31 Μαΐ 2007

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ: ΛΙΓΗ ΝΤΟΠΗ ΚΥΡΙΕ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΕ!!!!!!


20.000 Έλληνες καπνιστές πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας του καπνίσματος.

1.000 ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ καπνιστές πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας του καπνίσματος.

Τα Ελληνόπουλα είναι ΠΡΩΤΑ στην Ευρώπη στο κάπνισμα.

Μπορεί ο Υπουργός Αρρώστιας και Υποκρισίας κος ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ν' απαντήσει ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ Θ' ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΑΡΩΝ, ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΞΑΓΓΕΛΘΕΙ ΠΡΟΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΑΛΛΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ;;;;;;;;;;;;;;;

Μπορεί ν' απαντήσει πόσο θράσος έχει, για να βγαίνει ΜΕ ΤΌΣΟ ΥΦΟΣ να εξαγγέλλει δήθεν δραστικά μέτρα κατά του καπνίσματος, "μέτρα" που περιλαμβάνουν διορισμό κάμποσων ¨Ράμπο" λέει δήθεν ελεγκτών (από τώρα τους βλέπω ν' απολαμβάνουν με τις ώρες τα κερασμένα ποτά τους και το δουλικό γλύψιμο των μαγαζατόρων), την κατάργηση των πακέτων με τα δέκα τσιγάρα (!!!!!!!!), πρόστιμα, πρόστιμα, πρόστιμα (βλέπε δωράκια-μίζες για τους Ράμπο) και λοιπές αηδίες;;;;

ΜΠΟΡΕΙΤΕ Ν' ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΚΥΡΙΕ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΙΕΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΜΟΝΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ, ΤΟ ΠΙΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΚΑΙ ΑΝΕΞΟΔΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ;;;;;

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΝΤΡΑΠΕΙΤΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!



30 Μαΐ 2007

29 ΜΑΪΟΥ 1453: Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ (TAKE ME BACK TO CONSTANTINOPLE - NO, YOU CANT GO BACK TO CONSTANTINOPLE...)


...Been a long time gone, Constantinople...



Istanbul was Constantinople

Now it's Istanbul, not Constantinople
Been a long time gone, oh, Constantinople
Still, it's Turkish delight on a moonlit night

Every gal in Constantinople
Lives in Istanbul, not Constantinople
So if you've a date in Constantinople
She'll be waiting in Istanbul

Even old New York was once New Amsterdam
Why they changed it? I can't say
People just liked it better that way

-So, take me back to Constantinople
-No, you can't go back to Constantinople
Been a long time gone, Constantinople
-Why did Constantinople get the works?
-That's nobody's business but the Turks


Istanbul...

.

29 Μαΐ 2007

ΣΤΑΓΌΝΑ ΤΗΣ ΘΆΛΑΣΣΑΣ

.
μιά ξεχασμένη ευωδιά
μιά γεύση από αλάτι
ένα χρώμα που δεν τό'χες ξαναδεί
μια μακρινή και ασταμάτητη βοή
στα βουβά σου τ' ακροδάχτυλα
ανέλπιστη, ανεξήγητη,
μιά προσμονή


μοιάζει πολύ με τίποτα, μα ίσως είναι κάτι
ίσως, ένα κομμάτι
της θάλασσας

της θάλασσας, που σε σχημάτισε
της θάλασσας, που στο σώμα σου βαθιά την κουβαλάς
της θάλασσας, που για πάντα θα σε περιμένει
να επιστρέψεις σ' Εκείνη, να της ξαναξεφύγεις

και πώς να την ξεχάσεις;
πώς να την αγνοήσεις;
ως την τελευταία σου στιγμή θα είσαι
75% Αλμυρό νερό

μια σταγόνα της θάλασσας





Βόλος, 29.5.2007

28 Μαΐ 2007

Ο ΔΑΊΜΟΝΑΣ ΤΟΥ ΒLΟG

Έχω σκάσει γιατί γίνονται στο μπλογκ μου παρά πολύ ενδιέφερουσες συζητήσεις και δεν είναι τεχνικά δυνατόν να σχολιάσω (γράφω από κινητό και αρνείται να μπει στα σχόλια, ενώ μπορώ κανονικά να φτιάξω νέα άρθρα) Ευτυχώς με έχουν καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάποιοι ομοϊδεάτες. Ήθελα μόνο να πω ότι στο θέμα της ατομικής ευθύνης είμαι ο πρώτος που προσυπογράφω.
Άλλη όμως η ατομική ευθύνη του θεατή, κι άλλη του δράστη. Στον φίλο δε που νομίζει ότι τα εχω ειδικά με την Πάνια: ρίξε αν θέλεις μια μάτια μερικά άρθρα πιο πίσω (κωδικός "κρεμάλες")

Επανέρχομαι αύριο ξεκούραστος...

27 Μαΐ 2007

ΓΙΑΤΊ Η ΠΑΝΙΑ ΕΊΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΊΑΣ

Επειδή ακονίζει τα πιό κτηνώδη μας αντανακλαστικά, εθίζοντας τους θεατές της στον κανιβαλλισμό και στην ηδονή του να πετάς ανθρώπους στον Καιάδα.
Επειδή το παιδί που σήμερα βλέπει το Je t'aime μαζί με τους γονείς του που κάνουν χαβαλέ με τον Κατέλη, αύριο θα κάνει καζούρα και καψόνια στο δικό μου το παιδί, αν εκείνο τύχει να έχει την παραμικρή ιδιαιτερότητα.
Κι επειδή μεθαύριο τα ίδια παιδιά θα ξανασταυρώσουν τον Άλεξ, και τον κάθε Άλεξ...

25 Μαΐ 2007

ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ

γιατί σού χτύπησαν το αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκαν, ή γιατί σού την είπε το αφεντικό, ή γιατί τσακώθηκες με το διαχειριστή για τα κοινόχρηστα, ή

κι εγώ μπορεί να στεναχωριέμαι γιατί χώρισα πρόπερσι, ο μαλάκας, ή γιατί δεν μπορώ να χάσω εκείνα τα μελαγχολικά κιλά, ή γιατί μού γύρισαν πίσω την εργασία μου για βελτιώσεις, ή

αλλά η Αμαλία, ρε γαμώτο, δεν στεναχωριέται πιά για τίποτα, δεν ανησυχεί πιά για τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, είναι απλά νεκρή. Δεν υπάρχει πιά, δεν αναπνέει, δεν μιλάει, δεν θα ξαναγράψει στο blog της. Ήταν τριάντα χρονών. Κι η Άννη σαπίζει εδώ και τρεις μήνες κάτω από το χώμα. Ήταν τριανταδύο.

Δεν το χωράει το μυαλό μου ρε γαμώτο, όσες φορές κι αν ξανασυμβεί. Μόνο μια φορά θα το χωνέψω μια και καλή: όταν θα είμαι εγώ ο απών.

ΕΦΥΓΕ Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ

Αισθάνομαι σαν να έφαγα ένα ακόμα τεράστιο χαστούκι, σαν τότε που πρωτοδιάβασα το μπλόγκ της.

Και πάρα πολύ μεγάλη οργή.

Για όλους εκείνους που συντέλεσαν με τις πράξεις τους και με τις παραλείψεις τους

να συνθλιβεί και να πεθάνει πρόωρα η Αμαλία.

Και για όλες τις Αμαλίες που προηγήθηκαν και που θα επακολουθήσουν.

Η κηδεία της Αμαλίας θα γίνει αύριο στις 12.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.

Η ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΣΗ (ΤΟΥ ΠΑΟΥΛΟ ΦΡΕΪΡΕ, 1921-1997 )

Ο κύριος Φρέιρε έχει πολλά να πει στους Μικρούτσικους και στις Πάνια και στους Κωστόπουλους και στους Λιακόπουλους αυτού του κόσμου:

Το πρόβλημα της εξανθρώπισης, από άποψη σπουδαιότητας, ήταν πάντα ένα κεντρικό πρόβλημα. Σήμερα είναι όχι μόνο κεντρικό αλλά και αναπόδραστο. Η έγνοια για εξανθρώπιση οδηγεί στην αναγνώριση της απανθρώπισης όχι μόνο σαν οντολογικής δυνατότητας, αλλά και σαν ιστορικής πραγματικότητας. Καθώς ο άνθρωπος συλλαμβάνει την έκταση της απανθρώπισης, αναρωτιέται αν η εξανθρώπιση είναι μια βιώσιμη δυνατότητα. Ιστορικά, κάτω από συγκεκριμένες αντικειμενικές συνθήκες, τόσο η εξανθρώπιση όσο και η απανθρώπιση είναι δυνατότητες για τον άνθρωπο, ως όν ατελές, που έχει συνείδηση της ατέλειάς του.

Όμως ενώ τόσο η εξανθρώπιση όσο και η απανθρώπιση είναι πραγματικές εναλλακτικές καταστάσεις, μόνο η εξανθρώπιση είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Αυτός ο προορισμός συνέχεια χάνεται από την προοπτική του ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνεται μέσα από αυτήν την ίδια την άρνηση. Παραλύει από την αδικία, από την εκμετάλλευση, κι από τη βία των δυναστών. Εκδηλώνεται με τη δίψα των καταπιεζόμενων για ελευθερία και δικαιοσύνη, και με τους αγώνες τους ν' ανακτήσουν τη χαμένη τους ανθρωπιά.

Η απανθρώπιση χαρακτηρίζει όχι μόνο εκείνους από τους οποίους αφαιρέθηκε η ανθρωπιά, αλλά κι εκείνους που τους την έχουν αφαιρέσει (αν και με διαφορετικό τρόπο). Είναι μια πραγματική διαστρέβλωση, μια διαστροφή του προορισμού του ανθρώπου, που είναι ένας: να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αυτή η διαστροφή συντελείται μέσα στην ιστορία, αλλά δεν έχει σχέση με τον ιστορικό προορισμό του ανθρώπου. Το να παραδεχτούμε την απανθρώπιση σαν ιστορικό προορισμό θα μάς οδηγούσε είτε στον κυνισμό είτε στην άκρα απελπισία. Οι αγώνες για την εξανθρώπιση, για την απλελευθέρωση της εργασίας, για το ξεπέρασμα της αλλοτρίωσης, για την εκδήλωση των ανθρώπων ως προσώπων, θα ήταν χωρίς νόημα. Η πάλη αυτή γίνεται δυνατή μόνο και μόνο γιατί η απανθρώπιση δεν είναι η προδιαγεγραμμένη μοίρα του ανθρώπου αλλά το αποτέλεσμα μιας άδικης τάξης πραγμάτων που γεννά τη βία των καταπιεστών, που με τη σειρά της απανθρωπίζει τους καταπιεσμένους. Για να έχει νόημα αυτή η πάλη, δεν πρέπει ο καταπιεζόμενος να γίνει με τη σειρά του καταπιεστής του καταπιεστή, στην προσπάθειά του να ανακτήσει την ανθρωπιά του (ή να την δημιουργήσει). Πρέπει να γίνει αποκαταστάτης της ανθρωπιάς και των δυό.

