπε...

αν ηταν χαμενα δεν ησουν εκει αλλα θα εβλεπες τηλεοραση

;)

Οσο για την αριστερα, δεν ειμαι σιγουρος καν αν υπηρξε.

Σημασια για μενα εχει το να προσπαθει κανεις οσο μπορει με τον εαυτο του και σε οσους επιρεαζει να βελτιωσει μερικα πραγματα..

herinna/ είπε...

Έλα ρε, μην είσαι τόσο απαισιόδοξος. Έχε λίγη πίστη στα παιδιά μας. Τίποτα δεν πάει χαμένο.

herinna/ είπε...

Και suspect μη τολμήσεις να το πεις αυτό σε κανέναν παππού της Καισαριανής.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Παιδιά, έχετε δίκιο. Λάθος πλήκτρο χτύπησα. Ήταν 1η Μάη (μόλις πέρασε το ρολόι τη μέρα) του '76.

Απλά να προσθέσω ότι η συμμετοχή ήταν μικρή. Δε λυπήθηκα από τους μικρούς που ούτως ή άλλως δεν ξέρουν ακόμα τη σημαίνει δημοκρατία και ποιοι πρέπει να τιμούνται σε αυτήν. Λυπάμαι για τους μεγάλους που έλειπαν (ακόμα και αιρετοί της παράταξής μου).

Ανώνυμος είπε...

Αυτή την κουβέντα (2 τελευταίες παράγραφοι) είχαμε σήμερα με συμφοιτητές. Αφορμή οι επερχόμενες φοιτητικές εκλογές και κάποια συνθήματα που ακούστηκαν στις πορείες και μείνανε έντονα στις μνήμες μας ("όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας-τότε θα βγείτε απ' τα κ λ ο υ β ι ά σας":πόσο ηθικό είναι να το φωνάζεις αυτό σε μεροκαματιάρηδες βιοπαλεστές;;).Λοιπόν, υπάρχουν παιδιά γεννημένα το '89 που προβληματίζονται πάνω σε τέτοια θέματα!Ακόμα κι αν το μόνο κέρδος ήταν αυτό, πιστεύω πως μπορούμε να πούμε "χαλάλι"!Δε νομίζεις;