(...) Κάθε προσπάθεια να αμβλυνθεί η πίεση του δυνάστη από σεβασμό στην αδυναμία του καταπιεζόμενου, καταλήγει να παίρνει τη μορφή ψεύτικης μεγαλοψυχίας. Για να έχουν την ευκαιρία οι δυνάστες να εκδηλώνουν την "μεγαλοψυχία" τους, θα πρέπει να διαιωνίζουν και την αδικία. ¨Ενα άδικο κοινωνικό καθεστώς είναι μια αστείρευτη πηγή αυτής της μεγαλοψυχίας που τρέφεται με το θάνατο, την απόγνωση, και τη φτώχεια.

Αληθινή μεγαλοψυχία είναι ο αγώνας για να εξαλειφθούν οι αιτίες που τρέφουν την ψεύτικη φιλανθρωπία. Η ψεύτικη φιλανθρωπία εξαναγκάζει τοιυς δειλούς και τους υποταγμένους, τα "σκουπίδια" της ζωής, ν΄ απλώνουν τα τρεμέμενα χέρια τους για ελεημοσύνη. Η πραγματική μεγαλοψυχία βρίσκεται στην πάλη για αν περιοριστεί η ανάγκη ν' απλώνονται ικετευτικά τούτα τα χέρια - ανθρώπων ή λαών, για να γίνουν όλο και περισσότερα τ΄ ανθρώπινα χέρια που εργάζονται, και με την ερτγασία τους αλλάζουν τον κόσμο.

(1)Τα σύγχρονα κινήματα ανταρσίας, ιδιαίτερα των νέων, δεν είναι παρά μια ασίγαστη αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου. Αυτό είναι το ερώτημα που κρύβεται πίσω από τις ποικιλόμορφες εκδηλώσεις της: ο άνθρωπος ως ύπαρξη ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους (ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο και για τον κόσμο). Βάζοντας στο σκαμνί τον πολιτισμό της καταναλωτικής κοινωνίας, καταδικάζουν τις κάθε λογής γραφειοκρατίες, αξιώνουν την μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων (ζητώντας ν' αλλάξει ο αυστηρός και δύσκαμπτος χαρακτήρας της σχέσης ανάμεσα στον δάσκαλο και στον φοιτητή), καταφέρονται ενάντια στο κατεστημένο και στους ξεπερασμένους θεσμούς, προσπαθώντας να καταξιώσουν τους ανθρώπους ως Υποκείμενα που θα πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις. (...)


(παιδεία από βάθρο και παιδεία που προβληματίζει)

Όταν οι άνθρωποι βλέπουν να ματαιώνονται οι προσπάθειές τους να δράσουν υπεύθυνα, όταν βρίσκονται σε αδυναμία να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους, υποφέρουν. "Αυτή η θλίψη της ανημποριάς, οφείλεται στο ότι η ανθρώπινη ισορροπία έχει διαταραχτεί", λέει ο Erich Fromm (*στο "The Heart of Man"). Το άγχος όμως που προκαλεί η ανικανότητα για δράση, τους σπρώχνει ταυτόχρονα ν' ανατρέψουν την ανημποριά τους, επιχειρώντας

"...ν' ανακτήσουν την ικανότητά τους για δράση. Είναι όμως σε θέση να το κάνουν, και με ποιόν τρόπο; Ένας τρόπος είναι να υποταχτούν σε ένα άτομο ή σε μια ομάδα που έχει δύναμη, και να ταυτιστούν με αυτό. Με τη συμβολική αυτή συμμμετοχή στη ζωή ενός άλλου ατόμου (ή μιας ομάδας), οι άνθρωποι έχουν την αυταπάτη πως δρουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίπ0οτε άλλο από το να υποτάσσονται, και να γίνονται κομμάτι εκείνων που δρουν"....


(ο διάλογος και ο αντι-διάλογος)

Δράση + Σκέψη = λόγος = έργο = πράξη

Θυσία της δράσης = βερμπαλισμός
Θυσία της σκέψης = ακτιβισμός


Δεν υπάρχει αληθινός λόγος που να μην είναι συγχρόνως μία πράξη. Το να πεις ένα σωστό λόγο ισοδυναμεί με το να μετασχηματίζεις τον κόσμο.

Ένας όχι αυθεντικός λόγος, δηλαδή ένα λόγος ανίκανος να μετασχηματίσει την πραγματικότητα, προκύπτει από τη διχοτόμηση που έχει γίνει ανάμεσα στα δύο στοιχεία. Όταν ένας λόγος στερείται τη διάστασή του της δράσης, τότε πάσχει και η διάστασή του της σκέψης, γίνεται μια άσκοπη φλυαρία (βερμπαλισμός), που δε μπορεί να καταγγείλει τον κόσμο, γιατί μια τέτοια καταγγελία προϋποθέτει δέσμευση για αλλαγή, κι αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δράση.

Από την άλλη μεριά, αν δίνεται έμφαση στη δράση, σε βάρος της σκέψης, τότε ο λόγος μετατρέπεται σε ακτιβισμό - σε δράση για την δράση - που αρνιέται τη σωστή πράξη και καθιστά αδύνατο τον διάλογο.

Όποια μορφή κι αν πάρει η διχοτόμηση, δημιουργεί μη αυθεντικές μορφές ύπαρξης, και ταυτόχρονα μορφές ψευδούς στοχασμού, που με τη σειρά τους ενισχύουν την αρχική διχοτόμηση.

Το να υπάρχεις όμως ως άνθρωπος είναι το ίδιο με το να ονοματίζεις τον κόσμο, που ισοδυναμεί με το ν' αλλάζεις τον κόσμο. Οι άνθρωποι δεν πλάθονται με τη σιωπή, αλλά με τον λόγο, με το έργο, με το συνδυασμό δράσης-σκέψης.

Ο διάλογος είναι η συνάντηση μεταξύ ανθρώπων, με ενδιάμεσο την πραγματικότητα, για την ανακάλυψη και την ονομάτιση αυτής της πραγματικότητας. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξει διάλογος ανάμεσα σ εκείνους που θέλουν να ονομάσουν την πραγματικότητα και σ' εκείνους που δεν θέλουν να την ονομάσουν, ούτε και ανάμεσα σ εκείνους που αρνοιύνται στους άλους το δικαίωμα να εκφέρουν το λόγο τους και σ εκείνους που τους έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα να εκφραστούν. (...)

Διάλογος δεν μπορεί να υπάρξει όταν λείπει μια βαθιά αγάπη για τον κόσμο και για τυς ανθρώπους. Η ονομάτιση του κόσμου, μια πράξη δημιουργίας και αναδημιουργίας, δεν είναι δυνατή αν δεν είναι διαποτισμένη από αγάπη. Η αγάπη είναι συγχρόνως το θεμέλιο του διαλόγου και ο διάλογος ο ίδιος. Αποτελεί έργο υπεύθυνων Υποκειμένων και δεν μπορεί να υπάρξει σε μια σχέση κυριαρχίας. Η κυριαρχία αποκαλύπτει την παθολογία της αγάπης: το σαδισμό του καταπιεστή και τον μαζοχισμό του καταπιεζόμενου. Γιατί η αγάπη είναι μια πράξη θάρρους, και όχι φόβου. Η όταν δεν αγαπώ τον κόσμο - όταν δεν αγαπώ τη ζωή - όταν δεν αγαπώ τους ανθρώπους - τότε δεν μπορώ ν ανοίξω διάλογο.

Όσο περνά ο καιρός, πείθομαι όλο και πιό βαθιά ότι οι πραγματικοί επαναστάτες πρέπει να βλέπουν την επανάσταση ως πράξη αγάπης.

Από την άλλη μεριά, ο διάλογος είναι αδύνατος χωρίς την ταπεινοφροσύνη. Η ονμάτιση του κόσμου, μέσω της οποίας οι άνθρωποι αναπλάθουν συνέχεια αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί να είναι μια πράξη αλαζονείας. Όποιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως κοινό θνητό, έχει πολύ δρόμο ακόμα να κάνει ώσπου να φτάσει στο σημείο της συνάντησης .

Ο διάλογος απαιτεί ακόμα έντονη πίστη στον άνθρωπο... (...) ούτε μπορεί να υπάρξει διάλογος χωρίς ελπίδα (...) Τέλος, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος αν δεν περιέχει κριτικό στοχασμό.

Πάουλο Φρέιρε, Η αγωγή του καταπιεζόμενου, 1970
Εκδόσεις Ράππα 1977 - μετάφραση Γιάννη Κρητικού ( με τροποποιήσεις)

Paulo Freire, 1921-1997, Πανεπιστημιακός Δάσκαλος και συγγραφέας.
Μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας, όπου έζησε βαθιά στο πετσί του την φτώχεια και την "απανθρώπιση". Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία. Υπουργός Παιδείας της; Δημοκρατικής Κυβέρνησης, φυλακίστηκε το 1964 από την στρατιωτική χούντα της Βραζιλίας. Αποφυλακίστηκε μετά από διεθνή κατακραυγή, κι εξορίστηκε αρχικά στη Χιλή και μετά στην Βόρειο Αμερική και την Ευρώπη.
.


24 Μαΐ 2007

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΠΡΟΠΟΥΛΟΣ (BLOGME.GR) ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΛ+ΛΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η χτεσινή απάντηση του (υπόδικου) Αντώνη Τσιπρόπουλου του blogme.gr
στο περιβόητο βίντεο ΕΛ+Λυκόπουλου:

http://blogme.gr/wordpress/?p=30


ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ο σιχαμερός ΕΛ+Λύκος, που φιλοδοξεί και να τον βάλουμε να μάς φυλάει σαν πρόβατα, λέει στο Διάγγελμά του προς το Κοπάδι ότι "εαν κάποιος επώνυμα “βάλλονταν” εναντίον του, πολύ απλά θα επικοινωνούσε μαζί του και σε φιλικό ύφος (όπως συμπεραίνουμε απο το video) θα τον ρωτούσε για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά,και αν του εξηγούσε θα τελείωναν όλα (”συγχωρεμένος - ας τα ξεχάσουμε όλα αυτά”) όπως λέει"

Όλως περιέργως όμως, ΔΕΝ έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι στον ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΠΡΟΠΟΥΛΟ, που ΑΝΤΙΘΕΤΑ τον σέρνει στα δικαστήρια, αφού προηγήθηκε η τραγελαφική του σύλληψη από την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος πέρσι το καλοκαίρι, που ΕΞΕΘΕΣΕ ΔΙΕΘΝΩΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ (η δίκη έχει προγραμματιστεί για τις 21 Ιουνίου). Όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ο Αντώνης Τσιπρόπουλος ΕΙΧΕ ΣΤΟΝ ΕΠΩΝΥΜΟ ΙΣΤΟΧΩΡΟ ΤΟΥ (site) ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ προς τα άρθρα του FUNEL. Σκέψου δηλαδή οι ΕΛ+Λαδέμπορας να κάτσει να "εξηγηθεί' με φιλικό, δυνατό κι ελ+ληνικό τρόπο και με κανέναν από εμάς που τον κράζουμε αλύπητα...

Βγάλτε συμπεράσματα για την αξιοπιστία, για τη σοβαρότητα, και για το ΉΘΟΣ του ΕΛ+Λαδέμπορα τηλεβιβλιοπώλη...
.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΒΙΝΤΕΟ ΑΧΡΕΙΟΥ

Ο γνωστός ΕΛ+Λαδέμπορας, σεσημασμένος μπουρδολόγος, συνωμοσιολόγος, ουφολόγος και αυτοδημιούργητος Προφήτης της Συμφοράς, εξέδωσε έκτακτο ανακοινωθέν προς την Μπλογκόσφαιρα:

AXTOYΝΓΚ – ΑΧΤΟΥΝΓΚ
ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΥ ΑΡΜΟΣΤΗ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ ΕΛ+ΛΗΝΙΚΟΥ ΡΑΪΧ
(γνωστού και ως "ΕΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ")

ΧΕΡΡ ΕΛ+ΛΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
(ΠΡΟΦΗΤΑ-ΕΛΛΑΔΕΜΠΟΡΑ-ΤΗΛΕΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗ)

ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΑ

Η 6η Ελ+ληνική Κοσμοκρατορία του Άλφα του Κενταύρου
και ο πληρεξούσιός της επί της Γης
Ύπατος Αρμοστής

ΚαντΕλ+λανάφτης-Προφήτης-Ελ+λαδέμπορας-ΤΕλ+ε-βιβλιοπώλης

ΧΕΡΡ ΕΛ+ΛΥΚΟΠΟΥΛΟΣ


ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

Τον αγώνα μας δια την Ελευθερίαν των αμνοεριφίων του Ράιχ

ΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝ ΕΑΥΤΟΝ

Ως πληρεξούσιον Λύκο
(Πρόφητα-Ελ+λαδέμπορα-ΤΕλ+ε-βιβλιοπώλη)

ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ

να φυλάει τα πρόβατα.


Δια τον ΔυνατόΝ + Ελ+ΛηνικόΝ αυτόν σκοπόν

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΜΕΝ

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ στα πρόβατα και στα ερίφια να βελάζουν,
αλλά ΜΟΝΟ μια φορά το μήνα.

ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ θα στέλνονται για διακοπές
με Ελληνική Δύναμη και Χριστιανική Αγάπη
στο πάρκο αναψυχής ΛΙΑΚΟΝΤΑΝΑΜΟ
στo ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.




21 ΙΟΥΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ BLOGME.GR, Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΠΡΟΠΟΥΛΟ

Ο Αντώνης κατηγορείται ως γνωστόν σαν να έχει γράψει ο ίδιος τα κείμενα που θεωρήθηκαν προσβλητικά. Αυτό όμως είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ. Η ουσία είναι αλλού: η ουσία βρίσκεται στα κείμενα που "θεωρήθηκαν προσβλητικά" και στο γιατί θεωρήθηκαν προσβλητικά. Η ΟΥΣΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΝΑ ΛΥΝΤΣΑΡΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΤΗΝ ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ FUNEL, ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΟΗΤΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΔΑΣ, ΜΕΘΟΔΙΚΑ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, ΜΕ ΑΤΡΑΝΤΑΧΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΧΙΟΥΜΟΡ.

Θ' ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΜΩΣΕΙ;;;;;;


Κάθε άλλη λογική είναι στρουθοκαμηλισμός που θα τον βρούμε μπροστά μας. Ο Τσιπρόπουλος δεν έχει ανάγκη από εμάς για να αθωωθεί, αφού η δίωξή του είναι έτσι κι αλλιώς τραγελαφική . Ο Funel είναι που έχει μεγάλη ανάγκη από την υποστήριξή μας, ειδικά τώρα που ο Προφήτης έχει εξαπολύσει λυτούς και δεμένους να τον κυνηγάνε…

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ FUNEL ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΛ+ΛΑΔΕΜΠΟΡΑ,
ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ TEMPLATE TOY BLOG ΣΑΣ AYTO TO KEIMENO+ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ+ΛΙΝΚ:



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ,
ΑΝΤΙΓΡΑΨΤΕ κ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΚΩΔΙΚΑ:


<a href="http://funel.blogspot.com/" target="_blank" title="ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!">
<img border="2" width="60" src="http://img69.imageshack.us/img69/1408/2qwn1xguk8.gif" height="60"/>
<br/>
<b>ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!</b>
<br/>
</a>
.

ΑΝ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΑΜΕΛΑ ΑΝΤΕΡΣΟΝ...

Πάμελα Άντερσον, πριν

... ξυπνάς μετά πάρα μα πάρα πολύ καλοδιάθετος, σάς διαβεβαιώνω.

Έπαιζε λέει σ' ένα θεατρικό έργο, κάτι σαν Σαίξπηρ, κι ήτα ντυμένη στα κατάλευκα, σαν οπτασία... Κι εγώ ήμουν λέει ήδη η αμοιβαία συμπάθειά της, και την περίμενα πίσω από τις κουίντες για να την συγχαρώ και για να την αποπλανήσω... Δεν μπορώ να σάς πω πολλές λεπτομέρειες για το τί έγινε μετά, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι α) είναι πάρα πολύ γλυκιά, β) το στήθος της δεν είναι καθόλου τεράστιο, ψεύτικες είναι όλες οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν και γ) είναι πολύ θερμή γυναίκα....

Παρακαλούνται οι αυταπάγγελτοι ονειροκρίτες να είναι σεμνοί! Και μη βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα, η Πάμελα ΔΕΝ είναι το πρότυπό μου, αυτό λέει το εγώ μου - αν όμως το υποσυνείδητο λέει άλλα;;;;

Πάμελα Άντερσον, μετά (τις απαίσιες προθέσεις στήθους)
.

23 Μαΐ 2007

ΤΙ ΚΑΤΕΛΗΣ, ΤΙ ΚΑΡΒΕΛΗΣ, ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ;;;; ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΛΙ .

Μια από τις πάγιες διαφωνιές στις συζητήσεις μου με κάποιους καλούς φίλους, είναι το θέμα των διάφορων ΚαρβελοΦοίβων, Τατιανών, Κωστόπουλων, Μικρούτσικων. Εγώ υποστηρίζω ότι ο Καρβέλας, ο Μικρούτσικος, ο Φοίβος, η Τατιάνα, ο Ευαγγελάτος, η Πάνια, ο Κωστόπουλος, ο Λιακόπουλος, η Δρούζα, ο Χαρδαβέλας, ο Χατζηνικολάου, και πάρα πολλοί άλλοι "ΕΠΩΝΥΜΟΙ", είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ που θα έπρεπε να ΚΡΕΜΑΣΤΟΥΝ στο Σύνταγμα, γιατί έχουν αποχαυνώσει κι έχουν καταστρέψει πνευματικά γενιές ολόκληρες Ελλήνων. Κάποιοι καλοί μου φίλοι λένε ότι όχι, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν (και καλά κάνουν), η αποκλειστική ευθύνη τού τί επιλέγει να δει και ν' ακούσει και να διαβάσει κανείς είναι του καθενός από εμάς. Τούς απαντώ ότι αν κάποιος έβγαινε στην πιάτσα και πουλούσε ναρκωτικά στα παιδιά τους δεν θα τον άφηναν ανενόχλητο να το κάνει, με τη λογική ότι το παιδί είναι ελεύθερο ν' αποφασίσει αν θ' αγοράσει ή όχι, και επομένως γιατί ν' αφήνουν τους προαναφερθέντες να πουλάνε ελεύθερα σκληρά ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ναρκωτικά στους ίδιους και στα παιδιά τους; Γελάνε νευρικά και μού λένε ότι δεν είναι το ίδιο, αλλά νομίζω ότι στο βάθος καταλαβαίνουν ότι ΦΥΣΙΚΑ και ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.

Το θέμα είναι ποιός και πώς θ' αποφασίσει πού βρίσκονται τα όρια... Και ποιός θα φροντίσει για τον σεβασμό των ορίων, και με ποιόν τρόπο.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι τηλεόραση βλέπω πιά πολύ σπάνια. Η επαφή μου με το τερατούργημα της ελληνικής τηλεόρασης, που τα τελευταία χρόνια περιλαμβάνει ΔΥΣΤΥΧΩΣ και την ΕΡΤ, είναι πολύ περιαστασιακή. Στο σπίτι μου η τηλεόραση κοιτάει τον τοίχο, καλυμμένη από μια κουρτίνα, και ανάβει μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως προχτές που είδα τη Eurovision (την είδα για τον απλούστατο λόγο ότι είχα κάτι επείγον και ασύγκριτα πιό σημαντικό να κάνω, και δεν ήθελα να το κάνω). Πριν από μερικές εβδομάδες χάλασε και η τηλεόραση στο (άδειο) σπίτι των γονιών μου, όπου κοιμάμαι κάποια βράδια κάθε εβδομάδα, και δεν έχω καμμία πρόθεση να τη φτιάξω. Τόσο καλά.

Την Πάνια την είχα δει παλιότερα περιστασιακά και ποτέ μου δεν την χώνεψα. Η επαφή μου λοιπόν με το νέο της μέγα-σουξέ, το "Je T'aime", περιορίζεται στα όσα βλέπω και διαβάζω στα blogs. Αρχικά είδα κάποια βίντεο που ανέβασε ο Εφόλης Τυσήλης. Μετά έπεσα καναδυό φορές και πάνω στην ίδια την εκπομπή (δεν είχε χαλάσει ακόμα η τηλ στην πατρίδα), κι έτσι διαμόρφωσα μια σαφέστερη άποψη.

Στο θέμα αυτό ξέρω από καιρό πως διαφωνούμε με τη φίλη μου τη Ροδιά. Τελευταία όμως βλέπω ότι απασχολεί όλο και περισσότερους. Χάρηκα ιδιαίτερα όταν ο φίλος μου ο Raresteak έγραψε για το φαινόμενο Je t'Aime ένα εξαιρετικό σχόλιο, ένα κείμενο που πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Ξαφνιάστηκα πολύ δυσάρεστα όταν διάβασα τα άρθρα του επίσης φίλου Άρη Δαβαράκη για την Πάνια, ακόμα κι αν σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης το μήνυμά τους είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που δείχνει αρχικά. Και χτες είδα ότι ασχολήθηκε με το θέμα και ο Oldboy, που επίσης εκτιμώ τη γνώμη του.

Όπως είπα, προσωπικά στο θέμα αυτό με καλύπτει απόλυτα ο Raresteak. Θέλω όμως να συμπληρώσω δύο σκέψεις:

Πρώτον, νομίζω ότι πολλοί βλέπετε το θέμα από λάθος οπτική γωνία (αν μπορεί ποτέ να υπάρξει κάτι τέτοιο). Το θέμα δεν ειναι τόσο αν είναι καλό η κακό για τον Κατέλη το να εκτίθεται στο Je t'aime. Αν θέλετε τη γνώμη μου, μπορεί και να είναι πολύ καλό για τον Κατέλη και για τον κάθε Κατέλη (σ' αυτό συμφωνούμε Ροδιά και Zardav).

Το θέμα είναι ότι είναι κάκιστο για την ανοχύρωτη κοινωνία μας, να εκτίθεται στον Καρβέλη. Λέω "ανοχύρωτη", γιατί η κοινωνία μας δυστυχώς στερείται σχεδόν κάθε πνευματικής άμυνας (ανατροφή, παιδεία- άλλο τεράστιο κεφάλαιο αυτό...)

Δεύτερον, τι λείπει, τί φταίει, τι δε μού κάθεται καθόλου καλά στην Πάνια και στο S'agapo-Je t' aime της;;;;; Τί είναι αυτό που τόσο με ενοχλεί;;;

Αυτό που λείπει από την Πάνια κι από το "Je t' aime" είναι η ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ. Η συμπάθεια για τα κομμάτια κρέας που πουλάει στην εκπομπή της.

Η συμπάθεια, που λέγεται και ΑΓΑΠΗ.

Ίχνος από αυτό δεν έχει, η σιχαμένη.
.

22 Μαΐ 2007

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ "ΠΑΡΑ": Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ RULL (A.E.VAN VOGT)

Ο Jamieson καβάλα στο τηλεπαθητικό ήζουαλ του πλανήτη του Κάρσον

"Μια που δεν απαντάς", συνέχισε ο Τζέημσον μαλακά, "υποθέτω πως φαντάζεσαι ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Σε όλη τη μακρόχρονη ζωή σου και σε όλη την ιστορία των προγόνων σου, εσύ και το γένος σου εξαρτάστε αποκλειστικά από το τέλειο σώμα σας για να επιβιώσετε. Όσο ο άνθρωπος κρύβονταν φοβισμένος στις σπηλιές του, ανακάλυπτε τη φωτιά, κι εφεύρισκε μέσα στην απελπισία του καινούργια όπλα για να προστατευτεί, βρισκόμενος συνεχώς ένα βηματάκι μπροστά από τον βίαιο θάνατο, όλους αυτούς τους μυριάδες αιώνες, το ήζουαλ του πλανήτη Κάρσον περιέφερε ατρόμητο το τεράστιο γόνιμο κορμί του, ανυπέρβλητο σε δύναμη και σε διάνοια, χωρίς να χρειάζεται καταφύγιο, φωτιά, ρούχα, όπλα..."

"Η προσαρμογή σ' ένα δύσκολο περιβάλλον", διέκοψε ψυχρά το ήζουαλ, "είναι ο λογικός στόχος κάθε ανώτερου όντος. Οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει αυτό που αποκαλούν πολιτισμό και που δεν είναι παρά ένα υλικό φράγμα ανάμεσα σε αυτούς και στο περιβάλλον τους. Αυτό το φράγμα είναι τόσο σύνθετο, που η συντήρησή του και μόνο σε λειτουργία, απαιτεί το σύνολο της προσπάθειας της φυλής των ανθρώπων. Σαν άτομο ο άνθρωπος είναι ένας ανυποψίαστος σκλάβος που περνάει ολόκληρη τη ζωή του υποταγμένος στο σύνολο των δημιουργημάτων του, και που πεθαίνει καταρρακωμένος, όταν κάτι δεν λειτουργεί στο εύθραυστο και φιλάσθενο κορμί του. Το αλαζονικό και αδύναμο αυτό πλάσμα, με την ακόρεστη επιθυμία του για κυριαρχία, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για τις έλλογες φυλές του Σύμπαντος!"

Ο Τζέημσον γέλασε κοφτά. "Θα πρέπει όμως να συμφωνήσεις πως ακόμα και με τα δικά σου κριτήρια υπάρχει και κάτι το αξιόλογο σε μια τόσο ασήμαντη μορφή ζωής, που όμως έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία τόσες αντιξοότητες, έχει επιδιώξει τη γνώση, και τελικά έχει φτάσει στα άστρα!"

"Ανοησίες!" - η απάντηση έκρυβε έναν τόνο ανυπομονησίας. "Ο άνθρωπος είναι τόσο αρρωστημένος όσο και η σκέψη του. Απόδειξη το γεγονός ότι εδώ και κάμποση ώρα δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να επινοείς αληθοφανή επιχειρήματα για να καταλήξεις τελικά να ζητήσεις τη βοήθειά μου. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανθρώπινης ανειλικρίνειας"...

Alfred Elton Van Vogt, Ο πόλεμος ενάντια στο Rull (1959)
ελληνική έκδοση: Space 1986 (μετάφραση Ε.Ζαρκάδα, με τροποποιήσεις)

O Καναδός συγγραφέας Ε.Φ. Alfred Elton Van Vogt, 1912-2000
.
.

21 Μαΐ 2007

ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΟΡΓΟΥΕΛ

Αφιερωμένο στα παλικάρια που πρωτοστάτησαν στην απαλοιφή της λέξης "ΓΕΝΟΚΟΤΟΝΙΑ" από τη Μνήμη των Ελλήνων της Μικρασίας


"Όποιος δε θυμάται το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει"

Ξεφυλλίζοντας το χτεσινό Βήμα βλέπω κάπου την παραπάνω φράση, που μού φαίνεται γνωστή.

Κάτι όμως δε μού κάθεται καλά. Έχω ξαναδεί την ίδια φράση, όχι όμως ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι. Λεπτομέρειες, θα μού πεις; Γεροντοπαραξενιές του Μαύρου Γάτου; Κρίνε μόνος σου.

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ φράση είναι:
Those who cannot remember the past  are condemned to repeat it.

δλδ "όσοι δε θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΝ"

Ο αρθρογράφος ξέρει πολύ καλά για ποιό πράγμα μιλάει, αναφέρει μάλιστα και τον άνθρωπο που είπε την επίμαχη φράση: Είναι ο Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος George Santayana.

Άρα το λάθος είναι μάλλον απίθανο.

Με τη χρήση της παθητικής έκφρασης "να τα ξαναζήσουν" αντί της ενεργητικής "ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΝ" υποβαθμίζεται ο αναγνώστης σε ένα παθητικό ον που περιμένει άλλοι να δράσουν γι' αυτόν (και να υποστεί παθητικά τις συνέπειες).

ΥΓ: λανθασμένη πηγή με οδήγησε χτες να γράψω μια σειρά από υποθέσεις και σχόλια για την δήθεν παράλειψη της λέξης "ιστορία" από τη φράση. Σήμερα ανέτρεξα στο ίδιο το βιβλίο του Santayana , το The Life of Reason, και βρήκα την ΑΚΡΙΒΗ έκφραση (ο Santayana έγραφε στ' αγγλικά). Η σωστή φράση είναι τελικά αυτή που βλέπετε τώρα, δεν αναφέρει τη λέξη ιστορία. Παραμένει βέβαια η δεύτερη αλλαγή, που δεν είναι λίγη, αλλά ζητώ συγνώμη από όσους παρέσυρα χωρίς τη θέλησή μου και από την αρθρογράφο για το λάθος μου σχετικά με το πρώτο σκέλος.

.

ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΕ ΚΙ ΕΓΩ ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ, ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΟΜΩΣ: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ FUNEL!!!

Ο γνωστός ΕΛ+Λαδέμπορας, σεσημασμένος μπουρδολόγος, συνωμοσιολόγος, ουφολόγος και αυτοδημιούργητος Προφήτης της Συμφοράς, εξέδωσε έκτακτο ανακοινωθέν προς την Μπλογκόσφαιρα:

AXTOYΝΓΚ – ΑΧΤΟΥΝΓΚ
ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΥ ΑΡΜΟΣΤΗ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ ΕΛ+ΛΗΝΙΚΟΥ ΡΑΪΧ
(γνωστού και ως "ΕΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ")

ΧΕΡΡ ΕΛ+ΛΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
(ΠΡΟΦΗΤΑ-ΕΛΛΑΔΕΜΠΟΡΑ-ΤΗΛΕΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗ)

ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΜΝΟΕΡΙΦΙΑ

Η 6η Ελ+ληνική Κοσμοκρατορία του Άλφα του Κενταύρου
και ο πληρεξούσιός της επί της Γης
Ύπατος Αρμοστής

ΚαντΕλ+λανάφτης-Προφήτης-Ελ+λαδέμπορας-ΤΕλ+ε-βιβλιοπώλης

ΧΕΡΡ ΕΛ+ΛΥΚΟΠΟΥΛΟΣ


ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

Τον αγώνα μας δια την Ελευθερίαν των αμνοεριφίων του Ράιχ

ΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝ ΕΑΥΤΟΝ

Ως πληρεξούσιον Λύκο
(Πρόφητα-Ελ+λαδέμπορα-ΤΕλ+ε-βιβλιοπώλη)

ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ

να φυλάει τα πρόβατα.


Δια τον ΔυνατόΝ + Ελ+ΛηνικόΝ αυτόν σκοπόν

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΜΕΝ

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ στα πρόβατα και στα ερίφια να βελάζουν,
αλλά ΜΟΝΟ μια φορά το μήνα.

ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ θα στέλνονται για διακοπές
με Ελληνική Δύναμη και Χριστιανική Αγάπη
στο πάρκο αναψυχής ΛΙΑΚΟΝΤΑΝΑΜΟ
στo ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.




21 ΙΟΥΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ BLOGME.GR, Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΠΡΟΠΟΥΛΟ

Ο Αντώνης κατηγορείται ως γνωστόν σαν να έχει γράψει ο ίδιος τα κείμενα που θεωρήθηκαν προσβλητικά. Αυτό όμως είναι ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ. Η ουσία είναι αλλού: η ουσία βρίσκεται στα κείμενα που "θεωρήθηκαν προσβλητικά" και στο γιατί θεωρήθηκαν προσβλητικά. Η ΟΥΣΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΝΑ ΛΥΝΤΣΑΡΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΤΗΝ ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ FUNEL, ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΟΗΤΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΔΑΣ, ΜΕΘΟΔΙΚΑ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, ΜΕ ΑΤΡΑΝΤΑΧΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΧΙΟΥΜΟΡ.

Θ' ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΝΑ ΤΟΝ ΦΙΜΩΣΕΙ;;;;;;


Κάθε άλλη λογική είναι στρουθοκαμηλισμός που θα τον βρούμε μπροστά μας. Ο Τσιπρόπουλος δεν έχει ανάγκη από εμάς για να αθωωθεί, αφού η δίωξή του είναι έτσι κι αλλιώς τραγελαφική . Ο Funel είναι που έχει μεγάλη ανάγκη από την υποστήριξή μας, ειδικά τώρα που ο Προφήτης έχει εξαπολύσει λυτούς και δεμένους να τον κυνηγάνε…

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ FUNEL ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΕΛ+ΛΑΔΕΜΠΟΡΑ,
ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ TEMPLATE TOY BLOG ΣΑΣ AYTO TO KEIMENO+ΕΙΚΟΝΙΔΙΟ+ΛΙΝΚ:



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ,
ΑΝΤΙΓΡΑΨΤΕ κ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΚΩΔΙΚΑ:


<a href="http://funel.blogspot.com/" target="_blank" title="ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!">
<img border="2" width="60" src="http://img69.imageshack.us/img69/1408/2qwn1xguk8.gif" height="60"/>
<br/>
<b>ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ FUNEL!</b>
<br/>
</a>
.

20 Μαΐ 2007

ΤΙ ΕΣΤΙ BLOG ; (με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου "Blog" του Μανώλη Ανδριωτάκη)


Άλλοι λένε πως είναι κάτι σαν διαδικτυακό ημερολόγιο, δλδ σαν το 'Τετράδιο της Πολυάννας" ή το "Η Πολυάννα μεγαλώνει".

Άλλοι λένε πως πρόκειται για μια νέα μορφή δημοσιογραφίας, μέσω της οποίας όλοι μας μπορούμε να γίνουμε δημοσιογράφοι από τον καμπινέ μας (αν έχουμε LAPTOP), και μια μέρα αρχισυντάκτες στον ΔΟΛ (αν έχουμε αρκετά μακριά γλώσσα).

Άλλοι λένε πως είναι ακόμα ένα διαβολικό μέσο για να πλασσάρουν οι πολυεθνικές διαφημίσεις και για να αποκοιμίζουν περαιτέρω τις ήδη αποκοιμισμένες μάζες (μά τον Άγιο Στάλιν!)

Άλλοι λέμε πως πρόκειται για μια επανάσταση.

Ό,τι και νά ΄ναι αυτό το έρμο το blogging, εγώ χτες είπα να ξεφύγω για λίγο, ο έρμος, και να πάω στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Μόνο που Έκθεση και βιβλία δεν είδα, ο έρμος... Περνώντας από ένα διάδρομο βλέπω μαζεμένο κόσμο, παρουσίαση κάποιου βιβλίου, προφανώς. Βλέπω τον Χριστιανόπουλο να παρακολουθεί με ύφος "δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτα, θα την κάνω στην πρώτη ευκαιρία". Πιάνει το αυτί μου τη λέξη blog.


Για να μην τα πολυλογώ, ήταν η παρουσίαση του βιβλίου "Blog, ειδήσεις από το δικό σου δωμάτιο" του Μανώλη Ανδριωτάκη (απαίσιο εξώφυλλο και τίτλος, o Μανώλης όμως φαίνεται εντάξει παιδί και τα λέει ωραία), κι ο τόπος γύρω [αποδείχτηκε μετά πως] ήταν γεμάτος από ΓΝΩΣΤΟΥΣ-ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ. Όχι από εκείνους με τις κουκούλες, από τους άλλους, τους διαδικτυακούς γνωστούς και φίλους (κι ενίοτε "εχθρούς"), που τους γνωρίζεις αρκετά καλά, στο βάθος της ψυχής τους (ή έστω, κάποιων πλευρών της ψυχής τους...), αλλά αν πέσεις κατά λάθος επάνω τους στο δρόμο θα τους πεις ένα συγνώμη και θα συνεχίσεις, χωρίς καν να υποψιαστείς ότι έπεσες πάνω στον Exiled, στον Crazymonkey, στον Άνεμο, και ποιός ξέρει ποιούς άλλους, ότι η κοπέλα δίπλα που μιλάει στο τηλέφωνο μιλάει με την Ψιλικατζού...

ΑΥΤΟ είναι το blogging για μένα...
.

19 Μαΐ 2007

19 ΜΑΙΟΥ – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ *ΟΛΑ* ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ



Ξαναδιάβασα πρόσφατα το συγκλονιστικό "Νούμερο 31328" του Ηλία Βενέζη, και με επηρέασε και πάλι πάρα πολύ, μού χάλασε τη διάθεση για μέρες. Σήμερα λοιπόν που τιμούμε τη μνήμη των 350.000 θυμάτων της Γενοκτονίας των Ποντίων, σκέφτομαι πως δεν καταλαβαίνω τον λόγο που πρέπει να τιμούμε τη μνήμη τους χωριστά από τους υπόλοιπους Έλληνες της Μικρασίας που εξολοθρεύτηκαν μαζικά, σε ανεξέλεγκτες σφαγές αμάχων και στα περίφημα Τάγματα Εργασίας, που ήταν στην πραγματικότητα Τάγματα Θανάτου. Συνολικά πάνω από ένα εκατομμύριο ψυχές. Αν σε αυτούς προσθέσουμε το ενάμισι εκατομμύριο των Αρμενίων και τους Ασσύριους, έχουμε μιαν ανθρώπινη τραγωδία τεραστίων διαστάσεων. Τί σημασία έχει αν τα θύματα ήταν Έλληνες, πόντιοι ή μικρασιάτες, Ασσύριοι, ή Αρμένιοι; Γιατί να χωρίζουμε τα θύματα της θηριωδίας με βάση την εθνικότητά τους;;;;

Το κομμάτι που ακούσατε το έγραψα σήμερα, το ηχογράφησα πολύ πρόχειρα, και το ονόμασα "Μνήμη".

Το αφιερώνω σε όλα τα θύματα του Τουρκικού Εθνικισμού.

Σχετικά με τη γενοκτονία των Ελλήνων ποντίων:

..Το 1916 άρχισε η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 350.000 νεκρούς ως το 1924, ενώ στις περιοχές τους δεν έγινε ποτέ πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Εκτελεστές του σχεδίου εξοντώσεως των Ποντίων ήταν αρχικά τα στελέχη των Ιττπιχάτ: Ενβέρ, Ταλαάτ Πασάς και Τζεμάλ Πασάς και μετέπειτα ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Κεμάλ Τοπάλ Οσάλ . Ιδίως με το λεγόμενο Σεφερπεγλίκ το 1914, επιστρατεύεται και όλος ο άρρενες, μη μουσουλμανικός πληθυσμός του Πόντου και κυρίως ΄Ελληνες και Αρμένιοι που στέλνονται στα τάγματα και εκεί πεθαίνουν από την πείνα δίψα και τις κακουχίες. Οι μη καταταγέντες απαγχονίζονται.
Διατάσσεται η εκτόπιση από πόλεις και χωριά χιλιάδων γυναικόπαιδων και η εξορία τους σε άγνωστους τόπους, ακόμη και η εκκένωση ολόκληρων πόλεων. Οι αποστολές αυτές εννέα και πλέον τον αριθμό γυναικόπαιδων (σεφκιάτ) οδηγούνται μέσα σε παγετώνες κάτω από φρικιαστικές συνθήκες από τόπο σε τόπο, επιβιώνοντας ελάχιστοι από αυτούς από τις κακουχίες, τους βιασμούς και επιθέσεις των Τούρκων. Οι οργανωμένες και αυθόρμητες βιαιότητες, οι βιασμοί και οι δολοφονίες με μεγάλη βαρβαρότητα ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Πληθυσμοί ολόκληρων πόλεων και χωριών, όπως της Πάφρας, της Τριπόλεως, της Σάντας κ.α. ξεκληρίζονται ολοκληρωτικά. Εκτελούνται άρχοντες (πρόκριτοι),βουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές, δάσκαλοι, ακόμα και μαθητές γυμνασίων και κληρικοί, πυρπολούνται πόλεις και χωριά και γίνονται ομαδικές σφαγές, πολιορκούνται και λεηλατούνται μοναστήρια και εκκλησίες. Υπήρχε η εφαρμογή πολιτικής βίας ενάντια στις γυναίκες, την αρπαγή γυναικών και τον εγκλεισμό σε χαρέμια των τούρκων, βίαιο εξισλαμισμό, μαζικούς βιασμούς και μαζικές εγκυμοσύνες.
Είχαμε σφαγή εγκύων γυναικών, αρπαγή παιδιών, βρεφών από τις τουρκικές οικογένειες. Είχαμε μαζική διακόρευση κοριτσιών ηλικίας από 6 ως 1Ο ετών, τη σφαγή μικρών παιδιών. Το σύνολο των θυμάτων της γενοκτονίας υπολογίζεται σε 3ΟΟ.ΟΟΟ - 35Ο.ΟΟΟ περίπου. ...
...Οι ΄Ελληνες στη Μικρά Ασία ( Πόντο, Ιωνία και Καππαδοκία ) και στην Ανατολική Θράκη με βάση τις οθωμανικές στατιστικές ήταν 2.601.312 πριν από το 1914 , τη στιγμή που ο συνολικός πληθυσμός μόλις που πλησίαζε τα 9.5 εκατομμύρια. Η επόμενη καταμέτρησή τους έγινε στην Ελλάδα το 1928, ως προσφύγων αυτή τη φορά, και βρέθηκαν να είναι 1.221.849...

Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, "Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού"


Ακολουθεί η ιστορία του ξεκληρίσματος της οικογένειας του παππού μου του Μιλτιάδη από τα Κοτύωρα (Ορντού) του Πόντου, αντιγραφή από το περσινό μου αφιέρωμα στη γενοκτονία των Ποντίων.



Να’(μουν) σαν εσάς ψηλά ραχιά
πάντα χλωροφοράτε
Διαβαίν’νε χρόνια και καιροί
Καμμίαν (ποτέ σας) κι (δε) γερνάτε

Να έμ’ πουλίν και πέταγα
Να εμ αητός κι επαίγνα (πήγαινα)
Κι επαίγνα στα ραχία μου
Που κλαιν ορφανεμένα

Θα σύρω το τουφέκι μου
Α’τά ξαν(ά)’ θα βουίζ(ου)’νε (για να ξαναβουίξουν)
Για να θερρούν (θαρρούν) εκλώσταμε (γυρίσαμε)
Και ξαν’ να πρασινίζ’νε

Ποντιακό τραγούδι της Προσφυγιάς



Είμαι από τρελλή γενιά.

Ένας από τους τρελλούς προγόνους, μου, ήταν ο Ξανθόγιαννες, ο προπάππος μου από τα Κοτύωρα του Πόντου (Ορντού – Ordu - στα τουρκικά). Η παραθαλάσσια αυτή πολιτεία ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα πριν το Χριστό από Αθηναίους αποίκους. Αναφέρεται από τον Ξενοφώντα στην «Κάθοδο των Μυρίων», ήταν η μόνη ελληνική αποικία των παραλίων του Ευξείνου που τούς υποδέχτηκε σχετικά φιλικά.

Ο Ξανθόγιαννες ήταν ναυτικός και έμπορος, καπετάνιος έλεγε ο παππούς μου, αλλά μπορεί να τα φούσκωνε και λίγο, άλλωστε ήταν πολύ μικρό παιδάκι όταν τον είδε τελευταία φορά. Ταξίδευε με το καράβι του σ’όλην την Μαύρη Θάλασσα, στην Οδησσό, στη Βάρνα, κι ακόμα παραπέρα, φτάνοντας μέχρι και τη Μασσαλία. Εμπορευόταν τα προϊόντα του Πόντου, φουντούκια (φουντούκι = «ποντικόν κάρυον» ) από τα εύφορα παρχάρια (λιβάδια), κεράσια της Κερασούντας, ασήμι από την Αργυρούπολη, τα ξακουστά ποντιακά καπνά…

Όταν γύριζε στο σπίτι του, ανάμεσα σε δυό ταξίδια, έριχνε λέει πάνω στο τραπέζι ένα σωρό από λίρες κάθε φορά, για να παίξουν τα παιδιά. Η μεγαλύτερη αδερφή του παππού μου γελούσε όταν τ’άκουγε αυτά, αλλά τέλος πάντων σίγουρα δεν ήτανε φτωχοί. Κι ακόμα πιο σίγουρα, κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Ξανθόγιαννες, έσπερνε κι από ένα παιδί στην κυρά του τη Συμέλα, με αποτέλεσμα η οικογένεια να αυξάνεται και να πληθύνεται. Όταν ήρθε η ώρα του χαλασμού, είχαν εφτά παιδιά. Μεταξύ τους και ο παππούς μου ο Μιλτιάδης…

Ζούσαν οι πρόγονοί μου ειρηνικά και ευτυχισμένα, σε αρμονική συνύπαρξη με τους υπόλοιπους λαούς του όμορφου Πόντου, με τα άγρια καταπράσινα βουνά, που υψώνονται απόκρημνα κι απότομα δίπλα στη θάλασσα. Τη Μαύρη Θάλασσα, που για να την κατευνάσουν οι αρχαίοι ναυτικοί την βάφτισαν «Εύξεινη», ενώ ήταν άγρια και άξενη…

Άλλα είχε όμως γραμμένα η Μοίρα. Η φωτιά των Βαλκανικών Πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου, και της Μικρασιατικής Εκστρατείας που ακολούθησε, δεν θα άφηνε ανέγγιχτο ούτε τον μακρινό Πόντο.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ με τον Γερμανό στρατηγό Λήμαν φον Σάντερς,
(συν)εμπνευστή της γενοκτονίας του μικρασιατικού Ελληνισμού
(φωτογραφία από το blog "Πόντος και αριστερά")

Το σχέδιο της γενοκτονίας ήταν καλά μελετημένο από Γερμανούς αξιωματικούς, με επικεφαλής τους αρχηγούς της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στη σύμμαχο Τουρκία, στρατηγούς Λίμαν Φον Σάντερς (Liman Von Sanders) και Κόλμαρ Φον Ντερ Γκότς (Colmar Von Der Gotz). Σε αγαστή συνεργασία βέβαια με τους Νεότουρκους, και με ιδεολογικό υπόβαθρο τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό. Αποφασίστηκε η νέα τουρκική πατρίδα που θα γεννιόταν από τις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να απαλλαχτεί με κάθε τρόπο από τις αλλόθρησκες μειονότητες.
Ένα από τα βασικά στελέχη των Νεότουρκων ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), γεννημένος στην ήδη χαμένη για τους Τούρκους Θεσσαλονίκη.

Η επιτυχημένη πρόβα τζενεράλε είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, με την τρομακτική γενοκτονία των Αρμενίων. Τα θύματα της υπολογίζονται σε ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.

Είχε έρθει πιά η σειρά και των Ελλήνων του Πόντου. Ο συνολικός αριθμός τους πριν την καταστροφή εκτιμάται σε περίπου ένα εκατομμύριο, από τους οποίους εξοντώθηκαν κάπου 352.000, δηλαδή ένας στους τρεις ανθρώπους. Γι'αυτό και γίνεται λόγος για Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων.

Η μεγαλύτερη καταστροφή έγινε στο Δυτικό πόντο, στις περιοχές της Κερασούντας και της Αμισού (Σαμψούντα). Στον Ανατολικό Πόντο, τα πράγματα ήταν πιο συγκρατημένα γιατί η περιοχή ως και την Τραπεζούντα ήταν ως το τέλος του 1917 υπό Ρωσική κατοχή και προστασία. Τα πράγματα άλλαξαν κι εκεί ραγδαία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, που ανάγκασε τα Τσαρικά στρατεύματα να εκκενώσουν τάχιστα τον Πόντο. Και πάλι όμως, τον πιο βαρύ φόρο αίματος τον πλήρωσε ο Δυτικός Πόντος, όπου γράφτηκαν από τους Νεότουρκους μερικές από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, με θύματα αυτήν την φορά τους Έλληνες του Πόντου.

Στην αρχή πήραν τους άντρες. Τους έστειλαν, στα βάθη της Μικρασίας, στα περίφημα Τάγματα Εργασίας, τους περισσότερους χωρίς επιστροφή, αφού πρώτα «εκκαθάρισαν» τους πιο ατίθασους. Ανάμεσά τους ο μεγάλος αδερφός του παππού μου, ο Χαράλαμπος, δεκαεφτά χρονών παλικαράκι. Ο Χαράλαμπος ήταν από τα πρώτα θύματα των ανθρωπόμορφων τεράτων του αρχισφαγέα Τοπάλ Οσμάν. Τον έριξαν μέσα σ' ένα λάκκο με ασβέστη, όπου κάηκε ζωντανός.

Ο προπάππος μου, η τρελλή και απροσκύνητή μου φλέβα, έλειπε σε ταξίδι όταν άρχισαν οι διωγμοί. Επιστρέφοντας διέφυγε στα απότομα βουνά του Πόντου, όπου συνάντησε τα υπόλοιπα παληκάρια που είχαν περάσει στην παρανομία, και έδρασε σαν αντάρτης για άγνωστο διάστημα. Από εκεί, τα ίχνη του χάθηκαν για πάντα. Το μόνο που απέμεινε από αυτόν, ήταν ένα τραγούδι, που άκουσε ο πατέρας μου να το τραγουδάει ένας γέρος Τούρκος Πόντιος στην Κωνσταντινούπολη, πολλά χρόνια μετά… Έλεγε κάτι σαν…

Έστησε παγίδα ο Ιμάμης στον Ξανθόγιαννο
και στον Καράχατζη τον Αρμένη
Στο σπίτι του μέσα τους έβαλε, και τους πρόδωσε
Αλλά αυτοί το αντιλήφθηκαν, κι αντιστάθηκαν
Πολέμησαν σαν λιοντάρια, και ξέφυγαν στα βουνά
Αφού χύθηκε πολύ αίμα

Η υπόλοιπη οικογένεια πήρε τον δρόμο της εξορίας, μαζί με όλους τους Έλληνες των Κοτυώρων και του υπόλοιπου Δυτικού Πόντου, της Πάφρας, της Κασταμονής, του Αλάτσαμ, της Αμισού, της Αμάσειας, της Φάτσας, της Σινώπης, της Οινόης. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, πήραν πεζοί τον δρόμο της εκτόπισης, ουσιαστικά τον δρόμο του θανάτου, μέσα στο δριμύ ψύχος του ποντιακού χειμώνα του 1916-17, στα απότομα βουνά, με κατεύθυνση την Νεοκαισάρεια (Niksar) στο εσωτερικό της Μικρασίας. Λίγοι έφτασαν ως εκεί, κι ακόμα λιγότεροι γύρισαν πίσω. Κάποιους τους έκαιγαν όλους μαζί, αφού τους έκλειναν μέσα σε εκκλησιές. Οι περισσότεροι όμως εξοντώθηκαν σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά "πολιτισμένα" πρότυπα του Στρατηγού Φον Γκότς, από το κρύο, τις κακουχίες, τις αρρώστιες, την πείνα.

Η Σοφία, η μεγάλη αδερφή του παππού μου, ένα πανέμορφο ξανθό κορίτσι δεκαέξι χρονών, άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από ένα δέντρο, στην μέση του τίποτα. Ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, που ήταν τότε πέντε χρονών, θυμόταν να την τραβάει από το μανίκι όταν οι Τσέτες (άτακτοι στρατιώτες) έδωσαν το σύνθημα της αναχώρησης. Αλλά αυτή δεν μπορούσε πιά να ακολουθήσει. Το κορίτσι που έκαιγε τις καρδιές όλων των ανδρών της μικρής της πόλης, ήταν νεκρό…

Η μητέρα τους η Συμέλα, η Ευρώπη, 4-5 χρονών, και ο Ευριπίδης, μωρό στην κούνια, άφησαν επίσης την τελευταία τους πνοή στον δρόμο, από την πείνα, την εξάντληση, και τις κακουχίες. Από ολόκληρη την οικογένεια επέζησαν μόνο ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, και οι δυό του αδερφές, η Περιστέρα, 13 χρονών, και η Ωραία, 12.

Την Περιστέρα και την Ωραία τις περιμάζεψε κάποια στιγμή ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, που τις μετέφερε στην Αθήνα, όπου τις ξανασυνάντησε ο παππούς μου πολύ αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Ο Μιλτιάδης, πέντε χρονών παιδάκι, ρακένδυτος, πετσί και κόκκαλο, με σκουληκιασμένο δέρμα, βρέθηκε μόνος και πεντάρφανος στη Νεοκαισάρεια, μαζί με κάποιους άλλους επιζήσαντες από τους εκτοπισμένους, που ήταν εξίσου εξαθλιωμένοι.

Θα χάνονταν έτσι χωρίς κανένα ίχνος, αλλά η Μοίρα δεν ήθελε να σβήσει η Τρελλή μου γενιά…

Αναγνώρισε κάποια στιγμή έναν θείο του, τον Μωυσή, άντρα της αδερφής του Ξανθόγιαννη. Τον άρπαξε από το μανίκι με το χεράκι του. «Θείε Μωυσή, θείε Μωυσή» τού έλεγε, με την σβησμένη του φωνούλα. Πού να ακούσει ο Μωυσής, τον απέδιωνχνε, αλλά βλέποντας την επιμονή του παιδιού, έσκυψε ν’ακούσει καλύτερα τον ξεψυχισμένο ψίθυρο. Κι άκουσε τ' όνομά του, κι αναγνώρισε το αγνώριστο παιδάκι. «Δόξα τω θεώ, είπε κλαίγοντας, ο Μιλτιάδης εν! Σώθηκε η γενιά του Ξανθόγιαννη…»

Ο Μιλτιάδης ήρθε στην Ελλάδα, και ρίζωσε στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με την γεωργία και με την κτηνοτροφία, στα τέως τούρκικα χωράφια που του παραχωρήθηκαν, και παντρεύτηκε την γιαγιά μου, επίσης πρόσφυγα, από την περιοχή της Νικομήδειας ( κοντά στην Κωνσταντινούπολη). Ήταν γενικά πολύ φιλομαθής, από τους ελάχιστους αγρότες που μιλούσαν τότε Γαλλικά, που τα έμαθε μόνος του από μια μέθοδο… Διάβαζε ό,τι έπεφτε στα χέρια του. Άνθρωπος φιλήσυχος, ειρηνικός, ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του να κατηγορεί τους Τούρκους, και πολύ σπάνια διηγούνταν την ιστορία που σας αφηγήθηκα. Ούτε που φανταζόμουν, παιδάκι εγώ, το τί τράβηξε αυτός και η οικογένειά του. Την ιστορία του, που την είχα ακούσει πολύ αποσπασματικά από τον ίδιο, την συμπλήρωσα μέσω πληροφοριών που πήρα από τον πατέρα μου, και από κάποιες γραπτές σημειώσεις του ίδιου του Παππού.

Ο Μιλτιάδης απέκτησε πέντε παιδιά, τα σπούδασε σχεδόν όλα, τα είδε να προκόβουν, απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα, και πέθανε το 1982.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, αυτόν, και τους αδικοχαμένους του γονείς και αδέρφια, και όλα τα 352.000 θύματα της Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως και όλα τα θύματα της θηριωδίας του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο .

Εν είδει μνημοσύνου, παραθέτω το τραγούδι «Εκάεν και το Τσάμπασι», που ήταν το ένα από τα δυό πιο Αγαπημένα του παππού μου. Το πρώτο είναι αυτό με το οποίο άρχισα το άρθρο μου. Το Τσάμπασι ήταν ορεινό θέρετρο των Κοτυώρων (Ορντού), κάτι σαν το Πανόραμα και το Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης.

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Κι επέμναν (απόμειναν) τα ντουβάρεα γιαρ γιαρ αμάν
Και ερούξαν (τρέξαν) σο χουρντάρεμαν (να το σώσουν)
Τσ’ Ορτούς τα παλληκάρεα οϊ οϊ αμάν ( τα παληκάρια, μάλλον οι αντάρτες)

Βάι εκάεν κι εμανίεν (καρβουνιάστηκε), τσ’ Ορτούς το Παρχάρ (λιβάδι, ορεινός βοσκότοπος)
Εκεί άλλο δεν κι’ επέμνεν (απέμεινε)
Μοναχόν σ’αχτάρ (σταχτάρι, στάχτη)

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Γιαβρούμ (ψυχή μου) τιδέν κι επέμνεν (τίποτα δεν έμεινε)
Ραχιά και λειβαδότοπα
Άλλο χορτάρ κι φέρνε (δεν φυτρώνει πιά)

Τρανόν γιαγκ’ν (φωτιά) σο Τσάμπασιν
Σπίτια κι θ’απομένεν (δεν θα μείνει ούτ’ ένα σπίτι) γιαρ γιαρ αμάν
Μικροί τρανοί, φτωχοί ζεγκίν (πλούσιοι)
Ολ’ κάθουνταν και κλαίνε οϊ οϊ αμάν

Κλαιν τη θεού τα πουλόπα (τα πουλάκια του θεού)
Κλαιν τα πεγαδομάτεα (τα «μάτια», οι τρύπες των πηγαδιών) γιαρ γιαρ αμάν
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ (οικισμοί της περιοχής)
Κλαίν τ' έμορφα τ' ελάτια, γιαρ γιαρ αμάν…

Είθε η Ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει ποτέ παρόμοιες θηριωδίες.
Μιλτιάδης – Μαύρος Γάτος
19 Μαΐου 2006
19 Μαΐου 2007

18 Μαΐ 2007

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ, ΘΕΛΩ ΝΑ 'ΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ (ΚΑΙ ΘΑ ' ΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ) - NAUTILUS POMPILIUS)

Nautilus Pompilius, o Ναυτίλος

Επειδή καλή και χρυσή η Βέρκα Σερντιούτσκα αλλά η μεγάλη Σλαβική Ψυχή είναι άλλο πράγμα...

Κάθησα και μετέφρασα ένα αγαπημένο μου τραγούδι, που ήταν μεγάλη επιτυχία τον καιρό που πήγα στη Σοβιετική Ένωση (1991).


Nautilus Pompilius, "я хочу быть с тобой"
Θέλω νά 'μαι μαζί σου
μετάφραση Μαύρος Γάτος



Έψαξα να βρω την έξοδο από τον έρωτα
πήρα κοφτερό ξυράφι και το δοκίμασα πάνω μου
κρύφτηκα στο υπόγειο, κι έκοψα
τους ιμάντες πού έσφιγγαν
την αδύναμη καρδιά

θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
έτσι απλά, θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
και θά’ μαι μαζί σου


Τ’ όνομά σου από καιρό έχει αλλάξει
τα μάτια για πάντα έχασαν το χρώμα τους
δεν υπάρχεις πιά, λέει
ο πιωμένος γιατρός
είδαν
το σπίτι σου
να καίγεται, οι πυροσβέστες

μα εγώ θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
έτσι απλά, θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
και θά’ μαι μαζί σου

στο δωμάτιο με τους λευκούς τοίχους
και το δικαίωμα στην ελπίδα
στο δωμάτιο με τη θέα στην πυρκαγιά
και τον πιστό έρωτα


Τσάκισα στο χέρι
το γυαλί
σα νά 'ταν σοκολάτα
έκοψα τούτα τα δάχτυλα γιατί
δεν μπορούνε
πιά ν' αγγίξουν εσένα
κοίταξα
τους ανθρώπους
και δε μπόρεσα να τους συγχωρήσω
που δεν είναι εσύ
και μπορούνε και ζουν

και θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
έτσι απλά, θέλω νά ‘μαι μαζί σου
θέλω νά ‘μαι μαζί σου
και θά’ μαι μαζί σου

στο δωμάτιο με τους λευκούς τοίχους
και το δικαίωμα στην ελπίδα
στο δωμάτιο με τη θέα στην πυρκαγιά
και τον πιστό έρωτα

Νautilus Pompilius

ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΤΑΞΙΔΕΨΩ...


...οι άνθρωποι με πληγώνουν.
.

17 Μαΐ 2007

Η EUROVISION ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΥΡΑΛΙΑ


Η άσπρη κουκίδα αντιστοιχεί στο (γεωγραφικό) κέντρο της Ευρώπης)


Το καλοκαίρι του 1991 υπήρξα ένας από τους τελευταίους ξένους που πάτησαν το πόδι τους στη μακαρίτισσα τη Σοβιετική Ένωση, αφού ένα μήνα μετά διαλύθηκε (μην ακούσω τίποτε περί κατσικοπόδαρου Μαύρου Γάτου κτλ Σ;))))). Δεν πήγα σαν απλός τουρίστας, αλλά σαν επίσημος καλεσμένος της Επιτροπής Νεανικών Οργανώσεων ΕΣΣΔ (КМО, Комитет молодёжных организаций СССР), στα πλαίσια των διεθνών καλοκαιρινών ανταλλαγών φοιτητών - οχι, δεν είχα καμμιά σχέση με το Κατηχητικό σόρρυ, ήθελα αν πω την Πανσπουδαστική και την ΚΝΕ.

Μετά την απότομη προσγείωση στην Ιουλιάτικη Μόσχα που έβραζε στους σαράντα βαθμούς ενώ εγώ είχα ξεμπαρκάρει με τα χειμωνιάτικά μου (ε, στη Μόσχα πήγαινα, ο έρμος...), έμεινα επί πέντε μέρες φιλοξενούμενος στο σπίτι της Προέδρου της ΚΜΟ, εν αναμονή αεροπορικού εισιτηρίου για την Ουκρανία (λόγω της άρνησής μου να ταξιδέψω δυό μέρες με το τραίνο μέσα στην κάψα, κι άλλες δύο πίσω). Τελικά βρέθηκε το εισιτήριο, κι έτσι πέρασα δέκα μέρες σε μια περιοχή της Ουκρανίας που βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνιά, στην -τότε - Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και στη Ρουμανία. Πενταεθνές δηλαδή, περιοχή ιδιαίτερα απομονωμένη, και μέχρι ένα μήνα πριν πάω εγώ, απαγορευμένη για τους ξένους περιοχή!

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν μιά μέρα μού έδειξαν ένα εντυπωσιακό μνημείο που σηματοδοτεί λέει το κέντρο της Ευρώπης! Το γεωγραφικό κέντρο της Ευρώπης, ναι εκεί στα Ζακαρπάθια (βόρεια Καρπάθια), κοντά στο εξωτικό και παγκοσμίως άγνωστο Ούζγκοροντ!!!!

Για όσους παρακολούθησαν τη φετεινή Γιουροβίζιον αυτό ίσως να μη φαίνεται και τόσο παράξενο. Μετά από πολλές δεκαετίες ψυχρού πολέμου και απομόνωσης λόγω του σιδηρού παραπετάσματος, που είχε περιορίσει τα σύνορα της "Ευρώπης" στα ανατολικά της Δυτικής Γερμανίας στα βόρεια και στα σύνορα της δικής μας ανάδελφης πατρίδας στα νότια, τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη ξαναμεγάλωσε, και φτάνει πιά ΚΑΙ πολιτικά ως τα Ουράλια και τον Βόλγα, εκεί που είναι και τα γεωγραφικά της σύνορα... Και όχι μόνο επέστρεψαν στην Ευρώπη οι τέως χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά επέστρεψαν και απίστευτα δυναμικά: μετά την σκληρή και δύσκολη δεκαετία του 1990, έχουν ανακάμψει οικονομικά, πολλές από αυτές είναι ήδη μέλη της ΕΕ, και οι πιό μεγάλες από αυτές, η Ουκρανία και η Ρωσσία, ετοιμάζονται να ξαναγίνουν Υπερδυνάμεις (αν έπαψαν ποτέ να είναι...)

Η Υπερδύναμη της περιοχής ήταν κάποτε μία, και λεγόταν ΕΣΣΔ. Η Υπερδύναμη αυτή για διάφορους λόγους διαλύθηκε, αλλά ο βασικός κληρονόμος της, η Ρωσσία, μια αχανής χώρα εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων, ξαναστέκεται πιά άνετα στα πόδια της...

Σκεφτείτε να γίνει και η Ρωσσία Ευρώπη (που είναι, όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ιστορικά και πολιτιστικά!) Μια χώρα 150.000.000 ανθρώπων!!!!

Μπροστά στην συντριπτική αριθμητική (και όχι μόνο) υπεροχή των Σλαβικών λαών, ακόμα και οι Γάλλοι μοιάζουν ανάδελφοι (με τη Σαρτζετάκειο λογική...) - ίσως για αυτό και να πάτωσαν στη Γιουροβίζιον...

Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας τις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις της Κατερίνας Άντε-Πόρτας σχετικά με τις ευρωπαϊκές αβάντες σε Σερβία και Τουρκία στην ψηφοφορία των τραγουδιών, που οφείλονται πιθανότατα στις ενοχές του συλλογικού υποσυνείδητου των δυτικοευρωπαίων απέναντι στις δύο αυτές χώρες (και σους πολυάριθμους Τούρκους μετανάστες, βεβαίως). Να συμπληρώσω κι εγώ στα γραφόμενα της Κατερίνας ότι όπως και να το κάνουμε με εντυπωσίασε πολύ το 12άρι της Τουρκίας στους Αρμένιους, έναν λαό που παραδοσιακά ήταν δέκα φορές πιό μισητός στους Τούρκους απ' ό,τι εμείς, και το 12άρι της Βοσνίας στη Σερβία (καλά, αυτό ερμηνεύεται και με βάση τον μεγάλο αριθμό των Σερβοβόσνιων).

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.... Τα πάντα αλλάζουν.

Καμμιά φορά, και προς το καλύτερο...

Λες;

Σ;))))

16 Μαΐ 2007

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΕΤΟΙΜΑ ΕΝΔΥΜΑΤΑ» ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΟΥ»

Τα Ιερά λείψανα της Αγίας Ζώνης. Όχι, δεν πρόκειται για πρόσωπο, πρόκειται όντως για μία ζώνη. Την ζώνη της Παναγίας, υποτίθεται. Μια ζώνη θαυματουργή και αφάνταστα τιμημένη από κλήρο και λαό, ξέρω κάποιους καλούς και ευσεβείς χριστιανούς που θα σκότωναν άνετα άνθρωπο για χάρη της. Υπάρχουν ακόμα και κορίτσια βαφτισμένα "Ζώνη". Φαντάζομαι ότι τις φωνάζουνε "Νούλα" -από το "Ζωνούλα"...


Είναι κάποιοι άνθρωποι που ασφυκτιούν από την υποκρισία της επίσημης εκκλησίας, από τον ξεδιάντροπο, επιδεικτικά έκδηλο και έκδηλα επιδεικτικό υλισμό της, από την εξώφθαλμα χαμηλή πνευματικότητά της.

Ασφυκτιούν μεν, αλλά δε θέλουν και ν' αποκοπούν από το Σώμα της Εκκλησίας.

Κάποιοι άλλοι (ακόμα χειρότερα) βλέπουν επιπλέον και τον παραλογισμό των αλλοπρόσαλλων δογμάτων και των δοξασιών που απαρτίζουν αυτό που λέμε «Πίστη» και «Ιερή Παράδοση». Αισθάνονται άβολα, αλλά και πάλι, δεν φτάνουν στο σημείο ν' αποκοπούν από το Σώμα της Εκκλησίας.

Κι έτσι όλοι αυτοί φτιάχνουν μέσα στο μυαλό τους μια θρησκεία στα μέτρα τους. Έναν χριστιανισμό όπως τον αντιλαμβάνονται κι όπως τον θέλουν αυτοί.

Μπορεί λοιπόν κανείς να είναι χριστιανός και να έχει άνετα προγαμιαίες ή εξωσυζυγικές σχέσεις – τί κι αν ο Χριστός είπε «αν σε σκανδαλίζει το χέρι σου, είναι καλύτερο να το κόψεις παρά να υποκύψεις στον πειρασμό, κι αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου, είναι καλύτερα να το βγάλεις, παρά να υποκύψεις στον πειρασμό»; Μπορεί κανείς να είναι χριστιανός και να χωρίζει και να ξαναπαντρεύεται – τί κι αν ο Χριστός είπε «όποιος χωρίζει τη γυναίκα του για άλλον λόγο εκτός από τη μοιχεία, τη μετατρέπει σε πόρνη και είναι και ο ίδιος πόρνος»; Μπορεί κανείς να είναι χριστιανός και να είναι και ομοφυλόφιλος - τί κι αν το επίσημο δόγμα καταδικάζει απερίφραστα και αυστηρότατα την ομοφυλοφιλία (Έξοδος 18:22, Λευιτικό 20:13, Α'’ Κορινθίους 6:9). Μπορεί να είναι χριστιανός και να είναι και στρατιωτικός, τί κι αν ο Χριστός ήταν αντίθετος στη βία, τί κι αν είπε "αν κάποιος σε χαστουκίσει από το ένα μάγουλο, γύρισέ του και το άλλο".

Μπορεί κάποιος άνετα να είναι χριστιανός Ιερέας και να ευλογεί τα όπλα και τον Φιλόχρηστο Στρατό και το Ελληνικό Πυροβολικό, που μπορεί να έχει για προστάτη του μια χριστιανή Αγία (την Αγία Βαρβάρα...) Όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιβάλλεται ένας χριστιανός, Ιερέας ή πιστός, να περνά όλην την ημέρα του με περίπλοκες τελετές και ατέλειωτες δοξολογίες - τί κι αν ο Χριστός είπε '΄να μην τελείτε πολύωρες τελετές και λατρείες, όπως οι Εθνικοί", και "όταν θέλετε να προσευχηθείτε, να αποσύρεστε στο πιό κρυφό δωμάτιο του σπιτιού σας και να λέτε μόνο αυτά τα λόγια: Πάτερ ημών...".

Και ποιος σού είπε κύριε ότι η Θρησκεία είναι ένα Σούπερ-μάρκετ κανόνων και ιδεών, για να μπαίνεις να διαλέγεις ό,τι θέλεις και να απορρίπτεις ό,τι δεν σού κάνει; Ποιός σού είπε ότι έχεις το δικαίωμα να κόβεις και να ράβεις τη θρησκεία στα δικά σου μέτρα; Το αντίθετο, ο ίδιος ο Χριστός είπε ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. «Ή είστε ολόψυχα μαζί μου, ή είστε εναντίον μου» είπε (σάς θυμίζει τίποτε αυτό;) Ο Χριστός απεχθάνονταν τους χλιαρούς, τους αναποφάσιστους, τους ερμαφρόδιτους του πνεύματος. ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΒΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΡΑΒΕΙΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙΣ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ", ΑΝ ΔΕ ΔΕΧΕΣΑΙ *ΟΛΑ* ΟΣΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΠΕ;

Πολλοί πιστοί που τα βλέπουν όλα αυτά και που είναι πνευματικά πιό ανήσυχοι, αλλά δε θέλουν να ξεμπερδέψουν την πνευματική τους σύγχυση, προτιμούν ν' ανέχονται τις Μητροπολιτικές αυτοκινητάρες και την εκθαμβωτική πολυτέλεια των Ναών και των Ιεραρχών, και ν' αφήνουν ήσυχο το παπαδαριό ν' αγνοεί κι εκείνο με τη σειρά του το Χριστό, και να μη δίνει δεκάρα που Εκείνος είχε σαφέστατα επικρίνει την υλιστική ευμάρεια, την επίδειξη ευλάβειας, και την τυπολατρική θρησκευτικότητα. Μπορεί ο απελπισμένα πιστός να αγνοεί τις αναχρονιστικές αντιλήψεις, τις εξωφρενικές δοξασίες και τις αναχρονιστικές παραδόσεις της Εκκλησίας, την άρνηση κάθε επιστημονικής προόδου από την ηγεσία της Εκκλησίας (ιδιαίτερα της Καθολικής, αλλά και της Ορθόδοξης) και το φρενάρισμά της όταν αυτό είναι εφικτό, την θρησκοληψία κλήρου και λαού, το στένεμα του πνεύματος, που η Εκκλησία έχει τόση ανάγκη για να επιβιώνει και να ΚΑΤΙΣΧΥΕΙ...

Μπορεί να τα αγνοεί όλα αυτά ο ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΠΙΣΤΟΣ επειδή «βλέπει το Θεό σαν Αγάπη», κι επειδή κι εκείνος θέλει να πιστεύει στην Αγάπη, κι έχει μεγάλη ανάγκη το να πιστεύει στην Αγάπη- άλλο αν δεν την βλέπει πουθενά την αγάπη στην πράξη μέσα στην εκκλησία, άλλο αν η εκκλησιαστική αγάπη φτάνει μόνο ως τα λόγια. Ψάχνοντας από κάπου να πιαστεί ο απελπισμένα πιστός επιμένει να δηλώνει Χριστιανός, μέλος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Το ότι αυτό που λέμε «Χριστιανική Εκκλησία» δεν έχει απολύτως καμμιά σχέση με αυτό που πραγματικά κήρυξε ο Χριστός, είναι γι αυτόν άλλου παπά Ευαγγέλιο.

Όμως, αν πιστεύεις στην Αγάπη και ο λόγος που λες ότι είσαι χριστιανός (έστω και «νέο») είναι επειδή βάφτισες το Θεό σου «ΑΓΑΠΗ», κύριε Γιανναρά, Βασιλική μου, μήπως πρέπει κάποτε να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σέρνεις μαζί σου και όλα τα πνευματικά συμπράγκαλα των διαβολικών μήλων, των κτηνοβασιών και των σοδομισμών και των απάνθρωπων «θεϊκών» τιμωριών της Βίβλου, των παρθενογενέσεων και των περιστεριών- φαντασμάτων («και το πνεύμα εν είδει περιστεράς»…), των τριήμερων αναστάσεων νεκρών, των Άγιων Ζωνών και των Τιμίων Ξύλων, των διαβόλων και των τριβόλων, των εξορκισμών και των μαγγανειών, του φετιχισμού των ανθρώπινων απομειναριών-τιμίων λειψάνων και των εικόνων που ματώνουν και δακρύζουν;

Όχι. Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη κανέναν μαρτυρικό θάνατο σε σταυρό. Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη από λιβάνια και κεριά. Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη από πολύωρες δοξολογίες και ψαλμωδίες. Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη από πανάκριβα τέμπλα και μαρμαρένια μοναστήρια.

Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη τον Χριστιανισμό. Η Αγάπη δεν έχει ανάγκη ΚΑΜΜΙΑ Θρησκεία.  

Φαίνεται όμως πως οι άνθρωποι έχουν – ακόμα - ανάγκη τον - όποιο – «Χριστιανισμό» για να πλησιάσουν την Αγάπη…


ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ:
Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΙΤΣΑΣ


.